Door: Ramon. Foto's: Storm

De Guess Who-zondag is voor mij de dag met het meeste festival-gevoel. Het zondagprogramma begint traditioneel wat vroeger dan de voorgaande dagen, maar de dag begint later door het feit dat er al een paar festivaldagen in de benen zitten, met langdurig uitslapen als gevolg. Dus bij de eerste, broodnodige kop koffie wordt het blokkenschema er al bij gepakt om de strategie van de dag te bepalen. Aj, de psychedelische new wave van Eagle Boston begint al om 16.00 uur; dat is midden in de ochtend! Nee, voor mij start de dag met het matineeconcert van de psychedelische krautrockers van CAVE. Als ik als aller-allerlaatste bezoeker die nog wordt toegelaten de mutjevolle dB’s-zaal binnenkom (dB’s werd vervolgens definitief VOL verklaard) is CAVE al begonnen en kan ik een gelukzalige glimlach niet onderdrukken. Een zaal vol ja-knikkende kopjes op een stompende, dwingend voortdenderende krautrock-groove. CAVE zet een magistraal, voornamelijk instrumentaal geluid neer waar je niet aan kunt ontkomen. Elk nummer bouwt in een hypnotiserend crescendo op waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de drummer, die nog strakker speelt dan de leggings die mijn lieftallige buurvrouw altijd aan heeft. Prachtig om naar te kijken (de band dan, niet die buurvrouw), maar ook mooi om te zien hoe dit viertal elkaar meeneemt en opstuwt. De band wordt subtiel geleid door een vanuit het jaar 1968 geteleporteerde toetsenist, die met kleine toetsbewegingen de richting aangeeft en diepere levels aanboort. Adembenemend. Vooral de laatste, lange Battles-esque track die wat mij betreft eeuwig had mogen duren, heeft mijn knikkende nekspieren drie keer dikker gemaakt. Wat een geweldig begin van mijn zondag; CAVE was moeiteloos een van de beste bands van dit hele Le Guess Who-festival.


Continue reading →

Door: Ramon. Foto's: Storm

Amper tiener af zijn ze, de mooie hipsters van Smith Westerns. Ze staan wat onwennig op het grote Tivoli-podium om de zaterdagavond van Le Guess Who? af te trappen. Met een uitnodigend debuutalbum Smith Westerns, een paar ijzersterke singles en een nieuw album Dye It Blonde (januari 2011) in het vat, ligt de wereld aan hun voeten. Ze toerden als voorprogramma mee met het doorgebroken Girls en tappen uit hetzelfde vat: gruizige garagerock uit de protopunktijd, met dikke klodders 70’s glam uit de beste Marc Bolan- en T-Rex-traditie. Een fijn geluid en hemelse melodieën, zo horen we het graag! Het venijn zit ‘m in het eerste deel van de set waarin die singletjes langskomen. Maar het kruit lijkt daarmee al snel verschoten te zijn. Wat volgt is een trits wat landerige midtempo songs die moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn waarbij de puntige frisheid plaatsmaakt voor middelmatigheid. En nog sneller dan dat ze opgekomen zijn, verdwijnen ze na nog geen half uurtje plots weer zonder gedag te zeggen. De zaal reageert verbaasd, maar ook gelaten. Het past ook wel weer bij zulke jonge gastjes die de kunst van het voorspel nog niet geleerd hebben. Er bovenop klimmen, klaarkomen en wegwezen.



Continue reading →