Category Archives: Annafranil

Tien Jaar Pop 'O Matic (St. Paul, Tivoli)

Leave a reply

Door Annafranil. Foto's: Storm

Dag 1
De Woensdag
Ik heb sinds vandaag mijn zogenoemde Rock ‘n’ Roll-maand erop zitten.
Wat wil zoveel wil zeggen als: niks geen op vakantie gaan, maar in plaats daarvan zo ongeveer ieder weekend op een festival staan en door de weeks dan ook nog eens ergens op een veldje in de Peel, bij een één of ander sympathiek bandje dat dus ergens op een festival in de Peel speelt.
Hoe dan ook.
Pop-O!
Ik begon St. Pauls tien jaar Pop ‘O Matic-festijn met een kater en met een keelpijn-aanval die al een week voortzette.
“Ik ga DIRECT na the Gossip naar huis!” riep ik naar Storm. Want ja: je moet als vrijgevochten vrouw toch goed voor jezelf zorgen.
Zucht.
Zo niet ik.
Dan.


Continue reading →

The Twilight Singers – Twilight – Live! Bootleg

1 Reply

One Little Indian / Bertus

twilight_singers-bootleg.jpgIk was best wel vol van the Twilight Singers toen ik ze zag op Lowlands. Ik ben namelijk vol van Gregg Dulli, aangezien ik mijn middelbare schooltijd niet had overleefd zonder the Afghan Whigs. Gentlemen heeft (zonder te liegen) zeker een half jaar op de repeat gestaan. Of ja, repeat… Ik had zo’n knop op mijn cassettedeck waardoor het bandje steeds vanzelf omdraaide. Het voorgenoemde optreden op Lowlands van Dulli loste alle verwachtingen in. Een overweldigende performance (daarbij heb ik nog nooit een band zoveel sigaretten zonder handen zien oproken). Ik deed dan ook een dansje toen Storm me vroeg of ik een stukje over de live-dvd van the Twilight Singers wilde doen. “Jaaaaaa!”, schalde ik terug. Wat een feest! Een schijfje vol Twilight Singers! Mezelf verkneukelend schoof ik de dvd in de la. Afijn, bent u klaar voor de deceptie? Twilight – Live! Bootleg is echt vreselijk stom. Het geluid klinkt ook als een bootleg en het lijkt alsof er is gefilmd met een telefoon. Het optreden was vast heel goed als je erbij was. Maar ja, we weten allemaal dat de weg naar de hel geplaveid is met momenten waar je bij had moeten zijn. Deze dvd is alleen een aanvulling als je via de televisie een beeld wilt krijgen van hoe het voelt om bij een optreden helemaal achteraan in een zaal te staan. Zo bij de bar, waar iedereen staat te ouwehoeren. Als u me zoekt: ik ben even in mijn stoffige bak met cassettes aan het rommelen.

File: The Twilight Singers – Twilight – Live! Bootleg
File Under: In het echt en op cd veel leuker
File Audio: [Natuurlijk MySpace]
File Video: [Heuse bootlegs]

Laudanum – Your place and time will be mine

Leave a reply

Monopsone

laudanum-your_place_and_time_will_be_mine.jpgU bent mij natuurlijk niet (nee, dat zou nog eens wat zijn, als u zomaar de hele dag mij was). Maar bent u ook zo iemand? Iemand die een cd koopt omdat er één vreselijk mooi liedje op staat? Ja? Kopen dan, deze plaat van het Franse eenmansproject-met-heel-veel-hulp Laudanum.. De goede man maakte (in samenwerking met Angil) namelijk het wonderschone “Left-handed right mind”. Een uitzonderlijk ontroerend nummer, zo op het verder niet wereldschokkende Your place and time will be mine. Evengoed, zodoende was er nog een die wat van zich liet horen. Mijn stereo gaf op een gegeven moment namelijk zelfs rook. Serieus! (Ik heb dan ook een torentje van twee gulden vijftig, maar dat geheel ter zijde.) Ik had left-handed right mind al twee uur op de repeat staan en ineens rook ik verbrand plastic. Ik keek op. Uit de zijkant van mijn stereo kringelde een rookpluim. Ondertussen speelde Laudanum lustig verder. Zulks mag beloond! De rest van het album is gevuld met een, wat mij betreft, standaard avantgardistische alternatieve piep-knor-geluid en is hier en daar van het zaagmachine retro jaren tachtig elektro kaliber. Prima, maar niet voor mij. Want het kwetst, swingt of danst nergens recht je hart in. En heus, ik heb de plaat de kans gegeven! Op “Collide”, “On the fire side” en de charmante zang in standaard rammel Engels na, beklijfde de plaat nergens. Behalve natuurlijk “Left-handed right mind”, wat zich gelukkig al een klein stukje mijn hart in gewiebeld heeft.

