1. New Order – Music Complete
2. Björk – Vulnicura
3. The Chemical Brothers – Born in the Echoes
4. Destroyer – Poison Season
5. Jamie XX – In Colour
6. Wolf Alice – My Love is Cool
7. Public Image Ltd. – What the World Needs Now
8. Beirut – No No No
9. Deerhunter – Fading Frontier
10. Natalie Prass – Natalie Prass
Mute
Laat ik beginnen met een disclaimer: als decennnialange superfan van alle output van deze iconen uit Manchester kan ik niet volledig onbevooroordeeld naar dit eerste nieuwe album van New Order in tien jaar luisteren. Sterker nog, mijn hart klopt al jaren, en zeker de afgelopen maanden, vol verwachting in afwachting van deze release. De single “Restless” gaf al een prima voorzetje maar met Music Complete kopt New Order de bal precies in de goede hoek. Door een nostalgische mopperfan op het New Order-forum afgedaan als ‘grandpa in the disco’ bevat het album voornamelijk zeer dansbare, elektronische tracks. De gitaren zijn in de ban gedaan en de voormalige bassist Hooky komt niet meer terug, dus voorman Bernard Sumner kreeg de volledige vrijheid om alle knopjes van zijn keyboards en sequencers uit te proberen. Met hulp van een Chemical Brother als producer van enkele tracks en gastrollen voor La Roux, Iggy Pop en Brandon Flowers is Music Complete het meest diverse en verrassende New Order-album ooit geworden. De Donna Summer-beat op “Plastic”, de moddervette Eurodisco van “Tutti Frutti”, de funky Chic-gitaren van “People on the High Line”… dit is het geluid van een band die zichzelf op spectaculaire en originele wijze opnieuw heeft teruggevonden.
File: New Order – Music Complete
File Under: Lang leve opadisco
We Love Music / Universal
Daar stond ik dan, als serieus muziekliefhebber, tussen duizenden zich weer 17 voelende vrouwen op leeftijd en hun mannen, die deze avond vooral als chauffeur functioneerden en het liefst lekker bij de bar in de gang bleven hangen. Ik stond nog redelijk vooraan ook, want ik zou mijn jeugdhelden deze avond voor de eerste en tevens ook aller-, allerlaatste keer live kunnen aanschouwen. De platen van de Noorse tieneridolen waren in mijn collectie natuurlijk al net zo misplaatst als ik die avond in de Heineken Music Hall, maar sinds het prachtige Scoundrel Days uit 1986 hadden Pål, Magne en Morten een speciaal plekje in mijn hart verworven. Het afscheidsconcert was zeker niet onaardig. De collectieve vreugde-explosie die in de bierhal plaatsvond bij de eerste klanken van “Take On Me” zul je bij het gemiddelde indiebandje niet snel meemaken. Zelfs de echtgenoten van het dus overwegend vrouwelijke publiek werden even wakker en dachten dat zij zelf die uit een stripverhaal gestapte droomprins waren. Dit in 2010 groots aangekondigde Nederlandse afscheidsconcert van de groots aangekondigde afscheidstournee eindigde voor mij echt met een ‘het was goed zo’ gevoel. Met een tevreden glimlach keerde ik huiswaarts, het was een mooi afscheid geweest. Dat A-Ha nu in 2015, nog geen vijf jaar later, doodleuk weer een nieuwe plaat uitbrengt en weer fijn overal optreedt is natuurlijk pure volksverlakkerij. Ik ga dan ook zeker niet naar dit Cast in Steel luisteren en volgend jaar maart zullen ze het zonder mij moeten stellen in de Heineken Music Hall. Het houdt een keertje op!
File: A-Ha – Cast In Steel
File Under: Yes, I’m touchy!
File Audio: [“Forest Fire” is zelfs officieel gebaseerd op “Take On Me” als wraak hierop. Ja, doei. (red.)]
Sony Music
Ik zie het schoolplein met Nederlandse zangeressen zo voor me. Anouk staat ruzie te maken met die eikel uit Havo 4, Roosbeef staat achter het fietsenhok stiekem een jointje te roken, Eefje de Visser plukt wat bloemetjes en rijgt een kettinkje en Maud speelt lekker een potje hockey met vier anderen uit de sportklas. En waar is Maaike Ouboter? Maaike zit binnen, in het muzieklokaal. Ze speelt en speelt en speelt. Niet alleen dodelijk geliefd bij de muziekleraar, ook alle jongens op school hebben een stiekeme crush op haar. Iedereen wil Maaike, maar Maaike leeft echt maar voor een ding en dat is haar muziek. Iedere tekstregel moet precies kloppen en iedere noot tot in perfectie gespeeld. Gewoonlijk ren ik hard weg van alles wat naar Giel Beelen ruikt, maar verdomd het is onmogelijk om niet als een blok voor dit debuut te vallen. Na “Dat ik je mis” heeft Ouboter ruim de tijd genomen om dit album te maken. Het is echt een meisjesalbum over alledaagse problemen als vriendjes en verliefdheid, maar Maaike zingt op zo’n fraaie, heldere en eerlijke manier dat zelfs de stoerste rockers zullen smelten. De teksten zijn zowel ontroerend als komisch: ‘Ik loop een glas of zeven achter, en je wacht ook niet tot ik heb ingehaald.’ Zelden zulk mooi accentloos Nederlands gehoord ook. Wat een aanwinst!
