Ewie
Staatseinde – Enter / Carice van Houten – See You On The Ice
Prikkie
The Parlor Mob – And You Were A Crow
Ludo
David Byrne & St. Vincent – Love This Giant
Stonehead
Flying Lotus – Until the Quiet Comes
Storm
Efterklang – Piramida
Janineka
Mumford & Sons – Babel
tbeest
Devin Townsend Project – Epicloud
Jasper
Thee Oh Sees – Putrifiers II
Gr.R.
Dark Dark Dark – Who needs who
Blizzard
September Mourning – Melancholia
Dennis
Efterklang – Piramida
André
Tom Baxter – Golden EP
Week 40, 2012
Leave a reply
Vet hoesje. Mager plaatje. Goed, dan zou ik eigenlijk al klaar zijn met het beschrijven deze release, ware het niet dat ik nog wat meer woorden mag gebruiken op deze plek. 
Devin Townsend schijnt het lastig te vinden verschillende moods op een en hetzelfde album met elkaar te verenigen. Vandaar dat het ene album in de ambienthoek zit en het volgende snoeiharde metal bevat. Dat maakt dat het voor mij altijd weer even afwachten is wat ik van een Devin Townsend-album vind, want noch de vage ambient noch diens meest extreme metalplaten kunnen mij echt bekoren. Met Epicloud heeft hij (deze keer weer onder de naam Devin Townsend Project) naar eigen zeggen een plaat gemaakt waarop hij de verschillende stijlen wel naast elkaar kon gebruiken. Inderdaad zijn er gospelkoorklanken (“Effervescent!”, “Liberation”), zijn er meezingbare powerballads (“Where We Belong”) en ongenadig hakkende gitaren en drums (“Kingdom”). De songs zijn in de basis relatief eenvoudige nummers en uiterst geschikt om mee te brullen. Dat alleen is al opmerkelijk voor Townsend. Maar laat het maar aan hem over om songs die ook tot stadionbrullers uitgewerkt hadden kunnen worden tot metalbombast te maken. Metalbombast? Ja, geen prog, daarvoor is de basis te simpel. Zijn band is klein – inclusief Townsend vijf personen – maar voor ons kikkerlandje is de aanwezigheid van Anneke van Giersbergen een bijzonderheid. Voor anderen ook trouwens, want Van Giersbergen zorgt niet alleen voor sfeervolle achtergrondzang, ze speelt ook de hoofdrol op “Grace” en doet dat met verve. Epicloud is snoeihard, dromerig én toegankelijk. Devin Townsend is dus volledig geslaagd in zijn opzet. En wat belangrijker is: het is een prachtalbum geworden. De alleskopers mogen hun portemonnee leegschudden, want naast de 1cd-versie is er een dubbel-cd met 10 demotracks, een vinylversie met 1 andere extra track en weer twee andere iTunes-only-tracks.
Door de aanhoudende stroom van heruitgaven, compilaties met oud materiaal en soloprojecten had ik het niet eens door. Toch is het alweer acht jaar geleden dat 
Ik: 'Hey.'
Nee, het gaat hier niet om C4C (Cause 4 Concern), het Britse drum'n'bass-
Ik draag de laatste tijd graag een knalgeel bandshirtje van 
Ik was al verliefd op dit album toen ik ongeveer een half jaar geleden hoorde wat de titel zou worden. Nog steeds vind ik de term Sounds That Can't Be Made een tot de voorbeelding sprekend poëtisch pareltje, maar het zegt natuurlijk helemaal niets over de kwaliteit van de muziek. Voorganger Happiness is the road vond ik een mooie plaat, maar geen echte topper, dus een beetje argwanend was ik wel. Gelukkig bleek die angst werkelijk nergens voor nodig, want het doet me deugd te melden dat Sounds That Can't Be Made tot het sterkste materiaal behoort dat de band in jaren heeft uitgebracht. Het is echter geen album geworden dat makkelijk wegluistert. We horen een Marillion met meer scherpe randjes en agressie dan ooit, en ook tekstueel is er genoeg om je tanden op stuk te bijten. Het meest in het oog springt hierin de monsterlijk lange opener “Gaza”, met inderdaad een behoorlijk politiek beladen tekst, hetgeen tekstschrijver Hogarth in ieder geval op internetfora niet altijd in dank wordt afgenomen. Ik vind het vooral moedig om je nieuwe cd te laten beginnen met het meest ongemakkelijke nummer dat je in huis hebt. Maar doorzetters worden beloond: “Gaza” geeft langzaam zijn innerlijke schoonheid prijs, die verborgen ligt onder het rauwe uiterlijk. En eigenlijk geldt dat voor vrijwel alle stukken op de cd, wellicht met uitzondering van ingetogener nummers zoals “Pour My Love” en “The Sky Above The Rain”. Is het dan alleen maar vernieuwing? Nee hoor: veel vertrouwde elementen keren terug, waaronder een nog steeds intens emotioneel zingende leadzanger, een gitarist die zich tot in elk detail weet te beheersen, een creatieve toetsenist die niet alles dichtsmeert met strings, een bijna jazz-rock-achtige drummer en een stuwende en melodieus spelende bassist. De cd draait al een week of twee constant op digi-dingetje en huiskamer-hifi (liefst met het volume op nucleair) en mijn verliefdheid neemt alleen nog maar toe. Of het uiteindelijk ook echte liefde wordt kan ik pas over een half jaar zeggen. Maar ik geef ons een goede kans!
Op een reünie van