1. James Holden – The Inheritors
2. Lulu Rouge – The Song Is In The Drum
3. Arcade Fire – Reflektor
4. Parquet Courts – Light Up Gold
5. David Bowie – The Next Day
6. Thee Oh Sees – Floating Coffin
7. Factory Floor – Factory Floor
8. La Femme – Psycho Tropical Blues
9. Owiny Sigoma Band – Power Punch
10. Classixx – Hanging Gardens
What’s Your Rupture?
Het was al 15 jaar geleden dat mijn bril voor het laatst in tweeën werd gecrowdsurft. Destijds tijdens het optreden van Smashing Pumpkins op Pinkpop. De nieuwe boosdoeners? Parquet Courts, een stel jonge honden uit New York. De nacht voorafgaand aan het Primavera Sound-festival in Barcelona speelde de band in een klein zaaltje voor een dolenthousiast publiek. Dat wist wel raad met de onweerstaanbare pretentieloze garagerock: met elk liedje breidde de pit zich weer wat verder uit. Op Light Up Gold, na een mini-album dat alleen op cassette uitkwam de eerste langspeler van de band, doet Parquet Courts nauwelijks onder voor hun aanstekelijke optredens. Al is langspeler in deze een wat vreemd woord: Light Up Gold duurt net aan een half uur en bevat maar drie liedjes die boven de drie minuten afklokken. Het knappe van Parquet Courts is dat de band niets nieuws doet, maar toch een eigen signatuur heeft. De invloeden van de vroege Wire, Pavement ten tijde van Slanted and Enchanted en stadsgenoten Modern Lovers en Sonic Youth zijn onmiskenbaar, maar Parquet Courts geeft er een eigen draai aan en doet nauwelijks onder voor hun voorgangers. Later dit jaar spelen ze op Metropolis en Into the Great Wide Open: voor de zekerheid neem ik dan wèl een reservebril mee.
File: Parquet Courts – Light Up Gold
File Under: Onweerstaanbare, pretentieloze garagerock
File Audio: [MySpace] [Grooveshark][Bandcamp]
File Video: Borrowed Time
File Facebook: [Facebook]
Blue Horizon Ventures
Gitaren, effectpedalen en orgels bespelen die ook in 1965 al op de markt waren. Jezelf vernoemen naar een liedje van het beroemde debuutalbum van de Velvet Underground. Eén van je beste liedjes vernoemen naar The Ronettes, wellicht de beste girl group ooit. Het is moge duidelijk zijn in welk decennium The Black Angels zijn inspiratie vindt. De Texanen koppelen nu al bijna een decennium succesvol de gruizige psychedelische rock van de Velvet Underground aan de wall of sound en hitpotente melodieën van Phil Spector-protegees als The Ronettes. Toch is het belangrijkste ingrediënt van The Black Angels’ muziek waarschijnlijk de coolness die ze over zich heen hebben. Een lastig te definiëren begrip (Lou Reed heeft het, de Dandy Warhols hadden het), maar het was wel waarvoor ik viel toen ik de band twee jaar geleden een zinderend optreden zag geven in Barcelona. De rock ‘n’ roll droop zowat van de houten muren in Club Apolo, een zaal met toch al een decennialange geschiedenis van legendarische optredens. U begrijpt: ik was meteen fan. Helaas is het Indigo Meadow, het vierde studio-album van de band, dan toch een lichte tegenvaller. Ten opzichte van de voorgangers blijkt er weinig progressie te zijn geboekt, waardoor de rek en – erger nog – angel er een beetje uit lijkt. De start van het album is dan nog wel veelbelovend, want de eerste drie songs zijn geweldige bakken lawaai. Naast de fantastische single “Don’t Play With Guns” is “Evil Things” mijn favoriet. Als in de laatste minuut het orgel zich als een bezworen slang omhoog danst in de geluidskolk, weet ik weer waarom ik voor deze band viel. Helaas is na dat drietal de koek al bijna op, want enkel “Holland” (wat ik opvat als een ode aan de Nederlandse fans) en “Broken Soldier” zijn nog hoogtepunten. De rest van de nummers ontbeert helaas overtuigingskracht en vooral memorabele melodieën. Wellicht beginnen de goede liedjes op te raken, maar met toch weer vijf nieuwe parels zullen de concerten er niet minder sensationeel om worden.
