Polyvinyl / Sonic
Paralytic Stalks is het elfde album van Of Montreal. Maar Of Montreal is Kevin Barnes en Kevin Barnes is Of Montreal. Elk album van de band, waarvan Barnes niet alleen voorman maar ook het enige vaste bandlid is, geeft opnieuw een doorkijkje in de hersenpan van de goede man, waar het nooit rustig wordt, maar wel elke keer op een ándere manier onrustig is. En hoewel “Spiteful Intervention”, de tweede track op het album, op een liedje lijkt – het album stond zaterdagochtend op bij het opruimen van het huis en zonder goed te luisteren is het net als veel andere albums van Of Montreal gewoon een ‘lekker gek’ album met vrolijke liedjes – blijkt bij nadere beluistering dat er achter die constatering een heel andere werkelijkheid schuilgaat. Paralytic Stalks is wederom een plaat die het verdient regelmatig herluisterd te worden: ruwe bekentenissen en wilde gedachten in de teksten, gelaagde composities met uiteenlopende muzikale ideeën en invloeden en bijzonder geïnstrumenteerd zijn, overgangen tussen liedjes die het geheel nog meer dan anders een symfonie, een verhaal willen laten zijn en natuurlijk Barnes’ oude Prince-, Bowie-, ELO-, kortom seventies-fascinatie, gecombineerd met nieuwe invloeden zoals sixties-pop en country. Ga er maar aan staan. En doe dat echt, want achter het grote glamrockverkleedfeest, zit meer dan ooit een erg knappe plaat.
File Under geeft ism Sonic enkele exemplaren weg van deze bijzondere toverbal. Doe snel mee met onze prijsvraag
File: Of Montreal – Paralytic Stalks
File Under: Gelaagde glam met ruwe randjes
File Audio: [Bandcamp]
Category Archives: Jnnk
Scott Matthew
Interview: Jnnk
Soul in the solar plexus
Inleiding
Hij staat buiten te roken. Er is wel wat belangstelling in Nederland voor de in Australië geboren en in New York wonende Scott Matthew, maar deze is niet overweldigend. Ik ben groot fan en heb mijn interviewpak weer eens uit de kast getrokken. Matthews fanschare is waarschijnlijk het grootst in Duitsland, waar ook zijn platenlabel Glitterhouse huist. Hij kreeg er naar aanleiding van zijn vijf briljante liedjes voor de film Shortbus (US, 2006, John Cameron Mitchell) een contract voor drie albums. Op 13 juni verschijnt Gallantry’s Favorite Son, waarmee Scott Matthew deze reeks van drie afsluit. Als ik me heb voorgesteld, dooft Matthew zijn net opgestoken sigaret. Ik zeg hem dat dat niet hoeft, dat ik wel even zal wachten. ‘I am smoking to much anyway,’ geeft hij toe. Ik zie enige schaamte, die ik vooralsnog negeer.
Continue reading
Scott Matthew – Gallantry's Favorite Son
Glitterhouse / Munich
Het gaat goed met Scott Matthew. Dat kan niet anders. Zijn derde album, Gallantry’s Favorite Son, is naast melancholisch zoals de vorige twee, ook optimistisch zoals Matthew nooit was. Dat hoor je aan bijvoorbeeld de opgewekte fluittoontjes – “Felicity” – en de koortjes – “The Devil’s Only Child” – maar ook aan de vaak iets minder zwaarmoedige teksten. Het lijkt erop dat Matthew niet meer de extreem onzekere singer-songwriter is, maar gewoon een wat verlegen artiest, die weliswaar liedjes schrijft, maar wel zulke bijzondere dat het label singer-songwriter misschien niet eens recht doet aan de man die dit album heeft gemaakt. Door Matthew’s stem, voornamelijk vergeleken met die van Elvis Costello, de jonge David Bowie en Antony Hegarty, weet ik eindelijk waar mijn gevoelige snaar zit: de emotie die zijn liedjes oproepen is fysiek te voelen. Zelfs de opgewektere liedjes weten de weg naar deze snaar moeiteloos te vinden. Wie Matthew met zijn vorige twee platen raakte, zal nu weer geraakt worden. Zelfs de wat opgewektere liedjes kunnen dit. Galanterie betekent hoffelijkheid of liefdesavontuur. Scott Matthew is Gallantry’s Favorite Son himself. Met zijn bescheidenheid en zijn nieuwe verliefdheid heeft hij dit derde album kunnen maken, waarmee hij bewijst veelzijdiger te zijn, maar zijn originele stijl van zowel zingen als liedjes maken, niet te verloochenen. En dat is maar goed ook. In het najaar komt de zanger naar Nederland. Ga en laat die snaar raken, zeg ik.
