Manhaton
Het voorgaande King King-album Standing In The Shadows beviel me goed, dus ik begon met frisse moed aan het nieuwe album Reaching For The Light – licht en donker is blijkbaar een thema bij de heren. Maar negen tracks en drie kwartier later dacht ik vooral ‘was dit het nou?’ Toch is het recept, ondanks een nieuwe toetsenist in Bob Fridzema, niet dramatisch veranderd sinds de vorige keer. Alan Nimmo is nog steeds een zanger met een enorme bak blues en soul in zijn stem, er zijn prima eigen composities en een cover (Paul Carracks “Just A Little Lie”) en ook deze ronde beweegt het zich ergens in de buurt van de ingetogen blues van Robert Cray, maar dan met wat meer popinvloeden, en de AOR van FM. Op Reaching For The Light heeft de AOR echter een beetje de overhand gekregen. Het is braaf en ingetogen, en dat blijft het. Negen tracks lang. Een keer een vuige orgel- of gitaarsolo, een paar keer de handrem eraf, dat zou dit album heel veel goed gedaan hebben. Gary Moore was daar een ster in. Een track kon rustig en ingetogen zijn en dan werd de boel met een om te kwijlen zo mooie gitaarsolo in vuur en vlam gezet. Bij King King blijven deze ronde ook de solo’s braaf en ingetogen. Met klasse uitgevoerd, dat wel, maar het wil maar niet ontvlammen. Bij de brug in “Crazy” zit een fijne lick die zou kunnen ontaarden in een grommende gitaarsolo – die vervolgens niet komt. En zo wordt een plaat waar eigenlijk helemaal niet zoveel op aan te merken is een plaat waar sowieso niet zoveel over óp te merken is. Dat kan toch niet de bedoeling geweest zijn.
File: King King – Reaching For The Light
File Under: Licht én donker zou fijn zijn
File Video: [“Hurricane” (lyric video)] [“Waking Up” (lyric video)] [Reaching For The Light albumtrailer] [KingTube]
King King – Reaching For The Light
Leave a reply
Het debuutalbum van de uit Oostende afkomstige 
Afgelopen weekend was ik met twee vriendinnen op Amphi Festival in Keulen. Tja, als Summer Darkness niet meer bestaat, dan maar op naar Duitsland he… Daar doen ze nog wel aan gothicfestivals. Iedereen komt er in spannend zwart, alles kan en mag, en er zijn nauwelijks van die irritante fotograferende profiteurs zoals in Nederland altijd. Kortom, de dark scene leeft daar nog wel. Sterker nog, Amphi bestaat sinds 2005 en had dit jaar zijn locatie opgeschaald naar de plaatselijke Arena, en zo was het in 
De reden om Darkhaus alsnog te bespreken is hun nieuwe EP, met de songs “The Fire Within” en “Side Effect of Love”, die beide net dat tandje zwaarder en beter zijn dan de debuutplaat, en niet minder catchy. “Het ging erom hoe we onze emoties het meest konden laten doordringen. Het is geen ruwe undergroundshit, eigenlijk bijna mainstream zelfs. Dan zijn we maar wat minder cool”, verdedigde Keplinger zich in het blad Sonic Seducer. Hij legt er ook uit hoe hij met Gary de band oprichtte; Gary schrijft de teksten en hij de muziek. Toen ontmoetten ze de Schotse zanger en songwriter Kenny Hanlon, wiens songs “Apostle” en “Life Worth Living” in de smaak vielen en in een bandversie op My Only Shelter belandden. Het akoestische origineel van “Life Worth Living” is ook op de Providence EP gezet. Wel aardig om zo’n blauwdruk voor de band terug te mogen horen!
Als we iets schrijven over 
Op het podium is 
Vooroordelen zouden eigenlijk geen invloed op je muziekbeleving moeten hebben. Ik bemerk bij de mannelijke muziekliefhebber – en dan vooral van het type ‘als er geen gitaar in zit, lust ik het niet’ – helaas maar al te vaak een instant scepsis jegens de vrouwelijke muzikant. Soms lijkt het alsof ze hooguit een basgitaar mag vasthouden en wat koortjes zingen. Helemaal verdacht is het als de dame in kwestie in de ogen van deze mannen in de categorie 
Soms is het weleens fijn om geheel zonder oordeel naar een album te luisteren en daar een mening over te geven. De naam Mist deed bij mij namelijk geen enkel belletje rinkelen. Toch is dit al het vierde album van deze van oorsprong Amsterdamse band over wie ik op het internet en 
Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat ik bij het afscheidsconcert – ik denk ergens in 2009 – van Beu geweest was, maar de Arnhemmers blijken nog steeds muziek te maken. Aan de ene kant is er tegenwoordig de theatergroep B.O.T. – met twee leden van Beu – die landelijk aan de weg aan het timmeren is, aan de andere kant is er dus de band Beu die vooral in de studio aan het werk is. In de huidige samenstelling is het een vijftal. Als ik ze vroeger zou moeten bespreken dan had ik ze omschreven als een mix van Fratsen/Krang en De Kift, maar dan wat meer richting de kleinkunst door hun theatrale Nederlandstalige teksten. Naar het schijnt is er drie jaar gewerkt aan hun album Hoogtepunten Uit Een Ander Leven. De liedjes en teksten van hun voorman Job van Gorkum (B.O.T.-lid nummer 1) zijn nog steeds wat theatraal. De Nederlandstalige teksten zijn minder diepgaand dan van de eerder genoemde vergelijkingen. Meestal zijn het losse frasen die op de muziek drijven zonder nou echt een compleet verhaal te willen vertellen. Eigenlijk moet ik zeggen dat vooral de muziek prachtig is, met name de toetsen van Tomas Postema (B.O.T.-lid nummer 2) meandert op creatieve wijze rond de gitaar-, bas- en drumpartijen. Zelf zeggen ze dat hun composities geïnspireerd zijn door Talk Talk, Jaga Jazzist en Sufjan Stevens. Daar kan ik me wel in vinden, al vind ik dan dat Tom Waits er ook wel bij moet. En De Kift (“Slachtofferrol’). En André Manuel (“Jaag Mij”). Hoogtepunten Uit Een Ander Leven is een geslaagde comeback, maar wel een waar ik eigenlijk wel een instrumentale versie van wil hebben. De zangpartijen leiden mij net teveel af, al zijn de vier (van de twaalf) nummers met een gastrol voor Lydia Van Maurik (ex-Brown Feather Sparrow) een goede zet,