Verslag: Prikkie, Foto's: Cosmo

Zou dag twee van Fields of Rock weer zo’n chaos in de programmering teweeg brengen? Sommigen hoopten van wel, omdat Machine Head – na de pech met hun bus van de dag ervoor nog een tijd lang in Biddinghuizen – bij een opengevallen plek alsnog zou optreden. Helaas voor hen komt iedereen opdagen en begint elke act min of meer op tijd.
Als gevolg van een onvrijwillige toeristische route op weg naar Biddinghuizen mis ik daarom ook Black Label Society. Jammer, want de geluiden over de prestaties van Zakk Wylde en zijn mannen waren heel positief. Het eerste wat ik hoor bij het betreden van het terrein is Walls of Jericho. Een klein opdondertje van de vrouwelijke kunne staat over een loeiharde set heen te brullen. Niet mijn ding, maar alleen al door het volume ben ik onder de indruk. Ik ben nog meer onder de indruk als ik verder loop en pas bij het hoofdpodium hoor dat Megadeth al bezig is. Walls of Jericho slaagt er aardig in het geluid van Mustaine & Co. ver van hun podium te houden…

Bij de eerste kop cappucino van de dag luister ik naar de grondlegger van het Metallica-geluid. Helaas is het geluid niet al te denderend, waardoor het zware riffwerk een dikke brij wordt. Daarmee is ook de basis van het Megadeth-geluid deels verdwenen en ik besluit te verkassen.
Ik wandel naar de Temple of Rock, waar Amon Amarth inmiddels een tijdje bezig is. Als recensent schuif ik deathmetal en aanverwanten altijd graag door naar anderen. Des te groter is mijn verbazing dat ik Amon Amarth goed te pruimen vind. Het geluid is perfect, waardoor de riffs prima uit de verf komen. Ik blijf met plezier luisteren naar de Zweden en hun messcherpe Vikingmetal. Terwijl fotograaf Cosmo zich opmaakt voor Ill Nino begeef ik me naar het hoofdpodium.


Continue reading →