Category Archives: Eric

Tiamat – The Church of Tiamat (DVD)

3 Replies

Century Media / Suburban

tiamat-the_church_of_tiamat.jpgIk kom echt de gekste dingen tegen als ik mijn oude tape collectie eens doorloop. Gebroederlijk naast een Grandmix uit 1987 staat een bandje met spellen voor de Acquarius. Maar voordat een hoop lezers al afhaken omdat ze geen flauw idee hebben wat een tape is… dat is een cassettebandje waar je vroegâh allerlei dingen mee op kon nemen en later weer afspelen. Zie het als de voorloper van mp3 toen internet nog niet voor de gemiddelde gebruiker beschikbaar was (laat ik maar wijselijk even een verhandeling over de geschiedenis van internet vermijden). En tapejes waar dus hét middel om platen (en later cd’s) mee op te nemen, zodat je die thuis kon beluisteren (lang leve de bibliotheek!). Maar terug naar mijn doorloopactie: een paar jaar geleden had ik mijn collectie al eens doorgenomen om te kijken wat ik alsnog op cd wilde aanschaffen. Er staat mij echter niets van bij dat ik toen de betreffende tape die ik nu zocht weggegooid heb, maar ik kon hem dus niet vinden. En toch herkende ik nog wel nummers van de live dvd van Tiamat genaamd The Church of Tiamat. Maar ligt dat nu aan het feit dat ik de “lost tape” nooit heb gehad of dat alles op elkaar lijkt? Ik weet nog wel dat in de periode 1992/1993 Tiamat door velen op handen werden gedragen en dat ze in die periode zelf een of twee keer langs zijn gekomen in het Nijmeegse Staddijk. Ik vond ze in die tijd wel grappig, maar liet de concerten langs me heen gaan. Ik vind ze nog steeds wel grappig en heb nu een concert in huis met de DVD. Maar waarom ze nog steeds zo populair zijn in Polen gaat ook langs mij heen. Geloof me, voor de fans is het een fijn schijfje met als bonus een soort geschiedschrijving van de carrière van Tiamat: van een opname van een nummer tijdens hun eerste live show in 1990 tot aan een promo video van hun Prey album in 2003.

File: Tiamat – The Church of Tiamat (DVD)
File Under: Weer meer voer voor liefhebbers

10 Years – The Autumn Effect

Leave a reply

Universal

10_years-the_autumn_effect.jpgHoge verwachtingen heb ik voor mezelf dit jaar. Alles zal goed komen. Wat betreft muzikale verwachtingen voor 2006 ben ik echter somber gestemd. Ik had in 2005 al met vele nieuwe revivals iets van: dat vond ik toen al niet leuk en nu al helemaal niet. Maar ik ben bang dat langverwachte nieuwe albums van grote namen ook gaan tegenvallen. En het eerste signaal is al afgegeven… Ik heb de afgelopen dagen het tweede album van 10 Years zo’n beetje vijf keer per dag opgezet. Op papier lijkt het een plaat te zijn die mij zou moeten aanspreken: alternatieve gitaarrock op de leest van Staind en Chevelle. Maar waar de laatste twee mij na enkele luisterbeurten al triggerden doet deze plaat me na pakweg twintig luisterbeurten echt helemaal niets, noppes, nada. Maar wellicht is het mijn smaak die een optater heeft gekregen, dus ik vraag het aan haar. Zij moest verplicht meeluisteren en is het met me eens. Aan de andere kant, het irriteert ook niet. Is het dan eindelijk zover gekomen? Kan je nietszeggende liftmuzak maken met gitaarrock? Kennelijk. Dat is op zich ook een prestatie. Maar ze proberen van alles op de plaat, stevige midtempo rocknummers met hakeffecten, een balladje tussendoor, veel schijnbaar opgekropte emotie die eruit moet en meer wat je in deze categorie muziek mag verwachten. Alle ingrediënten zijn aanwezig, maar ze zijn vergeten dat er een kwartje moet vallen. Wel leuk om een enkel nummer op te zetten of voor nieuwkomers in het genre, maar volgens mij bestaan die laatsten niet meer.

