Frontiers / Rough Trade
Jarenlang hield Jake E. Lee zich vrijwel afzijdig van de muziekindustrie. Na zijn stints bij Ozzy en Badlands bracht hij nog wel albums uit, vooral solo, maar groot nieuws werd dat nooit. Verder was hij te horen op tribute-albums en verscheen hij plots in een clip van Beggars & Thieves. Vorig jaar kwam het bericht dat hij een nieuwe band had, Red Dragon Cartel. Hij werd in eerste instantie door bassist Ronnie Mancuso (producer van het voornoemde Beggars & Thieves) en Kevin Churko (producer van o.a. Ozzy) overgehaald om toch weer eens aan nieuw materiaal te beginnen. Via audities werden de Britse zanger Darren “D.J.” Smith en de Canadese drummer Jonas Fairley gerecruteerd. Daarnaast werd nog een blik beroemdheden opengetrokken: Robin Zander (Cheap Trick), Paul Di’Anno (ex-Iron Maiden), Rex Brown (Kill Devil Hill), Maria Brink (In This Moment), Todd Kerns en Brent Fitz (Slash) en Sass Jordan. Ook al neemt Brink heel fraai de leadvocalen op “Big Mouth” voor haar rekening, het is het geen ratjetoe van stemmen en stijlen geworden, maar een echt bandalbum. Dat Jake E. Lee nog kan componeren en gitaarspelen is amper een verrassing. De nieuwe zanger Darren “D.J.” Smith is dat wel. In de Canadese metalband Warmachine is hij de drummer(!) en in die hoedanigheid was hij ooit oprichter van AOR-band Harem Scarem. Meneer Smith heeft echter een heerlijke stem, met power en een lekker rauw randje. Misschien niet de meest opvallende stem, maar wel eentje die past bij de bluesy up-tempo rock van Red Dragon Cartel. Mede door het heerlijke gitaarwerk van Jake E. Lee is het muzikaal misschien nog het beste te vergelijken met het solowerk van Slash: wat in de basis hardrock is, krijgt door een randje metal en een toefje punkattitude een extra stoot energie. In de tragere songs als “War Machine” hoor je duidelijk Ozzy terug in de zanglijnen. Jammer genoeg is de productie van Lee, Mancuso en Churko er typisch eentje voor oordoppen. Drums en bas zijn zwaar aangezet en er wordt ook met enige regelmaat bij de zang aan effectknoppen gedraaid. Met uitstekende tracks als “Feeder”, “Fall From The Sky” en “Big Mouth” wordt dat echter ruimschoots goedgemaakt. Jake E. Lee bewandelt geen nieuwe paden, maar laat na al die jaren wel weer horen dat hij nog steeds bij de top hoort.
File: Red Dragon Cartel – Red Dragon Cartel
File Under: Verloren zoon
File Video: [“Deceived”] [“Feeder”] [Red Dragon Cartel EPK]
Monthly Archives: January 2014
Spycker – Voted Away
Eigen beheer
Als we muziek een beetje lui definiëren als melodie plus ritme heeft singer/songwriter Michiel Omtzigt een probleem. Hij is bepaald geen toonbeeld van toonvastheid, en alhoewel zijn Duffhuës-achtige lo-fi-folk schreeuwt om een honketonk-stompritme houdt hij het ook op dat vlak consequent minimaal. Toch is Voted Away best een boeiende plaat geworden, wat we dan maar op een wazig (en door recensenten gehaat) begrip als ‘sfeer’ moeten gooien. Dat begint trouwens al bij de geslaagde hoesfoto. Net als de atonale outsider Jandek brengt Spycker in zijn beste liedjes compromisloze, naakte zelfkwelling. ‘Liquor in my body, ugliness inside my head’, jankt hij in “Blind Pig Blues”, een cover van Barbecue Bob. (Ik verzin het niet.) Het liedje klinkt (ook) in deze uitvoering alsof het letterlijk in de goot is opgenomen. Het giet. Misschien horen we daar wel “Le Naissance D’Un Fleuve”, om de vreemde eend uit deze poel van donkere liedjes op te vissen. Spycker laat zijn elektrische gitaar kringetjes draaien, waarna omineuze seventies-synths de rivier richting zee duwen.
