Ewie
Twin Peaks – Wild Onion
Ludo
Happyness – Weird Little Birthday
Janineka
Indigo Girls – One Lost Day
Prikkie
Larman Clamor – Beetle Crown & Steel Wand
Vonx
Brix and the Extricated – 2×4 @ 100 club, London
Gr.R.
Vennart – The Demon Joke
DubbelMono
Roosbeef – Kalf
tBeest
Metz – II
Stonehead
Voor Galg En Rad – In Zak En As
A Recordings / Suburban
Zomaar even wat flarden. Blonde Franse filmdiva rijdt ‘s nachts tijdens heftige onweersbuien in een sportautootje haar tragisch noodlot bij een klif tegemoet. Niet de regen maar haar eigen huilbuien vertroebelen het zicht op de weg. Een dode vrouw bij de oprit van een groot landhuis te Cannes. Duidelijk een staaltje crime passionele. Maar waarom gooit die gladjakker op slippers zijn pistool niet weg? De politie is al het tuinhek genaderd. Het zijn de films van Truffaut en Godard die Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre hebben geïnspireerd tot het maken van deze denkbeeldige soundtrack bij elke Franse film. De weemoed druipt van elke track af. Het gaat tenslotte om passie, verdriet, het grote lijden en de eeuwig onbereikbare liefde. Mooi dat Newcombe samenwerking zocht met de zangeres Soko en de Italiaanse zangeres, actrice en regisseur Asia Argento. Klassiek geschoolde partituren worden afgewisseld met gedragen eighties bombast uit waterige, verloren gewaande synths. Het blijft een ode aan de Nouvelle Vague natuurlijk. Dus, schrik niet als je af en toe Derrick-achtige muzikale bombast tegenkomt. Eigenlijk tenenkrommend maar helemaal passend in het tijdsbeeld en bij de Franse film waar de knipoog naar de kitsch nooit ontbreekt. Newcombe heeft opnieuw een klein meesterwerkje afgeleverd.
File: Brian Jonestown Massacre – Musique de film imaginé
File Under: Uitgebalanceerd rockplaatje voor de echte luisteraar
Voodoo Rhythm Records
Een gevaarlijk Frans eenmansorkest noemde ik King Automatic in een vorig stukje. Dit doordat hij zijn trashy bluesy garagerock op je afvuurt en een wereld creëert waar het leven niet al te lief is. Maar ja, na drie albums en een behoorlijke stapel singles lijkt hij er genoeg van te hebben: King Automatic 2.0 ziet het licht. Althans dat zou je denken, als je de hoes bekijkt. Het is echter King Automatic zelf die je in meerdere gedaantes stoer toekijkt. Hij verzorgt op Lorriane Exotica de vocalen, beroert de gitaar, keyboards en drums en neemt ook nog de percussie, harp en accordeon voor zijn rekening. Ga er maar aanstaan! Er zijn echter nog wel wat gastmuzikanten die in enkele nummers hun kunnen mogen toevoegen met een banjo, trombone en vooral vocalen. Onder de veertien liedjes die dit album telt bevinden zich vier covers die op zich niet opvallen tussen de songs die hij zelf schreef en arrangeerde, en die Rich Deluxe (heeft op het album verder slechts een backing vocals-rol) voorzag van een tekst. Wat wel opvalt zijn een viertal Franstalige songs waarvan “La Vampira Del Raval” mijn favoriet en albumprijsnummer is. Het lijkt me een typisch nummer waarop de dansvloer uit hun dak kan gaan. Maar zoals de albumtitel Lorraine Exotica al belooft is er toch wel wat veranderd in het geluid. Het lijkt voller geworden, het is spannender, het is exotischer; er gebeurt veel. Lorraine Exotica is een feestelijk muzikaal samensmeltingsavontuur van diverse stijlen zoals we dat te weinig tegenkomen in de hedendaagse muziekwereld. En dit alles in een lekker rock ‘n’ rollsfeertje.
