Monthly Archives: January 2013

Hans Chew – Tennessee & Other Stories

Dying Giraffe

Hans Chew - Tennessee & Other StoriesHans wie? Hans Chew. Nederlandse jongen met Amerikaanse of Engelse vader, denk ik meteen. Mis, deze Hans Chew is zo Amerikaans als zijn muziek op Tennessee & Other Stories klinkt. De 37-jarige Chew heeft jarenlang in het zuiden van de Verenigde Staten de kost verdiend als boogiewoogie-pianist en speelde in diverse bands, waaronder die van Jack Rose. Inmiddels woont Chew in New York en treedt hij zelf op de voorgrond. In 2010 kwam dit debuutalbum in Amerika en Engeland uit, waar het door de liefhebbers van rootsmuziek meteen omarmd werd. Het Britse muziektijdschrift Uncut verkoos Tennessee & Other Stories zelfs tot een van de beste albums van 2010. Nu, bijna drie jaar later, is het album ook in Nederland uitgekomen. De cd trapt af met een trilogie over Tennessee, waar Hans opgroeide. Drie onvervalste americanaliedjes die zo uit de zeventiger jaren lijken te komen. Chew's stem is een mix van die van John Fogerty, Leon Russell en Eddie Vedder, zonder een kopie van een van deze drie te zijn. Na dit sterke begin schotelt Chew ons nog een variëteit aan stijlen voor. Van boogiewoogie in “New Cypress Grove Boogie”en “Forever Again” via murder ballad “Long Time Man” (een cover van Tim Rose), langs de countryrock van “Magnet Moon”, om te eindigen met de gospel van “Only Son”. Hans Chew kan het allemaal en speelt ook nog bijna eens alle instrumenten op Tennessee & Other Stories zelf. Hoofdrol op de plaat is voor de (boogiewoogie) piano waarop Chew een meester is. Tennessee & Other Stories is een dijk van een countryrockplaat waarvan ik zo zou geloven dat ie in 1975 in een rokerige kroeg is opgenomen in plaats van in 2010 in een studio in New York. Het is een van de beste americana-albums die ik sinds tijden gehoord heb.

File: Hans Chew – Tennessee & Other Stories
File Under:Countryrock klassieker
File Audio: [Bandcamp]
File Video: [Only Son]
File Twitter: [Tweets van Hans Chew]

Matthew E. White – Big Inner

Hometapes / Domino

matthew_e_white-big_inner.jpgIk durf nu al wel te beweren dat 2013 muzikaal een beter jaar wordt dan 2012. Ik heb althans al een aantal indrukwekkende releases gehoord, en dat was nog voordat ik Big Inner van Matthew E. White had gehoord. Eerlijkheid gebiedt mij wel om te melden dat deze plaat eigenlijk al in 2012 verscheen, maar in 2013 pas de wereld over gestuurd werd en – lucky me – bij mij belandde. As je de foto van White ziet dan denk ik allereerst aan een baardfolkie, maar dan wel met John Lennon (dat pak, die bril) in zijn ziel. En daar had ik gelijk in, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat ik aan heel veel had kunnen denken: de muziek waaiert zover uiteen dat je bijna wel raak moet schieten. Het debuut van deze Amerikaan bevat zeven liedjes die bij elkaar veertig minuten klokken, toch is er geen lied dat verveelt door de lengte. De creativiteit en smaakvolle combinatie van stijlen viert hoogtij. Bovendien is het bijzonder smaakvol gearrangeerd: nergens overdaad, maar precies genoeg aan ondeersteuning. Toch maar even wat muzikale referenties noemen met Randy Newman, J.J. Cale, Pink Floyd, Al Green, en Kevin Ayers. En dan te bedenken dat de man in kwestie nog geen dertig jaar oud is. Uiteindelijk eindigt de beschouwende White in “Brazos” met het gospelachtige gedeelte en tekst: ´Jesus Christ is our love, Jesus Christ is your friend´. Normaliter zou ik er een teiltje bij pakken, maar zoals hij dit brengt geloof ik het meteen. Levensgevaarlijke goeroe die White.

