Capitol / Universal

Soms kunnen bands ook zo enorm uit hun nek lullen om hun album aan de man te brengen. Zo vond Def Leppard‘s zanger Joe Elliott het nodig om over hun nieuwe album Songs From The Sparkle Lounge op hun website te zetten dat het qua sound meer richting de AC/DC van de vroege jaren zeventig en Led Zeppelin‘s “Rock and Roll” zou gaan. Flikker toch een eind op, denk ik dan, dat gelooft toch niemand. Besteed je tijd aan wat beters dan het verkondigen van dit soort nonsens. Want je denkt toch niet dat de zorgvuldig dichtgepleisterde hardrock van Def Leppard nu in een keer heel organisch en open is gaan klinken? Zoiets verkondigen heeft een band die 65 miljoen(!) cd’s verkocht heeft toch ook niet nodig. Die weten toch waar ze goed in zijn? Gelukkig – al zullen anderen er om treuren – blijkt inderdaad dat Def Leppard maar weinig veranderd is. Songs From The Sparkle Lounge is godzijdank wel een stuk beter dan X, de akelige beroerde cd die de band in 2002 uitbracht. Veel slechter kon ook niet. Wat dat betreft is het uitbrengen van het met covers gevulde Yeah! een goede zet geweest, de batterijen zijn duidelijk weer opgeladen. Het lullige is echter wel dat Songs niet zo goed is als dat coversalbum. De band grijpt me af en toe net iets te letterlijk terug naar successen uit eigen repertoire en dan ligt het gevaar op een slap aftreksel al snel op de loer. Gelukkig is de band ervaren genoeg om niet in die val te trappen en door bijvoorbeeld een verrassend duet met country superster Tim McGraw houden ze de boel scherp. Al had ik het zelf wel slim gevonden als ze Mutt Lange weer als producer van stal gehaald hadden, al levert Ronan McHugh best goed werk. Ach ja, vroeger was alles beter zeurde de ouwe lul…

File: Def Leppard – Songs From The Sparkle Lounge
File Under: Sterke comeback gecontinueerd.

Mercury / Universal

Toen Def Leppard‘s Hysteria uitkwam in augustus 1987, hingen onze monden wagenwijd open bij de eerste keer dat we deze LP beluisterden. Wat deze vijf mannen in heel veel studiotijd in de Wisseloordstudio’s in Hilversum en een handvol andere studio’s samen met Mutt Lange opgenomen hadden grensde voor ons gevoel aan het ongelofelijke. Een maatstaf voor moderne hardrock, dat was het geworden, zo oordeelden wij snotapen: de lat werd hier heel, héél hoog gelegd. We verbaasden ons over de magistrale stereo-effecten die door de hele plaat verweven zaten en de manier waarop Def Leppard een oplossing gevonden had voor het probleem Rick Allen, die door een auto-ongeluk een arm miste. Ondanks de dikke productie bleven de ballades “Love Bites” en het titelnummer overeind. Een magistrale mix van popelementen in hardrock ingebed, dat was het. De zestien miljoen keer dat Hysteria over de toonbank ging, dat was niet meer dan logisch en verdiend..
Het is nu bijna twintig jaar geleden dat Hysteria verscheen. Genoeg reden om deze plaat nog eens opnieuw uit te brengen in een Deluxe Edition. De productie hierbij nog eens onder handen nemen, dat was als vanzelfsprekend niet nodig. Maar ik moet wel bekennen dat ik me eens achter de oren krabde bij het opnieuw beluisteren. Was dit het nu? Ik ben natuurlijk ook twintig jaar ouder geworden en heb niet stil gezeten qua verbreden van muzikale horizonten. En dan laat ik even in het midden of mijn smaak beter geworden is. Ik kan me nog wel voorstellen dat ik dit als dertienjarige puber dit heel, héél erg gaaf gevonden heb, maar ik kan me niet inbeelden dat als deze cd nu uit zou komen, ik nog steeds stijl achterover zou slaan van de effecten in “Gods of War” of “Rocket”. Daarvoor is er teveel veranderd en doorontwikkeld sinds 1987. Toch denk ik dat iemand die tegenwoordig nog veel hardrock, AOR of hoe je het ook wilt noemen luistert en nog nooit een nummer van Hysteria gehoord heeft wel onder de indruk zal zijn, want super verjaard klinkt het nou ook weer niet. Bovendien zal een nieuweling in zijn nopjes zijn met het zeer uitgebreide boekje en de zestien bonustracks die deze Deluxe Edition bevat. Datzelfde geldt ook voor wie Hysteria nog steeds koestert. Als je een early adopter was dan was je misschien zelfs wel aanwezig bij de vier nummers die opgenomen zijn in het Noorderligt in Tilburg in 1987. Ook al jaren plat.

File: Def Leppard – Hysteria
File Under: Stiekem toch een klassieker.