Category Archives: Kyka

José González – In Our Nature

Peacefrog / Lowlands

Jos� Gonzalez - In Our Nature“Ja leuk, Latijns-Amerikaans!” denk ik, onwetend van het feit dat het hier om een Argentijnse Zweed gaat. Mag de pret niet drukken. In Our Nature van José González gaat tijdens een nachtelijke rit de cd-speler van mijn autootje in. Misschien omdat ik door de naam op de verkeerde voet werd gezet of dat ik bij gitaar + stem protestsongs verwacht (ja, ja, dat is generaliseren), ben ik niet bijzonder gecharmeerd van deze cd. Ik heb moeite met het verstaan van de teksten en ik vind de cd een dusdanige somberheid uitstralen dat ik al rijdende steeds meer in mineur raak. Wel ben ik onder de indruk van het gitaarspel van de heer González, maar daar hoef ik niet een hele cd lang naar te luisteren. Ook de geheel nieuwe versie van “Teardrop” van Massive Attack pakt mij niet. De eerlijkheid gebiedt mij dan wel te zeggen dat de cd in de vuilbak gooien mij net een stap te ver gaat, want één nummer per keer kan ik wel waarderen en het “Time to send someone away” en het nooit eindigende “Cycling Trivialities” wil ik op een druilerige zondagnamiddag met een wijntje in de hand voor de kachel best nog wel eens beluisteren. Graag zelfs; dan past het goed bij het weer.

File: Jos� Gonzalez – In Our Nature
File Under: Druilerige zondagnamiddagmuziek voor in de winter.
File Audio: [ MySpace]

Bruce Guthro – Beautiful Life

EMI

Bruce Guthro - Beautiful LifeBruce Guthro is groots aan de andere kant van het water in zijn thuisland, Canada. Ook Europa kent hem wel, maar dan als zanger van de Schotse folk-band Runrig. Zijn nieuwe solo-cd zorgt ervoor dat ik me ga afvragen of er nu eigenlijk nog wel iets nieuws kan worden gemaakt onder de muziekzon. De titelsong van de cd en “Come To Life” doen mij sterk denken aan een kruising tussen Nelly Furtado en Boyzone. Weer eentje in die rij en pak een Michael Bublé er dan ook maar bij. Niks nieuws onder de zon. En toch, en toch.. De cd heeft countryinvloeden, is bij vlagen jazzy en ook folk is hier en daar te bespeuren. Lichte, rustige muziek die wordt gecombineerd met de warme stem van Guthro die soms wat aan soul doet denken, maar wel zo dat ik geloof wat hij zingt. Het komt over. Het laatste sterke punt is dat, in dit genre, zijn teksten over de liefde een mooie tekstvorm krijgen. Hij bezingt ook andere vormen van liefde tussen mensen dan die, meer cliché, tussen geliefden. Voor zijn broer, de vriend die zijn vrouw is verloren en haar terug ziet in de wolken, maar ook de liefde voor Nova Scotia (zijn geboorteprovincie) en de stad Montreal, die in de combinatie muziek en tekst wordt geschetst op de laatste warme zomerdag van het jaar. One of the sexiest cities in the world. Deze cd past absoluut in het Sky Radio-genre, maar is er dan wel eentje die er met kop en schouders bovenuit steekt.

File: Bruce Guthro – Beautiful Life
File Under: Hoofdje boven Sky Radio maaiveld uit
File Audio: [Guthro-Space]

