Mercury
Een jaar of achttien is dit joch nog maar. En natuurlijk is het voordeel aan geboren worden in Engeland dat er een jaar of vijftig aan popmuziek klaar ligt om in te duiken en inspiratie uit op te doen. Dat heeft Jake Bugg ook gedaan, hij heeft absoluut het wiel niet opnieuw uitgevonden, maar laat wel ongelooflijk knappe dingen zien voor zo’n groene knaap. En gezien de kwaliteit van zijn website, en het lijstje late-nightprogramma’s dat hij al afgewerkt heeft, moet je concluderen dat er een strakke mediastrategie achter hem zit, en dat hij dus misschien al niet zo groen is als zijn uiterlijk en leeftijd doet vermoeden. Niettemin is dit naar zichzelf genoemde debuut opmerkelijk sterk. Bugg heeft goed geluisterd naar zijn voorgangers, Dylan, Kinks, Oasis, Arctic Monkeys, zonder zich tegen een van die generaties af te willen zetten. En dus vind je odes aan allerlei tijdperken en stromingen, van de sixties tot wat recentere geschiedenis. Zo hoor ik in “Someplace” iets dat Alex Turner een paar jaar terug ook deed met The Last Shadow Puppets, in “Seen It All” hoor ik de allang weer vergeten The Kooks (maar dan zonder de boybandachtige associaties die ik bij die band heb) en “Trouble Town” klinkt vast bekend voor iedereen die in net zo’n naoorlogse groeistad woont als ik. En ja, “Lightning Bolt”, alle ingrediënten voor een hit, toch zo speels gearrangeerd dat het onterecht zou zijn om te categoriseren bij de ‘hitjes die gemaakt zijn om een hitje te scoren’.
File: Jake Bugg – Jake Bugg
File Under: Groeibriljantje, die Jake. Niet het album, dat pakt je gelijk.
File Audio: [Soundcloud]
File VIdeo: [Lightning Bolt]
Jake Bugg – Jake Bugg
Leave a reply
Het Roosbeef-effect. Dat er dus iemand nietsvermoedend de kamer binnenloopt waar de muziek van Roosbeef uit de luidsprekers komt. Persoon in kwestie gaat zitten, zich nog immer niet bewust van de verwondering die zich van hem of haar meester gaat maken, en vraagt zich na gemiddeld drie minuut vierendertig af: ‘WAT IS DIT IN DE NAAM VAN ALLES DAT HEILIG IS?!’ Roos Rebergen maakt met haar band niet heel erg toegankelijke muziek, inderdaad. Waarbij ik wel wil opmerken dat die vraag van derden bij eerder werk van Roosbeef al een minuut of twee eerder kwam. Dat wijst op een zekere ontwikkeling, tekstueel blijft het schuren van onzekerheid en vertwijfeling, maar die inhoud is in een wat vastere muzikalere vorm gegoten. Zo heeft ze “Onder Invloed” opnieuw opgenomen en met reden. De nieuwe versie klinkt leger, nog eenzamer. En door die stiltes, door de tijd te nemen voor de tekst, dringt het dieper door. Als persoon zal Roos Rebergen wel nooit een baken van zelfvertrouwen worden, maar als zangeres lijkt dat zelfvertrouwen wel gegroeid te zijn. Ze durft meer, contrast tussen klein en groot, tussen hard en zacht. Op “Vergis Ik Mij” en “Alleen 2” gaat ze voor de echte uithalen, en juist als dat dan net niet helemaal zuiver is weet je dat ze het echt meent. Op “Warüm” en “Nu Jij Mij Niet” houdt ze het juist klein. Als ik dan iets had gehoopt is het iets meer van die pijnlijk grappige teksten in de categorie ‘je vindt de structuur van een rauwe champignon niet lekker, ik vind dat we niet moeten trouwen’, maar aangezien die minder op hun plek zouden zijn in de lieve liedjes op deze EP, is dat eigenlijk ongepast om te wensen.
