1. Tom Waits – Bad As Me
2. Wilco – The Whole Love
3. tUnE-yArDs – w h o k i l l
4. Iron & Wine – Kiss Each Other Clean
5. Spinvis – Tot Ziens, Justine Keller
6. Kate Bush – 50 Words For Snow
7. Girls – Father, Son, Holy Ghost
8. Feist – Metals
9. TV On The Radio – Nine Types Of Light
10. Roosbeef – Omdat Ik Dat Wil
1. TV on the Radio – Dear Science
2. De Kift – Hoofdkaas
3. Laura Marling – Alas, I Cannot Swim
4. Okkervil River – The Stand Ins
5. Sigur Rós – Með suð í eyrum við spilum endalaust
6. Big Low – The Junction of Two Rivers
7. Bon Iver – For Emma, Forever Ago
8. Roosbeef – Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten
9. Vampire Weekend – Vampire Weekend
10.My Morning Jacket – Evil Urges
Interview: Eddie Baby. Foto's: George
Ik zag dat mijn favoriete jodelende banjospeler en Groucho Marx-lookalike Curtis Eller tijdens mijn vakantie in New York in Brooklyn op zou treden. Dat leek me een mooie gelegenheid om hem voor File Under aan de tand te voelen over zijn nieuwe cd “Wirewalkers and Assassins”, over zijn circusverleden en zijn extravagante podiumpresentatie. Curtis Eller noemt zichzelf “New York City’s angriest yodeling banjo player“. Hij is opgegroeid in het circus van zijn vader. Hij begon als jongleur en acrobaat maar stapte toch over op de banjo omdat daar nu eenmaal het grote geld mee te verdienen is. Tijdens zijn optredens is zijn circusachtergrond altijd duidelijk aanwezig. Hij kan als geen ander met niets meer dan een banjo, twee zeer flexibele benen en een hoop humor een zaal aan zijn voeten krijgen. Zijn teksten en grappen gaan vaak over de Amerikaanse geschiedenis maar op zijn laatste plaat komt zijn pasgeboren dochter ook ruimschoots aan bod.
Continue reading
The Kevin Costners is de nieuwste telg van Excelsior Recordings. De keuze van The Kevin Costners voor Excelsior is niet zo vreemd, want ze grossieren in mooie melodieuze gitaarpopliedjes, enigszins vergelijkbaar met labelgenoten Daryll Ann en Johan. Hun debuutplaat “Come On In” is net uit.
Maar die naam… Die heeft mij een hele tijd tegengehouden om de band überhaupt te proberen. Ik kwam de naam al vaker tegen – want hij blijft wel hangen – maar had het idee dat het niet serieus te nemen zou zijn. Ik bleek niet de enige. Bij navraag in mijn vriendenkring kreeg ik van een paar anderen iets vergelijkbaars te horen: “Ik zag dat ze in de luisterpaal van 3voor12 stonden, maar heb ze niet geprobeerd. Met zo’n naam zal het wel niet veel zijn, dacht ik”. Als ik zanger/gitarist Bouke Zoete en gitarist/zanger Sjors van der Meulen na een radio-optreden in DeSmet in Amsterdam daarmee confronteer zie ik bij Zoete een blik van “daar gaan we weer” en legt Van der Meulen geduldig uit waarom de band nou zo heet.
Continue reading
Interview: Eddie Baby. Foto's: Riny
A Peanut Butter Pudding Surprise?
Het is een hele tijd geleden dat My Morning Jacket in Nederland was. Dit terwijl Nederland het eerste land was dat My Morning Jacket oppikte en de potentie van de band zag. Na het verschijnen van hun debuut cd The Tennessee Fire in 2000 werd er uitvoerig aandacht besteed door Lola Da Musica, de landelijke dagbladen en Oor. De laatste jaren zijn ze hier echter niet meer te zien geweest. Helaas, want gezien de verhalen die uit Amerika komen is My Morning Jacket dé live sensatie van het moment. De jarenlange drukke tournees (143 optredens in 2002, 110 in 2003 bijvoorbeeld) en lange, bevlogen optredens hebben van MMJ een hechte liveband gemaakt. Het heeft ook zijn tol geëist. In 2001 verliet de originele drummer de band en in 2004 stapten de toetsenist en gitarist op. Vrienden van het eerste uur, maar ze konden de slopende tournees niet meer opbrengen. Na een stevige crisis is MMJ met de nieuwe muzikanten, toetsenist Bo Koster en gitarist Carl Broemel, echter muzikaal flink gegroeid.
Waren de eerste drie platen nog hoofdzakelijk geënt op Neil Young met Crazy Horse en The Band, met “Z” uit 2005 werd de muzikale horizon stevig verbreed. Op de in 2006 verschenen dubbel-cd en dvd “Okonokos” is goed te zien en te horen hoe goed MMJ live geworden is. Gijsbert Kamer van de Volkskrant noemt hen op zijn weblog, na hen gezien te hebben op SXSW in Texas, “De beste rockband van het moment”. Op hun nieuwe cd “Evil Urges” verbreden ze hun horizon nog veel meer. Hierop is te horen wat een enorme groei MMJ doorgemaakt heeft.