File: Spycker – Voted Away
File Under: Spyckerbed
File Audio: [Bandcamp]
Coely
Coely, 30 januari, Zomerparkfeest Kampeert door, Tivoli de Helling, Utrecht. Foto: Tim van Veen
Parne Gadje – Po Drom
Smoked Recordings
Wat is wit zonder zwart? Wat is dag zonder nacht? Wat is liefde zonder haat? Wat is vreugde zonder verdriet? Niets waarschijnlijk. Toch moet het leven is onze wereld eigenlijk altijd positief zijn. Waarom gaan we liever naar een feest, dan naar een begrafenis? U vindt dit misschien een vreemde vraag, maar – bruggetje – waarom wordt de balkanmuziek door de bands van hier vaak alleen van de positieve kant gebracht? Kent men daar geen verdriet? Tuurlijk wel. En dus verdient het Wageningse Parne Gadje alleen hierom al een standbeeld – al is dit zeker geen sneer naar muzikanten met andere voorkeuren. Parne Gadje kent vijf stermuzikanten die clichévermijdend de grenzen van de balkan verkennen. Dit alles gebeurt hier onder leiding van producer Simon Akkermans (C-Mon & Kypski, Kyteman) die ook zijn muzikale bijdragen levert op keyboard. Daarnaast is er een nieuw bandlid in Michiel Bakker, wiens percussie een prachtige ritmische laag geeft. Parne Gadje brengt al vanaf 2002 albums uit op het label Smoked Recordings van Dan Tuffy. Hij speelt gitaar in Parne Gadje en hem zou je ook kunnen kennen van zijn andere band Big Low. Tien tracks met een totaallengte van meer dan 54 minuten telt Po Drom. Grotendeels is het instrumentaal, maar zanger Mark Constandse mag ons af en toe ook wat toezingen in het Servisch, Griekse of wat voor mij onverstaanbare taal dan ook. Eigenlijk hoeft de zang van mij niet eens, want het leidt alleen maar af. De liedjes kunnen onvoorspelbaar hun gang gaan, waarbij een heel scala aan instrumenten wordt opengetrokken. Van voor naar achteren levert het een boeiende plaat op van een van de meest bijzondere bands van ons land. Op het moment dat ik dit schrijf zit half popmuzieklievend en bloggend Nederland op het Groningse Noorderslag. Daar is echter geen Parne Gadje te bewonderen, en dat is een grote schande.
File: Parne Gadje – Po Drom
File Under: Balkan 2.0
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [Hun Videokanaal]
File Social: [Facebook]
Patrick Wolf
Interview: Saskia.
Patrick Wolf is zo’n artiest die in veel verschillende gedaantes is opgedoken de afgelopen tien jaar. Eerst was hij een redelijk verlegen jongen die in 2003 op London Calling in zijn eentje met laptop en viool in de kleine zaal van Paradiso stond. Zo’n zes jaar later in de grote zaal was hij juist een echte showman met flinke make-up, glitter, wild haar en opvallende (of opvallend weinig) kleding. Die fase lijkt hij inmiddels voorbij te zijn, en dus heeft Patrick zich weer een rustiger imago aangemeten. Na zijn laatste studioalbum Lupercalia kwam in 2012 ineens Sundark and Riverlight uit via zijn eigen label. Een compilatiealbum met zowel hele oude als nieuwere nummers opnieuw uitgevoerd in een klassieker en akoestisch jasje. Een compilatie wil hij het overigens zelf niet noemen, en al helemaal geen ‘best of’. ‘Zoiets wil ik na vijftig jaar doen, dat slaat nu nergens op. Een nummer van mijn eerste album Lycanthropy naast één van Lupercalia zetten werkt niet’, vertelt Patrick. ‘Het leek mij belangrijker om het schrijven te benaderen. De nummers werken wel samen maar de opnames ervan niet. De productie is heel verschillend van album tot album. Daarom wilde ik mijn favoriete boodschappen in één keer opnieuw opnemen. Dat zou dan in ieder geval een soort rode draad vormen.’
