Century Media
Als je Borknagar nog niet kent en denkt er eens op een rustig moment van te gaan genieten, kom je bedrogen uit. De Noren hebben drummer David Kinkade (van Soulfly) ingehuurd om dit negende studioalbum in te spelen, en hij heeft het gas op z’n doublebasspedalen flink opengetrokken. Zeker in de eerste twee tracks geeft het een behoorlijk opgejaagd gevoel. Dat gezegd hebbende maakt het echter niet dat de progressieve black metal die het in 1996 opgerichte Borknagar uit de speakers laat knallen onmogelijk nieuwe, misschien zelfs wat meer mainstream, fans kan aantrekken. Voorganger Universal uit 2010 was namelijk al ver voorbij de ‘normale’ black metal met allerlei jaren zeventig-invloeden; dit wordt nu verder doorgetrokken met Deep Purple-achtige keyboards, vocal harmonies en zelfs een voor blackmetal zeer onkarakteristieke wahwah-solo (in ‘Earthling’). Ook laat Vortex (een naam die je wellicht nog kent van Dimmu Borgir) geregeld zijn cleane vocals door de tracks galmen. In buurland Zweden heeft Jens Bogren, die onder andere heeft meegewerkt aan diverse fijne platen van Opeth en Katatonia, de mix verzorgd, dus ook op dat vlak zit het goed. De teksten over onder andere meteoren, het universum en de natuur zullen echter niet ieders kopje thee zijn, maar dat is niets vreemds. Voor wie zich trouwens afvraagt waar de gruntachtige kreet uit de albumtitel Urd op slaat: “Urd is the name of one of the norns that according to northern myhtology stands under Yggdrasill and weaves the lifeline of mankind.” Er is in ieder geval over nagedacht.
File: Borknagar – Urd
File Under: Avant garde metal
File Audio: [Myspace]
File Video: [The Earthling]
Borknagar – Urd
Leave a reply
Door de speakers knalt het zesde album van de Zweedse band 
De Amerikaanse band 
Misschien weet je nog helemaal niets van het Engelse trio Conan. Wellicht heb je nog nooit een noot van deze band gehoord, voordat je deze debuut full-length Monnos gaat afspelen (hoewel met zes tracks toch maar zes minuten langer dan de vier tracks tellende ‘EP’ uit 2010). Dan toch kun je je een voorstelling maken van de klanken die uit je speakers gaan komen bij het opzetten van deze plaat. Het label (Burning World Records), de tracktitels (zoals “Hawk as Weapon” en “Golden Axe”), en het artwork van een soort duistere krijgsheer op een heuvel uittorenend boven een bebaarde cycloop geven namelijk al een prima (visuele) indicatie van wat je te horen gaat krijgen. Een oorlogsplaat. Alsof de band net van een slagveld af komt, worden de logge riffs van laaggestemde bas en gitaar over je heen gespoeld. De weinige tekst in vijf van de zes nummers wordt geexclameerd als strijdkreten en gaan, hoe kan het ook anders, over gevechten, zwaarden, destructie en macht. Dit type sludge- of stonerdoom zuigt je mee in een draaikolk van auditief geweld (met af en toe een kleine frivoliteit, zoals het stukje doublebass op 04:28 in ‘Grim Tormentor’) en is daarin heel doeltreffend. Een nummer als ‘Battle in the swamp’ klinkt dan ook zoals de titel doet vermoeden: alsof de zanger langzaam verzwolgen wordt en zich uit alle macht probeert te bevrijden, zichzelf gaandeweg moed in proberende te schreeuwen ‘under the water’. Oftewel, naar drone neigende doom die het goed doet op flink volume!
Een handgeschreven briefje voor de recensent (dat zie je ook niet vaak meer), een overzichtelijke bandduiding, een merchlijstje en alle teksten van het album: de full-length ‘Paradise’ van het uit Benthuizen/Alphen a/d Rijn afkomstige Fokkum wordt doordacht aangeleverd. En is, zoals het een Do-It-Yourself band betaamt, in eigen beheer uitgebracht. Het DIY-concept wordt zover mogelijk doorgetrokken: van artwork tot merch en van management tot studio. Dat laatste hoor je ook wel aan de opnamekwaliteit, die naar de huidige standaarden behoorlijk aan de brakke kant is, maar op zich past dat ook wel weer bij de ‘skate-punk-crust-core’ dat het trio onder leiding van Ries Willemse (Within Temptation-drummer in hun oprichtingsjaar) maakt. De goedbedoelde teksten hebben veelal een politiek randje of schoppen tegen de gang van zaken waar de meeste mensen niet eens meer over nadenken danwel bij stil staan, maar blijven ook wel aan de simplistische kant (“don’t play with animal cruelty”, “I don’t approve, everything sucks, I need support or we are fucked”). De energie en de hoop om toch enige verandering te bewerkstelligen bij de luisteraar komt echter wel over. De zeventien liedjes zijn door de bank genomen kort en to-the-point zonder moeilijke poespas, een verdwaalde gitaarsolo hier en daar nagelaten. Versterkers aan en gaan is het devies en voor de rest is de boodschap belangrijker dan de muziek. Die zit simpelweg niet goed genoeg in elkaar om een groot publiek te bereiken. Maar dat lijkt niet het punt van Fokkum, getuige ook de exploderende planeet op de cover.