File: Matthew E. White – Big Inner
File Under: Hij kan me bekeren
File Audio: [MySpace] [Soundcloud]
File Video: [Zijn Videokanaal] [Will You Love Me][Big Love]
File Social: [Twitter] [Facebook] [Blog]

Nalyssa Green – The Seed / Etten – Lappuggla / Shannon Stephens – Pull It Together

Inner Ear / Munich & Inner Ear / Munich & Asthmatic Kitty / Konkurrent

Laten we u eens meenemen op een ritje langs wat singer/songwritende vrouwen die we de afgelopen weken veelvuldig in onze playlists op de Spotifys rondjes hebben laten maken. Het gemak waarmee dat tegenwoordig kan is natuurlijk zaligmakend, maar dat ze in de off-line Spotify playlists belanden had wel een reden. Ze sprongen stuk voor stuk in het oog omdat het prachtige verzorgde cd's waren die me nieuwsgierig maakten.
Nalyssa Green - The SeedDe kroon spanden de twee cd's die Inner Ear begin januari uitbracht. Zowel de cd van Nalyssa Green als die van Etten (niet te verwarren met Sharon van Etten) zit verpakt op een manier dat hij bij mij in de kast op de plank speciale albums komt te staan. The Seed van Green is de opvolger van haar debuut-cd Barock en zit verpakt in een slim vouwwerkje dat uitvouwt tot een grote poster van de tekening die de voorkant van de cd is. Green schijnt Grieks te zijn (het album werd al opgenomen in een huis ergens buitenaf bij Korinthe), maar 'verraadt' haar afkomst nergens. Ze sluit naadloos aan bij in het rijtje eigenwijze vrouwelijke singer/songwriters dat aanschuurt tegen pop/rock en het tegenwoordig al maar beter lijkt te doen. Het maakt overigens wel dat haar muziek bij oppervlakkige beluistering nu niet gelijk zal opvallen. Je moet er echt even voor gaan zitten voor de liedjes je weten te winnen. Een eigenwijs hobbelpad als “A Seed” zou je zelfs in eerste instantie wel af kunnen stoten. Uiteindelijk zul je vallen voor het spannende liedje. Green wiegt The Seed zo'n beetje heen en weer op het kruispunt van My Brightest Diamond en PJ Harvey (met “Eat me Up” als beste voorbeeld), en dat valt bij mij wel goed in de smaak.
Etten - LappugglaGreens' labelgenote Etten blijkt eigenlijk Eleni Tzavara en komt inderdaad ook uit Griekenland. Ook haar tweede cd Lappuggla is op schitterende wijze verpakt. Hetzelfde formaat als Green, maar Lappuggla is een boekje om in te bladeren in plaats van een poster. Lezen is bijna onmogelijk, want het lettertype is nogal eh… afwijkend. Etten zingt met net iets meer accent dan Green, maar ook haar Engels verklapt niet gelijk dat haar wieg in Griekenland stond. Je zou het misschien een beetje denken terug te kunnen horen in het instrumentengebruik op Lappuggla, maar het is nu niet zo dat hangdrums en de dulcimer Griekse instrumenten zijn. Wat Lappuggla vooral van je vraagt is dat je een beetje buiten de vaste kaders denkt. Qua ritmiek heeft het af en toe wel wat van Lykke Li, maar Etten is veel kaler en zit veel minder in de bombast. Inzetten op een clash van elektronica en (vervormde) akoestische instrumenten is het motto hier en daar slaagt ze op knappe wijze in. Door de af en toe wat moeilijke doorgronden songs en de hogere stem die Etten doet ze bij vlagen ook wel wat denken aan Kate Bush. Er zijn slechtere acts waar je mee vergeleken kunt worden.
Shannon Stephens - Pull It TogetherVoor Shannon Stephens hoefde ik niet te graven naar waar ze vandaan komt. Haar kende ik al van haar eerdere twee albums. Die maakten dat ik de lat misschien wel een beetje te hoog legde voor deze derde die de titel Pull It Together draagt. En dat zal er dan wel voor gezorgd hebben dat ik ondanks veelvuldige beluistering maar niet overtuigd wil raken. Pull It Together voelt bij tijd en wijle aan als de Tuesday Night Music Club van Sheryl Crow, terwijl ik gehoopt had op iets wat dezelfde impact zou hebben als een puike Kathleen Edwards-plaat als ze toch wat meer de poppy kant op zou schuiven. Nou doet me dat niet in huilen uitbarsten van teleurstelling, ik had op meer gehoopt. Overigens zijn de liedjes natuurlijk best prima – het duet met Bonnie 'Prince' Billy “Faces Like Us” is zonder twijfel het prijsnummer – toch mist er wat: de rafelrandjes. Ik denk dat mijn verlangen naar meer mooi en minder gladgestreken als Breadwinner en haar al ruim een decennium oude debuutplaat mij grote delen van de cd parten speelt. De kalere, tikkie rauwere liedjes boeien me gelijk meer dan de netjes gestreken lakens die hier uitgedeeld worden. Het is mijn eigen schuld. Sorry.