File: Laudanum – Your place and time will be mine
File Under: Singles
File Audio: [Via MySpace ]
File Video: [En ook via MySpace. Je moet wel aangemeld zijn om te kijken…]

Scott Stapp – the Great Divide

Leave a reply

Sony

scott_stapp-the_great_divide.jpg‘Hé!’, riep ik, na de eerste zanglijnen van the Great Divide gehoord te hebben. Deze plaat van de christelijke ex-Creed zanger Scott Stapp klinkt namelijk precies zoals het bandje van mijn destijds vriendje toen ik veertien was. Overspoeld door herinneringen werd ik. Overspoeld! Hoe de oefenruimte rook, hoe de bank altijd een beetje klam was en hoe vol de asbak zat terwijl ik en de drummer de enige twee waren die rookten. En hoe ze het zouden gaan maken. En hoe ik tegen beter weten in, met gans m’n hart, hoopte dat het zou lukken. Want dan mocht ik mee op toer. En zou ik backstage mogen op Pinkpop. Het doorbreken was volgens de jongens namelijk geen kwestie van ‘of’, het was een kwestie van ‘wanneer’. Natuurlijk kwam het bandje van mijn destijds vriendje toen ik veertien was niet verder dan de oefenruimte, een demo op een cassette en een optreden of vier in de Soos. Afijn. De producers moeten hetzelfde gevoel hebben gehad als ik toen op de bank in de oefenruimte. Hoe ze het tegen beter weten in hoopten, wanneer Scott in de studio stond te zingen of de gitaar stond in te spelen. En hoe ze knarsend naar hem gelachen moeten hebben, toen hij de teksten voorlas. Hoe er vast één tussen heeft gezeten die zich zo’n snurkend lachje liet ontvallen en toen een beetje beschaamd gauw een beter heenkomen zocht op het toilet.. En hoe ze, wanneer ze Scott in zijn bolide door het keukenraam zagen wegrijden, elkaar op de schouders hebben geklopt. “Op hoop van zegen, jongens. Op hoop van zegen.”

[The Great Divide kopen bij NLSTORE]

File: Scott Stapp – the Great Divide
File Under: Herinneringen aan klamme banken
File Audio: [Had u ook een vriendje met een bandje?]
File Video: [Of met lange haren?]

Archie Bronson Outfit – Derdang Derdang

Leave a reply

Domino / Munich

archie_bronson_outfit-derdang_derdang.jpgHet is misschien een manke vergelijking, maar deze tweede plaat van Archie Bronson Outfit deed me echt vreselijk aan De Dijk denken. Ik kwam er een tijd geleden namelijk achter dat alle nummers van De Dijk berusten op herhaling. Ik noem een ‘Dansen, dansen, dansen. Dansen, dansen, dansen’, een ‘Bloedend, bloedend ha-hart’, een ‘Weet niet wat ‘ie mist, weet niet wat ‘ie mist, een man weet niet wat ‘ie mist’, een ‘Ik kan het niet, ik kan het niet. Ik kan het niet, ik kan het niet’, en natuurlijk niet te vergeten de ‘Mag het licht uit, mag het licht uit, mag het licht uit’. Ook Archie Bronson Outfit heeft op (en de titel zegt het al) Derdang Derdang last van het ik-ben-bang-dat-je-de-poezie-niet-inziet-van-onze-tekst dus-herhaal-ik-de-boel-even-voor-het-gemak. Ik noem een ‘Dart for my sweetheart, dart for my sweetheart. Nanananana, dart for my sweetheart, dart for my sweetheart’, een ‘Got to, got to, get to get, got to, got to, get to get. Your eyes, your eyes, your eyes’, een ‘Your fat cherry lips, your fat cherry lips, your fat cherry lips’, tot en met de ‘aaa-hahaha-hahahahaa, aaa-hahaha-hahahahaa, aaa-hahaha-hahahahaa’ in het refrein van “Jab Jab”. I rest my case. Dat wil niet zeggen dat dit bluesy rocky album niet smaakt. Neen, neen, driewerf neen! Het smaakt prima! Want buiten de hoge meezingbaarheidsfactor, heeft Derdang Derdang met zijn heerlijk hoge stampgehalte, de fijne koortjes, het schrijndende stemgeluid van de zanger en de slepende snaren helemaal geen vulkaan nodig.