Youssou N'Dour – Rokku mi Rokka

Nonesuch / Warner

Youssou N'Dour - Rokku mi Rokka“Ach, doet hij het ook nog?” vragen vrienden K. en M. als ik vertel dat ik luister naar de nieuwste cd van Youssou N’Dour. Ja, hij is er nog. De zanger die waarschijnlijk het meest bekend is van zijn hit “7 seconds” met Neneh Cherry uit 1994. Na Egypt is dit zijn nieuwe album. De boodschap die N’Dour middels zijn muziek wil uitdragen is dat Afrika veel heeft ontvangen van de Westerse wereld, maar dat ze ook veel heeft gegeven. De Cubaanse ritmes, reggae en blues zijn per slot naar de nieuwe wereld gebracht met de slaven. De titel Rokku mi Rokka betekent dan ook ‘jij geeft mij iets, ik zal jou iets geven’. N’Dour heeft zich deze keer laten inspireren door het noorden van Senegal. Hij maakt gebruik van traditionele Afrikaanse instrumenten en de teksten zijn als kleine verhalen over Afrika die je verpakt in muziek worden toegezongen; ze gaan over een nomadenstam, worstelen (dé nationale sport van Senegal) en de vrouw, die de familietradities bewaakt. N’Dour wil een positief beeld scheppen van Afrika. Niet alleen het continent van oorlog, honger, armoede en aids, maar de trots, de cultuur en de muziek; positief. De meer Westerse klanken, muzikaal en instrumentengebruik, vind je het meest duidelijk terug in nummers als “Bàjjan”, “Xel en “Wake Up” (It’s Africa Calling), wederom een duet met eerdergenoemde Neneh Cherry. Deze afsluiter is een triest einde aan een cd waarop de Afrikaanse ritmes en het stemgeluid van N’Dour een mooie combinatie vormen met Westerse invloeden.

File: Youssou N'Dour – Rokku mi Rokka
File Under: Afrikaanse wereldmuziek

Jet – Shine on

Atlantic / Warner

jet-shine_on.jpgMevrouw Storm is een vriendin van mij en één van haar gevleugelde uitspraken is ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’. Alsof ze de Shine On, nieuwe cd van Jet in gedachten had. De tweede cd hebben de heren gemaakt nadat ze meer dan twee jaar op tournee zijn geweest met o.a. the Rolling Stones en Oasis na hun debuutalbum Get born. Waar men mee omgaat, daar raakt men mee besmet en dat is te horen. Daarnaast komen de heren uit het land van de kangaroes en AC/DC en je kan de man wel uit het land halen, maar het land niet uit de man. De muziek van Jet is nergens origineel en per nummer kan je de bands noemen die Jet hebben beïnvloed, maar het geheel is prima te verteren door de energie die ze uitdragen en de stem van zanger Nic Cester. Tel daarbij op het gesoigneerde uiterlijk van de Aussi’s en je komt uit bij een band die je rock and roll-cliché kan noemen, maar waar je bij een tweede luisterronde al heerlijk mee kan galmen zonder dat je je daaraan stoort. Een cd waar de jaren zestig- en zeventiggeneratie fijn met de kleinkinderen naar kan luisteren.

File: Jet – Shine on
File Under: De geschiedenis herhaalt zich.

My Chemical Romance

Interview: Kyka. Foto Paradiso: George

Theatrale cd nuchter gemaakt
Ik houd van indelen in hokjes. Het maakt het leven overzichtelijk en je kan in de psychologie terugvinden dat het ook erg verstandig is om zo niet helemaal door te draaien. Dat gaat absoluut gebeuren als je alles en iedereen open en onbevooroordeeld wilt benaderen. Ook voor My Chemical Romance heb ik een hokje. Op de deur staat “emo”, “gillende tienermeisjes” en er is ook een MTV-sticker opgeplakt.
Vroeger was alles zwart
De zanger van dit hokje, Gerard Way, ontmoet ik in het American Hotel in Amsterdam. Een uur voor aanvang ben ik aanwezig om de nieuwe cd The Black Parade te beluisteren. Way is klein, maar dat zijn de meeste bekende Amerikanen, en hij heeft zijn haar met veel peroxide gewassen. De mevrouw van Warner heeft mij verteld dat hij niet rookt, drinkt of drugs gebruikt dus dat hij waarschijnlijk erg fit zal zijn. Hij komt een kwartier te laat en het eerste wat hij doet, is lucifers zoeken om een sigaret op te steken. Ik heb een aansteker en die gebruikt hij meerdere malen.


Continue reading

Rowwen Hèze

Interview: Kyka. Foto's: George

Rowwen Hèze: Poëtische podiumbeesten
Amsterdam wordt op deze dag, zoals gewoonlijk, bevolkt door hordes toeristen die je ogen uitprikken met de paraplu’s die ze op deze miezerige dag hard nodig hebben. In de buurt van de Melkweg is de sfeer echter zonniger en kan ik de zachte g al horen.
Jack Poels
Het is vandaag dat Rowwen Hèze de nieuwe cd Rodus en Lucius presenteert. Daarvoor zijn bussen vol met trouwe aanhangers uit Limburg gekomen. Voordat de band het nieuwe materiaal aan het publiek laat horen, mag de pers bij toerbeurt met de mannen praten. Onder hen deze verdwaalde Friezin.


