Eigen beheer
Heeft u een idee van de muzikale hemel? Staat daar inderdaad een band te jammen met Jimi, Janis, Jim, John en alle andere Gouden Doden? Is het een Romeinse orgie, waarbij meisjes in iets te krappe en te korte tuniekjes lekkernijen serveren terwijl in het midden een dj alleen maar onvervalste popklassiekers draait? Ik denk dat het wel eens zou kunnen lijken op de keuken van Lisa van Viegen, alias iET. Zij maakt liedjes die hun fleurige rokken optillen en een korte, koninklijke kniebuiging voor je maken. Porseleinen muziek, heel delicaat. Vooral als Lisa en haar duetpartners (Stevie Ann, Janne Schra, Lilian Hak, rapper Esperanzah en nog een heel pak zoete zangeressen) hoge koortjes zingen. iET nam de nummers het afgelopen jaar in haar Rotterdamse keuken op (check de site voor filmpjes: iEtmusic.com), en kleurde die fraai in met onder meer trompet, contrabas, gitaar (speelt iET allemaal zelf), bas, drums en een dj. Het zijn liedjes waarin met een heel fijn kwastje toefjes jazz, soul (Minnie Riperton is een snel gemaakte associatie) en folk aan zijn toegevoegd. Het gevaar bij zoveel intieme muziek is dat het te licht wordt, dat de muziek vervliegt. Daarvoor zijn de stemmen van iET’s duetpartners gelukkig net te nadrukkelijk voor, en blijft iET zelf ook prima overeind. “Time”, met Shirma Rouse, “Beginner”, met Janne en “Stay”, met Szjerdene, zijn wat mij betreft de meest geslaagde schilderijtjes, maar ook de rest mag in een mooi lijstje.
File: iET – The Kitchen Recordings Series 2
File Under: Keukenkampioen
iET – The Kitchen Recordings Series 2
Leave a reply
Deze Texaanse zanger/gitarist heeft al voor Obama gespeeld, The New York Times noemde hem ‘maybe the next Hendrix’ en volgens Alicia Keys is Gary Clark Jr ‘killing it’, wat een compliment is. Aan loftuitingen geen gebrek, en dit debuut (eerder verscheen een EP) kent een aantal momenten die alle euforie rechtvaardigen. De openingsknaller ‘Ain’t Messin ‘Round’ bijvoorbeeld, gutsende zweetfunk met juichende toeters. Of ‘You Saved Me’, dat vanwege de elektronische drums aan Prince doet denken, druipend van de fuzz en dobberend op een vloeistofdia’s projecterend orgel. Ook de manier waarop Hendrix’ ‘Third Rock from the Sun’ in het intro en outro van ‘If You Love Me Like You Say’ wordt geweven is zalig. Maar ‘Things Are Changin’’, met het sponzige drumgeluid van Al Green, de neo-doo-wop van ‘Please Come Home’ en het quasi-oud klinkende ‘Next Door Neighbour Blues’ (‘Woke up this morning’, zingt Gary, geheel in stijl) geven vooral blijk van een uitgebreide zwarte muziekcollectie. Hij is een bluesrocker, die Stevie Ray Vaughan als held heeft maar zelf, of op instigatie van zijn label, vond dat enkel bluesrock te beperkt is. Veelzijdigheid is op zich bewonderenswaardig. De albumtitel, bont en blauw, is dan ook goed gekozen. Maar de uitstapjes klinken als pastiches. Ze zijn in ieder geval minder overtuigend dan de geestverruimende bluesrock van het eerder genoemde ‘You Saved Me’. Dan moet dus de conclusie zijn: volgende keer toch maar gewoon doen waar je echt goed in bent.
‘De nieuwe….
Het verhaal van het Nederlandse kwartet Mister and Mississippi begint prachtig: ze worden als leerlingen aan de Utrechtse Herman Brood Academie bij elkaar gezet om gezamenlijk liedjes te schrijven voor het vak ‘act development’. Er valt een puzzel in elkaar die leidt tot een band, het winnen van de Amsterdamse Popprijs en voorprogamma’s van onder meer Patrick Watson en Blaudzun. En nu een debuutplaat waarvan ik nu al kan zeggen dat-ie hoog, heel hoog in mijn jaarlijst gaat eindigen. De dreamfolk die de band maakt refereert aan onder meer Fleet Foxes, Bon Iver, Cowboy Junkies en, vooral vanwege de bakken met reverb op de gitaren, aan vroege Cocteau Twins. Tel daar de zwoele zang van Maxime Barlag (vaak in duet met percussionist Samgar Lemuël Jacobs) bij op, en liedjes die het best gedijen bij besneeuwde landschappen, natgeregende straten, kaarslicht en een opengeslagen dagboek. Liedjes die mij nogal oudtestamentisch overkomen, ze gaan over schuld, boete, verlies en wanhopig verlangen. Als Maxime en Samgar in Six Feet Under uitbarsten in ‘Oh Father, forgive me, what have I done’, vermoed je toch minstens zes jaar School met den Bijbel en houten kontjes van de vele, vele bijgewoonde kerkdiensten. Of teveel Cormac McCarthy gelezen, dat kan natuurlijk ook. Ik kreeg dit debuut eind vorig jaar, en draai het al weken. En altijd helemaal, nooit losse nummers. Ik wil het lijden des jonge misters en misses helemaal tot mij nemen en me onderdompelen in de door Reyn Ouwehand kristalhelder opgenomen, breed uitwaaierende gitaarpartijen. Stormen die zich lang vantevoren aankondigen, om ineens weer te verdwijnen. Mister and Mississippi maakt muziek die je optilt, die je in haar armen neemt en even tegen haar betraande wang drukt, om je daarna met bezwaard gemoed weer met beide benen op de grond zet. Je zwaait beduusd nog even na. Een ervaring rijker. Wat een plaat. Wat een band.
