Wrasse / LC Music
Ik werd vakkundig op het verkeerde been gezet: op het hoesje is een ravissante schone te zien, die op een oude sofa in een jugendstil-achtig decor heel burleske ligt te zijn. Ik verwachtte dan ook een soort tja… broeierige nachtclubmuziek, inclusief een hoop ge-oeh en ge-aah. In plaats daarvan bleek het om het solodebuut te gaan van Cucu Diamantes, de zangeres van Yerba Buena, een invloedrijke fusionband uit New York. Om eerlijk te zijn: ik had er nog nooit van gehoord. Cuculand is een bijzonder vrolijk en grensverleggend allegaartje met tal van invloeden: het album laat zich beluisteren als een grote kruisbestuiving van rock, soul, disco, reggae, merengue, dance en Mexicaanse ranchera. Diamantes zingt en rapt in het Spaans en het Engels, soms in beide talen tegelijk. En dan krijg je dus een soort ‘Spanglish’: Sigo estando crazy, sigo estando free – ‘Ik ben nog steeds gek, ik ben nog steeds vrij’. De teksten gaan over (verloren) liefdes en het al dan niet vrijgevochten leven als latina. Het klinkt allemaal bijzonder aanstekelijk, met tussen de regels door af en toe een Lady GaGa-achtig dance-motiefje (“Still in Love”), wat gescratch en knipogen naar het blingbling r&b-genre (“Show Me The Money Papi”). De productie van Andres Levin (het brein achter Yerba Buena) en Yotuel Romero van de Cubaanse rapgroep Orishas is lichtvoetig en dartelend. Gelukkig is de zomer is nog niet voorbij, want de urban-latin van Cuculand is de perfecte soundtrack voor nog een paar weken zon!
File: CuCu Diamantes – CuCuLand
File Under: Urban-latin
File Audio: [MySpace], [Spotify]
CuCu Diamantes – CuCuLand
Leave a reply
Om maar gelijk met een bekentenis te beginnen: ik ben fan van 
Een olievlek zo groot als Nederland zaait dood en verderf voor de Amerikaanse kusten, inhalige bankboeven die complete landen aan de rand van faillissement hebben gebracht, tientallen miljarden aan bezuinigingen die als dreigende slagschepen aan de horizon opdoemen – vrolijk word je niet van het Journaal. Maar als het me allemaal even te veel wordt, kan ik me gelukkig altijd wenden tot de Zweedse zangeres Lisa Isaksson, die in een geheel eigen wereldje leeft en liedjes schrijft alsof de tijd sinds begin jaren zeventig is stil blijven staan. Onder de noemer Lisa o Piu (oftewel ‘Lisa en haar band’) verscheen vorig jaar haar debuut When This Was The Future, dat was gevuld met verstilde, feeërieke liedjes, die ijl wegzoemden naar langvergeten werelden. Opvolger Behind the Bend is een min-album (met een speelduur van een klein half uurtje), waarschijnlijk bedoeld om de fans die enigszins wakker dreigden te worden, weer in slaap te soezen. Het recept is hetzelfde gebleven: Lisa die fraaie liedjes zingt en zichzelf begeleidt op gitaar, aangevuld met onder andere spaarzame percussie, fluit, klarinet en harp. Opener ”Was It The Moon” zet al direct de toon en valt op door de halverwege het nummer opduikende sitarklanken. ”Simplicity” is voornamelijk opgebouwd rond akoestisch getokkel, en wie al niet zat te knikkebollen, zal dat tijdens ”Dream Of Goats” zeker gaan doen. Het instrumentale ”World Falling Down” is de opmaat voor het twaalf minuten durende ”Child of Trees”, dat aanvankelijk wordt gedomineerd door harpspel en zang (een beetje à la 