Met ‘Utilitarian’ leveren de Engelsen van Napalm Death vijfentwintig jaar na debuut ‘Scum’ (en drie jaar na hun vorige album, het goed ontvangen ‘Time Waits For No Slave’) maar liefst hun vijftiende album af. Een beste prestatie gezien de muziek die de band maakt aangezien een mix van grindcore en death/extreme metal niet bepaald voor ieders tere oren geschikt is! Op deze nieuwe plaat doet Napalm Death wederom waar het goed in is, namelijk met brute kracht en een nietsontziende snelheid over de luisteraar heen denderen. Af en toe wordt danig vertraagd terwijl de logge riffs links en rechts klappen uitdelen, om vervolgens weer te versnellen, je flink bij de lurven te pakken en ongezouten kritiek te leveren op de sociale en politieke stand van zaken. Zonder afbreuk te doen aan waar ze muzikaal vandaan komen, blijft Napalm Death zichzelf ook vernieuwen en ontwikkelen. Zo zijn er synthesizers en elektronische geluiden te horen in de instrumentale openingstrack, komt er een verrassende (atonale) saxofoon voorbij in ‘Everyday Pox’, wordt het spotlicht gegund aan gitarist Mitch Harris op zang tijdens ‘The Wolf I Feed’ (zijn stem roept onvermijdelijk een Fear Factory-vergelijking op) en klinken er drone-achtige koorvocalen tijdens ‘Fall On Their Swords’. Op deze manier laat de groep zien dat meer dan dertig jaar (zij het in verschillende bezettingen) meedraaien in de muziekwereld niet hoeft te betekenen dat je afdoet aan relevantie, of dat ouder worden inhoudt dat je vervolgens ook softere muziek gaat maken. Integendeel zelfs. Sounding hard while being smart!
Bij het lezen van de bandnaam is het gemakkelijk te denken dat deze Engelse groep jazz maakt. Immers, in die muziekstijl komen vaak kwartetten en kwintetten voor. Maar hoewel er zeker her en der jazzinvloeden zijn te horen op deze debuut-LP is dat maar het topje van de ijsberg. Als een soort poppier versie van Dillinger Escape Plan maken de mannen van het James Cleaver Quintet namelijk een originele brij van punk, hardcore, mathcore, en trash met hier en daar ook nog wat funk (onder andere blazers) er door heen gestrooid. Na enkele mooie songtitels (“Golfing Pros, Bitches And Hoes” of de verwijzing naar American Psycho in de vorm van “Don’t Just Stare At It, EAT IT!”) komt de albumtitel terug in ‘the JCwho’ dat begint als een soort jazz rustpunt, dan halverwege volledig in hyperdrive gaat en weer terugkeert naar meer Caribische sferen, waarbij zowel catchy melodietjes als vreemde maatsoorten je bij de les houden. Absoluut origineel maar ook chaotisch en op een bepaalde manier afstompend: in de praktijk leuk voor even maar het is geen muziek voor elk moment van de dag. Een album van ongeveer 50 minuten is dan een lange zit, hoe knap in elkaar gestoken ook. Maar als je er wel voor in de stemming bent is het een zeer afwisselend album waarvan de mix prima in elkaar zit; alle instrumenten en daarmee de verschillende details (fijne slapbass-stukjes bijvooorbeeld) zijn goed te horen. Eén track uitproberen? Kies dan voor samenvattende albumsluiter ‘Lower Than A Bastard’.
Asphyx laat er op het tweede album sinds hun reünie in 2007 geen gras over groeien. Niets introductie of aanloop, maar onmiddellijk de beuk erin. De band, opgericht in 1987, staat nog steeds ferm voor old school deathmetal en geeft dan ook aan dat Deathhammer bedoeld is om de ketters uit de huidige deathmetalscene een flinke corrigerende tik te geven. De scene hoeft volgens deze Twentse groep namelijk niet te verzanden in technisch gecompliceerde solo’s en over elkaar heen buitelende polyritmes. Nee,