File: 10 Years – The Autumn Effect
File Under: Alternatieve gitaarrockmuzak
File Audio: [Halflife] en [Waking Up]
File Video: [Wasteland ]

Hell Is For Heroes – Transmit Disrupt

2 Replies

Burning Heart

transmit_disrupt.jpgWat deed jij op vrijdagavond 18 november 2005? In Tivoli speelden Life of Agony en Green Lizard. In de Melkweg trad Bloodhound Gang op. Beiden waren goed voor een feestje maar daarvoor moest je redelijk in de portemonnee tasten. De avond ervoor kwam ik er echter achter dat bij mij om de hoek Hell is for heroes zou spelen. Voor slechts 9 Euro had ik wel zin in een avondje emorock met her en der wat metalriffs. Hun vorige plaat was immers goed voor aardig wat stuurdrummen en hoofdschudden in de auto. Ik vroeg aan haar of ze zin had om mee te gaan en dat had ze. Wel spannend, aangezien de buitenwereld nog niets van ons wist (en hoefde te weten) en dit ons eerste openbare optreden samen zou zijn. We gingen toch maar redelijk vooraan gaan staan om meer van de band te kunnen zien. Niet te ver want ik verwachtte her en der wel wat rondvliegende lichaamsdelen. Ik dacht dat ze in Engeland wel wat groter zouden zijn, maar ondanks zijn lengte bleek de zanger toch een strot te hebben waar je u tegen zegt. Wat verder opviel was dat de op de plaat af en toe irritant elektronisch klinkende basdrum live beter te pruimen was. Gedurende de eerste (en nieuwe) nummers bleef de zaal aardig rustig, maar zodra er uit het oudere vaatje werd getapt waren de rondvliegende lichaamsdelen ook van de partij. Lag dit aan het materiaal of aan de bekendheid van de nummers? Toch maar ter plekke het album aangeschaft en op de stuurdrum meetlat gelegd: het lag dus aan de nummers. De emorock was gebleven, maar die metalriffs zijn zorgvuldig verwijderd. Eergisteren spotte ik er nog wel eentje, maar die was kennelijk aan hun aandacht ontsnapt. Wat overblijft is een best leuke gitaarplaat, maar van stuurdrummen en hoofdschudden komt weinig. En gisteren kochten we samen een kerstboom…

File: Hell is for heroes – Transmit Disrupt
File Under: Daten is spannender
File Audio: [One of Us]
File Video: [Kamichi]

Janez Detd. – Killing me

6 Replies

PIAS

janez_detd-killing_me.jpgIk wilde eigenlijk een serie verhalen schrijven over mijn tripjes in het mooie oktober van dit jaar. Voor mijn verhaal over de Ardennen was ik op zoek naar een Belgische band. Liefst zo’n cd waar je niets mee kunt en dan gewoon een beetje lifeloggen en schijnbaar je avonturen koppelen aan de betreffende plaat. Maar dat trucje is hier al vaak genoeg uitgevoerd en de CD die ik op heb staan verdient een andere behandeling. Is-ie zo goed dan? Nee! Het liefst zo ik gewoon willen verwijzen naar en recensie van Simple Plan. Natuurlijk moeten daar wat nuances op worden aangebracht. De heren van Janez Detd. zijn qua teksten misschien iets serieuzer ingesteld, maar eerlijk gezegd blijft daarvan niets hangen. Na 15 keer luisteren blijft er nog steeds niet hangen en bedenk ik me alleen maar dat wanneer Killing me misschien een Nederlandstalige plaat was geweest deze nog een toegevoegde waarde had gehad. Ok ok, her en der vermijden ze de punkclichés door wat extra lagen toe te voegen of een ballad, maar daarmee verzanden ze alleen maar in andere clichés… Mocht het nog niet duidelijk zijn, ik heb hier dus niets mee. Ik had liever iets over mijn veel te lange mountainbike tocht door de Ardennen willen schijven waar ik een poging deed tot Killing myself, maar het mocht niet zo zijn.

