Category Archives: Berend C. Botje

Tristeza – En Nuestro Desafio

Leave a reply

Better Looking / Sonic

tristeza-en_nuestro_desafio.jpgJimmy LaValle schijnt er nog in gespeeld te hebben, in dit Tristeza. In 2003 verliet hij de band echter om zich meer te richten op zijn solo-project the Album Leaf, spannende platen als het recent verschenen Into the Blue Again tot gevolg hebbende. Leuk voor hem natuurlijk, maar spijtig voor
Tristeza: ze hadden zijn hulp namelijk best kunnen gebruiken. Niet dat En Nuestro Desafio een slechte plaat geworden is, zeker niet. Het is zelfs een bij vlagen uiterst hypnotiserende luisterervaring. Vervlochten gitaarpartijen vol echo, diepe bastonen, duistere en/of weidse keyboardpartijen, dat werk. Aan de hand van deze elementen wordt een sfeervol klanktapijt gecreëerd, dat bij elkaar gehouden wordt door heerlijk lome baslijnen. Ambient die je ouders ook nog zouden herkennen als muziek, zeg maar. Een beetje vergelijkbaar met een deel van het oeuvre van het onvolprezen Yo La Tengo. Helaas ontbeert Tristeza’s derde de onderhuidse spanning die ervoor zorgt dat je een heel album lang op het puntje van je stoel blijft zitten. Het luistert allemaal uiterst lekker weg en de nummers lijken gedegen in elkaar te zitten, maar echt spannend wordt het nergens. Met name het tweede gedeelte van En Nuestro Desafio gaat ongemerkt aan je voorbij totdat je plots merkt dat de cd afgelopen is. Misschien moeten ze dus toch maar weer eens om de tafel gaan zitten met Jimmy LaValle.

File: Tristeza – En Nuestro Desafio
File Under: Loom bebaste ambient
File Audio: your space or mine?

Joan of Arc – The Intelligent Design Of Joan Of Arc

Leave a reply

Polyvinyl / Sonic

joan_of_arc-the_intelligent_design_of_joan_of_arc.jpgIk was er wel aan toe hoor: slecht geproduceerde, lekker nonchalante gitaarpop met een zanger die er niks van kan. Zoals ze die in de jaren negentig nog maakten. Zucht. Nieuwste plaatje van Joan of Arc dus in de speler proppen, en hopen op het beste. Welnu, The Intelligent Design Of Joan Of Arc, vol out-takes, b-kantjes en dergelijke uit hun 10-jarige (hieperdepiep hoera) bestaan, voldoet zonder problemen aan alle bovenstaande criteria. Het lijkt alsof de mannen zonder enige voorbereiding het oefenhok ingedoken zijn en het eerste wat in ze opkwam opgenomen hebben. Dat het geluid op een moment zelfs bijna wegvalt hoeft geen belemmering te vormen het desbetreffende nummer (“busy bus, sunny sun”) gewoon op de cd te zetten, integendeel. En de zanger zou nog heel wat kunnen opsteken van de toonvastheid van een Will Oldham. Helaas blinkt Joan of Arc niet uit in goede ideeën. Wel halen behoorlijk wat muzikale fratsen uit in de nummers: vreemde ritmes, samples en andere computerdingetjes, maar zelden kan het echt bekoren. De nummers kabbelen loom voort, zelden wordt versneld of het volume even lekker opengedraaid. En als je dan weet dat het album liefst 1 uur en een kwartier duurt, dan kan je begrijpen dat het op een gegeven moment doorbijten wordt het album überhaupt in een ruk te beluisteren. En dat kan niet de bedoeling zijn. Maar ook als de heren wat kritischer waren geweest en het album een half uur korter gemaakt hadden, was dit niet meer dan een aardig album geworden. Af en toe lekker sfeervol door de toevoeging van toetsen of een trompetje, hier en daar een aardig melodielijntje, meer kan ik er helaas niet van maken.