File: The Black Angels – Indigo Meadow
File Under: Ps
File Audio: [MySpace] [Soundcloud][Grooveshark]
File Video: [Don’t Play With Guns]
File Twitter: [Tweets]
File Facebook: [Facebook]
Door: Hermanovitsj
Na op de eerste dag van Primavera Sound van hot naar her te hebben gerend en veel op kleine podia te hebben vertoefd, concentreerde de tweede dag zich voor mij vooral rondom het Heineken-stage, één van de twee hoofdpodia. Met een frisse zeebries in de rug en de felle avondzon in het gezicht viel de lome gitaarmuziek van Kurt Vile & The Violators goed op zijn plaats. Bij vlagen dwaalden mijn gedachten af naar de lange gitaarnummers op Neil Young´s album Everybody Knows This Is Nowhere, die ook zo prettig doormeanderen. Minpunt was wel dat Vile nauwelijks verstaanbaar was en het concert gaandeweg wat té laidback werd. Na een ronduit saai intermezzo waarin Vile solo “Peeping Tomboy” speelde, ging er gelukkig toch nog even het gas op. De laatste twee nummers, oudjes “Hunchback” en “Freak Train”, waren wat steviger en chaotischer, waardoor het optreden gelukkig niet helemaal als een nachtkaars uitging.
Continue reading
Carpark
Chillwave, zegt u dat nog iets? Ergens aan het eind van het vorige decennium was dit de naam van een nichegenre waarin jaren ’80-synthpop, dance en psychedelica vermengd werden tot een soort muzikaal instagram. Eén van de vaandeldragers van het genre was Toro Y Moi, het alias van de jonge Amerikaan Chazwick Bradley Bundick. Zijn debuutalbum Causers of This beviel me destijds prima, al stond de wat muffe sound me toch wat tegen. Daarom veerde ik wel op toen ik voor het eerst “Say That” hoorde, de radiohit van Anything In Return. Dit was andere koek, weg was de muffigheid. Het was alsof ik Four Tet hoorde die een r&b-hit had gemaakt: zwoel, maar ontzettend dansbaar. De hele plaat bleek voor mij echter een flinke tegenvaller te zijn: het gaat weliswaar goed van start met vier spannende nummers, daarna helpt Bundick de boel vakkundig om zeep met een handvol trage nummers die van alle lol en levenslust ontdaan zijn. Het zeurderige gevoel dat deze nummers oproepen ettert helaas dermate na dat de rest van Causers of This voor mij niet genietbaar meer is, al werkt het matige songmateriaal ook niet echt mee. Dat is zonde, want de productie is verfijnd en staat bol van de mooie details, zoals in het toepasselijk getitelde “So Many Details”, één van de twee prijsnummers hier. Het andere is “Rose Quartz”, dat herinneringen oproept aan het beste werk van Caribou. Beide nummers hinten naar de dansvloer en het moet gezegd dat Bundick daarin wel uitblinkt. Wat mij betreft laat hij de downtempo-nummers voor wat ze zijn en richt hij zich voortaan volledig op deze kant.
File: Toro Y Moi – Causers Of This
File Under: Een beetje hit, maar vooral veel miss
File Audio: [MySpace] [Soundcloud][Grooveshark]
File Video: [So Many Details]
File Twitter: [Tweets]
Rough Trade
Het eerste waar ik aan moest denken toen ik Elements of Light hoorde was de hoes van Pantha du Prince’s vorige album, Black Noise. Die hoes bevat een afbeelding van de in de Duitse Alpen gelegen Königssee, met uitzicht op de katholieke pelgrimskerk St. Bartholomä. Elements of Light klinkt alsof Hendrik Weber, de man achter Pantha du Prince, met een bootje naar die kerk is gevaren en daar zijn plaat heeft opgenomen. Als er namelijk iets opvalt zijn het de welluidende kerkbellen die op het hele album te horen zijn. Die bellen zijn eigendom van The Bell Laboratory, een Noors percussie-ensemble, waarmee Weber een aantal optredens gaf en nu dus ook dit album uitbrengt. Het Noorse ensemble bespeelt buisklokken, bekkens, xylofoon, marimba, maar het is vooral het 3000-kilo-wegende carillon met 50 bronzen bellen dat de sfeer bepaalt. Niet gek dus dat ik me bij beluistering van dit album in een kerk waan. Desalniettemin is Elements of Light een logische voortzetting van de vorige albums van Weber. Nog altijd maakt hij organische wegdroomtechno die het best tot zijn recht komt in de huiskamer of tijdens een winterse wandeling. Wel luistert dit album meer weg als één geheel, want eigenlijk is het een soort suite van vijf delen die naadloos in elkaar overgaan. Vooral de langere stukken Particle en het licht euforische Spectral Split vallen positief op, maar een minpunt is dat een scherp randje ontbreekt en het album daardoor makkelijk aan je voorbij trekt als je even niet oplet. Het is aan de stemming van de luisteraar of dit gebrek aan venijn een meditatieve of een slaapverwekkende luisterervaring oplevert, ik neig naar het eerste.