File: Janez Detd. – Killing me
File Under: Ga toch fietsen!
File Audio: [My Space]

Skitsoy – Come to Belgium

Leave a reply

Skitsoy / Lowlands

skitsoy-come_to_belgium.jpgIk ben gek op destructieve hulpmiddelen. Daarvan kan je mooie lijstjes maken: de moker, de kettingzaag, de bijl, enzovoort. Nu deed ikzelf een paar weken geleden een spontane aankoop. Tot voorheen werden hogedrukreinigers door mij bestempeld als nutteloze apparaten. Ik had echter een nut ontdekt in mijn achtertuin en op mijn balkon. Al snel kwam ik erachter dat dit schijnbaar nutteloze apparaat ook tot de categorie van destructieve hulpmiddelen behoorde. Op de eerste herfstdag van dit jaar (en tevens waarschijnlijk de laatste dag met lekker weer) ging ik mijn (tevens nutteloze) balkon te lijf. Poeh poeh, wat een zooitje werd het in eerste instantie. Maar het resultaat mag er wezen. Alle tegels zijn weer ontdaan van mos en andere vuiligheden; en het geheel is ook voor de buren weer het aanzien waard. Het nadeel van dit soort activiteiten is dat je vanwege de herrie niet tegelijkertijd muziek kan luisteren. Je moet het dan dus met de muziek in je hoofd doen. Vlak voor het reinigen had ik Come to Belgium van Skitsoy opstaan. En tijdens het reinigen had ik eerst Audioslave en vervolgens de laatste van Life of Agony in mijn hoofd. Eigenlijk zegt dit wel genoeg. Sterker nog de bio van de band vertelt het ook. Zo vaak kom je niet een bio tegen die gewoon klopt en dat is al een compliment waard. Maar Skitsoy valt dus te vergelijken met een hogedrukreiniger, schijnbaar overbodig, kan redelijk destructief zijn, het wordt eerst een zooitje maar het resultaat mag er wezen.

File: Skitsoy – Come to Belgium
File Under: Op naar België!
File Audio: [Flashplayer]

Oceansize – Everyone Into Position

3 Replies

Beggars / V2

oceansize-everyone_into_position.jpgTja, wat doe je als bandje uit Manchester en je eerste plaat wordt door iedereen de hemel in geprezen? De meeste bands komen dan met de ‘moeilijke’ tweede, die vaak tegenvalt omdat er in te korte tijd nieuwe nummers moeten worden geschreven. Daarnaast hebben ze vaak last van het meer van hetzelfde syndroom. Dat laatste probleem loste Oceansize op door na hun eerste album een EP af te leveren. Hierop werden de nieuwe composities die in lijn lagen met hun album op geplempt. Ondertussen hadden ze echter een cunning plan gesmeed. Ze zouden iedereen een poets bakken door op hun tweede album die liedjes neer te zetten die ze al aan het uitwerken waren, maar net even iets anders klonken. Oceansize had kennelijk zelf geen zin meer in de vergelijkingen met Tool en Faith No More, dus zijn ze maar een eigen hokje begonnen. Gebleven zijn de lastige ritmes, de driedubbele gitaarlagen in de muziek en het gevoel dat na tien luisterbeurten het kwartje begint te vallen. Maar geen beukende partijen meer, wat vaker het gas terug, minder geschreeuw en het gevoel dat er nog meer luisterpartijen nodig zijn om het kwartje te laten vallen. Aangezien er sinds de Euro geen kwartjes meer bestaan ben ik bang dat er een twee Euro muntstuk valt en als een bom inslaat. Werd bij hun debuut Effloresce in de slotakkoorden alleen maar beter, bij Everyone Into Position is het minpunt dat bij de laatste nummers het kruit enigszins verschoten lijkt te zijn. Maar eigenlijk valt er maar één zinnig ding over te zeggen: oh oh oh.