Continue reading

Rowwen Hèze – Rodus & Lucius

RHAM

rowwen_heze-rodus_en_lucius.jpgEen dag voor het interview met Rowwen Hèze vind ik de cd in mijn brievenbus. Ik ben een beetje zenuwachtig, want als blonde interviewster wil je toch de vooroordelen bestrijden en met intelligente vragen komen over, ook, hun nieuwe cd. Het is het eerste nieuwe materiaal dat de band uitbrengt na hun jubileum-cd Kilomeaters. De cd daarvoor, Dageraad uit 2003, was wat triester van inslag door de persoonlijke tegenslagen van zanger Jack Poels. Bij deze cd zit naast Jos Haagmans (o.a. Doe Maar) ook Tren van Enckevort van Rowwen Hèze zelf aan het stuur als producer. Aan het begin van Rodus & Lucius wordt verteld dat Jack Poels al bijna vijftig wordt. Zo oud al, denk ik nog. Dat deze man van middelbare leeftijd het feesten nog goed onder de knie heeft, blijkt uit de rest van de cd. Het is wat je je voorstelt bij de muziek van de heren: feesten, bier drinken en genieten van het leven. Dit komt tot uiting in “Vechte, valle en opstoan”, “Beer”, wat ik interpreteer als een ode aan Ierland en de Ieren, “‘t Greune monster” over jaloezie en “Krokodillelearelaarze”. Toch kun je de Limburgers nog altijd niet alleen maar scharen onder de feesttentenbandjes want er staan ook mooie luisterliedjes op als “Blaad an de palm” en “Shane” wat een eerbetoon is aan Shane McGowan van the Pogues, een van de inspiratiebronnen voor Rowwen Hèze. “Droemvlucht” een luisterliedje noemen doet het nummer tekort, want dit is een juweeltje. Het is een duet met Nynke Laverman en de combinatie van haar stem met die van Jack Poels bezorgt mij kippevel en zelfs ook wat chauvinisme; Fries en Limburgs, jongens, wat is Nederland toch een mooi land! En als Jack Poels zingt “Ik kus ow lang en stil” dan wil ik wel het lijdend voorwerp zijn. Ook al wordt hij dan bijna vijftig.

File: Rowwen Hèze – Rodus & Lucius
File Under: Drinken, feesten, genieten; Rowwèn Heze is er weer
File Video: [Vechte, valle en pstoan”]

The Veils

Interview: Kyka. Foto's: Sophie

Debuut voor Finn Andrews
Finn Andrews is te laat. Hij heeft een druk programma; interviews met Oor, de Volkskrant en na mij zullen Vrij Nederland en het NRC nog volgen. En passant heeft hij ook nog een studio-optreden voor 3voor12, waarna hij door zal gaan naar Brussel voor eenzelfde interviewronde. The Veils zijn ‘hot’ of men verwacht in ieder geval dat ze dat binnenkort gaan worden. Bron van al het opgetogen geroezemoes zijn de optredens die the Veils hebben gedaan waarbij ze hun nieuwe materiaal hebben getest op publiek. De combinatie van hun vorige cd The Runaway Found met nummers van de nog uit te komen cd Nux Vomica is goed gevallen bij pers en publiek. Zanger, componist en gitarist Finn Andrews heeft de vorige band ontslagen (zelf houdt hij tijdens het interview consequent vol dat ze ‘uit elkaar zijn gegaan’) en samen met zijn nieuwe band zal hij deze zomer o.a. optreden op Lowlands, waar ook de cd Nux Vomica gepresenteerd zal worden.
finn_lift_klein.jpg

Ook voor File Under is een half uurtje ingeruimd voor een gesprek met de spil van the Veils. Bij binnenkomst is de eerste indruk die hij maakt die van een gekwelde ziel. Finn Andrews is een jonge jongen. Lang, erg mager en een beetje bleekjes. Hij heeft een grote hoed op. Ik krijg een slap zweethandje. Hij heeft een redelijk zachte stem en zijn ogen en gedachten dwalen alle kanten op tot hij de draad weer terug heeft gevonden.


