Subpop
De titel Dereconstructed van de tweede plaat van het uit Alabama en Georgia afkomstige viertal Lee Bains III & The Glory Fires slaat op een periode in de geschiedenis van de Zuidelijke staten in de VS, de Reconstruction. Dat was de tijd waarin geprobeerd werd om van de Zuidelijke staten na de verwoesting en het verlies van de Burgeroorlog weer een functionerende samenleving te maken. Democratisering en afschaffing van de slavernij werden in de kiem gesmoord door wetgeving waarmee de zwarte bevolking feitelijk alsnog gelijkwaardige deelname aan het openbare leven werd ontzegd. Het duurde tot de jaren zestig van de vorige eeuw tot die wetten grotendeels werden geschrapt, maar de gevolgen zijn nog steeds merkbaar in de Zuidelijke Staten. Zanger, gitarist, songwriter én tekstschrijver Lee Bains III laat soms horen ondanks alles toch trots te zijn op zijn stad Birmingham (“The Weeds Downtown”), maar meestal beschimpt hij de hypocrisie, bijvoorbeeld van de vrome zondagse kerkgangers die een dag later het ‘hebt uw naaste lief’ weer vergeten zijn. Ja, er worden ook heel wat bijbelteksten aangehaald. Bains is boos, erg boos, en de heren gieten dat in een vorm die ergens tussen southern rock en garagerock inhangt. Misschien kun je ze omschrijven als het iets wildere kleine broertje van de Drive-By Truckers. Iets meer richting garagerock dan de laatstgenoemde, inclusief het knarsende en piepende recht-zo-die-gaat-gerammel. Ook in de productie is het allemaal niet heel subtiel, wat maakt dat het na verloop van tijd wat eenvormig wordt. Toch is het uiteindelijk een lekkere plaat. Bovendien heeft Bains iets te vertellen en daar moet het toch allemaal mee beginnen.
File: Lee Bains III & The Glory Fires – Dereconstructed
File Under: Verherriede southern rock
File Video: [“The Company Man”] [“The Company Man”(Lee Bains solo)] [“We Dare Defend Our Rights”]
Lee Bains III & The Glory Fires – Dereconstructed
Leave a reply
De Amerikaan Sean Rowe timmert al een hele tijd aan de weg. Zijn eerste release was in 2004, maar pas sinds 2011 lijkt hij bij het label ANTI een vaste kracht geworden te zijn in albummuziekland. Rowe is gezegend met een donkere stem die de constante factor is om je als luisteraar te binden. En dat lukt hem. File Under-collega DubbelMono was wel gecharmeerd van de vorige albums, maar het grote kritiekpunt was toch wel dat de liedjes op zichzelf niet sterk genoeg zijn om hem door te laten stoten naar de top. Ik zal hier eerlijk over zijn, dat is ook hier op Madman niet over de hele linie gelukt. Neem bijvoorbeeld “Desiree” dat te gladjes is qua productie en arrangement, waardoor ik me er ongemakkelijk bij ga voelen. Dit terwijl het allemaal zo lekker begon in de opener “Madman” en de tweede track “Shine My Diamond Ring” waar hij met de country(honky tonk)blues even een gooi lijkt te doen naar de positie van de nieuwe Johnny Cash, die ik in ieder geval in mijn armen zou sluiten. Helaas is het dus niet overal feest en die breekpunten op het album maken dat ik uit mijn albumritme gehaald wordt, waardoor ik vergeet dat er toch hele mooie nummers te beluisteren zijn, zoals “The Game”, “Done Calling You” en “My Little Man”. Door een paar nummers van dit album te schrappen en desnoods als bonus weer toe te voegen, had het zomaar een perfecte Roweplaat kunnen zijn. Maar helaas mocht dit niet zo zijn.
Je zou mij een luie recensent kunnen noemen aangezien mister File Under Storm mij weken geleden al gevraagd heeft of ik een recensie van 
Shaking Godspeed heeft sinds hun tweede plaat alweer een bezettingswisseling ondergaan. Organist/bassist Paul Diersen (die zelf de opvolger was van Pieter Holkenberg) is vervangen door maar liefst twee nieuwe bandleden: gitarist Rocco Ostermann en bassist Alex van Damme zijn de gelederen van de Gelderse formatie komen versterken. Dat deed mij vrezen dat ik jengelende orgels die ik nu juist zo geweldig vond op de eerste twee albums zou gaan missen. Maar verdomd, Shaking Godspeed MKIII staat me net zo aan als de eerste twee line-ups. Sterker nog, het toevoegen van Ostermann heeft de band ook nog eens de mogelijkheid gegeven om meer te spelen met de zang en gitaar. En dat betaalt zich uit in alleen maar pluspunten op Welcome Back Wolf. De plaat heeft nog meer dynamiek en doldrieste wendingen in de songs zodat ik als luisteraar steeds weer op het puntje van mijn stoel zit. Tracks als “Goodby Poupon” zijn een achtbaan die zijn weerga niet kent. Het klinkt een beetje als Fatal Flowers on speed. Superweird, maar ganz toll. Ook het iets rustiger “Life on Planet Earth” roept die gedachte bij mij op. De rauwheid is dan misschien een beetje verdwenen door de nieuwe line-up zonder orgel, de dynamiek is twaalf songs lang onweerstaanbaar en test al je zintuigen. Probeer de gejaagdheid die “Future Boogie” over je heen drapeert maar eens te weerstaan. Volstrekt onmogelijk en onnodig.
Soms is het helemaal niet erg om er een tijdje tussenuit te knijpen en je te bezinnen op wat je allemaal nog wilt doen en bereiken in het leven. 
Laat ik voor degene die erbij waren tijdens Crossing Border, toen 
‘I love my wives and I love my girlfriends / but may they never meet’ zingt 
Vorige maand recenseerde ik al de single van Eindhovense grassroots-muzikant Woody Veneman. Dit keer is de beurt aan 