Suburban
Dat gaat niet helemaal lekker. Ik wilde al langer een stapeltje oudere albums bespreken maar ik werd afgeleid door andere zaken en had ondertussen ook nog eens te maken met soort writer’s block. Daarbij is oud werk al snel echt oud nieuws tegenwoordig en maak ik mezelf ook nog eens schuldig aan die ontembare honger naar nieuw materiaal. Niet te moeilijk doen, heb ik met mezelf afgesproken. Dan eerst maar een oudje en dan mag je daarna weer recenter werk beschrijven. Antillectual verdient het ook wel om nog opgepakt te worden. De band heeft de roots in mijn eigen stad Nijmegen en is een gerespecteerd exportproduct door de vele optredens in het buitenland. Zo stonden ze met hun melodische hardcore en emo- of skatepunk en sociaal betrokken teksten al in het voorprogramma van Bad Religion, NOFX, Propagandhi en Rise Against. Met Perspectives & Objectives kruipt de band nog wat verder in de melodieuze hoek en dat heeft niet altijd de kracht en de aanstekelijkheid van eerder werk, zoals op het vorige Start From Scratch!. “With Gaga on Our Side”, “Pink Print” en “Future History” vallen bijvoorbeeld op door onopvallendheid, maar “Work Horses Vs. Show Ponies” en “Mother Inferior” hebben wel die punch en opwinding. “Welcome To Le Jungle” is lekker uptempo maar mist dan weer een een pakkende melodielijn. Dat heeft “Bullies” juist wel en dat had een mooi ingetogen nummer kunnen zijn als het wat minder dichtgesmeerd was geweest met het standaard-punkgitaargeschut. Zo had ik ook “Books” ook liever met veel meer piano gehoord want het ingetogen nummer pakt hier een mooie en bijna gevoelige lijn. Antillectual lijkt op dit album wat zoekende naar de juiste balans tussen kracht en melodie. Het is me te veel als een Japanse auto. Het is degelijk, het maakt vele meters, het zal nooit verzaken, maar echt heel spannend wordt het ook weer niet.
File: Antillectual – Perspectives & Objectives
File Under: Degelijke punkrock, maar mist de wow-factor
File Audio: [Luister het album]
File Video: [Mother Inferior]
File Social: [Facebook] [Twitter]
Antillectual – Perspectives & Objectives
Leave a reply
Zo hoor je tijden – elf jaar om precies te zijn – niets meer van een band, zo brengen ze in geen tijd drie platen uit. 1995 was het jaar dat 
Als een Britse band zich heel chauvinistisch 
Freejazz op single? Althans, het zijn maar twee songs, dus dat noem ik voor het gemak maar een single. Het kan goed zijn dat Tarana daarover dus compleet anders denkt. Tarana bestaat uit Ravish Momin en Rick Parker. Momin pielt wat met drums en elektronica, Parker toetert een moppie. In de jaren tachtig experimenteerde men zich suf. Drumcomputers en samplers waren het speelgoed voor muzikanten. In het geval van Afrika Bambaataa leverde dat soms aardige producties op. Je zag dat doorgesnoven jazzcats jaloers keken naar ferme ontwikkelingen die zij na de fusion niet meer hadden meegemaakt. En dus hoorde je Miles Davis een end weg blazen op biets en blieps in een van de songs op het Sun City-album van Artists United Against Apartheid. In een wat gestructureerdere vorm zou je kunnen bedenken dat een Kyteman de hiphop en de jazz dichter bij elkaar bracht waardoor iedereen in staat was om de moeilijkheidsgraad van jazz te doorgronden. Tarana haalt de vaart eruit en plakt sferische trombonetonen aan ambient en minimal music. Al dan niet ondersteund door wat flarden vrouwelijke vocalen. Zoals gezegd, de vaart is er dan allang uit. Jammer, het duo probeert verwoed terug te komen en de luisteraar te herpakken, maar dat slaagt maar half. Zeker als de synthesizers hun klinische opwachting maken, komen de jazz-instrumenten er maar bekaaid vanaf.