Het lijkt wel alsof de groep Uran helemaal niet wil dat je hun titelloze album beluistert: op het cd-hoesje prijkt een nogal lelijke, Gummbah-achtige tekening, op de achterkant is een nietszeggende auto en de rug van een jongen met een capuchon te zien en het boekje bevat foto’s van onder meer een ronddraaiende dönervleesrol. De nummers gaan door het leven als ”STRAALSKADAD”, ”manslut”, ”fatfucker” en ”URI BOCK” en als kers op de taart vind je onder de cd-tray een kleurenfoto van een dikke puist die op springen staat. Enigszins op mijn hoede zette ik me dan ook aan het luisteren. Gelukkig bleek het allemaal nogal mee te vallen: de Zweden van Uran maken nerveuze, overspannen instrumentale psychedelische rock, met de nodige gamebliepjes en rafelige randjes – alsof je Motörhead en de Ozric Tentacles bij elkaar in de oefenruimte zet, Lemmy even bier laat halen en iedereen op het hart drukt dat het tempo vooral hoog moet liggen want Lemmy kan elk moment terugkomen. De dertien tracks bulderen in een gelijkvormige brij in bijna drie kwartier je speakers uit, zonder ook maar enige subtiliteit of nuance. En net als je enigszins meegesleept dreigt te worden door de aanstormende vloed aan riffjes en pompende drums, is het desbetreffende nummer alweer afgelopen; met een gemiddelde songlengte van tweeėnhalve minuut is het nu eenmaal lastig psychedelische spacerock maken…
Je moet er even goed voor gaan zitten en je zelf mentaal schrap zetten, maar dan heb je ook wat: het Berlijnse kunstenaarscollectief Wooden Veil doemt als een archetypische nachtmerrie op aan de horizon, waar de ondergaande zon dieprood kleurt en onvermoede, diep in de genen verankerde angsten en droombeelden opeens de kop opsteken… Of, om het in de woorden van schrijver en curator Carson Chan te zeggen: ‘Belonging to a world that is at once pre-millenial and post-apocalyptic, Wooden Veil’s music is the drumbeat of an ancient yet technological past channeled through the sounds of a post-human race.’ Het Berlijnse kunstcollectief Wooden Veil bestaat uit componist Marcel Türkowsky (wellicht bekend als oprichter van Snake Figures Arkestra), zangeres en fotografe Hanayo, Christopher Kline, Dominik Noé (ook te bewonderen in de krautrockformatie Lustfaust) en Jan Pfeiffer. Samen maken ze muziek die nauwelijks in woorden valt te vatten: een mengeling van rituele drones, noise-uitbarstingen, sjamanistisch gechant en duistere soundscapes. Voor een vervreemdende dimensie zorgt de lieflijke stem van Hanayo, die in het Japans (of althans iets dat daar erg veel op lijkt) dromerig door enkele tracks heen lijkt te wandelen, voorzichtig over smeulende fabrieksleidingen stappend. De tien nummers op het titelloze debuut lijken in eerste instantie weinig met elkaar te maken te hebben (afsluiter ”Church Scream” werkt bijvoorbeeld behoorlijk op de zenuwen en klinkt alsof een of andere omineuze martelmachine hoognodig eens goed gesmeerd moet worden, terwijl ”Moon and Hamburg” je bijna in slaap wiegt), maar als je je verdiept in de wereld van Wooden Veil blijkt achter alles een diepere betekenis te zitten. Het collectief ontwerpt zijn eigen kleding, symbolen, instrumenten, relieken en noem het maar op, en verpakt dit alles in intrigerende kunst-installaties, soms ondersteund door net zo wazige (YouTube-)clipjes. Kortom, Wooden Veil maakt muziek als de vleesgeworden stuiptrekkingen van een alternatieve 21ste eeuw…