File: Pantha du Prince & The Bell Laboratory – Elements of Light
File Under: Kerkbellentechno
File Video: [Spectral Split]
File Audio: [MySpace]
File Twitter: [Present]
File Facebook: [hiero]
Rounder/Concord Records
Ooit vormde Adam Green het duo The Moldy Peaches met Kimya Dawson. In die hoedanigheid zag ik hem een hilarisch optreden geven op Metropolis. Inmiddels is het twaalf jaar later, bestaat The Moldy Peaches niet meer en is Adam Green alweer toe aan zijn achtste solo-album. Ditmaal lijkt hij een nieuwe muse te hebben gevonden in Binki Shapiro, waarmee hij een duik neemt in de americana van de jaren ‘60 en in het bijzonder het oeuvre van Lee Hazlewood. Het is alsof Green met name geïnspireerd was door zijn samenwerking met Nancy Sinatra, want zijn liedjes met Shapiro hebben een soortgelijk geluid. Niet alleen contrasteren hun stemmen (hij diep en donker, zij lief en licht) op dezelfde manier, ook de chemie is vergelijkbaar: ontspannen, verliefd en doorspekt met de nodige humor. In de opener “Here I Am” komt dit het best tot uiting, want in deze liefdesverklaring pakt de wisselwerking tussen de twee wel erg goed uit. Helaas verzandt het daarna een beetje in gezapigheid: je moet wel echt een chocoladen hart hebben wil je tegen zoveel zoetheid bestand zijn. De liedjes zijn stuk voor stuk fraai gearrangeerd, maar enkel in “What’s The Reward”, dat een krankzinnige surfbreak heeft, veer ik nog even op. Iets meer van dergelijke weerhaakjes zouden het album goed hebben gedaan, want hoewel de tien liedjes bij elkaar maar 25 minuten duren, vergt het best wat concentratie helemaal bij de les te blijven. Het zou zo maar eens weer acht albums kunnen duren voordat ik Green opnieuw in het vizier krijg.
File: Adam Green – Adam Green & Binki Shapiro
File Under: De nazaten van Lee en Nancy
File Audio: [MySpace][Grooveshark]
File Video: [YouTube]
File Twitter: [Tweets]
File Facebook: [Facebook]
Modular
Trouwe File Under-watchers zullen wel gemerkt hebben dat er bij ons iets speciaals aan de hand was met Lonerism van Tame Impala. In 2012 werden er hier honderden platen besproken, maar de trotse aanvoerder van onze jaarlijst zat daar gek genoeg niet bij. Tijd om daar verandering in te brengen, want een plaat die in december 2012 nog steengoed bevonden wordt, is dat een paar weken natuurlijk ook nog. Daarnaast past Lonerism prima in de huidige trend waarbij teruggegrepen wordt op de nuggets uit de jaren ‘60, gezien de recente aandacht voor Jacco Gardner, Foxygen en Unknown Mortal Orchestra.
Goede platen komen in allerlei soorten en maten, maar eigenlijk voel ik maar zelden een diepe emotionele connectie bij een album. En laat dat nu net zijn wat ik hier ervaar. Bij de eerste luisterbeurt was het al raak, want die leverde me meteen al het Kippenvelmoment van het Jaar op. Na een dik half uur fijne, lome rock werd ik namelijk vol in het hart getroffen door de laatste vier minuten van het kakafonische “Keep on Lying”. Het stuwende ritme, de melancholische melodieën, maffe solootjes en psychedelische effecten in combinatie met de onverstaanbare flarden conversatie wakkerden een soort eenzaamheidsgevoel aan en deden zo de titel van dit album eer aan. In die vier minuten is het alsof je wegzinkt in je eigen gedachtenwereld, terwijl je op een feestje bent en sociaal zou moeten doen. Hoe songsmid Kevin Parker het precies voor elkaar krijgt, weet ik niet, maar ik vind het geniaal dat hij dit weet op te roepen bij mij. Met de rest van het album had ik niet direct die instant-klik, maar hoe meer luisterbeurten er volgden, hoe verder ik overstag ging. Lonerism is gewoon een dijk van een plaat en wat mij betreft de terechte lijstaanvoerder van 2012!