File: Joan of Arc – The Intelligent Design Of Joan Of Arc
File Under: B-kantjes, het woord zegt het al
File Audio: [you (single)]

Micah P. Hinson – and the Opera Circuit

Leave a reply

Sketchbook / Lowlands

micahphinsonandtheoperacicuit.jpgArme Micah P. Hinson. Na een turbulente jeugd (drugs, gevangenis, relatie met een Vogue-topmodel: het standaardverhaal zeg maar) leek hij zijn leven eindelijk weer een beetje op de rails te hebben. Slaat een schalkse vriend hem plots op de rug, met als uiteindelijke resultaat een maandenlange periode waarin Micah nauwelijks zijn bed uit mocht. En bovendien weer dezelfde verdovende middelen moest nemen als ten tijde van zijn verslaving. Geluk bij een ongeluk: tijd zat om een nieuwe plaat op te nemen. En met succes! ‘Micah P. Hinson and the Opera Circuit’ valt op door de mooie arrangementen (dat wil zeggen: de strijkers en toeters verrijken het geheel), die deels van de hand van Eric Bachmann (Crooked Fingers) zijn. Op de rustige momenten klinkt de plaat spaarzaam en intiem. Ten tijde van climaxen klinkt het geheel ondanks de af en toe rijke orkestratie nergens over the top. En dat terwijl toch een behoorlijk arsenaal aan instrumenten uit de kast gehaald wordt. De zegeningen van de huiskamerproductie, zullen we maar zeggen. Tel hierbij op Hinsons lage, warme stemgeluid en je hebt de aangenaam broeierige sfeer die de plaat beheerst. Verder blijkt Micah, net als op debuutalbum ‘Micah P. Hinson and the gospel of progress’ een heel behoorlijke liedjesschrijver, met ‘jackeyed’, ‘she don’t own me’ en ‘don’t leave me now!’ als meest treffende voorbeelden. Laten we hopen dat nu Micah weer van de medicatie af is platen van zulk niveau blijft afleveren!

File: Micah P. Hinson – Micah P. Hinson and the Opera Circuit
File Under: In ieder geval geen opera
File Audio: [lekker
luisteren]

Matt Harding – Expectation

Leave a reply

Moshi Moshi / Cooperative / V2

matt_harding-expectations.jpgZin om de boel de boel te laten en het eens flink op een zuipen te zetten? Haal dan meteen Expectation van Matt Harding in huis. Niet dat dit nou zo’n feestplaat geworden is, integendeel. Expectation dien je naast het glaasje water en de lege emmer naast je bed te zetten alvorens je de stad induikt. Morgenvroeg zul je me dankbaar zijn. De derde plaat van de 29-jarige Harding kabbelt namelijk drie kwartier gemoedelijk voort. Ideale plaat dus om de kater mee te bedwingen. Vol kleine, onopdringerige (hoewel mijn zusje enigszins nerveus werd van het gitaargetokkel op “October”) luisterliedjes. Hierbij vormen zachte elektronica en een (akoestische) gitaar de hoofdbestanddelen. Ook Matts stem, veelal zacht en uiterst ijl, draagt bij aan de voorgenoemde gemoedelijkheid. Om van de stem van gastvocaliste Nova Drougge (op de single “Close”) nog maar te zwijgen. Ja, uiterst sympathiek is het in ieder geval allemaal wel. Maar goed? Eerder saai. Bij de eerste luisterbeurten is Expectation best een aardige achtergronddeun, maar na enkele malen draaien begint het toch echt te vervelen. Slechts op enkele momenten ( het uptempo en poppy “Basic Pain”, “Disparate Thoughts”) weet Matt Harding de aandacht enigszins vast te houden. De open, lo-fi productie, het dient gezegd, draagt in deze nummers bij aan een enigszins melancholische sfeer. De rest van de plaat bestaat grotendeels uit aardige, monotone deuntjes waar ik in ieder geval niet warm of koud van wordt. Dan toch liever eventjes de kroeg in.