Continue reading
Orchestra Of Spheres – Vibration Animal Sex Brain Music
Fire
Het hoogtepunt van de wel erg Top 2000-fähige documentaire 20 Feet From Stardom was een kort fragment van de Talking Heads. David Byrne‘s fysieke en vocale interactie met de kreten van de donkere achtergrondzangeressen toverde een grijns op mijn gezicht. Een dominante zanger als Byrne ontbreekt helaas in de gelederen van het Nieuw Zeelandse Orchestra Of Sphere. Op Vibration Animal Sex Brain Music zijn het juist vrolijke vrouwenkreetjes en Afrikaanse drums die het hoofdbestanddeel vormen in deze snelkookpan van krautrock, psychedelica en wereldmuziek. Een liedje als “Jungle Pads” bouwt vanuit een overstuurde duimpiano (of is het ‘the sexomouse marimba’) aan een smakelijk feestje. Rechttoe rechtaan dansen zal onmogelijk blijken, je zal nu zelf je hoekigste Byrne-pasjes boven moeten halen. Soms dreigen de grooves in in al hun ingewikkeldheid wel wat bedacht of overdadig te worden – zo goed als Goat wordt het nergens – maar dan is daar altijd nog een Bombino-riff om de zaak vlot te trekken.
File: Orchestra Of Spheres – Vibration Animal Sex Brain Music
File Under: Alle hoeken van de wereld
File Audio: [Soundcloud]
The T.S. Eliot Appreciation Society – A New History
V2
Poëzie is poëzie en liedteksten zijn liedteksten. And never the twain shall meet. Mocht er wel eens geroepen worden dat een songtekst poëzie is, dan wordt daar vooral een subjectief waardeoordeel mee uitgesproken. Wat het des te leuker maakt dat Utrechter Tom Gerritsen zijn alter ego vernoemd heeft naar de T.S. Eliot, de beroemde dichter van The Wasteland en The Lovesong of J. Alfred Prufrock. Nu ben ik niet zo thuis in Eliot en zijn literatuuropvattingen, maar ik vermoed dat Eliot geen onderscheid maakte. Dankzij hem hebben we bijvoorbeeld de musical Cats. (En bedankt, T.S.) Tom Gerritsen schrijft liedjes. Folkliedjes, klassieke singer/songwriter-liedjes in een oeroude traditie. En dat doet hij meer dan bekwaam. Of hij dichter wil zijn of vooral muzikant weet ik niet, wel zingt hij ergens: ‘I want to be a poet with a ghost stuck in my bones’. De akoestische gitaar en Toms stem vormen de basis voor A New History, hier en daar van doelgerichte franje voorzien. Titels als “Melancholia”, “The Saddest Day”, “These Memories” en “Final Thoughts” laten zien dat er een melancholische, om niet te zeggen droevige stemming over “A New History” hangt. En een dichterlijke geest. Of we hier nu naar poëzie of naar liedteksten luisteren.
File: The T.S. Eliot Appreciation Society – A New HistoryFile Under: Genuine poetry can communicate before it is understood (T.S. Eliot)File Video: The Dreadnought Hoax
Saxon – Unplugged and Strung Up
UDR / ADA / Rough Trade
De grootste verrassing van Saxons Unplugged And Strung Up? Het is niet unplugged. Ja, er staan een paar semi-akoestische versies op, bijvoorbeeld “Frozen Rainbow”, een live-versie van “Iron Wheels” en “Coming Home”. De meeste songs zijn bewerkte versterkte versies, in een aantal gevallen met strijkers erbij (het Strung Up-gedeelte). Daar komt nog bij dat dit materiaal zelfs niet helemaal nieuw ia, want een deel stond al op de bonusdisc van “Sacrifice”. Kortom, het unplugged gedeelte is mager en nieuw is het in veel gevallen ook niet. Weliswaar staat het semi-akoestische spul achteraan bij elkaar, maar verder lijkt het nogal willekeurig door elkaar gehusseld. Het is een beetje van alles wat en dat heeft het album geen goed gedaan. “Frozen Rainbow” is mooi als ballad, soms zijn de strijkers een mooie extra laag, maar een geheel wordt het nooit. Ja, de bonusdisc in het digipack dan weer wel. Maar dat is dan ook Heavy Metal Thunder, de prima verzameling opnieuw opgenomen oude krakers die al in 2002 verscheen. Ik vrees dat Unplugged And Strung Up een typisch voorbeeld is van hoe goed materiaal in prima uitvoeringen toch niet kan overtuigen. Ik zet Sacrifice nog maar eens op. Deze oude helden hebben beter verdiend.