File: Nalyssa Green – The Seed
File Audio: [MySpace]
File: Etten – Lappuggla
File Audio: [Soundcloud]
File Under: Boeiende verpakkingen, boeiende vrouwen, boeiende albums

File: Shannon Stephens – Pull It Together
File Under: Lichte teleurstelling
File Audio: [MySpace]

I Am Kloot – Let It All In

Shepherd Moon

I Am Kloot - Let It All InEr zijn van die zangers die technisch misschien niet tot de top behoren maar het vermogen hebben om zó melancholisch te zingen dat het je vanaf de eerste noot raakt. Ryan Adams bijvoorbeeld en ook Guy Garvey van Elbow. John Bramwell van het uit Manchester afkomstige I Am Kloot heeft het ook. Met zijn knerpende stem, die in de verte heel soms wat doet denken aan John Lennon, zingt hij overwegend sombere, beschouwende en licht ironische teksten die recht uit zijn hart komen. Let It All In is het zesde album van het trio en heeft de moeilijke taak om het magnum opus Sky At Night uit 2010 op te volgen. Op dit album zaten de 'mates' Guy Garvey en Craig Potter van Elbow achter de productieknoppen en voegden ze arrangementen en een tikkeltje bombast aan de I Am Kloot-sound toe die de de muziek naar een hoger plan tilt en van Sky At Night het beste album van I Am Kloot maakten. Let It All In wordt wederom door de vrienden uit Manchester geproduceerd en dat is te horen in de arrangementen die doen denken aan die van Elbow, maar met behoud van de eigen melancholische I Am Kloot-sound. Opener “Bullets” begint rustig om te eindigen met een zinderende gitaarsolo, “Hold Back The Night” werkt toe naar een climax van strijkers en in “These Days Are Mine” is de samenwerking het mooist tot bloei gekomen in een wisselwerking tussen het mooie liedje van het trio enerzijds en het arrangement met een batterij aan strijkers en blazers van de producers anderszijds. Let It All In is desondanks geen bombastische Elbow-achtige plaat geworden, er is ook gewoon ruimte voor het mooie, pure liedje, zoals in “Mouth On Me” en het prachtige “Masquerade”. En altijd is daar weer die schitterende stem van John Bramwell die je het gevoel geeft dat alles wel goed komt. Wie met Sky At Night nog niet voor de bijl was gegaan voor I Am Kloot kan zich in deze koude dagen verwarmen en laten ontroeren door deze tien prachtige liedjes en I Am Kloot voor altijd in het hart sluiten.

File: I Am Kloot – Let It All In
File Under: Komt heel erg binnen
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [Hold Back The Night]
File Twitter: [Tweets van I Am Kloot]