File: Matt Harding – Expectation
File Under: Midtempo eentonigheid
File Audio: [voor zeker]

The Album Leaf – Into The Blue Again

Leave a reply

City Slang / Cooperative / V2

the_album_leaf-into_the_blue_again.jpgMulti-instrumentalist Jimmy LaValle zal er vast moe van worden, die constante vergelijking van zijn band The Album Leaf met Sigur Ros. En op zich, de zorgvuldig opgebouwde abstracte klanktapijten op Into The Blue Again (alsmede alle andere albums van The Album Leaf) doen behoorlijk aan Sigur Ros denken. Echter, daar waar we bij Sigur Ros weidse IJslandse landschappen vol gletsjers en geisers zien (en niet te vergeten die onvermijdelijke elfjes), heeft The Album Leaf een veel aardsere aantrekkingskracht. Zo blijven de blijkbaar aan geisers herinnerende apotheosen van Sigur Ros achterwege. En het laatste waar ik aan moet denken als Jimmy, die dus ook nog eens zingt, zijn strot opentrekt zijn de elfenkoortjes waarmee Sigur Ros pleegt te werken. Is dit erg? Neen. Juist het behoud van het menselijke aspect maakt wat mij betreft dit album meer dan de moeite waard. Nou ja, misschien is dit niet juist, maar het draagt er in ieder geval zeker aan bij. Net als de afwisseling tussen instrumentale en vocale nummers. Hierbij moet worden opgemerkt dat enkele nummers waarin hij zingt (het schone “Always For You” bijvoorbeeld) ook een vrij traditionele (coupletje, refreintje: je kent het wel) popstructuur kennen. Sfeer blijft echter, net als bij de instrumentale nummers, voorop staan, wat dit een coherent album maakt, uitermate geschikt om in de late uurtjes bij weg te dromen.

File: The Album Leaf – Into The Blue Again
File Under: Dromerige post-rock
File Video: [the making of into the blue again]
File Audio: [Check!]

M.Ward – Post-War

Leave a reply

Merge

m.ward-post-war.jpgAltijd spannend, het eerste album van een artiest nadat je hem (of, vooruit dan maar weer, haar) hebt ontdekt. M.Ward wordt sinds ik Transistor Radio vorig jaar op de Luisterpaal hoorde in huize Botje helemaal grijs gedraaid. Kindervriendelijke melodietjes, ouderwets (naar wat ik zo allemaal lees behoorlijk virtuoos) gitaargetokkel en dat kenmerkende raspende, warme stemgeluid van Ward: ik kon er geen genoeg van krijgen. M.Ward nodigde je uit, serveerde wat biertjes, vertelde wat verhaaltjes, en stuurde je met een goed gevoel weer naar huis. En dan nu plots een nieuw album. Ik begon voorzichtig met luisteren, want de eerste luisterbeurten willen nieuwe plaatjes van helden nogal eens tegenvallen. Zo ook in dit geval, want M. mag dan zelf spreken van zijn eerste ‘bandalbum’, veel veranderd is er niet. Alleen leek het allemaal wat minder. M.Ward, de man van de eenvoudige, repeterende, melancholieke maar bovenal prachtige melodielijnen, leek het een beetje kwijt. Welnu, zelfs een matig lezer begrijpt al waar dit heen gaat: leek, want na meerdere (vier volstaat) luisterbeurten valt het kwartje. Dan komt de melancholie bovendrijven en verovert de troubadour uit Portland gewoon weer je hart. Ontroerend op zijn meest rustige momenten (“Rollercoaster”) en opzwepend als altijd als het tempo opgeschroefd wordt (“Chinese Translation”).

File: M.Ward – Post-War
File Under: alt.country folktroubadour
File Audio: [M.Wardjukebox
]