Puur vanuit commercieel opzicht beschouwd is de rond blikvanger Sharon den Adel opgetrokken band al jarenlang het meest succesvolle exportproduct van Nederland uit de harde muzieksector. Ooit, in een ver en grijs verleden, waren de gitaren hard ingemixt en werd er flink op los gegrunt, maar naar gelang de tijd verstreek ontstond een meer gestroomlijnd geluid dat meer dan zijdelingse raakvlakken had met het door metalheads veelal gehekelde popgenre. Niettemin heeft de muzikale verschuiving de band geen windeieren gelegd en werd wereldwijd succes geboekt. Er werd besloten het ditmaal weer eens over een andere boeg te gooien en de diversiteit van het Within Temptation-geluid weer naar voren te halen. Vandaar ook de titel van het kleinood, verwijzend naar het veelkoppige monster uit de Griekse mythologie dat telkens voorzien werd van twee nieuwe hoofden als er één afgehakt werd. De diversiteit wordt ondermeer vormgegeven door de introductie van een keurkorps aan hulptroepen, die nachtegaaltje Den Adel vocale bijstand verlenen. Zo zijn daar Tarja Turunen (ex-Nightwish), Howard Jones (ex-Killswitch Engage), Dave Pirner (Soul Asylum) en rapper Xzibit. Met name de laatste zorgt voor een nogal vreemde eend in de bijt. Het uiteindelijke doel was een terugkeer naar een steviger geluid te bewerkstelligen, maar die opzet is slechts ten dele geslaagd. Weliswaar zijn de gitaren wat harder en is een sporadische grunt te horen, maar de productie gaat nog altijd gebukt onder een stortvloed van melodieuze bombast en dat haalt de meerwaarde van deze cd, verpakt in stilistisch prachtig uitgevoerd digipack, enigzins naar beneden. De verstokte fans zullen de voorgekookte dis ongetwijfeld met smaak verorberen, maar de kans is groot dat de rest van het metalen legioen hoofdschuddend de hulp zal inroepen van held Herakles en diens neef Iolaos om hen ten tweede male in staat te stellen de Hydra een kopje kleiner te maken.
Helemaal hipperdepip, dat War On Drugs. Geweldige bandnaam, maar opener “Under The Pressure” schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Als je vocalen hebt die ergens tussen Brian Adams en een jonge Bob Dylan inhangen, pak dan in elk geval niet de intonatie en frasering van ‘n Dylan op. Vind ik echt heel erg vervelend. En als je vervolgens muzikaal opent als een jaren ’80-Prefab Sprout-bandje, dan ben ik al geneigd om deze CD uit het raam te flikkeren. Nadat ze jarenlang hebben samengespeeld gaan de heren Kurt Vile en Adam Granduciel nu ieder hun eigen weg. Vile is met Wakin On A Pretty Daze goed terechtgekomen. De verwachting is dat Granduciel dat met deze derde CD ook kan. Americana-muziek is leidraad. Blues, rock en folk zijn afgeleiden. Het instrumentarium dat daarbij hoort is niet bepaald logisch te noemen. Songs van Dylan, Traveling Wilburys, Fleetwood Mac, Tom Petty en de community-songs met overwinningsroes van Bruce Springsteen associeer je niet snel met piano, orgel, phaser- en flangergitaren. Maar, dat het onmiskenbaar herkenbare songs zijn die in het grote Amerikaanse songbook thuishoren, zoveel is duidelijk. Granduciel is een eigentijdse dromer die in zijn eentje soundscapes maakt als een reiziger die de wereld en de veranderlijke landschappen vanuit een beslagen autoraampje aan zich voorbij ziet trekken. Hij krabbelt wat woordjes en flarden met zijn vinger op de ruit en heeft een song. De man heeft het in zich om al gitaarspelend en gesteund door een enorme band zijn ideale droomwereld te verwezenlijken, als zijn ego maar niet ondergesneeuwd raakt. Wie in zijn eentje werkt, hoeft niet bang te zijn voor de confrontatie. Het is voor War On Drugs nu hoofdzaak om zelfvertrouwen te winnen en te erkennen dat eigen zwakheden door anderen opgevangen kunnen worden. De tijd zal ons leren in hoeverre Granduciel zijn hersenspinsels durft over te dragen en niet als een Blue Nile of een Black een one-hit-wonder de boeken ingaat.
Een week of twee geleden werd er weer een dikke enveloppe met te recenseren cd’s bij me bezorgd. Altijd leuk, zo’n stapel nieuwe muziek waarvan ik het meeste niet ken. Op goed geluk koos ik voor deze week de cd To Live Alone In That Long Summer van de Canadese singer-songwriter