File: Maaike Ouboter – En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt
File Under: Giel, alles is vergeven
File Video: [Smoor][Lijmen][Anders]
Dirty Hit
Hypes, hypes, hypes… ik ben er dol op! Een van de grootste hypes in de Britse muziekpers de afgelopen maanden was het piepjonge Londense bandje Wolf Alice. Na enkele leuke maar niet opzienbarende EP’s is daar dan nu (na veel te lang wachten!) het debuutalbum. De NME schrijft met de gebruikelijke nuance over ‘the debut of the decade so far’, maar is My Love Is Cool echt zo goed? Ik kan kort zijn: ja, wat mij betreft wel. Na een heerlijke lome start op “Turn to Dust” volgt een zeer afwisselend album met ingrediënten van My Bloody Valentine, Miley Cyrus en Yeah Yeah Yeahs. Van lief naar gemeen, van hard naar zacht, van snel naar langzaam, van poppy naar rock… het album smijt je alle kanten op maar verveelt hierdoor geen moment. Ik vermoed dat het hoofd van zangeres Ellie Rowsell de komende maanden nog heel wat covers van muziekbladen zal sieren. En na het zien van het optreden van de band onlangs bij Conan kan ik niet wachten ze live te zien. De kaartjes voor hun gig in Bitterzoet in november liggen al klaar in huize Blink, het zou wel eens de eerste en laatste keer kunnen zijn dat Wolf Alice in zo’n kleine zaal te zien is.
File: Wolf Alice – My Love Is Cool
File Under: Heerlijk stuurloos
File Video: [Moaning Lisa Smile][Giant Peach][Bros]
Sub Pop
Soms ontdek je bands pas op een later moment in hun carrière en vraag je je af hoe je ze in godsnaam al die tijd hebt kunnen missen. Van die pareltjes die je gemiddeld maar een paar keer in je leven tegenkomt. Een band met een back catalogue die je dan nog helemaal lekker kunt gaan ontdekken. The Helio Sequence uit Portland is… niet zo’n band. Het duo is al sinds 1999 bezig en is mij al die tijd compleet ontgaan. En daar ben ik absoluut niet rouwig om. Voor dit zesde album, vernoemd naar de bandnaam, schreef The Helio Sequence binnen een maand 26 nummers en liet toen familie en vrienden een selectie maken voor het album. Er bestaan dus zestien nummers die nóg slechter zijn dan de tien die uiteindelijk op The Helio Sequence zijn beland. Eng idee. De titel van de plaat is al net zo ongeïnspireerd als het gros van de nummers. Het geheel kabbelt maar voort en klinkt op de betere momenten als een soort verveelde Coldplay. De tekst van afsluiter “Never Going Back” vat goed samen hoe ik na enkele luisterbeurten over deze plaat denk: ‘I’ll never go back again, I swear I will never return.’
File: The Helio Sequence – The Helio Sequence
File Under: Een leven zonder The Helio Sequence
File Video: [Probeer het vooral zelf: Upward Mobility]
Rough Trade
Bijna stond ik bij de Palma Violets op het podium. Bijna. Het einde van het concert van de band in Bitterzoet in maart 2013 eindigde heerlijk chaotisch. Bassist en bandgek Chilli Jesson stond meer voor dan op het podium en trok de voorste rijen het podium op. Na een seconde twijfel bedankte ik toch maar voor zijn uitgestrekte, zweterige hand. Het was het einde van een geweldig energiek en rauw concert van de band die dezelfde maand debuut 180 had uitgebracht en vooral in de Britse pers enorm gehypet werd. Ondanks een eindeloze toer waar de band op steeds grotere podia te zien was, hebben ze toch nog kans gezien een opvolger op te nemen met maar liefst dertien nummers (plus vier bonustracks). En wat blijkt? De bravoure van het debuut is nog wel aanwezig, maar verzandt net iets te vaak in simpel pubgebral. De nummers zijn gewoon niet zo sterk als die van een vergelijkbare, oer-Britse band als The Libertines. Het was beter geweest als ze van de zeventien nummers alleen de beste ideeën hadden genomen of gewoon wat van de mindere goden van de plaat hadden weggelaten, zoals het redelijk stompzinnige “Peter and the Gun”. Danger in the Club is een gemiste kans voor een band met een enorm talent maar volstrekt gebrek aan focus. Dan moet het derde album maar gewoon briljant worden.