Alleen al door die ene zin (uit “Stubborn Love”): ‘It’s better to feel pain, than nothin’ at all. The opposite of love’s indifference.’ heeft dit album groeimogelijkheden. Al is het maar via een cover door een fragiel meisje à la wat er gebeurde met Bon Ivers “Skinny Love”. Ik houd m’n hart vast tot ver na de dag dat zo’n cover uitkomt, maar ergens hoop ik ook dat het gebeurt, zodat meer mensen met The Lumineers in aanraking komen. Tot ze zeggen dat ‘het beter is dan het origineel, dan krijgen ze een klap voor hun smoel. Maar echt, “Stubborn Love” heeft het allemaal, van de cello die precies de juiste melancholiek meegeeft tot de teksten, over overgave aan een liefde die gedoemd is, en de zang, waarin zowel warmte en affectie als wanhoop doorklinkt. Ze gaat je kapotmaken, er is geen ontkomen aan, niet aan haar en niet aan een pijnlijke afloop. Wat zou het verstandig zijn om weg te lopen. Maar dat doe je niet. Het is door heftige emoties dat je voelt dat je leeft. “Stubborn Love” herinnert je eraan dat dat heus niet altijd positieve emoties hoeven te zijn. En dus, geholpen door een fles sterke drank omarm je haar en de pijn die volgt. The Lumineers brachten dit jaar hun titelloze major label debuut uit, en toerden al samen met Pokey Lafarge en Old Crow Medicine Show, al zitten ze aan een heel andere kant van het indie/country/folk-spectrum. Om de stem van Wesley Schultz heen worden heel gedoseerd andere instrumenten ingezet, waar Pokey en de Old Crows er een gezellige chaos van maken. Op “Slow It Down” en “Dead Sea” is dat het verst doorgevoerd, waardoor de vocalen alle kans krijgen onder je huid te kruipen. Nu alleen nog dat meisje vinden dat mijn hart gaat breken. Ik kan niet wachten.
Het zou waarschijnlijk op zijn plaats zijn om een paar kanttekeningen te plaatsen bij het nieuwe werk van Mumford & Sons. Bijvoorbeeld dat er weinig ontwikkeling waar te nemen is ten opzichte van Sigh No More en of het nou nodig was voor zo’n band om nog een cover op te nemen (“The Boxer” van Simon & Garfunkel). Maar jullie kunnen de pot op. Van mijn kant geen kanttekeningen. Want die cover komt best goed uit de verf en eer dat die langskomt hebben Mumford & Sons allang op eigen kracht indruk gemaakt. Bovendien is de belangrijkste en grootste geruststelling dat Birdy niet het album binnengewurmd is met haar schattige verschijning. Het nummer dat de Mumfords met haar opnamen voor de film Brave staat namelijk wel op het album, maar zonder haar en in een iets andere versie met een andere titel. Babel doet mij denken aan iets bijbels, met een spraakverwarring enzo. Mumford & Sons brengen echter het tegengestelde van een spraakverwarring. Deze Babel verbindt en zal nog meer mensen trekken dan het debuut. Maar het is niet terug te horen dat dat het doel geweest is. Ik geloof oprecht dat Marcus Mumford met zijn mannen de studio in is gegaan met het idee om de muziek op te nemen die ze zelf het allerleukst vinden om te maken. Dat levert vijftien ongelooflijk zuivere liedjes op. Er zit heel veel tijd en aandacht in dit album. En nee, inderdaad, er zijn geen echt spannende keuzes gemaakt in de productie maar hier geldt echt het gezegde ‘if it ain’t broke, don’t fix it’. En dus zit alles erin waartegen ik geen weerstand kan bieden. De stem van Marcus Mumford, de uiterst harmonieuze samenzang, de banjo die er lekker doorheen huppelt. En het mooiste toch, die aanzwellende sound, als de intercity die niet stopt waar ik woon en dus na een lange aanloop uiteindelijk keihard voorbij dendert. Dat zit onder andere in “Hopeless Wanderer”, in “Broken Crown” en in “Below My Feet”, drie tracks die achter elkaar op Babel staan en pas over de helft, waardoor de mannen er wel in slagen om een uur lang te boeien. En dat is knap voor een album dat eigenlijk niet verrast. Maar dat kan dus als het om vakwerk gaat. Rembrandt vroegen ze ook niet om ‘iets abstracts’ op het doek te zetten.