File: Tame Impala – Lonerism
File Under: De beste plaat van 2012
File Audio: [MySpace][Grooveshark][Soundcloud”]
File Video: [Mind
Mischief]]
File Twitter: [Tweets]
File Facebook: [Facebook]
Warp
Ik weet nog goed dat ik in januari 2011 net een nieuwe baan had, toen ik tussen de bedrijven door op Twitter las dat Trish Keenan, zangeres van Broadcast, was overleden aan een longontsteking. Ik kon mijn ontsteltenis maar moeilijk kwijt bij mijn kersverse collega’s, die uiteraard nog nooit van Broadcast hadden gehoord. Zelf leerde ik de band kennen via de soundtrack van Morvern Callar, een deprimerende film over een jongen die zelfmoord pleegt en zijn vriendin een cassettebandje met zijn favoriete muziek nalaat. Eén van de nummers daarop is Broadcast’s You Can Fall, dat me er toe aanzette het meesterlijke album The Noise Made By People aan te schaffen. In januari 2013 komt dan alsnog het album uit waar Keenan en James Cargill, het enig overgebleven bandlid, destijds aan werkten. Ook hier betreft het de soundtrack van een ongemakkelijke film, want Berberian Sound Studio is een psychologische thriller waarin een foleyartiest (iemand die omgevingsgeluiden verzamelt voor films) langzaam gek wordt terwijl hij aan een horrorfilm werkt. Dat gegeven en het feit dat de film zich in de (Italiaanse) jaren zeventig afspeelt zijn de band op het lijf geschreven, gezien Broadcast’s voorliefde voor analoge synthesizers en steeds grotere hang naar experiment en stockmuziek. Voor mooie liedjes ben je hier dan ook niet aan het goede adres, maar voor een fascinerende luistertrip zit je zeker goed. Alhoewel het totaalbeeld behoorlijk sinister is, zijn het bij mij vooral de pastorale klanken die blijven hangen. Er zijn heel wat stukken waar een kerkorgel de boventoon voert en ik me bij een soort afscheidsmis voor Keenan waan. Zeker omdat áls ze dan eens is te horen, zoals in “Collatina, Mark of Damnation”, dat dan ook uit de verte is, als een stem uit het hiernamaals.
File: Broadcast – Berberian Sound Studio
File Under: Spookhuizenmuziek
File Audio: [Broadcast-Space]
File Video: [YouTube]
Talitres
Het is altijd wat flauw om meteen met muzikale referenties te strooien, maar soms ligt het er zo dik bovenop dat je er echt niet aan ontkomt. Zo riep een muzikale vriend bij het zien van de hoes al meteen “Ocean Rain!”, nog voor ook maar een noot van dit album te hebben gehoord. De verwijzing naar het desbetreffende Echo & The Bunnymen-album is geen toevallige, want muzikaal tapt het Russische Motorama uit hetzelfde post-punkvaatje. Doordat zanger Vladislav Parshin een soortgelijke bariton heeft als Interpol’s Paul Banks is dat een volgende voor de hand liggende verwijzing. Motorama klinkt echter een heel stuk vlotter dan genoemde bands: op Calendar komen in sneltreinvaart 10 opgewekte songs voorbij. Je zou bijna denken dat je hier een zeer goedgeluimd Interpol aan het werk hoort, ware het niet dat het Russisch accent van Parshin hem af en toe wel verraadt. Toch is niet zijn accent, maar meer de wat monotone zang een breekpunt hier. Daarnaast had de muziek ook meer eigen smoel mogen hebben, al veer ik nog wel op bij de catchy gitaarriedel van “To the South” en slotnummer “During the Years”, dat niet misstaan had op welk Interpol-album dan ook. Daarmee hebben we dan ook meteen de doelgroep voor dit album te pakken: heb je niet genoeg aan je Interpol-platen en wil je eens iets soortgelijks horen? Dan zit je bij Motorama wel goed. Zo niet, dan kun je deze plaat rustig aan je voorbij laten gaan.
File: Motorama – Calendar
File Under: Post-punk op zijn Russisch
File Audio: [Soundcloud][Grooveshark]
File Video: [YouTube]