Jagjaguwar/Konkurent
In november vertelde ik je al dat na de eerste EP Cassette er een volledig album in aantocht was van de Canadese indierockband Viet Cong. Nu ligt deze plaat voor me, en moet ik er écht even voor gaan zitten. De muziek van dit kwartet luister je niet tussen de bedrijven door. Nee, het is muziek die even op je in moet werken. Viet Cong schiet meteen met muzikaal geweld de drumslagen om je oren. Alsof je plots bent aanbeland op het slagveld en de kogels van de vijand je om de oren vliegen. De gitaar is je bescherming en die ratelt er lekker op los. Ondergedompeld in dit muzikale geweld is er de zang van Matt Flegel die je meetrekt naar de grond. De enige plek waar je kan overleven, steek vooral het hoofd niet boven het maaiveld! De donkere jaren tachtiger lijken weer terug. De tijd dat zwart hip en ‘no future’ het credo was. Ik heb echter niet de indruk dat het nu zoveel beter is. De oorlog in Vietnam en de Koude Oorlog mogen dan achter ons liggen, maar nieuwe brandhaarden in het Midden Oosten en rond Rusland dienen zich aan. Viet Cong is de perfecte soundtrack van een boze wereld waar je van weg kunt kijken, maar die er toch écht is. En toch, toch is er in die boze wereld ook genoeg te genieten: laat je bijvoorbeeld eens meenemen op het Viet Cong-avontuur.
File: Viet Cong – Viet Cong
File Under: De boze wereld nu bij je thuis
File Audio: [Bandcamp]
File Video: [Silhouettes]
Viet Cong – Viet Cong
Leave a reply
Als er een award zou bestaan voor de band met de meeste tegenslagen dan zou 
Hoewel de band al bijna zeventien jaar bestaat, is Grand Morbid Funeral pas het vierde volledige album. Geheel volgens oeroud Scandinavisch recept wordt getapt uit een dodelijk metalen vaatje. Met leden van ondermeer Opeth en Katatonia in de gelederen zal dit niet leiden tot het optrekken van enige wenkbrauw in welke vorm dan ook. Waar voorheen de getormenteerde vocalen door klasbakken als Mikael Äkerfeldt (Opeth) en Peter Tägtgren (Hypocrisy) de microfoon ingebruld werden, is het nu oudgediende Nick Holmes van Paradise Lost die deze taak voor zijn rekening neemt, dit is dezelfde man die vijftien jaar geleden riep dat death metal dood was en dat hij nooit en te nimmer meer zou grunten. Op deze nieuwe boreling van Bloodbath logenstraft Holmes deze uitspraak op doeltreffende wijze. Tot nieuw wasdom gekomen als een gelouterde reïncarnatie van zijn oude-ik voorziet hij de diep in misère en zwartgalligheid gedrenkte muziek van een passende doodsrochel. Weliswaar iets minder krachtig als in zijn hoogtijdagen, maar nog immer met verve en ware doodsverachting. Het gitaarwerk is megavet en gruizig. Degenen die behept zijn met een meer dan morbide fantasie kunnen de getroebleerde zielen tijdens het beluisteren van dit zwartgeblakerde schijfje in een nietsontziende danse macabre voorbij zien schuifelen. Bloodbath is herrezen uit het graf. Het is maar dat u het weet.
Ik geloof niet dat er leven is op Pluto, maar ik heb nooit getwijfeld over België. Hoe ze het doen weet ik niet, maar Belgische bands vind ik, net zoals veel bands uit Scandinavië en IJsland overigens, geregeld net zo smaakvol als Belgische bonbons. De inhoud verrast me dan ook vaak. 
Ik heb de neiging om met hardlopen alles te snel te willen doen. Terwijl dat – zeker na een irritante blessure waar momenteel ik last van heb – helemaal nergens goed voor is. Je hebt juist als lange-afstandsloper die langzame lange loop nodig. Het zal wel komen doordat ik van huis uit meer een sprinter ben. Beheersing is het sleutelwoord. Daarom zet ik bij duurlopen muziek op die me daarbij helpt, muziek die zelfcontrole en focus in zich heeft. Het beste voorbeeld van de laatste maanden is daarbij 
Als het zou kunnen dan zou ik graag in Professor Barabas’ teletijdmachine stappen om dan in Londen eind 1966 te belanden. Dit vooral om daar Pink Floyd te ervaren met aan het stuur Syd Barrett. En als we er toch zijn dan meteen maar alle andere muzikale psychedelica te bekijken, want Londen was hip. Ja, wat moet dat geweldig geweest zijn. Inmiddels is het 2015 en Barrett is al lang niet meer onder ons. De muziekstroming waarin hij zich begaf lijkt echter meer dan ooit weer hip te zijn. Het Antwerpse vijftal Bed Rugs is zo’n band die deze erfenis probeert uit te buiten. Cycle is hun tweede volwaardige album en meer dan ooit een muzikaal geheel. Was er eerder nog wel eens een eigenwijs rammelend liedje, nu lijken alle plooien weggestreken. Cycle is dan ook een trip die je moet ondergaan en waar je je soms zelfs dansend in kunt verliezen. De zangpartijen zijn ondergedompeld in een cocktail van gitaren, drums en keyboard die klinkt als een draaikolk waar je niet meer uit komt. Door het spannende resultaat is het uiteindelijk meer dan een jaren zestig copycat. Bed Rugs leveren anno 2015 een heel fijne psychedelische plaat af. Benieuwd waar in de loop van dit jaar onze eigen Jacco Gardner mee komt. De lat ligt hoog.
Op 31 augustus 2013 had ik het geluk dat ik op uitnodiging aanwezig kon zijn bij het festival De Heerlijkheid in en rondom de prachtige locatie 
Aangezien ik altijd een redelijk rustige jongen was met weinig feministische aanleg is de riot grrrl-beweging uit de jaren negentig grotendeels aan mij voorbij gegaan. Ik was blijkbaar te druk bezig met losgaan op Britpop om me met deze stoere Amerikaanse vrouwenbands bezig te houden. Best beschamend dat ik dus twintig jaar na hun debuutalbum de muziek van 
Jorn Lande kwam de laatste jaren voor mijn gevoel met steeds routineuzer werk. Veel bombast, maar goed beschouwd veel te magere composities. Hij mag dan een dijk van een stem hebben, dat was niet genoeg om de albums nog te redden. Goede composities, dat had hij nodig. En toen was daar plots Trond Holter, gitarist van de Noorse pretrockers