File: Scott Matthew – Gallantry's Favorite Son
File Under: Heul mooi, en dat voel je zelfs fysiek
File Video: [Sinking]
Into The Great Wide Open 2010 – Voorpret
Door jnnk
Het kan al niet meer zo worden als vorig jaar. Onze vrienden in barre tijden werden onze buren in Vak Blauw en onze vrienden gaan niet meer. Ik wilde dezelfde voorwaarden scheppen, zodat alles zou lijken op vorig jaar, maar ik weet ook dat ik dat niet moet willen. En toch. Het was misschien wel het fijnste weekend van het jaar. En het zou zo fijn zijn als het dat nu weer zou zijn. Over twee uur vertrek ik naar Vlieland, voor de tweede editie van Into The Great Wide Open.
Heeft dat dan nog iets met muziek te maken, in mijn geval? Natuurlijk. Het begon er vorig jaar mee dat er zulke leuke bandjes en muzikanten op het eiland zouden zijn. Tegelijk met mij. Loney Dear, Kyteman, Tom Pintens. Muzikanten en bezoekers, allemaal eilanders. Nu zijn het er nog veel meer, terwijl het eiland niet groter is geworden. En veel meer bezoekers zijn er ook niet. Wij, samen op het eiland met Modest Mouse, Timber Timbre, de matrozen van Moss, en de admiraal, voor een keer Kapitein Freebee. Piraat Arno en de echte Pete & The Pirates, de scheepsjongens van Wolf Parade, allemaal eilanders. Eilandmensen en eilanddieren.
Continue reading
Frightened Rabbit – The Winter Of Mixed Drinks
Fat Cat / PIAS
Laten we wel wezen, Frightened Rabbit is een niet zo goed gekozen bandnaam. Ook al staat er niet ‘frightening’, mijn eerste associatie is zelfs na drie platen nog steeds geen fijne. Ik denk altijd aan het konijn van Donnie Darko, de film met het engste konijn van de wereld, en verder is alles met konijntjes te lief, te roze of te duracel en daar klopt dat ‘frightened’ helemaal niet meer mee: bange konijntjes zijn in mijn wereld grijs en bibberig. Maar vergeet die bandnaam. Probeer het in elk geval. Want de muziek van Frightened Rabbit wordt elke plaat weer beter. Zo goed zelf, dat sommige van de liedjes op deze plaat weliswaar hartstikke indie zijn, maar het ook goed zouden doen in de grotere venue of op het grotere buitenpodium. Dat is niet eens jammer. Zoals men ook wel eens vergeet dat Snow Patrol vroeger ook mooie liedjes maakte, die het later in het stadion ook goed deden. En dat het erop lijkt dat de theatrale liedjes van Wolf Parade met een hoop grandeur ook niet zouden misstaan in, bijvoorbeeld de Grolsch op Lowlands. Frightened Rabbit laat op The Winter Of Mixed Drinks horen dat verfijning en grootsheid wel samengaan en dat de band vooral heel mooie liedjes kan maken. Ja, als je van Wolf Parade, Matt Pond PA, de oude Snow Patrol, The Long Winters en – glad ijs – Arcade Fire houdt, dan zou je toch ook een verder moeten kijken dan je neus lang is. Wat bandnaam betreft dan.
File: Frightened Rabbit – The Winter Of mixed Drinks
File Under: Lief groot konijntje
File Audio: [MySpace]
File Video: [Swim Until You Can't See Land]
Lacrosse – ticketactie
Door: Jnnk
Herfst? Hoezo? Zag je vanmiddag niet die mooie najaarszon aan het eind van de dag door de wolken gluren? Het glas is halfvol en het leven is leuk. En dat is precies de juiste instelling voor Lacrosse. Blije liedjes om alles op te fleuren wat opgefleurd moet worden. De bladeren vallen, en Lacrosse gooit ze weer omhoog. Het wordt eerder donker, maar Lacrosse maakt hutspot met worst en zet de verwarming nog even wat groter. Daarom, ga naar het concert en win hier kaartjes. Oefen en zing alles mee, dan heb je genoeg om de winter te overleven.