File: Archie Bronson Outfit – Derdang Derdang
File Under: Dansen, dansen, dansen. En stampvoeten
File Audio: [Zo. Domino biedt soelaas.]
File Video: [Weet u wat u mist?]

The Dead 60's – The Dead 60's

Leave a reply

Red Ink / Rough Trade

the_dead_60s-the_dead_60s.jpgVolgens mij was deze plaat het punt dat ik me ging ergeren. In wezen best laat, aangezien ik mensen ken die zich al aan Franz Ferdinand ergerden omdat het op the Strokes zou lijken (of anders om). Ik niet, hoor. Ik vond het allemaal goed te pruimen. Kromde geen teen. Afijn. Waar wil ik heen? The Dead 60’s, dan. In de bio van the Dead 60’s wordt met klem benoemd dat de band dan wel uit Liverpool komt (en dat ze die sound helemaal niet afweren), maar dat ze toch wel echt absoluut iets nieuws onder de zon zijn. Ze vinden namelijk dat ze andere invloeden hebben. Die anders vormgeven. Dat ze het geluid verwoorden van cement en beton, het geluid van het opgroeien in een trieste achterbuurt waar het altijd regent. Oh boo-hoo! Onzin allemaal natuurlijk, want dit is absoluut iets ouds onder de zon. Horrorshow ska? Laat me niet lachen. Een vreselijk grote hit gescoord in Amerika? Oh well. Ska, ja. Ik bedoel, het doet geen pijn ofzo. Je kunt het plaatje best laten draaien tijdens de afwas als het cd-rek niets biedt dan melancholie en depressie (enik kan je verzekeren, het poetst makkelijker dan… euh… Smog. Om maar wat te noemen). Leuk, dus. Gewoon. Maar kom me alsjeblieft niet aan met dat dit het nieuwe luisteren is. Dat dit anders is, want dit is gewoon oud. Stoffig en oud. Ouwe lullen muziek voor de nieuwe generatie.

File: the Dead 60's – the Dead 60's
File Under: Vluchtig
File Audio: [I-tunes via de site, waar sowieso de muziek je meteen om de oren schalt]

People in Planes – As Far As The Eye Can See

4 Replies

Red Ink / Rough Trade

people_in_planes-as_far_as_the_eye_can_see.jpgPeople in Planes uit Wales. Eigenlijk hadden ze me al vanaf de openingstrack op As Far As The Eye Can See. Want “Barracuda” rockt, scheurt en swingt. En zo sleurde de band me mee tot het einde van de plaat. Een plaat vol afgeronde, toegankelijke liedjes met een fijne ouderwetse gitaar, bas en drum. Denk Swervedriver, met een sausje van Shawn Smiths Satchel en dat dan weer in 2006 geplaatst. People in Planes’ debuut heeft sowieso een flinke zweem richting de Seattle-Boston sound uit de als-je-haar-maar-fout-zit grunge-tijd. Het totale geluid is alleen stukken minder donker. Er schijnt wat zonlicht door op deze plaat. Steeds lijkt er geknipoogd te worden naar zichzelf en de muzieksoort die aangehangen wordt. Ik kan niets anders zeggen dan dat ik hoop dat single “If You Talk Too Much (My Head Will Explode)” gaat waarmaken wat hij lijkt te beloven (Joaquin Phoenix regisseerde overigens de video). En niet alleen de single lijkt doorvlochten met stroken hitpotentie, de hele plaat ruikt naar meezingerites en airgitaren. Bewust? Ik denk van wel. Dat EMI besloot de band (toen nog Tetra Splendor) uit het bestand te gooien gaf People in Planes misschien stof tot nadenken. Een laatste kans? Alle eventuele truukjes ten spijt, ik maak me weinig zorgen. Want wat een fijne, fijne plaat.