De Mus / Dia Del Mercado / White Tipped Tails

Eigen Beheer & Root & Branch Recordings & Eigen Beheer

Ik ook altijd met mijn grote bek. ´Stukjes schrijven stelt geen ruk voor´, zei ik nog. Ja, ik sta onder vrienden en vijanden bekend als Joop van de Sloop, en dat is geen toeval. Menig huisie heb ik al gesloopt, of appartement of whatever, maar dat is allemaal beroepshalve. Je bent sloper van beroep of je bent het niet. En mensen slopen, althans met mijn grote waffel, want ik ben niet beroerd om te vertellen wat ik ervan vind. Het is nu echter rustig. Het gaat slecht met de bouw en dus ook met het slopen en bovendien heb ik nu vorstverlet. Of ik niet wilde helpen om wat achterstand weg te werken op het gebied van eigen beheer en andere voornamelijk Nederlandse releases? Als muziekliefhebber en door mijn gesukkel zit ik nu achter het oude beesie om wat te tikken.
De Mus - III (U Kijkt Namelijk Zo Gelukkig)De luiwammesen bij File Under komen allereerst bij me met een plaatje dat er al bijna een jaar ligt. Stelletje slomen, bovendien blijkt er al weer een deel IV te zijn. De Mus heet het project. Geinig hoesje of moet ik zeggen logo (dat mussepootje) zonder al te veel info. Iets wat eigenlijk in het algemeen over deze Mus gezegd kan worden. Achter De Mus zitten volgens mij Emily en Hugo en ze komen uit de omgeving van Arnhem. Drie nummers staan op III (U Kijkt Namelijk Zo Gelukkig). homemade, zo te horen en gaat van het instrumentale “Vroeger Was Alles Beter”, via het psychedelische “Tussen Ons En De Sterren naar het Spinvis-achtige “Een Mooie Dag”. Geinig schijfje, al ben je met drie nummers snel uitgeluisterd. IV (Suiker en Bloed) telt ook drie nummers en zoekt het meer in de betere Nederlandstalige liedjes al duurt het gitaargetokkel me net een nummer te lang. Het mag hier en daar wat spannender. Het lijken wel mijn collega´s op kantoor: veel vergaderen, maar werken ho maar.
Dia Del Mercado - Seven Years Of DirtOok Seven Years Of Dirt van Dia Del Mercado lag er al even. En dat is – al zou je het niet verwachten – zo Nederlands als wat, Gronings om precies te zijn. Het hoesje is als een blad met plakplaatjes kinderlijk simpel – al waardeer ik een tekstboekje – en brengt me niet op het spoor wat ik kan verwachten. Dat blijkt pas als ik de cd opzet: er ontpopt zich een landschap van ingetogen americana met mariachiklanken (ik zeg Calexico!), trombone, cello en tal van andere instrumenten die veelal bespeeld worden door het opperhoofd Ruud Slingerland. Aan het album lagen demo´s ten grondslag die al in 2008 hun oorsprong vonden. Een beetje zoals een projectontwikkelaar die na goedkeuring en slopen eindelijk zijn paleis ziet ontstaan. Het volgende stukje over deze vrienden kun je dus ergens in 2016 verwachten. Maar dit schijfje is goed in elkaar geknutseld en het is bovendien aangenaam luisteren. Misschien ontbreekt een ultiem herkenbaar liedje dat mensen kan verleiden om dit album aan te schaffen. Maar ach, hoeveel gebouwen die er nu neergezet worden, zullen er over honderd jaar nog staan? Weinig denk ik.
White Tipped Tails - HibernationDat viel nog best mee met mij deze eerste twee schijfjes, maar hopelijk kan ik dan met schijfje drie de sloper uithangen. Deze is van wat recenter datum en is van het Groningen White Tipped Tails. Het is hun eerste ep, getiteld Hibernation. Vier liedjes staan erop en de nummers tokkelen hun weg voorzien van een zanger in de categorie 'gaap'. Aan de titel van het album (vertaald: Winterslaap) is dan ook weinig gelogen. Indiefolk, zoals ik die heel vaak en heel veel beter heb gehoord. Wel sympathiek dat je het ding gratis kunt downloaden. Als je dat zou willen… Het is een beetje als die boekhouder van kantoor: de cijfers zullen wel kloppen, maar verder heb je geen klap aan die gozer. Zo saai…

File: De Mus – III (U Kijkt Namelijk Zo Gelukkig) & IV (Suiker en Bloed)
File Audio: [Bandcamp]

File: Dia Del Mercado – Seven Years Of Dirt
File Audio: [MySpace][Bandcamp]
File Video: [Ruuds Videokanaal]
File Social: [Facebook]

File: White Tipped Tails – Hibernation
File Audio: [MySpace] [Soundcloud] [Gratis Download]
File Video: [Hun Videokanaal]
File Social: [Facebook]

