Category Archives: Charissa

Pelzig – Safe In It's Place

4 Replies

Hoi. Ik zoek Pelzig. Ik ben hem afgelopen week kwijt geraakt. Pelzig lijkt een beetje op Slut en Interpol, maar dan wat minder verzorgd. De eerste kennismaking was wat stroef, maar na enkele minuten was het ijs gebroken. Door de wat klagerige manier van zingen luister ik inmiddels heen en dat het een beetje monotoon overkomt deert me niet meer, ik wil Pelzig terug! Zijn liedjes zijn veel te goed om te missen! Bovendien is Pelzig een zeer fijne reisgenoot! Wie o wie heeft mijn Pelzig gezien? Mail me!
Ja hallo, ik heb hem gevonden. En potverdorie wat zit er in het water in Ingolstadt?! Want ook de zusterband van Slut flikt het om een superfijn rockend schijfje af te leveren. Het heeft inderdaad een paar luisterbeurten nodig, maar dan klauwt dit ding zich in je brein en in je gevoel vast om voorlopig niet meer los te laten. De euforische melodieën maken me helemaal blij! Het schijfje blijft dan ook Safe In It’s Place, namelijk hier bij mij in de discman. Ik heb ook een nieuw reisgenootje gevonden voor deze koude dagen, wachtend op het OV…dank je wel…

File: Pelzig – Safe In It's Place
File Under: Rauw vlees inbegrepen
File Audio: [Walk On By][Part-Time Tragedy]

Eleven – She Is Always Right

5 Replies

In 2003 won Eleven met overmacht de De Grote Prijs van Nederland. Hiermee wonnen ze onder meer een jaar professionele coaching en twee dagen studiotijd in Wisseloord. De muzikale groei van de band en de opnames in Wisseloord dragen bij aan een meer volwassen en zekere sound op deze EP She Is Always Right. Nou als ze deze EP helemaal fijn vindt is ze toch niet “always right” ben ik bang. Toch maakt Eleven wel stapjes (jammer genoeg nog geen “stappen”) de goede kant op. Ik kijk zeker uit naar een volwaardig album. MAAR eerst moet de band nog echt een paar puntjes op de i zetten, want ik weet dat de band beter werk kan afleveren dan dat ze op deze EP doen. Het is best moeilijk om kritiek te leveren op een band die je persoonlijk kent, maar ja, bij deze… Eleven is een fantastische liveband met energieke shows. Jammer dat dit op deze EP helemaal niet over komt. Het is allemaal te degelijk geworden. Met name de vlakke zang van Antonie stoort me. Hij heeft echt best een sterke stem, maar er blijft in deze productie weinig van over. Ook mist over het geheel een sterke melodielijn, uitzonderingen daargelaten. Die toffe hooks en fijne melodielijnen zijn sporadisch te vinden op deze EP en dat is erg erg jammer. Eleven is een band die hard groeit. Laten we hopen dat ze blijven ontwikkelen en dat we volgend jaar een album waar Nederland trots op kan zijn in de winkels ligt.

File: Eleven – She Is Always Right
File Under: Veelbelovend maar kan beter

Embrace – Out of Nothing

Leave a reply

Ik krijg bulten deja-vu’s bij Embraces’ “Out of Nothing”. Zoveel doet de plaat me denken aan hun debuutalbum van acht jaar geleden. Een cd vol mooie Britse popsongs met een sfeervol en warm geluid dus. En pakkende meezing refreinen, want Embrace kan die schrijven als de beste. Met gospelkoren en mooie samenzang maken de broertjes McNamara het geluid af. Het is onzin om Out of Nothing te vergelijken met bands als Coldplay, Saybia en Travis, dat zou andersom moeten gebeuren. Embrace bestaat immers al een jaar of tien. Toch is het opvallend dat bandvriendje Chris Martin “Gravity” aan ze geschonken heeft. Het is een mooi emotioneel nummer dat Martin zelf meer een voor Embrace dan voor Coldplay vond. Embrace vind ik sowieso intiemer dan Coldplay. Wel blijf ik worstelen met Danny’s stem. Je hoort dat hij voor sommige noten enorm moet vechten. Ik houd mijn hart vast voor als hij deze liedjes live gaat zingen. Helemaal omdat hij op Out of Nothing meer van zijn stem vergt dan de eerdere cd’s. Mijn deja-vu geeft wel aan dat de productie en teksten van Out of Nothing beter en helderder zijn. Toch had ik graag wat meer afwisseling gehoord op het album. Het is allemaal wel erg braaf en rustig en vooral ook veel van hetzelfde. Als ze me af en toe tijdens mijn deja-vu’s eens even flink hadden op geschrikt met wat geks en onverwachts, had ik dat zeker niet erg gevonden. Kom op mannen, pak die kazoo er weer eens bij!