File: Oceansize – Everyone into position
File Under: Oh oh oh, daar gaat mijn jaarlijst
File Audio: [Flashplayer]
File Video: [Heaven Alive]

Cooper – Makes Tomorrow Alright

Leave a reply

Kung Fu / Suburban

Het was zo ongeveer mijn derde Lowlands. Mijn mond viel nog verder van verbazing open dan die van de goede vriend van mij die naast me naar Cooper stond te kijken. Op een totaal onmogelijk ritme stonden twee heren gebroederlijk naast elkaar op en neer te stuiteren op het podium. Die cd moest ik dus hebben. Het bleek het nummer Mosquito te zijn van hun tweede cd getiteld No. 2. Destijds woonde ik Den Haag hetgeen bij deze band aardig toepasselijk is. Drie Friezen die al jaren in de Hofstad hun ding doen. Zo lang zelfs al dat de openingszin zelfs Haags klinkt: ‘Make me fear borders, let me stay undâh’. Altijd goed voor een glimlach. Aanstekelijke muziek ook. Vrolijke punkrock met her en der een klein uitstapje naar wat poppier (The Police) en wat metaalachtige (Helmet) richtingen. Recent kwam hun vierde creatie Makes Tomorrow Alright uit. In negen jaar tijd drie cd’s uitbrengen klinkt niet erg productief, maar Bertus de Blaauw, René van der Zee en Eddy van den Bos zijn dan ook druk met allerlei andere bezigheden. Dezelfde Friezen, dezelfde soort muziek, dezelfde vrolijkheid. Meer van hetzelfde dus? Nee en ja. Ditmaal een andere (roemruchte) producer en ander (roemrucht) label. Jammer genoeg zijn de uitstapjes die de voorgangers net dat beetje extra gaven haast verdwenen, maar nog steeds is Cooper goed om bij te stuiteren met een glimlach om je mond. Terwijl ondergetekende nauwelijks punkrock in de kast heeft staan kan je toch stellen dat Cooper Makes Tomorrow Alright.

File: Cooper – Makes Tomorrow Alright
File Under: Vrolijk stuitâhren
File Audio: [Breath Of The Hangman] [The Key]

Vorago – You Shall Know Our Velocity

Leave a reply

Eigen Beheer

Altijd leuk als er weer een nieuw jong Nederlands bandje in eigen beheer een cd uitbrengt. Helemaal nieuwsgierig word ik als ze als inspiratie Motorpsycho en Oceansize noemen. Vol verwachting bekijk ik de stijlvol gemaakte bruin kartonnen hoes met een zilveren schijfje er tussen verstopt. Het zilveren schijfje intrigeert mij toch het meest. Daar staan namelijk dingen op waar je van alles over kan denken. In totaal negen nummers samen bijna een uur muziek staan op You Shall Know Our Velocity. Het eerste wat me opvalt is de zang, niet te vergelijken met de bekende net wel/niet valse noten van eerstgenoemde referentie maar vrolijk aandoende heldere zang die mij meteen aan Bart van Racoon doet denken. De instrumentale arrangementen eronder echter totaal niet. Dit is eerder een mix van post-rock gitaarpartijen met jazzy tussenstukken, tempo en ritmewisselingen en vage baspartijen. Overigens ben ik altijd een liefhebber van vaag. De uitgesponnenheid van genoemde referenties vind je wel terug, maar niet de erupties die dezen nog wel eens je trommelvliezen willen aandoen. Wat mij persoonlijk opvalt is dat je aan de muziek totaal niet terughoort dat de gemiddelde leeftijd van de band 20 jaar is hetgeen je bij deze vorm van arrangementen niet zou verwachten. Nog een minpuntje? Nou vooruit dan. Aangezien Vorago door heeft dat de kracht vaak in de herhaling zit is dat af en toe ook de valkuil. De eerste keer beluisteren gaat het nog wel, maar na een keer of drie heb je sommige melodieën al te vaak terug horen komen, oftewel, die liggen net iets te gemakkelijk in het gehoor.