De soundtrack is er, nu de film nog. Het is te hopen dat regisseur Eddy Terstall de kwaliteit van de muziek die Benjamin Herman voor zijn nieuwe film maakte, kan evenaren. De lat ligt hoog – Herman heeft zich met hoorbaar plezier het idioom van de pluizige jaren-zeventig soundtracks eigen gemaakt. Dat de saxofonist een verklaard fan is van filmmuziek die ook op zichzelf kan staan, is geen verrassing voor wie zijn hotseknotsende programma op Radio6 volgt. Luister 
Dat laatste heb je ook bij Boys Don’t Cry van Rumer (33) – er staan louter covers op. Soms bekende nummers, zoals “Sara Smiles” van Hall & Oates en “A Man Needs A Maid” van Neil Young. Vaker zijn het nummers obscuurdere names als Clifford T. Ward en Terry Reid, of onbekende liedjes van bekende singer-songwriters als Paul Simon en Todd Rundgren.
‘Terwijl hij reed, haalde hij een oud doekje uit het handschoenenkastje en wurmde daarna zijn bovenlichaam uit het autoraam om stof van de voorruit te vegen. Ik had al eerder geleerd om, wanneer zoiets gebeurt, daar niets van te zeggen om pijnlijke misverstanden te voorkomen.’
Mannen in strakgesneden pakken die doen alsof hun horloges rond het midden van de jaren zestig zijn opgehouden met tikken. Het verschil tussen 
The Kik is net wat minder stijlvast. Zanger Dave von Raven antidateert de Armand-cover die ze met hulp van de schrijver spelen, door ‘gulden’ te veranderen in ‘euro’. 
Cali, Colombia. Een plek die vooral associaties oproept met drugskartels, maar ook een plek van waaruit de Engelse producer/muzikant Will ‘Quantic’ Holland opereert. Hij maakte er met hulp van een keur van latin-muzikanten en de Britse soulzangeres Alice Russell een prachtig zomers album. Look Around the Corner biedt een geslaagde combinatie van dromerige seventies-soul en charmante (en vaak instrumentale) latin. De vergelijking tussen de grootste hit van Rotary Connection, Les Fleur, en de titeltrack van dit album zijn al vaker, en terecht gemaakt. Hippie-soul. Su Suzy is een even swingend als hartverscheurend verhaal over huiselijk geweld. Una Tarde en Mariquita is een heerlijke soundtrack voor een namiddagcocktail. Hoogtepunt wat mij betreft is I’ll Keep My Light In My Window, een uitgesponnen cover van een oud Motown-nummer (onder meer gezongen door Marvin Gaye en The Temptations), met een heerlijke pianosolo. Een plaat als een opkikker, waar je niet je neus, maar je heupen en knieën door worden geprikkeld.
Muzieklegende krijgt hulp van jonge fans, en maakt na een wat sukkelige periode ineens een vitaal album. Organist Booker T. Jones, gitarist Dennis Coffey, zangeres Mavis Staples en onze eigen Rob de Nijs deden het eerder. Dr John doet het nu, met hulp van Black Keys-gitarist Dan Auerbach en muzikanten die onder meer bij de Dap-Kings spelen. Mac Rebennack, geboren in 1940 in New Orleans, maakte eind jaren zestig, begin jaren zeventig een paar kruidige albums die nog altijd indruk maken. Neem Gris-Gris (1968), of In The Right Place (1973). Funk, jazz, blues en de voodoo-cultuur van Louisiana waren van invloed op Dr John, die op zijn beurt weer van invloed was op iedereen tussen Tom Waits en Beans & Fatback. Op de piekperiode volgde in de jaren tachtig en negentig een stroom aardige, doorgaans kalme albums. Met een opleving in 2008, toen hij zich op het album The City that Care Forgot boos maakte over de gevolgen van orkaan Katrina voor zijn geboorteplaats. De kleindochter van Rebennack suggereerde een samenwerking met Auerbach, die aanvankelijk live gestalte kreeg. En nu op plaat. Locked Down is een van de sterkste albums die ik dit jaar hoorde. Urgent, omdat Dr John een aantal nummers over de kredietcrisis zingt. Zoals in de sterke single Revolution, waarin hij ook nog ‘s een geweldige solo op het Farfisa orgel speelt. Mystieke New Orleans-cultuur komt aan bod in het onverstaanbare Eleggua, Ice Age is een bijzonder geslaagde poging om New Orleans funk te mengen met afrobeat. Nergens krijg je het gevoel dat de dokter zich jonger voordoet dat hij is, in de twee afsluitende nummers kijkt hij met enige tevredenheid terug op zijn rijke leven. De scherpe hooks van Auerbach en de nog altijd scherpe blik van de dokter bleken complementair, ze stuwen dit album op naar grote hoogten.