File: King Automatic – Lorraine Exotica
File Under: Niets automatisch
File Audio: [Soundcloud] [Bandcamp]
File Video: [ La Vampira Del Raval ]
File Social: [Facebook]
OctoberXArt/Clear Spot
Instrumentale avant-garde/fusion van een Spaanse band met voor de gelegenheid een altsaxofonist en een basklarinettist in de gelederen. Die korte omschrijving van October Equus schreeuwt nou niet echt ‘catchy’ en ‘luchtig’. Dat is het dan ook niet. Deze live-opname bevat het hele concert op het Rock In Opposition Festival in de buurt van het Franse Montpellier in september 2014. Ze schijnen er vrij vroeg op de dag gestaan te hebben en dat kun je op zijn minst ongelukkig noemen. Hun muziek, die veel overeenkomsten heeft met het vroege King Crimson, werkt pas als je je erin onderdompelt, en niet als je nog wakker zit te worden na een nacht met misschien teveel drank. Zeker omdat het mede door de blazers vaak stevig de jazzhoek ingaat, zoals in “Avanzando Velozmente Contra el Viento Lacerante”. Dat is een van de tracks die menig progliefhebber zou kunnen verleiden het af te doen als knorpieptuutjazz. Dat zou echter niet helemaal terecht zijn, want met een beetje verbeeldingskracht hoor je wel waar titels als “Erosive Forces of Wind and Water” en “Ants” vandaan komen. De tien composities zijn van gitarist Ángel Otalva, meestal samen met toetsenist Victor Rodriguez of met de hele band. Soms zijn gitaar en toetsen leidend, maar vaker hoor je de hele band aan de hand van één leidend thema op elkaar reageren, met veel uitstapjes van indiviuduele instrumenten. Het mag duidelijk zijn: een makkelijk plaatje is dit niet. Muziek voor bij het stofzuigen ook niet. Net zoals dat bij King Crimson het geval is, moet je er wat moeite voor doen. Ik heb er in elk geval wel van genoten, al geef ik toe dat ik meteen daarna The Offspring opzette. Voor de balans…
File: October Equus – Live at R.I.O. Festival 2014
File Under: Geen stofzuigmuziek
File Video: [“Erosive Forces Of Wind And Water”] [“Trapped In The Sea Ice”] [“Graves Of The Crewmen Buried On Beechey Island”]
Sub Pop
Als ik aan de Canadese band Metz denk heb ik altijd dit beeld van gitarist/zanger Alex Edkins op mijn netvlies. Je bent geneigd te denken dat het een keurige wiskundeleraar is met z’n nette brilletje en z’n korte haar, maar op het podium is het toch echt een flink zwetende opgefokte kerel. Bij een optreden begin 2013 zei hij nog verontschuldigend over het korte optreden: ‘We only got one record. I’m sorry. We’re lazy too, so that doesn’t help.’ Nu is daar dan toch II met nog meer nummers waarop ze zich het snot voor de ogen spelen. De werkwijze is hier niet echt anders, dus is het nog steeds knetterende hardcore punk of noiserock, maar het bloeit en vloeit net iets meer dan op het debuut. De productie is wat directer en scherper geworden en het trio lijkt nog strakker te spelen. Blijkbaar kon er nog een schepje bovenop. “Acetate” is gelijk een van de hoogtepunten van het album met een fijn fuzzende bas, dreigend ritme en uitdagend gitaarwerk . “Eyes Peeled” is een goed voorbeeld van hoe ongenadig strak de ritmesectie kan zijn, terwijl het ook een heerlijk maniakale gitaarsolo bevat. Ander hoogtepunt vind ik het wilde “Nervous System”, dat de beste dynamiek van het album toont door de strak getimede breaks. Ook een uitstekend nummer om je botten bij te breken in de pit. En zo staat het album sowieso vol testosteron-punk. Lekker. Toch geloof ik ook dat ik niet echt zit te wachten op veel langere live-optredens. Op een gegeven moment loop je het risico knock-out te gaan door de eenvormige herrie, en dan heb je wat lucht nodig. In die zin is de zang en melodie ook wel erg verstopt onder een dikke laag noise, en daarmee verhult de vorm soms het mindere liedje (“Wait In Line”, “Landfill”). De band zoekt dan ook niet de subtiliteit of de songkracht van Meatbodies, Thee Oh Sees of zelfs The Dillinger Escape Plan, maar toch. Als je graag snel murw wordt gebeukt met een precisiebombardement aan compromisloze noise en opgefokte riffs, neem een dosis Metz.