File: Embrace – Out of Nothing
File Under: Mooie melodieuze winterwarmer!

Eskobar – A thousand last chances

1 Reply

Het Zweedse Eskobar scoorde eens een bescheiden hitje met Heather Nova. Echt succesvol is de band hier helaas nooit geworden. Dit is wel anders in Duitsland, België en Frankrijk. Eskobar heeft ook de typische sound waar Scandinavische bands patent op lijken te hebben. Denk aan Mew, Kent en Saybia. Prachtige zwierende zangpartijen, melancholieke, breekbare en dromerige melodieën en gewoon hele sterke popliedjes. A thousand last chances is Eskobar’s derde album. Debuut Til We’Re Dead was voornamelijk indiepop met mooie ballads, het tweede album was veel electronischer en dit derde album is eigenlijk een mix van vele muziekstijlen. En dan bedoel ik akoestische ballades, country, jazz, folk, wave en electronica. Elk liedje staat op duidelijk op zich, wat er voor zorgt dat dit album niet echt één geheel is. Gelukkig doet dit geen afbraak aan de kwaliteit van het album. Gewoon elf sterke liedjes met een eigen karakter in plaats van één homogeen album, dat gelukkig ondanks de diversiteit ook erg compleet klinkt en sterk is afgemixt. Het geluid is misschien zelfs wel een beetje te smetteloos en clean. Deze productie geeft het album wel de typische frisheid en ruimtelijkheid die de band uniek en herkenbaar maakt. Zonder twijfel is A thousand last chances dan ook hun beste album tot nu toe. Met dan aank het meer volwassen geluid en de betere teksten. Een lekker album bij hartzeer en/of een kater, fijn album voor de koude winteravonden. Brrr lekker zwelgen….

File: Eskobar – A thousand last chances
File Under: Divers album met mooie popsongs

Manic Street Preachers – Lifeblood

Leave a reply

Vanaf de beginjaren ben ik een grote fan van de Manics. Maar de afgelopen jaren is mijn passie voor de band afgenomen. Ik vond Know Your Enemy teleurstellend en het pijnlijke b-kanten album geldklopperij. Ik had dan ook weinig fiducie in het feit dat de Manics nog een goed album zouden opnemen. Wat is het dan toch fijn om ongelijk te krijgen! Want wat is Lifeblood een zalig album! Het is puur pop. Nu niet stoppen met lezen, het is echt heel goed. James’ stem is helder en duidelijk, hij hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden. De instrumentatie is rijk, met veel synths en piano. De productie is glashelder en het gitaarspel als vanouds. De band is duidelijk in de platenkast gedoken en heeft zich laten inspireren door bands als Talk Talk, New Order, The Cure en The Smiths. En laten dit nou hele fijne bands zijn. Bijna alle liedjes zijn single-waardig. Ik vind het dan ook ontzettend moeilijk om favorieten te kiezen. En doe dit dan ook niet. Ik geef toe dat ik er moeite mee had om de intense en boze Manics te verliezen, maar ik realiseer me dat ook zij ouder worden. En ik ook! Mijn smaak is ook veranderd. We zijn geen boze tieners meer. Het is duidelijk dat ze hun ziel en zaligheid in dit album hebben gestopt en dat is nou precies wat ik weer wilde horen van deze mannen uit Blackwood. Luister zonder vooroordelen naar dit album en sluit het in je hart.

File: Manic Street Preachers – Lifeblood
File Under: Pure pop als levensbloed
File Video: [The Love Of Richard Nixon]