Het Finse trio Cleaning Women houdt er kennelijk van om mensen op het verkeerde been te zetten. Het begint al bij de naam: je zou verwachten drie frisse poetsvrouwen aan te treffen, maar nee, het gaat om drie heren, die zou weggelopen lijken te zijn uit een Tim Burton-film. De groepsleden gaan door het leven als CW03, CW01 en CW04 en bespelen tal van zelf in elkaar geknutselde instrumenten, waaronder een drumstel dat is samengesteld uit tenminste drie wasmachines. Voor zover ik kon achterhalen uit de bijzonder wazige songteksten is U (net als voorganger Aelita- The Queen Of Mars uit 2005) een conceptalbum. Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst, als het einde van de mensheid nadert. Op een verre planeet aanbidt een mijnwerkerskolonie in fervente religieuze vervoering een verzameling ‘eeuwige energiestenen’, die opgedolven zijn uit mijnen die vele millennia oud zijn. Of zoiets dergelijks. De instrumentale opener “Quartarius” klinkt hoogst intrigerend: een Blue Men-achtige drone, rinkelende, metaalachtige percussie en bezwerende, ‘chantende’ zang. Het tweede nummer, “Across The Void”, borduurt verder op de ingeslagen sfeervolle weg, terwijl het half in een fantasietaal gezongen “Nozeryu” langzaam verandert in een min of meer ‘gewoon’ liedje met Talking Heads- en Sigur Rós-elementen, “The Miners’ Song” in zijn kielzog meeslepend. En net als je denkt het trucje door te hebben, schuurt het instrumentale, desolate “Dead Birds Can’t Fly” voorbij. “U-235” en “Oxygen Mask” schroeven het tempo dan weer op. De acht minuten durende afsluiter “Scythians” valt te omschrijven als een muzikale samenvatting van het voorgaande half uur: knarsende akkoorden, een syncopische beat, afgesloten door machinaal, religieus gezang. Cleaning Women combineert machinale toekomstpop met intrigerende soundscapes, die je meenemen naar een vervreemdende wereld. Interessant is wel het minste wat je over U kunt zeggen. En na een paar keer luisteren weet ik nog steeds niet helemaal wat ik er mee aanmoet – maar zijn dat niet de leukste albums?
Ik zit nu al een tijdje te broeden op een betere omschrijving, maar geef me uiteindelijk gewonnen. Platenmaatschappij 
1. 
Het is dat het met mijn mentale gezondheid wel snor zit, anders was ik na het luisteren naar Black Zodiac van de Amerikaanse formatie Astrophobia ongetwijfeld rijp voor opname in een gezellig ingericht gesticht, met zachte gecapitonneerde wanden en begripvol personeel. Je zou het debuut van Astrophobia kunnen omschrijven als een paranoïde allegaartje van spacerock, doom metal, psychedelica, noise en ondefinieerbare vaagheid – ‘cosmic chaos’ noemt de band het zelf. De songteksten gaan over ziekte, duisternis en allerhande wezens die in de ruimte ronddwalen, op zoek naar manieren om dood en verderf te zaaien – vandaar dus ook de bandnaam. Astrophobia is namelijk een aandoening waarbij je een abnormale angst ontwikkelt voor de ruimte, sterren, planeten en dergelijke. Wie last heeft van deze fobie is vaak doodsbenauwd voor aliens en vermoed overal Area 51-achtige samenzweringen. De tracks dragen weliswaar welluidende titels als ”Interstellar Super Evil”, ”Universe of Darkness” en ”Cosmic Penetration part I”, maar die kunnen niet verhullen dat het allemaal wel erg veel op elkaar lijkt en en het soms klinkt alsof je wasmachine hoognodig eens een flinke doorsmeurbeurt nodig heeft – of als een boze en strontchagrijnige Rob Zombie die de synthesizer heeft ontdekt. Maar goed, Astrophobia mag dan soms een beetje stuurloos heen en weer zwalken door hun inktzwarte universum, het heeft wel wat – al dan niet in een dwangbuis.
Op zijn vorig jaar verschenen tweede album AtmoSphere verkeerde Michel van Osenbruggen (beter bekend als