Door: Andrew. Geen foto's van Dennis.

Yay, na 12 aaneengesloten uren slaap voel ik me in zoverre hersteld van mijn verkoudheid dat de overweging op te staan na enig denkwerk toch actief aangepakt wordt. Wel helaas net zo laat dat ik niets meer kan zien, bandjesgewijs, omdat in de verte Sigur Rós dreigt.
De ervaring leert nu eenmaal dat Airwaves (en Airwaves-aanhangsels zoals vorig jaar Björk, nu Sigur Rós) niet bepaald vergevingsgezind is als je niet op tijd aanwezig bent. De after-Airwaves-optredens waarvoor extra kaarten vereist zijn kijken evenmin naar een persbandje om iemands pols. Kortom, wij zijn ruim op tijd aan het eten in het bijzondere Hamborgarafabrikkan (er bestaat ook een documentaire van, érg IJslands, best de moeite) waar ze inderdaad…hamburgers serveren in alle soorten en maten, en tevens bijzonder lekkere koffie. Zoals bijna overal in IJsland trouwens. De koffiehemel, echt! Extra voordeel is dat het slechts een kwartier stevig doorstappen is naar het optreden, tenminste op Dennis tempo, en 25 minuten voor normale mensen, vanaf de Laugardalshöll.


Continue reading →

Door: Andrew. Foto's: Dennis

Okeeee dan, helaas heeft de power-actie van gisteren niet zijn vruchten afgeworpen. Ik word wakker met een dikke keel, een zwaar hoofd en 5000 liter snot dat spontaan uit mijn neus komt storten. Daar ik een echte bikkel ben [leugens! -red.] blijf ik zo lang mogelijk onder de wol alvorens een kleine maaltijd te genieten in het organisch aanvoelende Babalú, een cafe vol boeken, spelletjes, knick-knacks en ander prullaria, maar vooral ook lekker (vega) eten en koffie. Mij is door de ontzettend streng kijkende IJslandse dame uit de apotheek vermanend medegedeeld dat er niet te veel paracetamol in mag, en dat ik beter voor mezelf moet zorgen “because of the cold, yours and the one outside. You know.” Veel rust en warme dingen doen. Zal ik doen mevrouw.


Omdat we allemaal eigenlijk wel op de een of andere manier brak zijn wordt in goed overleg besloten om maar niets met het middagprogramma te doen. Hoewel hiertoe overgaan wel pijnlijk is, moet ook het verstand af en toe regeren. Een uurtje of drie extra slaap en wat IJslandse paracetamol zal vast helpen, en dat doet het ook opdat ik later op de avond in het prachtige Fríkirkjan kan zijn bij Bedroom Community-helden Ben Frost en Daníel Bjarnason’s project, of stuk, of ding, uitvoering van, oefening in.


Continue reading →

Door: Andrew. Foto's: Dennis

Iemand zit aan me te porren. Dat negeren gaat niet zo best. Ik schuif met maximale moeite één ooglid open. Of ik mee ga Gudrid Hansdottir kijken. Nu heb ik op zich best wel een behoorlijke crush op dat meisje, maar tegelijkertijd is mijn bed warm, mijn alarm weggedrukt en kan ik het buiten horen waaien alsof alle wind van de wereld vandaag op Reykjavik moest komen blazen. Kortom nee. Geef d’r maar mijn telefoonnummer of zo. Ga alsjeblieft weg, en stop met dat irritante gepor.

Nu blijkt het buiten zo hard te waaien dat letterlijk de daken van de huizen geblazen worden. De IJslandse oplossing: er wordt een kraanwagen geregeld die zo opgesteld wordt dat deze op het dak leunt, waardoor het laatstgenoemde niet kan wegwaaien zonder de kraan mee te nemen. Dennis, hij van dat gepor en de irritante opmerkingen over hoe ontzettend leuk ik Gudrid vorig jaar vond (verliefd komt niet eens in de buurt van de beschrijving) wordt nagenoeg uit zijn schoenen geblazen onderweg naar het meisje…met wie hij wel een gesprek aanknoopt maar daarbij verzuimt mijn telefoonnummer achter te laten, de lummel. Tegen die tijd ben ik nog niet eens opgestaan en zou in heerlijke onschuld verder door het leven kunnen buiten dat hij mij dit natuurlijk verteld heeft, doorspekt met honend gelach en andere boosaardigheid.


Continue reading →