Slut – All We Need Is Silence

Leave a reply

De band met de dubieuze naam Slut is een fijne indierockband uit Ingolstadt, een gat ergens in Duitsland. Ze bestaan nu bijna tien jaar en hebben zes prachtige albums op hun naam staan. Na het met strijkers overladen Lookbook en de in electronica gedipte laatste plaat Nothing Will Go Wrong klinkt hun nieuwe plaat All We Need Is Silence verfrissend kaal. Kaal maar zeker niet saai. Mijn hoge verwachtingen zijn dan ook meer dan ingelost. Alle synths en samples zijn het raam uit gegooid. De band is weer eens een ouderwetse terug naar de basis met alleen zang, gitaar, bas en drums. En ze zijn boos! Boos op de wereld en de muziekindustrie. De liedjes klinken gefrustreerd (“Wasted”), cynisch (“All We Need is Silence”) en zo hartverscheurend als “Staggered and Torn” heeft zelfs Slut zelf nog niet eerder geklonken. Dit is melodieuze en melancholische rock op zijn best. Er staan geen poppy nummers en minder ballades op dan we van ze gewend zijn. De liedjes zijn ook geen kleine verhaaltjes meer, maar ze zijn eerlijker geworden. Er spreekt gevoel en zelfreflectie uit. Maar vooral ook woede en frustratie. Het is een pleidooi voor bezinning, rust en stilte. Het album ontwikkelt zich sterk van een toch wat flauw begin, wat dan ook “The Beginning” heet, tot een waar briljantje. Het album sleept je mee tot aan de intense sluiter van “Get Los Get Lost”. Het album heeft met zijn 10 tracks en speeltijd van 37 minuten precies de juiste lengte. Het is gewoon 37 minuten intens genieten. All We Need is Silence staat vol pakkende melodieën, is minder complex qua tekst en muziek, maar zeker niet minder qua gevoel en passie. Als er dit jaar niets beters meer uitkomt, dan is dit mijn album van het jaar.

File: Slut – All We Need Is Silence
File Under: Soundtrack voor een herfstdepressie

I Am X – Kiss + Swallow

Leave a reply

De Sneaker Pimps waren in 1996 net iets te laat om nog op het succes van de Britse triphop mee te liften. Ik ben fan van ze sinds debuut Becoming X. Dat de band zangeres Kelli Dayton ontsloeg en Chris Corner zelf ging zingen maakte mij niet uit – ik heb toch een zwak voor lui kreunende Engelse zangers. Het broeierige Splinter, zonder Dayton, vond ik echt een juweeltje. De superstrakke, bijna klinische electro-opvolger Bloodsport was heel oké, maar het gevoel van Splinter miste. In afwachting een nieuwe Sneaker Pimps heeft Corner besloten een soloalbum op te nemen onder de naam I Am X. is weinig nieuws onder de zon, wel een lekkere dosis 80’s synthpop. Het is eigenlijk Bloodsport – Het Vervolg, een raar en divers vervolg. Denk synths, donkere basritmes, gepijnigde vocalen en harde snare-beats. Het titel- en openingsnummer is meteen de sterkste track en doet erg aan Bloodsport denken. Dat overkomt je in meer nummers. “You Stick It In Me” geeft een hele andere sfeer weer. Het is een springerig lied met gastvocalen van Robots in Disguise zangeres Sue Denim. Jammer is dat synthballad “Simple Girl” met een lekker kreunende Chris gevolgd wordt door het dramatische “Mercy”. Dat is teveel van het goede. Dan liever “Missile”: een prachtlied. Niks electro, gewoon een heel goed popnummer met een interessante progressie en instrumentatie. Ik zou willen dat I Am X meer van dit soort nummers zou maken, want hier is Chris goed in. Laat de Sneaker Pimps doen waar zij goed in zijn en kies dan solo voor een andere richting. Want zolang er een Sneaker Pimps is, is I Am X overbodig.

File: I Am X – Kiss + Swallow
File Under: jaren 80 synthpop
File Audio: [Kiss + Swallow][White]

The Constantines – The Constantines

Leave a reply

Oorspronkelijk was het debuutalbum van The Constantines alleen verkrijgbaar in hun thuisland Canada. De band viel daar vele malen in de prijzen en werd genomineerd voor een Juno Award (de Canadese Grammy). Sub Pop heeft het album nu, drie jaar later, opnieuw uitgebracht. En ja, wat zijn The Constantines nu ontzettend nodig in de tijd van alle “The en nog iets-bandjes”! Dit is tenminste echt en zonder ironie. Lekkere rauwe Rock ‘n Roll met nog indringende teksten ook. Een beetje een mix tussen Fugazi, Springsteen en The Clash. De zanger heeft dan ook een lage rasperige stem die wel heel erg lijkt op die van Joe Strummer. Dit vond ik eerst jammer, want hierdoor leek het wel erg op een The Clash-clone, maar gelukkig is het album veel frisser dan de zoveelste The Clash-a-like bandjes. De band heeft alles wat je van een rockband mag verwachten. Vette gitaarriffs, stompende baslijnen, scherpe drumkick en ja tambourines! De band valt op omdat de liedjes een gevoel van echte noodzaak en openheid hebben. De muziek is verrassend, spontaan, heeft leuke wendingen, inventieve hooks en poëtische teksten. Deze passievolle band meent het en dat voel je, het is een meeslepend album die hierdoor niet snel verveelt en echt aan je voorbij vliegt. Goed, het zakt aan het einde allemaal een beetje in doordat de nummers in vaart afnemen, maar de kwaliteit van de songs en de teksten blijven fier overeind.

