Monthly Archives: May 2013

Will and the People – Friends

Trouser

will_and_the_people_-_friendsDe dagen lengen, de zomer kondigt zijn komst aan en overal in Nederland zijn vrijwilligers bezig met de organisatie van een popfestival in de buurt. Vanaf heden kunt u elk weekend ergens in een weiland, met een biertje in de hand, naar een bandje kijken. En laten we vooropstellen, er zijn vervelendere hobby’s. Met vrienden op pad, uw kinderen worden geschminkt of jagen op lege glazen en op de maat van de dreunende bas praat u even bij. Maar dan komt dat duivelse dilemma: wanneer gaan we wat eten? Nou, daar heeft uw festivalprogrammeur over nagedacht! Daarvoor heeft hij Will and the People in de line-up opgenomen. Die hippies, onder leiding van Will Rendle, die op de een of andere manier mateloos populair zijn. Daarom smeedde men het ijzer toen het nog heet was en na een succesvol rondje langs de velden, vorig jaar, werd er in no time een verse cd opgenomen, Friends geheten. De vederlichte reggae werd nog meer aangelengd tot een niveau dat er wel hele obligate rock overblijft. Die maar geen moment memorabel wil worden. Kortom, een perfecte tijd om wat te gaan eten. Tegen de tijd dat u “Lions in the Morning Sun” hoort, het 3FM-hitje van de vorige plaat, dan weet u dat het tijd wordt om uw mond af te vegen en weer op zoek te gaan naar echte muziek.

File: Will and the People – Friends
File Under: Oneindig verdunde reggae…

Deep Purple – Now What?!

Edel

Deep Purple - Now What?!Er werd een vakkundige teasercampagne opgezet voor Now What?!, het negentiende studio-album van Deep Purple en het eerste nieuwe werk sinds Rapture Of The Deep uit 2005. Stukje bij beetje werd er informatie losgelaten over titel, songs en stijl. Het werkte, want nog voordat het album daadwerkelijk te horen was leek een flink deel van het journaille er al van overtuigd dat Now What?! een meesterwerk was. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een Deep Purplefan en was sowieso blij met een nieuw album, maar van hypes word ik altijd wat achterdochtig. Daarbij vond en vind ik Rapture Of The Deep allesbehalve slecht. Natuurlijk, een Machine Head gaan deze oude mannen niet meer maken, maar zolang ze nog menige jongere band met gemak wegspelen mogen ze van mij doorgaan. Opener “Simple Song” is een degelijke Deep Purplesong, zonder dat ‘ie me nou direct van de sokken blaast. Het naar verluidt enorm hippe geluid van producer Bob Ezrin blijkt in de praktijk veel te lijken op wat Mike Bradford op Rapture Of The Deep neerzette. Ik vermoed dat het werken met een andere producer voor de heren zelf een welkome afwisseling was; in het geluid hoor je dat eerlijk gezegd niet terug. Het is een degelijk album, met prima songs die weinig afwijken van wat Deep Purple in de Steve Morsejaren gedaan heeft, een paar vullers (“Body Line”), een paar uitschieters (“Weirdistan”, “Vincent Price”) en er is een dubbel eerbetoon aan Jon Lord (het fraaie “Uncommon Man” en “Above And Beyond”). Uiteindelijk is het vooral erg herkenbaar, van het funky drumwerk van Ian Paice en de speelse bas van Roger Glover tot de reserve-Jon Lord-orgelpartijen van Don Airey (met een opvallende pianosolo op “Blood From A Stone”), van de nog steeds zeldzaam herkenbare Ian Gillan tot de solo’s van Steve Morse die vaak composities op zich zijn. Now What?! is een prima album waar met hoorbaar plezier aan gewerkt is. Een onmisbaar album in de discografie is het echter niet geworden. En dan gaat de hype toch tegen je werken, vrees ik.

File: Deep Purple – Now What?!
File Under: De hype was net iets teveel
File Video: [“Vincent Price”] [PurpleTube]

Tesla Boy – The Universe Made of Darkness

Gorby Reagan Records

tesla_boy-the_universe_made_of_darkness.jpgNog steeds bestaat er in mijn hoofd een alternatief universum waar op de radio wél mijn favoriete liedjes gedraaid worden. Waar ze vetfunky Bastian, gloednieuwe synthpop en onbekende Motown-liedjes uit de jaren ’70 door elkaar mixen. Een directe kandidaat voor zo’n zender zou het “Split” van het Russische trio Tesla Boy zijn. Ze laveren ergens tussen Daft Punk en Breakbot. Qua zang moet ik regelmatig aan The Presets denken. Op hun tweede album wijken ze niet af van de dansbare retro-synthpop waarmee ze in 2009 begonnen. YouTube heeft voor u uit die periode een zentaiclip, een kaleidoscoop, een 80’s-style wavenummer en wat romantisch kijkende jongens in de aanbieding, en mocht u nu denken: ‘dat klinkt als een groep die in het Rusland van nu wel wat steun kan gebruiken’, dan hebt u hetzelfde beeld als ik. The Universe Made of Darkness staat vol guilty pleasures zonder kazig of heel hitgevoelig te worden, maar erg lekker is het toch wel. “Paraffin” en “M.C.H.T.E” vind ik het meest catchy. De eerste seconde van “Invisible” deed me onmiddellijk aan een ander nummer denken dat het op mijn imaginaire radiozender al jaren goed zou doen, namelijk het genadeloos geflopte “Itch You Can’t Skratch” van Junior Senior uit 2005. Tesla Boy houdt het wat duisterder en maakt gelukkig niet overal veilige keuzes qua dansbaarheid. Zo staan er wat relaxte slowburners als ‘interludes’ op de plaat. Stevie Wonder-achtige ballads zoals Breakbot heeft Tesla Boy echter weer niet – het ultieme moment daarvoor is toch wel als je daar na een geweldig feest de nacht mee kunt eindigen – maar die zie ik ze nog wel eens gaan maken op een volgende plaat. “Undetected” is er al een voorbode van. Misschien niet direct voor een radiozender, laat staan die virtuele in mijn hoofd, maar op de huidige Daft Punk-retrohype kan Tesla Boy prima meeliften.

File: Tesla Boy – The Universe Made of Darkness
File Under: Laidback 80’s retropop
File Audio: [Stars][1991]

FortaRock 2013 – Voorpret

Door: tBeest.

FortaRock – het festival – bestaat dit jaar vijf jaar en dat mag natuurlijk gevierd worden. Onder de noemer FortaRock XL, extra large dus, verkast het festival dit jaar van het mooie en knusse park Brakkenstein naar het veel grotere Goffertpark, waar in het verleden ook al festivals plaatsvonden in de categorie ‘best wel harde muziek’. Zo was het park al eens gastheer voor Dynamo Open Air, Ozzfest, Fields of Rock, Sonisphere en Arrow Rock. Nu er weinig meer wordt vernomen van dit soort festivals in Nederland, leek de weg al open voor het particuliere FortaRock. En waarom niet? FortaRock is inmiddels een begrip geworden in Nijmegen en ver daarbuiten, en kan op veel sympathie rekenen van de metalfans. De organisatie bestaat uit echte liefhebbers, waarbij kwaliteit en sfeer hoog in het vaandel staan.
\m/


Continue reading