File: Saxon – Unplugged and Strung Up
File Under: Liefdeloos bij elkaar gesmeten
File Video: [“Frozen Rainbow”] [Unplugged And Strung Up EPK]
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything
Constellation
‘We live on the islands called Montreal and we, and we make a lot of noise, because we love each other!’ Dat zijn de openingswoorden van Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything, de zevende plaat van Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, het vehicle waarmee Efrim Menuck al jaren de zijlijnen van de post-rock opzoekt. En ja, Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra is alweer een nieuwe variatie op een naam voor de band, want er staat weer een nieuwe incarnatie. De Tralalala-band is even aan de kant geschoven en de band is nog ‘maar’ met vijf man. Nog wel steeds onder leiding van Menuck. En Menuck gaat verder waar hij gebleven was. Met zijn soloplaat “Plays High Gospel” dreef hij al verder van de traditionelere post-rock, zoals zijn andere broodheer, Godspeed Your! Black Emperor, het speelt, maar met Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything gaan Menuck en zijn vrienden nog een stapje verder. Natuurlijk, drie nummers klokken nog boven de tien minuten, het is gitaargalore all over the place, maar van een traditionele opbouw is amper sprake. Want, horen wij daar geen poppy refreintjes? Wat hetzelfde is gebleven is de zang van Menuck. Die is nog altijd op een randje en is een behoorlijke acquired taste. Maar diegenen die daar mee om kunnen gaan, die horen een pracht van een plaat, waarmee Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra zich nog meer afzondert en onderscheidt. Want Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything is een kruising tussen het beste werk van het eerder gememoreerde Godspeed Your! Black Emperor en de mede Canadezen Arcade Fire. “What We Loved Was Not Enough” zingt Menuck als een mantra in het gelijknamige nummer. Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything is daar het ultieme bewijs van.
File: Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything
File Under: Fenomenaal kabaal en pure liefde!
File Audio: [Hele plaat op YouTube]
Aafke Romeijn – CHIN. IND. SPEC. REST.
Eigen beheer
‘Geen liedje zonder dreiging en geen album zonder moord’, zingt ze. Aafke Romeijn heeft zowaar een Nederlandstalige tweede plaat gemaakt. Maar hier dus geen poezelige kleinkunst, hier geen meezingers, hier geen “kleine liedjes”, en al zeker geen Hollandse kost. Het nummer “Kalashnikov”, waar bovengenoemde zin uitkomt, heeft bijna net zo’n schokkende tekst als pakweg Eminems classic “Stan”. Het hakt er flink in, en daardoor maken de eropvolgende ingetogen nummers ook veel meer indruk. De andere twee hoogtepunten zijn “Vrijdag”, nog zo’n tekstuele instant-weerhaak die desalniettemin even ongrijpbaar is als de QR-codes in het tekstboekje, en het vernietigend mooie “A12”. Men zegt wel eens dat muzikale schoonheid voortkomt uit ellende, nou, hiervoor moet je diep gaan. Ik moet nog zien dat Roosbeef zoiets uitbrengt, en er is niet eens de virtuositeit van een Vika voor nodig. “A12” is een pianonummer dat Romeijn in haar eentje zingt, zoals ze ook al deed op het vurige Stella Must Die, haar eerste plaat. Een groot deel van CHIN. IND. SPEC. REST is daarentegen voor het eerst met twee bandleden opgenomen. Het resultaat daarvan is wat wisselender. De leuke nummers “Bint” en “Voorbeeldfunctie” zijn geslaagde odes aan de altijd werkende leraar (m/v). “Bint” en “Karakter” heeft Romeijn – zelf lerares Nederlands – uiteraard niet toevallig naar Bordewijk vernoemd. Ook de diepe synthesizerbas in “A2” – naar een snelweg vernoemd ‘omdat je als artiest tijdens een tour toch een relatie met snelwegen krijgt’ – is een geslaagde verdieping van haar geluid. De vocoder-effecten in “Breng Me Drank, Ik Ben Boos” en “Verdwijn” zijn daarentegen waarschijnlijk cooler om te maken dan dat ze klinken. Wat mij betreft had Aafke Romeijn naast Eefje de Visser in het tijdschrift Glamour moeten staan, dat deze maand “100 inspirerende vrouwen” interviewde. Aafke verlegt daadwerkelijk grenzen. Geen restaurant voor nodig. Word fan voordat ze haar hiphopplaat uitbrengt!
File: Aafke Romeijn – CHIN. IND. SPEC. REST.
File Under: Naar als literatuur. En daarom juist zo goed.
File Audio: [Bandcamp][A2][Veel Spinvis, Ellie Goulding en hiphop op haar playlist]