Rough Trade
Met onweerstaanbare koortjes, veel handgeklap en een reclamedeal waar sommige van mijn indiehelden zich niet voor zouden schamen, kwam Tessa Rose Jackson afgelopen lente in de publieke belangstelling. Als zestienjarige meldde deze middelbare school drop-out en ‘diva in de dop’ zich aan voor de fameuze Brit School (bekend van o.a. Amy Winehouse en Adèle) waarna een opleiding aan het Amsterdamse conservatorium volgde. En nu komt Tessa Rose Jackson, als krap twintigjarige, met haar debuut. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik deze plaat eigenlijk véél te lief vind! De stuiterende baslijntjes de vervormde gitaren en de nadrukkelijk geprogrammeerde drums die ik bij andere indiehelden zo geweldig vind, ontbreken hier ten ene male. Maar óóóh wat is het een lekker album. De perfecte zomertrip. Of nazomertrip inmiddels. Want dat Tessa Rose Jackson raak geschoten heeft met dit debuut (Songs From) The Sandbox heeft ze afgelopen periode al bewezen (er is geen festival waar ze niet speelde). Dus mocht je nog even willen nagenieten van een zomer die inmiddels al aardig op z’n einde begin te lopen. En wil je nog even vlinders in je buik krijgen bij lieve en verliefdmakende liedjes als “The coming of age song) “20 Years””, “405” of (het Feist-eske) “Sea & The Storm?”, beluister (Songs From) The Sandbox dan nog eens en herbeleef je zomer!
File: Tessa Rose Jackson – (Songs From) The Sandbox
File Under: Prille zomerliefde
File Gastschrijver: Theo
Tessa Rose Jackson – (Songs From) The Sandbox
Leave a reply
Het Zweedse 
Love Triangles Hate Squares is de tweede plaat van The Computers die een ander geluid laat horen dan de punkrock van het debuut. The Computers zijn opgeschoven tot een garage- en bluespunk-band. Althans zo openen de heren in “Bring Me The Head Of A Hipster”. Waarschijnlijk heeft de band gezien hoe aanstekelijk beat en garage werken voor bands als The Hives, Loved Ones, Zen Guerilla en Jon Spencer. Verwacht geen overstuurde feedback of een smerig rammelend geluid. The Computers gaan nog steeds voor een uitgebalanceerde productie waarbij je The Hellacopters of een Rival Sons nog poppy kunt laten klinken. Beat, soul, garage en wat lichte punkrock komen samen zoals dat ook bijna een kwart eeuw geleden gebeurde bij The Creeps. In “Mr. Saturday Night” raken de heren zelfs de oude geest van een Van Morrisson aan. In tijden van crises willen we niet meer geconfronteerd worden met de zielenknijpselen in een zwaar- en weemoedige zwanenzang. Uptempo festivalmuziek willen we, gemaakt door muzikanten die weten waar muziek vandaan komt en die hun geschiedenis kennen. Love Triangles, Hate Squares bevat een optelsom van Britse beat, Deltablues, Memphis soul en sixties garage. Slechts een blazersectie ontbreekt. Maar ja, je krijgt er prachtige Hammond-orgels voor terug, net als prachtige vocale refreinen en schone gitaarriffs.
Alsof hij nog steeds iets in te halen heeft. Gedebuteerd rond z’n vijftigste met Wrong Side of Memhis, een plaat vol rauwe en rudimentaire rock- en bluessongs. 
Dat een band hun nieuwste album promoot als het beste dat ze ooit gedaan hebben, voilà. Maar hun vorige album zelf afkraken, niet doen. Je zult er bijvoorbeeld maar een redelijk positief stuk over geschreven hebben, zoals ondergetekende over 
De Oostenrijkers van Francis International Airport maken nogal ongrijpbare, kamerbrede synthpop. Ze klinken alsof de hyperactieve Denen van 
Portnoyfans zijn al niet de meest genuanceerde die er te vinden zijn, en als Portnoy bij wijze van sport hun tweets vol superlatieven retweet wordt het al snel overkill. Adrenaline Mob bleek uiteindelijk in de praktijk niet het magnifieke werk wat het leek te gaan worden en na een vrij teleurstellende covers-ep, Coverta, verliet Portnoy zijn zelf samengestelde speeltje weer, blijkbaar omdat