File Under: Joop van de Sloop deel I
File Gastschrijver: Joop van de Sloop

Uppermost – Control / One

Uppwind

uppermost-control.jpgAls ik weer eens een bak albums heb gedownload, passen ze lang niet allemaal op m'n mp3-speler. Dus dan is het maar te hopen dat de eerste paar nummers een beetje representatief zijn. In het geval van Control, hier gratis te downloaden, raak je aardig in verwarring. Het album trapt af met remixes van klassiekers van Eiffel 65, Justice en zelfs Dan Hartman (“Shine” is een vrij sublieme discomashup). Uppermost, alias Behdad Nejatbakhshe, is duidelijk net zo'n Daft Punk-liefhebber als ik. Hij plundert de volledige French Touch-catalogus en ik beleef er een complete nostalgische trip aan. Jeugdsentiment! Control bevat naast remixes ook nummers met samples en geheel eigen werk, waarbij Uppermost qua stijl van Eric Prydz via Mr. Oizo en de Supermen Lovers gedurende Control langzaam richting Massive Attack zeilt. “Energy” is daarentegen weer een smashende C-Mon & Kypski-knaller. Bij het Oosters getinte hitthema in “True” helpt Shazam me niet verder. Maar “Independent” en “Mistakes” zijn net zulke nummers; chill, diep, wél zelfgemaakt en gewoon echt goed. Op “Passion” gebruikt Uppermost zelfs vergelijkbare vocals als Nosaj Thing in “Eclipse/Blue” dat elders op mijn mp3-speler staat. Wiens vocals het zijn? Het platenlabel antwoordt me op verzoek: 'The samples and vocals origin are a mystery to be found only by the listeners.' In 2011 bracht Uppermost nota bene ook al eens een gratis album uit, Polis, ook al zo'n behoorlijk goede vanalleswatplaat, waarop prijsnummer “Dixit” ongeveer tien Daft Punk-songs door elkaar mashupt.
uppermost-one.jpgMaar waarom die geweldige gratis albums? De publiciteit? Of omdat de samples die in sommige nummers zitten niet te clearen zijn? Om het platenlabel te citeren: 'Uppermost wants to break with the omnipresence of money which seems to be destroying art by putting personal interests into an altruistic world.' En over het hoge tempo van de releases: 'It's all about inspiration, the more you need to express something the more you will do.' Maar voor het afgelopen september uitgebrachte album One behoor je wél te betalen. Je betaalt dan voor voorspelbare dansbaarheid, want gek genoeg klinkt Control origineler. One sluit vooral aan bij de recentere Franse funky dancetoppers. “Blasted”, “The People” en “Disconnected” zijn minstens zo knetterhard als alles wat SebastiAn en Justice gemaakt hebben, en even goed. “Different” is dan weer wat meer in rustige Alan Braxe-stijl (diens nieuwe single al gehoord trouwens?). Lekkerste stuk is de tweede helft van “Faster” – tenminste, in het alternatieve universum waarin Justice-achtige disco die ik geniaal vind net zo mainstream eindigt als Earth, Wind & Fire op de Intouchables-soundtrack. “Gather” bevat dan weer dat tingelende Stardust-gitaartje en in “The People” hoor ik weer flarden van Daft Punks Aerodynamic-gitaar terug. Goed jatwerk blijft het toch ook hier… Uppermost is typisch zo'n briljante kameleonproducer om in de toekomst te volgen, die de stap van de Beatport-incrowd naar de radio binnenkort gaat maken. En voor de liefhebbers: gelukkig komt nog dit voorjaar de nieuwe plaat van Daft Punk zelf bij Sony uit.

File: Uppermost – Control / One
File Under: Jatwerk, maar vakwerk.
File Audio: [Gratis download hier]

Janne Schra – Janne Schra

Universal

Janne Schra - Janne Schra‘De nieuwe….Janne Schra’ heet de tournee van voormalig Room Eleven-zangeres Janne Schra. Die zich na het uiteenvallen van de band (‘muzikale meningsverschillen’, je weet wel) voor één album verschool achter het pseudoniem Schradinova, maar nu zo zeker weet wat ze wil dat ze geen nom de plume meer nodig heeft. Wel een strijkkwartet, het van Kytemen bekende Red Limo String Quartet, dat gelijk een prominente rol heeft gekregen. De mooie donzige stem van Janne vlijt zich er behaaglijk tegenaan. Een van de attracties van het Schradinova-album was dat Janne zich diverse rollen aanmat. Met haar stem maakte ze je bang, kon ze je verleiden, bracht ze je in verwarring. Zo rijk is het nu opnieuw. Vergelijk alleen al de eerste twee nummers met elkaar, het berustende “Speak Up” en het uitgelaten dansende “Light Up”. Verderop volgt een klein gehouden, en mede daarom zo geslaagd duet met M. Ward (onder meer bekend als helft van She & Him), en het hoogtepunt van dit album, Down Hill. Als een sirene lonkt Janne, in haar rug gesteund door een twangende gitaar en een slepende plukbas, je naar een plek waar je moeder je nog zo voor waarschuwde. Een met rood fluwelen kussen bedekt hol waar dingen gebeuren waar David Lynch een hele serie over zou kunnen maken. Overigens is de filmassociatie niet zo gek, het nummer is geïnspireerd door Wim Wenders’ meesterlijke Paris, Texas. Maar ik zag er geen mannetje met een rood petje in een woestijn bij, maar Sherilyn Fenn die een knoop in een kersenstengeltje legt. Met haar tong. Enfin. De nieuwe Janne Schra schrijft net zo makkelijk een 18-karaat poptearjerker (“Borrow”, Anouk zou d’r zo het Eurovisie Songfestival mee winnen) als een verleidelijk draaiende tango (After Effects). Ze covert niet Prince (“1999” is een eigen liedje) maar wel Asif Avidans nummer-1-hit “One Day”. Het bewerkelijkere, meer geproduceerde geluid van Janne past prima, hulde trouwens ook voor gitarist Jan-Peter Hoekstra die zich in vrijwel alle liedjes opwerpt als best supporting musician. De nieuwe Janne Schra kan je traanklieren, je heupen en de plekjes die je het liefst licht gestreeld wil hebben nog net zo bewerken als de oude Janne. Gelukkig maar.

File: Janne Schra – Janne Schra
File Under: Ja(nne), ik wil.