File: The Constantines – The Constantines
File Under: Intelligente gepassioneerde rock
File Audio: [Long Distance Four][Young Offenders]

Maritime – Glass Floor

Leave a reply

Het kost me nogal wat moeite om over dit schijfje iets op papier te zetten. Ik ben verre van geïnspireerd door de band Marine. Ik kende de band alleen van naam en dat ze bestaan uit leden van Promise Ring en Dismemberment Plan. Het was leuk geweest als ze ook wat kracht en energie van deze bands hadden meegenomen naar dit project. Maar helaas zijn ze hun jeugdigheid helemaal kwijt en klinkt Glass Floor wel erg volwassen, lees: erg saai. Het is een beetje een flauw aftreksel van Badly Drawn Boy. Er staan nog wel een paar catchy nummers op die het mierzoete bouncy popgeluid van Promise Ring laten doorklinken. Liedjes als “Sleep Around” en “Adios”, maar de blazers op die laatste zijn toch wel erg cheesy. Verder veel akoestische sombere songs. Deze nummers zijn opvallend slordig gearrangeerd en klinken echt als slaapliedjes. Zowel muzikaal als qua tekstinhoud. En ja dan heb je nog Von Bohlen’s stem. Je hebt vals en je hebt vals, maar hij zit echt tegen de pijngrens aan. De nummers zijn gewoon veel te hoog voor zijn bereik. Waarom ze daar nou voor gekozen hebben is mij een raadsel. En tja als het nu gemaskeerd werd door fantastische songwriting en goede melodieën, maar helaas is dat niet het geval en dus geen pretje om naar te luisteren. Het klinkt geforceerd, alsof ze hun oude imago en stijl zo graag kwijt willen en nu zichzelf dwingen om een degelijk songwriter album af te leveren. De spontaniteit is ver te zoeken en dit is erg jammer.

File: Maritime – Glass Floor
File Under: Zoutloze hap

Fiery Furnaces – Blueberry Boat

Leave a reply

The Fiery Furnaces zijn broer en zus Friedman en ze maken muziek op de grens van folk, blues met een flinke dosis indie. Als ik iets over dit duo lees vindt men het of helemaal te gek of vreselijk. Nou, ik zit er een beetje tussenin. Hun eerste album (Gallowsbird’s Bark) stond bol van de leuke rommelige indie-liedjes met geinige verknipte teksten. Ik vond het wel clever en charmant. Alhoewel het overdreven accent en de monotone stem van zus Friedman mij na een paar nummers wel gaan irriteren. Ze lepelt de teksten vaak zo ongeïnteresseerd op, alsof het een boodschappenlijstje is. Het zijn ook een beetje kleuterschoolliedjes. Met dit tweede album Blueberry Boat zijn ze een beetje doorgeslagen in creativiteit. De gaten in de liedjes zijn tot de nok toe gevuld met springerige gefragmenteerde electronica. Er staan zelfs vier nummers van tegen de 10 minuten op, volgepropt met, naar mijn mening overbodige, geforceerde en gezochte muzikale trucjes. Het lijkt alsof ze teveel in dit album wilden proppen en geen keuzes konden maken. Het was even doorbijten maar na het moeilijke eerste 1/3e deel van het album lijken de Friedman’s beter op gang te komen en het geneuzel een beetje los te laten. Blueberry Boat is een chaotische verzameling van thema’s en muziekstijlen waar ik eerst niet doorheen leek te komen, maar het werd later best leuk. Pianodeuntjes, scherpe gitaren, chaotische melodieën, boeiende tempowisselingen, rommelige zang en een maalstroom van rijmende coupletten. Blueberry Boat is een juweel voor de indieliefhebber. Ik bewaar het voor een melige en creatieve bui, want aanstekelijk dat is Blueberry Boat zeker!

File: The Fiery Furnaces – Blueberry Boat
File Under: Übercreatieve indieplaat
File Audio: [Chris Michaels][Wolf Notes]