We hebben moeite met het plaatsen van traditionele Amerikaanse muziek. Country, denken we dan al gauw, linedancen in buurthuizen. En dat is zonde, want die traditie is zo ontzettend rijk. De realiteit is echter dat Carry Me Back niet eens in de Nederlandse iTunes Store verkrijgbaar is. Terwijl je weinig cowboyhoeden zult zien bij een Old Crow Medicine Show optreden. Het is zonde, want sinds Mumford & Sons kan de banjo gewoon weer in Nederland. Niet geheel toevallig toerden de mannen van Old Crow dan ook al heel wat af met de Mumfords, onder andere te zien in de documentaire 
Het is toch vreemd. Optredens bij Conan O’Brien, David Letterman en Jimmy Fallon, zelfs bij de Grammy’s (in 2011). Laatste twee albums door Rick Rubin geproduceerd. En dan eigenlijk helemaal niet opgemerkt worden in Nederland. Er is potdomme een hoop aan de gang op indiefolkgebied in Amerika, en we krijgen daar maar verdomd weinig van mee. Het zijn van die muziekwetten die voor mij niet helemaal te doorgronden zijn. Want The Avett Brothers vallen echt als een Snuggie over je heen. Ik zeg bewust niet: als een deken. Er is namelijk werkelijk alles aan gedaan om je warm te houden, waar er bij een gewone deken nog wel eens een voet ergens wil uitsteken. The Carpenter staat vol met met liedjes die mij een onbestemd gevoel van heimwee geven. Het is niet heel erg subtiel, je zou kunnen zeggen glad geproduceerd. Het is het type melancholiek van halfdronken een arm om je beste vriend heenslaan, van in een gelukzalig moment de liefde verklaren aan de hele kroeg. In een houthakkersblouse. Het is honderd rozen meenemen voor een meisje, het is chocolademousse. Op elk album schrijven ze een liedje over een mooi meisje. Dit keer “Pretty Girl From Michigan”. En dat is ook niet erg subtiel maar ik ben er blij mee, want er zijn heel veel mooie meisjes, niet alleen uit Michigan, en daar moet ik dan aan denken. Zeker als er een accordeon wordt ingezet (“Down With The Shine”), strijkers (“Winter In My Heart”) of teksten als ‘I wanna love you and more‘ (“Live And Die”), hoor je dat dit ‘grote gebaren folk’ is. Maar in het huidige muzieklandschap zou dat juist een garantie voor succes moeten zijn. Geen verklaring voor een gebrek aan aandacht. Ik zou dus verwachten dat The Avett Brothers een groter publiek achter zich kan verzamelen, en vind ook dat ze dat verdienen.
Het is altijd zaak om ervoor te zorgen dat je niet in hokjes gaat denken, maar bij een band die zich Bloc Party noemt voelt het toch minder als een overtreding. Er ligt ook teveel vergelijkingsmateriaal. Drie albums met een echt eigen signatuur. Silent Alarm: melodieus, A Weekend In The City: experimenteel, Intimacy: elektronisch. Dat is heel gechargeerd, want bij het terugluisteren merk ik dat er weinig kritiek overeind blijft. Toch gaven de opvolgers me heimwee naar Silent Alarm, naar een dansbare knaller als “Helicopter” of een lief juweeltje als “This Modern Love”. Het zijn zulke nummers die maken dat je voor langere tijd blijft hangen bij een album, en zulke nummers stonden wat mij betreft niet op de twee vorige albums. Four kan ik weer in een hokje indelen bij of in ieder geval in de buurt van Silent Alarm. Liedjes met een kop en een staart dus, een tikje toegankelijker. Onmiskenbaar Bloc Party wel. Die kenmerkende plotse overgangen van onderkoeling naar uitbarsting. Altijd dat gejaagde gevoel, alsof je weet dat je een afspraak hebt, maar je weet niet meer waar en met wie, alleen dat je te laat dreigt te komen. Zet ‘3×3’ maar eens op tijdens een duurloop en je komt vijf minuten te vroeg en doodmoe terug. En dan is er ook “Real Talk”, waar het moment dat zanger Kele Okereke uit zijn slof gaat schieten steeds in de lucht hangt, maar nooit komt, waardoor het nummer blijft borrelen onder het oppervlak. Four is ook persoonlijker. Je wordt af en toe (zoals op “Day Four”) zelfs in de tweede persoon aangesproken, al vermoed ik het liedje niet voor mij maar een zeker meisje is geschreven. Daarnaast zit dat persoonlijke meer in het gevoel dat de instrumentatie oproept. De teksten op Intimacy zijn ook heel persoonlijk, maar het elektronische geluid bracht dat dat album gewoon een stuk harder en koeler overkwam. Dat vind je niet meer terug op Four. “Octopus”, waarschijnlijk de eerste single heeft potentie op de radio, zelfs tijdens kantooruren. Het lijkt er op dat Bloc Pary na een debuut in de zomer een periode in herfst en winter heeft doorgebracht en nu in de lente is aangekomen. Een Bloc Party-lente, dus eentje waar je je paraplu te allen tijde in de aanslag hebt. Dit album bespreken in vergelijking met Silent Alarm is niet aan de orde, daarvoor mist energie en een dosis verrassing. Maar toch onmiskenbaar lente.
Ze moeten toch iets gedacht hebben in de trant van: ‘Hoe kunnen we zo effectief mogelijk hipsterhaters tegen ons in het harnas jagen?' Eerst de bandnaam. We nemen een referentie naar Apple en de Griekse oudheid. Dat zal ze leren. Vervolgens redelijk ingewikkeld doen in interviews over de inspiratie voor de songs, van cultfilms tot jeugdliteratuur. Dat zou wel afschrikwekkend genoeg moeten zijn. Hoeven we in ieder geval niet bang zijn mainstream te worden.' Maar goed, ik ben helemaal geen hipsterhater. Eerder een hipster wannabe, die in de praktijk waarschijnlijk op z’n vroegst early majority is qua adoptie van nieuwe hipstertrends. Het klopt ook helemaal niet om 