WHY? – Eskimo Snow
Tomlab / Konkurrent
Toen het nieuwe album van WHY? bij me op de mat viel, dacht ik alleen maar: �Dat is snel.’ Ik merkte dat ik niet per se zin had in alweer een nieuw WHY?-album. De charismatische frontman Yoni Wolf vond echter dat hij na het in 2008 uitgebrachte Alopecia nog te veel mooie liedjes had en besloot die op een apart album uit te brengen. Eskimo Snow is het resultaat. Wolf heeft de scheidslijn duidelijk aangebracht: staat Alopecia nog vol met boze praatzang – wat we van WHY? gewend zijn -, Eskimo Snow brengt voor het eerst iets wat in de buurt komt van lieve liedjes. Liedjes, zeg je? Ja, ook al kan Wolf nog steeds niet zingen, hij doet op deze plaat het meest alsof. Deze liedjes zijn wat mij betreft niet de net-niet-liedjes die de plaat niet hebben gehaald, maar een wonderlijke verzameling WHY?-producten die je niet direct verwacht, maar blijkbaar ook bestaan. Niet zo bijtend, niet zo donker, maar lief en introvert. Wolf laat ook hier zien dat hij een begenadigd tekstschrijver is en net als een eskimo meer dan een woord voor sneeuw heeft – ook al schijnt dat een fabel -, heeft WHY? meer dan ��n manier om zich uit te drukken. Dat is niet alleen moedig, maar heeft ook voor een mooi resultaat gezorgd.
File: Why? – Eskimo Snow
File Under: Voor het eerst liedjes van de praatzanger
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Vimeo]
The Tallest Man On Earth – Shallow Grave
Gravitation
Bijna verliefd word ik deze dagen op mensen, meestal mannen, die ervoor zorgen dat de herfst draaglijk wordt. Ik had nooit zo’n problemen met de herfst, maar nu ik al een paar keer bijna huilend door het raam heb zitten kijken, omdat ik ontroerd werd door iets wat ik al kende, maar nooit eerder zo hoorde. Dat gebeurde ook met The Tallest Man on Earth. Op Lowlands zag ik hem in de stralende zon. Het was mooi. Ik luisterde naar het album in september. Meer dan eens. Maar nu vind ik mezelf terug in een licht melancholische bui, me inbeeldend dat The Tallest Man on Earth zijn liedjes voor mij heeft geschreven. Voor mij in deze herfst. Het zijn liedjes van een singer-songwriter pur sang met gitaar- of banjoliedjes die goed zijn en die een stem heeft die een mix is van Colin Meloy (Decemberists) en Bob Dylan. Het zijn liedjes waar de wanhoop vanaf straalt, maar waar ook hoop doorschijnt, net als die flinterdunne reepjes herfstzon die zo nu en dan mijn melancholie doorbreken. Muziek vermag dat. Liedjes over – als ik het goed begrijp – onzekerheid (‘Well if I ever get to slumber/Just like a mole deep in the ground/Hell, I won’t be found’) en een grote liefde (‘And I know our song is over and heavy as I see dry leaves fallin’ down, oh/With all this fever in my mind, I could drown in your kerosene eyes’). Er zijn echter ook liedjes met wat abstractere teksten die wat bezwerend aandoen (‘I will set the tempo low in my commands/Come follow down the highway once trailed by my golden calf/Oh, the blizzard’s never seen the desert sands’). The Tallest Man on Earth maakt de herfst en klinkt beter in oktober dan in september. Helaas trad hij al op in Nederland en groeit hij nu groter in andere landen. Laat hem snel terugkomen. Liefst nog voor het winter is.
File: The Tallest Man on Earth – Shallow Grave
File Under: Herfst
File Audio: link
File Video: Prachtige filmpjes via La Blogothèque
Lowlands 2009 – Napret dag 3
Door: Jnnk. Foto's: Dennis
Ja, het is weer zo ver. Lowlands begint zijn tol te eisen. Het overdreven dansen bij Baraka Son Sistema heeft me nogal spierpijn opgeleverd. Maar ik slaap prima op de camping waar als vanouds weer veel lawaai wordt gemaakt. Als er een jongen zo ongeveer tegen onze tent aan staat te pissen – wij staan tien meter van de wc’s – word ik even boos. Dat soort mensen hoort niet op Lowlands. En een beetje ‘naar de kloten’ gaan vind ik prima, maar je moet niet als een volledige malloot mensen lastig gaan vallen, onderwijl Guus Meeuwis zingend en brallend. Ik heb me verre gehouden van drukte; ik sms’te mijn lief om te vragen of hij nog van me zou houden als ik Snoop zou overslaan. ‘Nope’ was zijn antwoord…
Continue reading
Lowlands 2009 – Napret dag 2
Door: Jnnk. Foto's: Dennis &am; Tom
Het is de dag van de secret act. Fotografen spreken over het wurgcontract dat de heren hebben opgesteld. Iets met ‘universe’ en ‘eternity’. We zullen zien. We gaan het zien. Later op de dag. Samen met fotograaf Dennis zien we zo veel mogelijk bands. De overlap van vandaag is klein, om jullie zo veel mogelijk te bieden.
Continue reading