Eigen beheer
Albums waarvan je inspiratie als recensent helemaal dood slaat zouden verboden moeten worden. Ik kreeg er zelfs een paar achter elkaar voor m’n kiezen. Er kwamen even geen woorden, de inspiratie was weg. Eén van die albums was Illusion van het Amsterdamse Snowapple. Nou zou ik verder kunnen gaan dat de drie dames waaruit Snowapple bestaat een vervelend saai tweede album hebben afgeleverd, maar het was even het verkeerde album op het verkeerde moment. Als ik Illusion een paar dagen later nog eens draai dan heb ik er al wat meer gevoel bij. Na nog een aantal draaibeurten weet ik het. We hebben hier te maken met engelen die prima zingen, maar doordat het behoorlijk liefjes is kunnen zij mij niet bij de les houden. Dit maakt dat mij pas na een tijdje duidelijk wordt dat de nummers erg goed in elkaar zitten. De muzikale invloeden zijn divers: van folk tot rock, van minimal music tot opera, en dan ben ik nog lang niet compleet. Het opvallendste muzikale punt van de dames is échter de zang: of het nu alleen is of in harmonie. Dit is nou zo’n album dat velen als saai aan de kant zullen leggen, maar waar de betere luisteraar de kwaliteiten hoort. Je moet je alleen niet door het engelengezang in slaap laten sussen.
File: Snowapple – Illusion
File Under: Als engelen zingen
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [Hun VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook]
Snowapple – Illusion
Leave a reply
Helaas kan ik niet achterhalen of de twee heren die Dream Police vormen de naam van hun duo ontlenen aan het Cheap Trick-singletje met die titel dat ik als hele jonge Vonx kocht. Het zou een leuke bijkomstigheid zijn want dat oude Cheap Trick-liedje vind ik een dikke vijfendertig jaar later nog steeds leuk en wie weet luister ik in 2050 ook nog weleens naar dit album van deze Dream Police. Eerlijk gezegd is die kans iets kleiner, al was het maar om de hoogbejaarde leeftijd die ik dan hopelijk heb bereikt. Overigens is Dream Police een projectje van twee leden van The Men, de countrypunkers uit Brooklyn. Op Hypnotized gaat het wat meer de indie-kant op met duidelijke lijntjes naar de jaren tachtig en de psychedelische jaren zestig. Met als basis een akelig goedkoop klinkende drumcomputer en donkere baslijnen weet Dream Police acht songs lang redelijk te boeien. De vervormde zang en onheilspellende sound van “My Mama’s Dead” en de jaren tachtig synths op het prettig melodieuze “Pouring Rain” zijn wat mij betreft de sterkste troeven van Hypnotized. Soms zijn songs iets te lang uitgesponnen of ze missen enigszins kop en staart, maar is voor liefhebbers van bands die lekker buiten de lijntjes kleuren, zonder goede melodieën uit het oog te verliezen, zeker geen onaardige plaat.
Het uit Hasselt, België, afkomstige 
‘De naam is niet bijzonder genoeg voor de stem die ze heeft’, dat waren de woorden van 3FM-DJ Giel Beelen toen YouTube ontdekking Eveline Vroonland vorig jaar januari in zijn programma langskwam om haar song “Safe & Sound” van EP The Jump ten gehore te brengen. Of ze zich de woorden van Nederlands populairste DJ aangetrokken heeft of niet, dat weet ik niet. Maar inmiddels opereert Eveline Vroonland, samen met Marcel Tegelaar (beter bekend als Skiggy Rapz) en Jeroen Blumers onder de naam PHOS. Never Obsolete is de titel van het debuutalbum. Ook het loopingstation waaraan Eveline Vroonland haar signature sound ontleende is vervangen door (geprogrammeerde) drums en synthesizers. ‘Dream & Bass’ noemt ze die nieuwe sound zelf. Het zorgt voor een cleaner en helderder geluid waardoor de nadruk meer op Vroonlands stem en de composities komt te liggen. Zoals gelijk al uit opener en de titeltrack blijkt. Dit zorgt compositorisch duidelijk voor winst. Want daar waar Vroonland gewapend met loopingstation in haar eentje net zo ‘soulful’ kon klinken als R&B diva’s En Vogue met hun vieren (vergelijk haar “Safe & Sound” maar eens met En Vogue’s “Don’t Let Go”) lag het gevaar natuurlijk wel op de loer dat het werken met alleen stem en loopingstation op een gegeven moment een trucje zou worden. Maar door de moedige muzikale stap heeft de geboren Zeeuwse dit weten te ondervangen. Dat Never Absolete een écht band album is geworden en niet enkel een muzikaal vehikel voor Vroonland blijkt in “Passing The Green” waarin Skiggy Rapz de raps voor zijn rekening neemt. De kracht van het album is echter ook de zwakte, want doordat Vroonland in het verleden haar sound met behulp loopingstation live opbouwde wist ze wel een organisch en soulfull geluid te creëren. En eerlijk gezegd klinkt Never Absolete net iets tè clean.
Billy Joel en zijn piano horen bij elkaar. Dat geldt ook voor John Mayer en zijn gitaar. Keith Caputo is uniek in zijn stemgeluid En 
De voorzijde van de hoes van Way Out, de nieuwste EP van Charlie Plane doet mij aan een rorschachtest denken. Met dit verschil dat enkel de outline van de afbeelding hier associaties mee oproept. De monochrome ‘inktvlek’ is in dit geval een collage van landschappen. Dit is vast bewust gedaan, want op opener “Endless Night” zingt Charlotte Lacombe al gelijk: ‘And I can’t let it go till I find a real meaning.’ Een zoektocht naar betekenis dùs! Dit gebeurt niet alleen in eindeloze nachten zoals in de openingssong, maar ook in het vroege ochtendlicht, zoals in “Daylight” en “There To Find”. Charlotte Lancombe en haar muzikale partner Shob (Geoffrey Neau) nemen je als luisteraar mee in deze zoektocht door middel van in herfstige okertinten gehulde liedjes vol zwaar aangezette piano akkoorden en stemmige celloklanken. Liedjes waarin de stem van Charlotte Lancombe een hoofdrol opeist, een stem die herinneringen oproept aan Sinéad O’Connor en Beth Orthon. Als songs voorzien zijn van zulke vocalen kan de herfst (de EP kwam al in november uit) wat mij betreft niet lang genoeg duren. Helaas is op deze EP na zes nummers, met titeltrack “Way Out”, de koek al weer op. Gelukkig bestaat er ook nog zoiets als een repeatknop.
Ouders: ze bepalen, of je wilt of niet, hoe jij in het leven staat. Je kunt je tegen ze afzetten, maar het kan ook zijn dat ze je levensroute bepalen. In het geval