File: Metz – II
File Under: Precisiebombardement
File Video: [“Acetate”] [“Spit You Out”] [“The Swimmer”]
File Social: [Facebook] [Twitter]
Parlophone
En toen was er opeens een nieuwe Blur. Damon Albarn had ergens midden 2014 al wel verteld dat er een album opgenomen was, maar het zou nog wel even duren voordat het uit zou komen. Niet dus, de plaat ligt inmiddels alweer een paar weken in de schappen. The Magic Whip werd in mei 2013 in vijf dagen opgenomen in Hong Kong. Deze tijd kwam vrij doordat er door het plots wegvallen van een optreden op het Tokyo Rocks Festival tijd over was. De heren vonden elkaar kennelijk weer lief genoeg, nadat gitarist Graham Coxon tijdens de opnames van het laatste Blur-album Think Tank (2003) opgestapt was. Nu had hij er zoveel zin in dat naar verluidt door zijn inzet het album toch nog in 2015 het licht zag. The Magic Whip laat horen waarom Blur er in de hoogtijdagen van de Britpop er zo toe deed: de sfeer is lichtvoetig, de liedjes catchy, Albarns stem lijkt rond te huppelen, de gitaarpartijen zijn doeltreffend en het experimentele gedeelte is prettig. Toch is het geen plaat die in de jaren negentig uitgebracht had kunnen worden. Het geinige is namelijk dat je hoort dat Albarn niet stilgezeten heeft, met name zijn werk met Gorillaz is goed terug te horen. The Magic Whip is een geweldige plaat! Blur overtreft zichzelf en laat horen dat een reünie niet altijd overbodige platen oplevert. Via deze weg nog even een bedankje aan de Japanners in verband met het cancelen van dat ene optreden.
File: Blur – The Magic Whip
File Under: Smikkelen
File Video: [Hun VideoKanaal]
File Social: [Twitter] [Facebook]
David Coverdale heeft veel kritiek gekregen voor zijn beslissing een album met Deep Purplecovers uit te brengen. Ik zie niet helemaal waarom. De man is professioneel muzikant en uit commercieel oogpunt is dit gewoon verstandig. Hij heeft bovendien alleen tracks opgenomen waar hij ook de hand in had op de albums Burn, Stormbringer en Come Taste The Band, dus ook daar valt hem weinig te verwijten. Daar komt nog eens bij dat dit een mooi excuus is om allerlei Purpletracks in de setlist te verwerken, en daar zal ook geen concertganger over klagen. Een iets kritischer reden om blij te zijn met The Purple Album is dat de creativiteit op het vorige album Forevermore ver te zoeken was. Nu gitarist en co-componist Doug Aldrich is vertrokken om zich op zijn eigen projecten te concentreren zal Coverdale bovendien weer moeten wennen aan een nieuwe co-componist, hetzij de gebleven Reb Beach, hetzij de vervanger van Aldrich, Joel Hoekstra. Natuurlijk heeft Coverdale op dit album de tracks niet enorm omgegooid, maar alleen al door de band ontstaan de verschillen: drummer Tommy Aldridge is een powerdrummer en geen funky rockdrummer zoals Ian Paice – wat bijvoorbeeld in “You Fool No One”en “Lady Double Dealer” goed te horen is -, Michael Devin is qua basspel én vocaal geen Glenn Hughes en de stijlen van Hoekstra en Beach zijn van de stevig aangezette powerakkoorden in plaats van de subtiliteiten van Ritchie Blackmore. Dat maakt dat het uiteindelijk toch zwaar verWhitesnakete versies zijn en dat is prima. Juist krampachtig aan de originelen vasthouden zou voor mijn gevoel niet gewerkt hebben. Naast de usual suspects “Burn”, “Stormbringer” en “Mistreated” worden bijvoorbeeld ook “You Fool No One”, een fraaie “Sail Away” en “The Gypsy” uitgevoerd. Wanneer – zoals bij mij – Come Taste The Band je favoriete album uit de Coverdaletijd is, is de limited edition de goede keuze voor je. Daarop staan namelijk ook nog versies van “Lady Luck” en “Coming Home”. Het toppunt van creativiteit is The Purple Album misschien niet, maar dertien toptracks in geslaagde Whitesnake-anno-2015-uitvoeringen, daar kan toch niemand over klagen? Ik in elk geval niet.
