Pau! / Showhite / Rough Trade
Garagerock & roll, wat Stoogesrock en veel, heel veel Phil Spector-doo wop-pop. Maar dan zonder echte doo wop-koortjes en zonder Wall Of Sound-productie. The Blood Arm is een vrolijk zooitje ongeregeld uit Amerika dat het liefst zou willen dat het in Engeland geboren was en bewust The Beatles en glamrock-seventies had meegemaakt. Dat is wat The Von Bondies ook zo graag had gewild. Jammer is, en dat begrijpen veel Amerikanen niet, dat ook The Blood Arm het nodig vindt om te proberen een eigen wave-song uit de godvergeten jaren tachtig te produceren. Wat je in dit geval krijgt is een uit de kluiten gewassen Lloyd Cole & The Commotions-song voorzien van een irritante synthi-riedel waar volgens mij alleen The Killers jaloers op zijn. Doe dat nou niet. The Blood Arm mag trots wezen op wat ze tot nu toe bereikt hebben met lichtvoetige garagerock. Laat de jaren tachtig toch in godsnaam voor wat ze zijn. Niemand is gebaat bij een slechte remake uit een decennium waarin de depressiviteit de boventoon voerde. Beter zijn de ongedwongen popsongs die schijnbaar nergens over gaan en een hoog zomerhitgehalte hebben. The Blood Arm is vrolijk en uptempo gitaarpop, precies wat we in tijden van crisis nodig hebben.
File: Blood Arm – Turn And Face Me
File Under: Blije garagepop & roll
The Blood Arm – Turn And Face Me
Leave a reply
Alles wat producer Kevin Shirley aanraakt lijkt in goud te veranderen. Niet zo'n gekke gedachte dus van Mascot om hem te koppelen aan Beth Hart voor haar poging tot een welverdiende Amerikaanse doorbraak en voor de wederopstanding van de 
Als u een beetje de muziekjournalistiek volgt, dan is het u ongetwijfeld opgevallen dat we een nieuwe hype hebben. Want geen artiest is zoveel in beeld geweest bij de muzikale pers als 
Mull Historical Society is de van het Schotse eiland Mull afkomstige singer-songwriter 
Sommige dingen verzin je niet. Zoals Too Big To Fail. Dit is onversneden dub zoals we die kennen van Lee Perry. Alleen bij elkaar geharkt door een Zwitsers duo met band in samenwerking met een Duitse producer. Slechts aan de olijke artiestennamen: Dub Spencer, Trance Hill en producer Umberto Echo zou je kunnen opmaken qua niveau humor dat we hier met Germaans volk te maken hebben. Deze vijfde plaat van de heren is een groot geluidsexperiment. Met natuurlijk enorm veel dubreggae vol effecten, maar ook met wat psychedelica, wat oude Engelse beat-invloeden en typische ska-orgeltjes. Waarschijnlijk zijn de heren met het dubreggae-virus besmet geraakt door jaren negentig-acts als paddenstoelenformatie Ozric Tentacles. Dat hoor je terug in het gebruik van de oscillator en 303-computers. Maakt niet uit. Lee Perry zou absoluut zijn goedkeuring afgeven op de platen van deze vijf blanke jongens. DS&TH heeft een uniek gevoel voor timing en een precieze keuze van instrumentarium. Alles, maar dan ook alles valt juist op zijn plek. Ik weet niet of het Green Egg-label nog bestaat, maar de heren horen wat mij betreft ingelijfd te worden in de stal van dit platenlabel. Het eigen label van wijlen Adam Yauch zou ook geen onlogische keuze zijn. Deze plaat laat horen dat instrumentale dubreggae allesbehalve saai is.
Qua bandnaam zit 
Ontwikkeling bij reggaebands, in hoeverre is dat mogelijk? Nagenoeg niet. Wel kun je de boel strakker en technischer insteken. Wel kun je eens kijken in hoeverre thematiek in tekst en muziek cliché worden ingestoken. Of juist niet. En natuurlijk kun je wat sleutelen aan de productie. Michael Goldwasser van The Easy Star All-Stars tekende voor de productie. Hij heeft deze zo natuurlijk gehouden met enkel wat accenten op de drums. De vocalen heeft hij, gelukkig maar, zo clean mogelijk gelaten. Wat heeft The Green uit Hawaï dan nog aan zichzelf verbeterd? Na het debuut uit 2010 heeft de band vooral gekeken naar de kracht van de songs zelf. Het lijkt erop dat de band zijn songs niet met een reggae-feel heeft geschreven, maar als op zichzelf staande soulsongs. Het valt op dat de veertien tracks zomaar aan een enkel drummetje of gitaarpartijtje genoeg zouden hebben om hun eigen identiteit te behouden. Dat hoor je ook terug in de vocalen en samenzang die als uitbouw van ijzersterke refreinen dienen. Voordat je het weet loop je bij een reggae-album het gevaar dat je twaalf in een dozijn-songs aflevert. Alles begint dan op elkaar te lijken en de songs staan nergens meer op zich. The Green kan zomaar de vaste songschrijver worden van bijvoorbeeld een Usher. Dat lijkt me wenselijk, want al die moderne R&B-artiesten in Amerika klampen zich nu teveel vast aan foute danspasjes en eurohouse om hun eigen impasse te verdoezelen.
Waarschijnlijk weet u al voldoende als u de naam in de kop ziet. Niet? 
Eén van de garagerockontdekking dit jaar was voor mij de Australiër