Almost Musique/3C & Anticon/City Slang
Ook op Iswhat's vorige album Big Appetite was al wel duidelijk dat deze mannen geen alledaagse boombap brengen, maar typisch genoeg bleven alleen de toegankelijke hitjes hangen. Ditmaal is het echt wat. In zijn geheel. De veteranen maken het soort nineties-hiphop waarin een prominente dwarsfluit op kan duiken, maar evengoed een beat met swag uit de speakers kan knallen. Het resultaat is soms warrig, maar altijd charmant. Het lijkt wel alsof de jongens hun microfoons in de eigen huiskamer hebben gezet, terwijl in het appartement náást hen een jazzliefhebber in zijn eentje een feestje bouwt. De rappers droppen verses bij de saxafoonsolo's, af en toe onderbroken door samples van kinderen, Franse deernen en soulpriesters die door de boel heen komen kleppen. Het is de chaotische alles kan-mentaliteit die je ook bij de Beastie Boys vindt, al roept er hier iemand juist dat 'nobody movin' is! Een swingend nummer als “The Good Fight” doet denken aan Blackalicious, een van mijn favoriete groepen uit het genre. De raps van Iswhat krijgen in positief gestemde liedjes als “Meant Something” kleur en individueel karakter. Niet langer is er sprake van een ondoordringbare brij. 'It is never too late be born again.'
Als deze recensie één doel heeft, is het u te laten luisteren naar Alopecia. Het onbetwiste meesterwerk van Why? staat vol krankzinnig hilarische én gevoelige indierap. Ik heb het album tientallen keren geluisterd, en elke keer hoorde ik er wel weer iets nieuws in. Kort na Alopecia verscheen nog Eskimo Snow wat gevoelsmatig een restjesalbum leek, waarna het lange tijd stil bleef. Het waarom daarvan wordt op Mumps, Etc. snel duidelijk. Dit is een echt writer's block-album. De nasale Wolf is minder goed verstaanbaar – vat dat op als een eufemisme – en de liedjes zijn een stuk minder gelaagd. Minder melodieën, meer schetsmatige beats. Doorzetten wordt echter beloond, en Wolf verdient dat ook gewoon. Zijn lyrische brille is hij niet kwijt. Welke ille rapper opent met 'When I got better from the mumps, yes my swollen nut and neck shrunk', om een paar tracks later te melden: 'the shit I said to hotel managers haunts me'. Eigenzinnig en eerlijk als altijd. 'Keep your producer guessing when you're in the booth confessing.' Het is een quoteje uit 'Bitter Thoughts”, dat een lullig refrein afwisseld met Sage Francis-achtige duistere verses. Eerder op het album wordt er vooral gedreind en getreiterd. In “White English” komt de plaat zodoende ergens tussen “How Bizarre” van OMC en The Streets uit. Leuk of matig, ik weet het niet. Het stemmige “Distance” vat het zelf alvast goed samen. 'Men and women might yet quote his modicum of the truth/But never will they get right close to Jonathan Avram Wolf'. Amen.
File: Iswhat!? – Things That Go Bump In The Dark
File Under: Hiphopmatazz
File Audio: [Soundcloud]
File: Why? – Mumps, Etc.
File Under: Waarom niet?
File Audio: [Soundcloud]
Iswhat!? / Why?
Leave a reply
Hmfff, wat gaat de tijd snel: zo schreef ik een stukje over Trouble van het Amerikaanse 
Het is jammer dat FileUnder zulke kleine afbeeldingen van platenhoezen laat zien. Want het hoesje van het titelloze (en ook enige) album van de band die zich omineus tooide met de naam The 21st Century Sound Movement, is van een wonderschone lulligheid. Vier muzikanten, getooid met kapsels die in hun tijd behoorlijk hip zijn, gelijksoortige pakken (wit overhemd, zwart gilet) staan onhandig rond een fontein te poseren. De twaalf tracks die hier verzameld zijn getuigen van eenzelfde soort enthousiast amateurisme: het zijn geen briljante muzikanten, maar hun inzet laat horen dat het daar ook niet om gaat. Tien covers lieten ze ons na. “The House of the Rising Sun” (grofweg de versie van The Animals, maar dan een tandje sneller gespeeld), “Light My Fire” (met hoofdrol voor gitaar) en “IN-A-GADDA-DA-VIDA” (inclusief twee drumsolo’s en gitaar met gevaarlijke fuzz) klinken rauw en rafelig. Vintage garagerock. Opvallend is dat we pas in de laatste drie nummers – de enige van eigen hand – toetsen horen. Deze twee vormen de bonus, want komen van een later teruggevonden master voor een singeltje. Dat is dan ook het enige dat opgedoken is van deze groep. Zelfs de namen van de bandleden kennen we niet. Een van hen zal Jack geheten hebben, maar dat weten we alleen doordat hij in hun versie van Jimi Hendrix’ “Fire” genoemd wordt: 'Let Jackie take over.'
Ooit vormde 
Ergens tussen tweepop (“Montuno”) en de zwoele triphop van de vroege Hooverphonic (“Fifty Fifty”) en Portishead kunnen we 
Jongens, we hebben er in Nederland een écht fantastische en unieke band bij. Zet voordat je verder leest de gratis beluisteren 
Afrikaanse roots heeft ze, de 27-jarige, Engelse singer-songwriter Kyla La Grange. Vader komt uit Zimbabwe en moeder uit Zuid-Afrika, maar voor Kyla's geboorte verhuisde het gezin al naar Engeland. Het Afrikaanse bloed in haar aderen kan de reden zijn voor de sound van haar debuutalbum Ashes. In de elf liedjes schuwt La Grange het grote gebaar niet. Alles is vol, opzwepend en dramatisch op dit album, inclusief de hoes. De toon wordt meteen gezet met “Walk Through Walls”, een popnummer wat we in de jaren tachtig nog wel slikten, maar nu weten we beter, het verzuipt in bombastische en opzwepende ritmes. “Courage” klinkt gewoon lelijk door te veel echo en in “To Be Torn” gooit La Grange het over een andere boeg door ijl en hoog te zingen, zoals Sharon den Andel van