Smallstone / Bertus

Ik krijg de laatste tijd wel vaker plaatjes in mijn schoot geworpen van het Small Stone-label. Doorgaans zijn het bands met vuig gestemde gitaren en niet al te frisse zang. Zo moest ik bijvoorbeeld gelijk denken aan het een tijdje terug besproken Roadsaw toen ik Momantha van Backwoods Payback eens een draai gaf. Met name zanger Mike Cummings zingt soms vergelijkbaar wat buiten de lijntjes, maar je kunt het ook vergelijken met de mooie intensiteit van iemand als Glenn Danzig. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik soms zelfs Ozzy Osbourne op mijn netvlies, zoals aan het begin van “Knockwood”. Maar eigenlijk bevalt de zanger me nog het beste op een wat feller nummer als “Timegrinder”, waar een wat dieper geschreeuw klinkt uit de krochten van zijn keel dat bovendien verraadt dat hij een hardcore verleden heeft. Maar met deze band maakt Cummings diepe, donkere en smerige stonerrock/metal met laag gestemde gitaren. Stoner met een saus van doom en sludge dus. Echt opwindend of verrassend wordt het eigenlijk niet echt, zoals label- of genregenoten als Clutch, Lo-Pan en Danzig dat nog wel in zich kunnen hebben. Nee, daarvoor kruipt het nog een beetje teveel onder dezelfde steen. Echter, de dik zoemende gitaren met die lichtjes voortstuwende riffs hebben soms nog wel wat, zoals op “Parting Words” – het beste nummer van de plaat – en “Lord Chesterfield” waar ook een spaarzaam gitaarsolootje zit op het einde. Typisch is een nummer als “Velcro”, dat typerend maar wat stuurloos doordreint en daarom op het einde gewoon maar wordt weggedraaid. Qua intentie en gitaargeluid een aardig album, maar als geheel vind ik het net iets te dikke erwtensoep zonder rookworst.

File: Backwoods Payback – Momantha
File Under: Dikke soep
File Social Media: [Facebook] [Twitter]