File: Palma Violets – Danger in the Club
File Under: Niet alle 17 goed
Domino Recordings / V2
Iedereen heeft vast wel van die muzikale momenten die voor altijd in het geheugen gegrift blijven. Van die momenten waarbij plek en muziek samensmelten tot iets dat buitengewone impact heeft. Ik had zo’n ervaring enkele jaren geleden toen ik in Sint Petersburg verzeild was geraakt en op een zonnige dag met “Set The Tigers Free” van Villagers’ debuutalbum Becoming a Jackall op de oren over de prachtige Nevski Prospekt liep. Vanaf dat gelukzalige moment was ik volstrekt verkocht aan de Ierse Conor O’Brien en consorten, al maakte hun tweede plaat in 2013 minder indruk. Gelukkig revancheert Villagers zich met dit fraaie Darling Arithmetic. In diverse recensies wordt de plaat omschreven als de ‘coming-out’ van de verlegen O’Brien, maar dit zou Darling Arithmetic tekort doen. Het album bevat universele love songs die op een ingetogen en smaakvolle manier opgenomen zijn. Iedere noot wordt gespeeld alsof er ieder moment een snaar of stok kan breken en O’Brien zingt alsof hij bang is de buren wakker te maken. Het eindresultaat is een bijzonder rustige en intieme plaat, en eerlijk gezegd is dat precies zoals ik Villagers het liefst hoor, waar dan ook ter wereld.
File: Villagers – Darling Arithmetic
File Under: Hommage aan de verlegen man
Faction
Onlangs zag ik de film 71, over een groepje Londense homo-activisten die in 1984 de mijnwerkersstaking ondersteunden. Een heerlijke feel-good film over een clash of cultures, met onder andere een gastoptreden van Bronski Beat. De eerste klanken van dit album van Jape deden me een beetje aan de sound van Bronski Beat denken, maar dan zonder de lekkere falset van Jimmy Sommerville. Jape is de band van de Ier Richie Egan. Ongetwijfeld een sympathieke jongen, maar helaas niet gezegend met een grote dosis talent, zowel op muzikaal als vocaal vlak. Egan rommelt al sinds 2003 in de Ierse marge en doet met This Chemical Sea maar weer eens een nieuwe poging. Helaas kabbelt het album enorm voort en klinkt het vooral als Garageband met middelmatige zang. Van iemand die al jaren als bassist met Villagers toert en samenwerkte met grote talenten als Conor J. O’Brien en Lisa Hannigan zou je echt beter verwachten. Blijf lekker bassen zou ik zeggen want op een stomvervelende plaat als This Chemical Sea zit echt niemand te wachten. Next!
File: Jape – This Chemical Sea
File Under: Gaap
Take Me To The Hospital
Ik ben geen lichte jongen, maar toch zweefden mijn voeten zeker tien centimeter boven de moddergrond richting het hoofdpodium. We schrijven augustus 2009, The Prodigy sluit de eerste dag Lowlands af en ik dacht wel even gezellig vooraan te gaan staan. De massa bloedfanatieke fans die dit ook wilde duwde vervolgens zo hard dat ik zonder zelf te lopen automatisch tegen een van de voorste dranghekken geplaatst werd. Geen spijt van gehad, want de hoeveelheid adrenaline die vervolgens vanaf het podium de tent in werd gesmeten zal ik echt nooit meer vergeten. De kleedkamer van een rugbyteam na een monsterzege is niks vergeleken bij de pure powerrr van Liam Howlett, Keith Flint en Maxim Reality. Op hun zevende album The Day Is My Enemy heeft de band geprobeerd deze indrukwekkende adrenalineboost op plaat vast te leggen en dat is deels zeker gelukt. Maar net als ik live na anderhalf uur wel klaar was met het loeiharde gebeuk en de ophitsende maniertjes van vooral Maxim Reality, zijn de veertien nummers op deze plaat ook iets teveel van het goede. Het is snakken naar een rustpuntje. Toch is er voldoende afwisseling, bijvoorbeeld door de plat-Britse vocals van Sleaford Mods op het geweldige “Ibiza”. Alleen het instrumentale “Beyond the Deathray” zorgt halverwege voor een adempauze maar daarna is het ouderwets doorbeuken tot het eind. The Prodigy groeit nooit op en wordt nooit oud.
File: The Prodigy – The Day Is My Enemy
File Under: Voetjes van de vloer