Continue reading

Bettie Serveert – Bare Stripped Naked

bettieserveert_barestrippednaked.jpgIk hou niet zo van Bettie Serveert. Of beter gezegd; na Palomine heb ik me niet meer verdiept in de Betties. Ik was destijds (alweer vijftien jaar geleden) niet van de uithalen van zangeres Carol van Dyk gecharmeerd in combinatie met het gitaarspel van Peter Visser. Van Dyk probeerde naar mijn mening boven de muziek uit te komen en de gitaar van Visser wrong zich in vele bochten om haar toch te overtroeven. Een stukje schrijven over de nieuwe cd Bare Stripped Naked voelt dan ook als huiswerk moeten maken in mijn vakantie. Op het laatste moment, zoals huiswerk dat betaamt, dan de cd toch maar opzetten. De eerste twee nummers bevestigen mij nog redelijk in mijn vooroordeel, maar bij het nummer Love & Learn haal ik mijn hoofd verbaasd van het kussentje waarop ik zo even nog heerlijk lag te genieten van mijn gelijk. Het blijkt geen eenmalig incident te zijn. Ook van Brain-Tag, Storm en The Rope geniet ik oprecht. Eigenlijk van de hele cd met uitzondering van het afsluitende Certainlie; vind ik echt de “oude” Bettie Serveert. Het is een semi-akoestische cd die, wat mij betreft, een goede wisselwerking laat zien tussen de verschillende muzikanten. Er is niemand die de boventoon wenst te voeren wat ervoor zorgt dat het klinkt als één band, één geheel. De cd doet intiem aan door de rustige nummers die hier een daar een beetje jazzy aandoen, maar passend zodat het “echt” blijft en niet gaat klinken als een bandje wat ineens een uitstapje wil gaan maken naar een andere muziekrichting. Leuk voorbeeld van de sfeer van de cd is Painted World; “New Orleans”-achtig gecombineerd met, OK dan, de soms rauwige en dan weer heldere stem van Van Dyk. Voor de fans van het eerste uur zal de cd dan misschien even wennen zijn of ronduit niet te pruimen, maar zij kunnen dan misschien nog wat met de dvd. Daarop is een concert te zien, in Brussel opgenomen, waarin Bettie in oude stijl haar kunsten vertoont. Echter ook met de nieuwe nummers want de band is al sinds januari aan het optreden met dit materiaal. Ook is er een soundcheck op te zien, beelden van opnames van de cd, foto’s en een filmpje (roadmovie genoemd) waarin we Bettie onderweg zien in Amerika.

File: Bettie Serveert – Bare Stripped Naked
File Under: Vooroordeelverstorend

Nynke Laverman – De Maisfrou

Pink

nynke_laverman-de_maisfrou.jpgWie zegt dat Friezen stug zijn, heeft waarschijnlijk nog nooit kennis gemaakt met Nynke Laverman. Haar tweede cd, De Maisfrou is sinds kort uit. Was haar vorige cd, Sielesâlt, een ode aan de fado en dichter Slauerhoff, deze cd is geïnspireerd op Zuid-Amerikaanse muziek zoals de tango. “Man op it sân” en “Por mi pasión” zijn daar goede voorbeelden van. Laverman en tekstschrijfster Albertine Soepboer gingen voor inspiratie een maand naar Mexico. Naast de muzikale inspiratie die ze daar hebben gevonden, vonden ze er ook passie, theater, dronkenschap en weemoed. Deze worden verwoord in het Fries en mocht je denken dat dat een harde taal is, dan zou je deze cd eens moeten beluisteren. De teksten van dichteres Soepboer en Laverman zijn als kleine gedichtjes die op muziek staan. Voor de niet-Friezen; u krijgt de vertaling bij de cd!
‘Ik dicht houvast
Ik geloof omdat ik zing
Ik dans mij moed
Ik droom tot het breekt’
Laverman heeft een warme stem die, gecombineerd met de muziek en soms theatrale insteek, je meeneemt van intens verlangen naar een minaar in “Kear”, het hebben van liefde in het eerdergenoemde “Por mi pasión” naar het zoeken naar wijsheid zoals “De frou fan mais” die heeft gevonden. De Maisfrou toont de schoonheid van de Friese taal in een bijzondere combinatie met Zuid-Amerikaanse muziek in de warme stem van Laverman.

File: Nynke Laverman – De Maisfrou
File Under: Fries juweeltje