File: People in Planes – As Far As The Eye Can See
File Under: Toegankelijk, rockend en swingend
File Audio: [Liedjes op de website in Flash]
File Video: [Video's op de website in Flash]

Zeal – Where ships go by

Leave a reply

Eigen Beheer

zeal-where_ships_go_by.jpgTijdens het beluisteren van het eerste (en instrumentale) nummer, dacht ik: “Hmja. Tja. Ghjip. Hm. Poooost-rock.” Begrijp me niet verkeerd, goede post-rock is niet vies. Het is juist fijn! Maar wat wordt er in de laaglandse muziekwereld toch gemakkelijk met post-rock gesmeten. Helaas, want de kunst hiervan verstaan komt zich nauw. Het is rap vervallen in tien minuten durende tracks, overgoten met een dikke klonterige saus van egotripperij. Gelukkig doet Zeal daar niet aan. De nummers op Where ships go by overstijgen nergens de vijf minuten en de traditionele gitaar, bas, drum worden aangevuld met onder andere een klarinet en -hoezee!- een xylofoon. En daarbij, we hebben hier te maken met een mevrouw die zingt (ondertussen een andere dame dan op de vorige EP, maar dat geheel ter zijde). Want vrouwen zingen toch eigenlijk geen post-rock? Post-rock is iets voor jongetjes in een bedompte kelder van een jongerencentrum! Meisjes houden niet van bedompte kelders, meisjes zingen in de woonkamer, in bloemenjurkjes met linten eraan. Het vrouwelijke stemgeluid laat een frisse wind waaien door de treurige gitaarlandschappen en traag voorbijtrekkende baslijnen. Aardig dus, deze EP van Zeal . Maar temeer vanwege de extra’s die de band in hun muziek aanbrengt, dan door de liedjes an sich. Zonder orgel, melodica en de voorgenoemde klarinet en xylofoon blijken de nummers op Where ships go by niet voldoende kracht in zich te hebben om boven de middenmoot uit te stijgen.

File: Zeal – Where ships go by
File Under: Lang leve de melodica!
File Audio: [http://www.zeal-music.com/site1.html]
File: Zeal – Where ships go by
File Under: Lang leve de melodica!
File Audio: [hier]

Delhi Sweet – Painted Halls

3 Replies

Eigen Beheer

delphi_sweet-painted_halls.jpgMisschien was het de sneeuw, het onstuimige weer de laatste tijd of de hagel en dan weer de zon die daar doorheen brak. Ach, misschien was ik gewoon verliefd. Want ik ben nooit verliefd. En om dit dan te zijn geeft de burger moed, niet waar? Ik zat in de trein met The Delhi Sweet in mijn discman en ik keek naar de koeien in het strijklicht. Luisterde naar de engelachtige stem van zanger Maarten van der Kamp. De band doet soms denken aan Arid ten tijde van hun eerste plaat. Ja, misschien was ik gewoon verliefd, want wat vond ik de nummers op Painted Halls soms wonderschoon. Zolang ze het The Doors-achtige liedje mijden kan het nog wel eens helemaal goed komen met deze band. “A love on its knees” doet meteen denken aan The Doors en is daarmee het mindere nummer van deze plaat. Het klinkt als een song die het stukken beter doet op een podium dan op een plaatje. De melodielijnen slagen er niet in de dwingende opbouw te dragen. Jammer, op een schijfje van maar zes nummers. Laat the Delhi Sweet blijven doen waar ze goed in zijn: het in elkaar zetten van mooie luisterliedjes die je er aan herinneren hoe fijn buikvlinders kunnen zijn.

File: The Delhi Sweet – Painted Halls
File Under: Een goeie bandnaam is niet lelijk
File Audio: [Flash]

Het Voorwoord – Napret

Leave a reply

Door jnnk en Annafranil. Foto's: George

Boem Paukeslag. Het lijkt geen slecht idee om op de zondag voor de boekenweek een vol festival te organiseren dat het thema van de boekenweek belichaamt. Muziek en literatuur. Op vier podia in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag heeft de organisatie van Crossing Border, zoals de naam al zegt genreoverstijgend, een klein broertje van het grote winterfestival voortgebracht: Het Voorwoord.
OiNk!
Een eendaags festival dat wil balanceren op de grens van literatuur en muziek, geprogrammeerd tussen vier uur ‘s middags en tien uur ‘s avonds, vol schrijvers, dichters, muzikanten, (pop)journalisten of een combinatie (van twee) van die drie. Annafranil, Jnnk en George waren aanwezig.


Continue reading →