Category Archives: Indiestad 2011

Cloud Control – Bliss Release

3 Replies

Ivy League / Infectious / PIAS

Cloud Control - Bliss ReleaseKent u die ‘toch-maar-even-proberen’ plaatjes? Die na beluisteren tegen alle vooringenomen verwachtingen verdraaid leuk blijken te zijn? Dit was er zo eentje voor mij. De titel vond ik nogal belabberd, maar op de hoes sprak het lettertype van de bandnaam mij wel aan: lekker jaren ’70. En ergens klopt het ook wel, want de sfeer doet onbetwist eer aan de muziek uit dit gulden decennium. Cloud Control is een kwartet en komt uit Australië. Ze slaan hun woordenboek vaak open op de bladzijde waar de betekenis van ‘melody’ wordt gegeven. Met andere woorden: de nummers op deze debuut langspeler klinken als een klok en ik word er bijkans irritant blij van. Pak uw blender en meng daarin: Animal Collective, Modest Mouse, Neil Young, Wolf Parade en een vleugje Neutral Milk Hotel. Het resultaat laat zich raden natuurlijk. Even kort recapituleren: qua sfeer gaat dit album dus terug naar de jaren 70. Maar muzikaal beschouwd blijven de jaren 60 zeker niet onbedeeld. Vleugjes Love (met name in “Ghost Story”) en Free Design bestijgen uw gehoorkanaal. En om alle ambiguïteit uit de weg te nemen: dat is een pluspunt. Halverwege gaat het tempo ineens omhoog, alsmede de mate van blijheid: “This Is What I Said”. Wat mij betreft negeert u dit nummer, want het valt nogal uit de toon bij de overige negen deuntjes. Neem daarentegen het voorlaatste liedje “Hollow Drums”: een gevoelige maar allerminst kitscherige ballade waarmee op gepaste manier de kroon op het werk wordt gezet. Totdat ik dit nummer hoorde, voelde ik vaag een heerlijk verfrissend briesje over mijn ruggengraat strelen, maar nu worden mijn lendenwervels betast door de meest gevoelige edoch dwingende vingers die mijn wezen an sich ooit hebben beroerd.

File: Cloud Control – Bliss Release
File Under: Lendenwervelstrelend debuut
File Audio: [MySpace]
File Gast: [Donkeremaan]

Dan Sartain

Leave a reply

Interview: Arnoud.

‘Rockabilly-fans zijn een stelletje snobs’
Dan Sartain ziet eruit als de James Dean van de punk rock. Of het gemene broertje van Johnny Depp uit de film Cry Baby van John Waters. In werkelijkheid is hij echter een stuk toegankelijker. Ik spreek de rocker uit Alabama, Verenigde Staten, voorafgaand aan zijn concert in de Exit in Rotterdam begin mei, over onder andere zijn nieuwe plaat Legacy of Hospitality, rockabilly en het afwassen van borden in pizza-restaurants.
Dan Sartain
Je nieuwe album Legacy of Hospitality is een verzameling liedjes van 1999 tot 2009. Waarom breng je dit nu uit?
‘Fans hebben me erom gevraagd, dus ik dacht, waarom niet? Sommige nummers zijn maar in heel beperkte uitgave uitgebracht, bijvoorbeeld maar honderd exemplaren. En andere nummers zijn zelfs nog nooit uitgebracht.’
Hoe zou je je eigen muziek omschrijven?
‘Het verandert eigenlijk constant. Mijn nieuwste muziek kun je denk ik het beste vergelijken met de Ramones. Welke ontwikkeling er in mijn muziek zit? Mijn muziek is eigenlijk steeds eenvoudiger geworden. Vroeger maakte ik nummers met complexe structuren, die klonken alsof ik eenzaam en depressief was. Nu zit er nog wel agressie in mijn nummers, maar is het ook meer ‘upbeat’. Ik ben ook maar gewoon een normale jongen, die van punk rock houdt en iets vrolijkers wilde doen.’


Continue reading →

Okkervil River

Leave a reply

Interview: Gr.R.

Het is een van de eerste mooie dagen in de lente en de zon begint Amsterdam op te warmen. Het voorstel om interview buiten te doen, in de binnentuin van het hotel neemt Will Sheff dan ook met beide handen aan. Hij neemt wel een kop thee, met honing. Dit is vooral om zijn keel te smeren en zijn stem te sparen. Een dikke week van interviews, door Europa, aangevuld met wat persoptredens, lijkt zijn tol te gaan eisen. Zozeer zelfs dat Will vraagt of bandlid Pat Pestorius een van de interviews over kan nemen. Al grappend, ‘Als hij mijn bril opzet zien ze toch het verschil niet,. En met de volle baard, die beide bandleden hebben, is het verschil ook niet zo groot.  Will: ‘Ik zing nogal geforceerd, dus ik moet gewoon uitkijken met mijn stem. En dan is zelfs een uurtje of zes praten ten behoeve van de interviews inspannend, vooral als je ’s avonds nog moet optreden (Okkervil River speelt een korte set op het feestje van 40 jaar Oor (Gr.R.)).
Okkervil River