File: Whitesnake – The Purple Album
File Under: Slang verschiet van kleur
File Video: [“Stormbringer”] [“Soldier Of Fortune”] [The Purple Album EPK]
Continue reading
Rough Trade
Bijna stond ik bij de Palma Violets op het podium. Bijna. Het einde van het concert van de band in Bitterzoet in maart 2013 eindigde heerlijk chaotisch. Bassist en bandgek Chilli Jesson stond meer voor dan op het podium en trok de voorste rijen het podium op. Na een seconde twijfel bedankte ik toch maar voor zijn uitgestrekte, zweterige hand. Het was het einde van een geweldig energiek en rauw concert van de band die dezelfde maand debuut 180 had uitgebracht en vooral in de Britse pers enorm gehypet werd. Ondanks een eindeloze toer waar de band op steeds grotere podia te zien was, hebben ze toch nog kans gezien een opvolger op te nemen met maar liefst dertien nummers (plus vier bonustracks). En wat blijkt? De bravoure van het debuut is nog wel aanwezig, maar verzandt net iets te vaak in simpel pubgebral. De nummers zijn gewoon niet zo sterk als die van een vergelijkbare, oer-Britse band als The Libertines. Het was beter geweest als ze van de zeventien nummers alleen de beste ideeën hadden genomen of gewoon wat van de mindere goden van de plaat hadden weggelaten, zoals het redelijk stompzinnige “Peter and the Gun”. Danger in the Club is een gemiste kans voor een band met een enorm talent maar volstrekt gebrek aan focus. Dan moet het derde album maar gewoon briljant worden.
File: Palma Violets – Danger in the Club
File Under: Niet alle 17 goed
Ritual Productions
Doomduo’s zijn hot in Engeland. Neem nou Ghold uit Londen. Ergens tussen Sleep, Ufomammut, Swans en Arabrot in zoeken de heren de leefbaarheid op tussen stilte en industriële bombast. Zeg maar gerust takkenherrie! Ghold is de deeltjesvertrager van stoner, industrial en noise. Alsof platenspelers een nog lager toerental dan 16 moeten hebben. Ik houd van muziek die graag inspeelt op de apocalyps en met een paar rake klappen stevige tikken uitdeelt op je oormembraam. The Melvins doen dat nog middels traditionele rocksongstructuren, Neurosis doet dat thematisch en tekstueel. Ghold beweegt zich daar precies tussenin. Hamerende bassen, knetterende drumslagen en diepe grunts leiden tot beukende songs die het moeten hebben van louter uithoudingsvermogen. De eerste klap is een daalder waard. De tweede een knaak en de derde moet de band enorme rijkdom bezorgen.
File: Ghold – Of Ruin
File Under: Als er een deeltjesversneller is, is er dan ook een deeltjesvertager?
RLR / Rough Trade
In 2012 maakte ik kennis met het Maastrichtse duo Jodymoon middels hun vierde album The Life You Never Planned On. Het was voor mij een aangename kennismaking met hun muziek die je grofweg kunt omschrijven als een klein en sfeervol orkest. Het voorgaande album werd grotendeels opgenomen in New York, voor opvolger All Is Waiting bleven ze gewoon thuis in Maastricht waar ze het album in hun appartement opnamen. Om het hef helemaal in eigen hand te nemen is een goede keus geweest. Op het voorgaande album vond ik het pas na de helft écht goed worden, op All Is Waiting is het vanaf mooie opener “Hold It Down Somehow” meteen raak. De mooie liedjes worden ook nu weer prachtig ingekleurd door cello en viool. Niet alle veertien liedjes zijn gemaakt volgens dit sfeervolle principe, er worden ook zijwegen ingeslagen. “Hitchhike Overdrive” is jazzy, “Donkey Dance” is een bluessong en op het instrumentale “Little Blackie’s Theme” en “The Calling” laat Johan Smeets horen dat bluegrass op de banjo en lap steel hem ook prima afgaat. Het zijn zeer geslaagde uitstapjes op een album dat overwegend bestaat uit prachtige singer-songwritermuziek. Vakkundig, sfeervol en rustig, net zoals het adembenemend mooie landschap op de hoesfoto. ‘All is waiting, all is right’ zingt Digna Janssen in het titelnummer. Het komt wel goed, alles ligt nog voor ons open, is de boodschap. Ik geloof zeker dat dat voor Jodymoon geldt.
File: Jodymoon – All Is Waiting
File Under: Klein orkest
File Video: [Hitchhike Overdrive]
File Facebook: [Jodymoon op Facebook]
File Twitter: [Tweets van Jodymoon]