File: Vorago – You Shall Know Our Velocity
File Under: Jazzie post-rock met poppy zang
File Audio: [Red Bike] [Sleepdrunk Superstar]

Four Square – Industry At Home

2 Replies

Soms heb je van die platen, waarmee je het gewoon niet meer weet. De nieuwe cd van Four Square is er zo eentje. Is het een afkraakplaat of een goedbedoelde poging? Maar dat hangt er dus ontzettend van af hoe je in je vel steekt op dat moment. Je zou kunnen zeggen: Ik hoor telkens Foo Fighters, en dan hun slechtste cd, helemaal bij het nummer “Something Left To Lose”, dat is de druppel… Aan de andere kant is het ook niet slecht. En dat is het probleem juist, ze doen zo verschrikkelijk goed hun best. Maar ondanks een tiental luisterbeurten blijft er niks hangen, behalve dan het zojuist genoemde nummer. Dat is allemaal natuurlijk wel weer erg makkelijk (en erg hip) om te zeggen. Dus laat ik eens een andere insteek kiezen! Four Square heeft met Industry At Home een energieke vrolijke gitaarpoprock plaat afgeleverd met een centrale rol voor zanger Simon Head. Live zouden ze best een potje kunnen breken, misschien zelfs het dak eraf kunnen spelen. Hun derde album is in een klassieke rockbezetting opgenomen en gemixt in de studio van diezelfde zanger (waar zou die titel dan toch vandaan komen?). Volgens hun label is de muziek ‘cachier than a case of V.D. from Amsterdam’. Toch maar even naar het bekende kwakkelende grootwinkelbedrijf in onze hoofdstad toe om een koffer te halen… die schijnen kennelijk zeer pakkend te zijn. Kan gelijk de CD erin gepakt worden voor op reis, want voor lange ritten is het lekkere muziek.

File: Four Square – Industry at home
File Under: Meepakken of in slaap vallen…
File Audio: [Please Don't Go]

Triggerfinger – Triggerfinger

2 Replies

Bang!

“Belgisch nieuwste rawk-sensatie” treedt 8 september op in Ekko! Rawk? Rawk? Wat heb ik nu weer gemist? Een Google a day keeps the shrink away, maar pas in de welbekende Nederlandse discussiegroepen vond ik eindelijk wat terug. Als vriend Danko Rawk is dan is het Belgische Triggerfinger dat echt niet, want over die laatste hebben ze het in de aankondiging. Nu kan het geen toeval zijn dat hun in januari verschenen plaatje zonder naam laatst bij mij op de deurmat lag. Triggerfinger is in de Belgische scene geen onbekende. Ze blijken connecties te hebben met (voormalige) bands als Sin Alley, Angelico, Noordkaap en Hooverphonic en doen nu dus mee met het grote complot om Nederland te veroveren. Gedurende de eerste 5 seconden van de CD begint de vraag me al te bekruipen: “Waar ken ik dit van”? Semi-accoustisch gitaarintrootje dat me meteen aan de stonerrock doet denken. Welk nummer precies was ik 5 dagen later nog steeds niet achter. Stonerrock is dan ook waar de rest van de CD grotendeels verblijft, waarbij de jaren 70 oudgediende buren met enige regelmaat ook nog worden bezocht. Het “Waar ken ik dit van?” blijft ook gedurende de bijna volle 49 minuten durende looptijd mij bezig houden, maar het antwoord is duidelijk… Het ‘hokje’ stonerrock is niet zo breed dus je moet van goeden huize komen om echt origineel te zijn. Er zijn bands die het hokje blijven vernieuwen, maar daar hoort Triggerfinger niet bij. Is het erg om een QOTSA-light te zijn? Nou nee, het is namelijk ook niet erg om Tool-light te zijn. Sterker nog, waar de Q’s hoge pieken halen, maar ook diepe dalen, blijft Triggerfinger stabiel rockend, doortrekkend, doormeppend en vuil, met slechts één uitstapje naar een nummer van Brel. En dat is dus een compliment!

File: Triggerfinger – Triggerfinger
File Under: Stonerrawk