Zanger Jim James en gitarist Carl Broemel van My Morning Jacket hebben zich een paar dagen in Amsterdam verschanst om de Europese pers te woord te staan over de cd “Evil Urges”. Ik krijg een vriendelijke Carl te spreken.
Continue reading
Interview: Eddie Baby. Foto's: Dennis.
Het gaat goed met The Black Box Revelation. Erg goed zelfs. Het begon in 2006 bij een tweede plaats in Humo’s Rock Rally (de Belgische tegenhanger van de Grote Prijs van Nederland), gevolgd door optredens op o.a. het Dour Festival en Pukkelpop. Momenteel zijn ze als voorprogramma onderweg met dEUS op hun Europese tournee en deze zomer staan ze op Werchter. Niet gek voor twee jongens van achttien en zestien uit Dilbeek, vlakbij Brussel. Dit succes hebben ze grotendeels te danken aan de fantastische en lekker vuige plaat Set Your Head On Fire die ze onlangs uitbrachten en hun energieke optredens.
Continue reading
Interview: Eddie Baby. Foto's: Tim van Veen
Ik ben mooi op tijd voor het optreden van Mystery Jets in het voorprogramma van Kate Nash in Paradiso, 2 april jl. De zaal is nog vrij leeg, maar zal snel volstromen met heel veel Kate Nash-meisjes: Vrij jonge, licht alternatieve meisjes in allerlei vormen en maten. Het is een uitverkochte zaal vanavond. Als Mystery Jets begint is de zaal dan ook al behoorlijk vol. De band geeft een erg goed optreden met alleen nummers van hun ondertussen verschenen tweede plaat: Twenty One. Ze pakken de zaal in en ik hoor van verschillende kanten dat Kate Nash nog flink haar best zal moeten doen om dit te overtreffen. Wat ze mijns inziens bij lange na niet doet, maar daar denkt het merendeel van de zaal, die uiteraard voor Kate gekomen is, waarschijnlijk anders over.
Continue reading
Interview: Eddie Baby. Foto's: Klaas & George
Het is internationale vrouwendag en in het kader daarvan barst Paradiso zowat uit haar voegen. Een vol programma overdag, een uitverkochte boven- en kelderzaal ‘s avonds en een uitverkochte grote zaal ‘s nachts. Daar tussendoor nog een eveneens uitverkochte grote zaal voor Joe Jackson die avond. Aan het eind van de middag sta ik te wachten totdat ik hem te spreken krijg en is het passen en meten in een smal gangetje. Ik spreek twee mannen die wachten op de bassist van Joe Jackson: Graham Maby. Ze hebben via eBay zijn basgitaar gekocht, die hij gebruikte op de eerste Joe Jackson plaat Look Sharp. Graham blijkt onvindbaar en de mannen beginnen ‘m al een beetje te knijpen of hij toch niet terugkrabbelt. Wat uiteindelijk ook niet geheel ongegrond is, want ik begrijp later van Jackson dat Maby die dag inderdaad twijfelde of het wel zo’n goed idee was, om ‘m te verkopen.
Ik vraag me onderwijl af in welke mood ik Joe Jackson te spreken zal krijgen. Bij de voorbereiding ben ik enkele interviews tegengekomen waar de gezelligheid en bereidwilligheid duidelijk ver te zoeken was. Na een tijdje komt Jackson aanschuifelen. Type lange slungel (een van de weinige popartiesten die juist groter blijken te zijn dan verwacht), maar bij nadere kennismaking toch niet zo’n rare kwibus als ik verwacht had nadat ik hem afgelopen juni in Paradiso zag optreden. We proberen een plekje te zoeken in de kelderzaal waar we hopen dat het enigszins rustig is. Dat blijkt al snel ijdele hoop. Jackson is gelukkig erg vriendelijk, maar heeft wel problemen met zijn stem, waarschijnlijk n.a.v. het andere optreden in Paradiso de avond ervoor. Hij praat zachtjes, wat met de toenemende herrie om ons heen niet altijd even duidelijk is, en nipt regelmatig uit zijn thermoskannetje, vermoedelijk gevuld met thee met honing of iets dergelijks.
Continue reading
Interview: Eddie Baby. Foto's: Storm
Op een mooie lentemiddag in februari, voorafgaand aan een optreden in Paradiso, spreek ik Joe Henry in de kelderzaal. Een aardige en spraakzame man. En een productief man. Henry brengt zijn eigen muziek uit, schrijft voor anderen en is bijzonder actief als producer. Zo is hij vooral bekend geworden als producer van de met een Grammy bekroonde comebackplaat van Solomon Burke, “Don’t Give Up On Me”. Hij werkte al samen met onder meer Aimee Mann, Irma Thomas, Ani DiFranco en Elvis Costello. Bovendien heeft hij ook nog eens een redelijk beroemde schoonzus: Madonna.
Van rustig aan doen is duidelijk geen sprake. Vorig jaar verscheen zijn prachtige plaat Civilians, zijn tiende alweer. Daarna heeft hij samen met Loudon Wainwright III de muziek geschreven voor de film “Knocked Up”. Vervolgens werkte hij ook als producer voor de muziek van de film over Dylan: “I’m Not There“.
Continue reading