Continue reading →

I Am Oak – Oasem

11 Replies

Snowstar / Rough Trade

I Am Oak - OasemIk heb weinig meegekregen van de songfestivalrariteiten van afgelopen week. Het is al jarenlang een aanfluiting en niet alleen muzikaal gezien. Ik vind het op zich niet stom dat Nederland hier elk jaar weer aan deelneemt, maar stuur dan tenminste iets dat echt afwijkt. Hij zal het zelf niet willen, maar van mij mag Nederland bijvoorbeeld zo Thijs Kuijken uitzenden. Vorig jaar debuteerde hij als I Am Oak met het prachtige On Claws en nu keert hij sneller dan ik verwacht had terug met Oasem. En daarop staan wat mij betreft zo 4, 5 liedjes waarmee Kuijken een heel mal uitgedoste zaal vol Eurovisie songfestivalliefhebbers onherroepelijk het zwijgen mee op kan leggen. Zijn liedjes zijn voor het gros al korter dan drie minuten, dus daarin zal het probleem niet liggen. Dat zal eerder zitten in het tonen van lef van Nederland om eens gewaagd te selecteren. Met een rijker geluid dan op zijn debuut klinkt I Am Oak op Oasem warmer en gemoedelijker, zonder daarbij de bijna sacrale sfeer geweld aan te doen. Hij speelt ontspannen wat met elektronische percussie en toetsen. Soms doet hij dat wat nadrukkelijker. Zoals in het prachtige “Giant”, waarin de achter elkaar aan golvende zanglijnen me bijna in slaap wiegen, maar de rijkheid aan details me in sluimerstand toch wakker houden. Af en toe (bijvoorbeeld “I”) vind ik dat er net iets teveel strijkers de songs in gefietst worden, maar dat is misschien een kwestie van smaak. Ik hoor liever een song als “Horizon”, dat me ook uitermate geschikt lijkt om te draaien terwijl je overzee je gedachten de vrije loop laat. Sowieso is de manier waarop Kuijken zijn stem in meerdere lagen inzet subliem en bijna bedwelmend. Al zal het net zo gemakkelijk zijn iemand te vinden die totaal niet tegen zijn soms bijna naar falset neigende stem kan die ook prettig lijzig uit de hoek kan komen. Het zal mij allemaal worst wezen. Als ik Oasem draai, valt alle last even van me af. En dat kan ik op het moment wel even goed gebruiken.

File: I Am Oak – Oasem
File Under: Schoonheid tot in de details
File Audio: [Listen]

The Crookes

1 Reply

Interview: Marleen.

Voor de Vera in Groningen zitten vier nette jongens in pantalons en blouses op de stoep te wachten. Beleefd als ze zijn, durven ze niet op de bel te drukken om aan te geven dat ze aanwezig zijn. Gelukkig zijn File Under-journalisten niet zo bang aangelegd en de deuren gaan open. Binnen komt de historie tot leven als backstage de posters uit het verleden geen stukje muur vrij laten. De jonge Britten kijken amper naar de posters van wereldsterren, maar ploffen meteen op de comfortabele banken.
The Crookes
The Crookes hebben al sinds de zomerfestivals van 2010 menig hart van bezoekers in Nederland gestolen. De rock-‘n-roll songs van de jonge, beleefde Britten zijn geliefd bij jong en oud. Afgelopen januari tijdens Eurosonic scoorden ze met succesvolle optredens. Ze kennen Groningen dus al een beetje. Alleen niet met deze heerlijke warmte. De ijzige kou van januari is ze altijd bijgebleven en ze verbazen zich over de hete zon. Nu zitten ze liever voor het open raam. ‘Willen jullie nog wat thee?’, vraagt de vrouwelijke manager, een overbodige vraag aan deze Engelse heren.


Continue reading →

Wild Beasts – Smother

3 Replies

Domino / Munich

Wild Beasts - SmotherIn de geheimzinnige promofilmpjes voor dit derde album van Wild Beasts dwarrelen veertjes naar beneden. Treffende beelden bij dit album, dat in het teken lijkt te staan van subtiliteit en verstilde schoonheid. Waar Wild Beasts op hun debuut en zelfs ook op hun vorige album Two Dancers nog wel eens hun wilde haren lieten zien, is op Smother alles compleet gladgestreken. Iedere toon en elke zanglijn lijkt door de band bewust op de juiste plek te zijn gezet. Het gaat niet meer om alleen hedonisme, het gaat om de bezinning van de morning after. Op Smother focussen Hayden Thorpe en Ben Little op het grote waarom, de ‘mess of adulthood’ zoals de heren het zelf omschreven in een interview met File Under. Hierin zien ze zich gesteund door klassiekers uit de literatuur. De single “Albatross” werd bijvoorbeeld geïnspireerd door Mary Shellys boek Frankenstein uit 1818. De stemmen van Hayden en Little smelten op Smother mooier samen dan ooit tevoren en de invloed van Talk Talk is wederom overduidelijk. Als je ingetogen klanken en onderhuidse spanning van Spirit of Eden kunt waarderen, sla dan Smother zeker niet over. De potentie die al jaren in deze eigenzinnige band aanwezig is, komt er op dit album volledig uit. Schitterend.

File: Wild Beasts – Smother
File Under: Klassieke schoonheid
File Audio: [MySpace]
File Video: [Albatross]
File Twitter: [Twitter]

Wild Beasts

Leave a reply

Interview: Blink

Hayden Thorpe heet de man met het hoge stemgeluid dat grotendeels het geluid van Wild Beasts bepaalt. Ik spreek Thorpe en met medevocalist en gitarist Ben Little tussen de boeken in het bibliotheekje van het Amsterdamse Lloyd Hotel. Een passende omgeving, zeker als blijkt dat de nieuwe single gebaseerd is op een eeuwenoud boek.
Wild Beasts


Continue reading →