Interview: Lisa. Foto's: Jelmer
Op zondag 1 maart 2009 staan op de Lijnbaansgracht in hartje Amsterdam om drie uur al rijen met mensen. De Melkweg mag in zijn handjes knijpen vanavond: in de uitverkochte Max staat het frisse pop-icoon Katy Perry, terwijl de Oude Zaal de rockers van The Gaslight Anthem mag verwelkomen. Ook deze kant van het poppodium zal vanavond overvol zijn. De band brengt hierbij nog een verrassing met zich mee: twee sterke voorprogramma’s, namelijk Frank Turner en Polar Bear Club. Beide relatief onbekend, maar ze staan er natuurlijk niet voor niets. Aan mij de eer om dat onbenoembare Polar Bear Club eens wat vragen te stellen.
Continue reading
Polar Bear Club
1 Reply
Een maand geleden ben ik werkloos geworden. Best fijn om vrije tijd te hebben, maar nu heb ik het teveel. Ik besloot dat jobhunten mijn nieuwe dagtaak werd, dus struin ik de godganse dag het internet af en vliegen sollicitatiebrieven de deur uit. Echter, deze week stop ik er even mee, want ik word slordig! Laatst heb ik twee sollicitatiebrieven naar hetzelfde bedrijf gestuurd. Hoogste tijd dus om te relaxen en dat doe ik met de nieuwe cd van Relax. Toen ik twee jaar geleden hun eerste cd: Live @ Panama in handen kreeg deed ik een hupsje van plezier, want 
Over het algemeen vind ik Nederlandstalige (pop)muziek vervelend. Sommige teksten klinken in het Nederlands zo suf, terwijl ze in het Engels wel te pruimen zijn. Bepaalde artiesten doen het er ook om. Hoe meer geneuzel hoe meer liefhebbers. Ik vind niet alles stom, hoor. Ik vind 
In Huize Lisa is het ongewild al geruime tijd erg stil op het “concert-bezoek-front” en daar baal ik behoorlijk van. Dus heb ik een deal met mezelf gesloten dat ik er wat meer werk van ga maken en dan moet dat goed komen. Om mijn terugkeer naar de live muziek weer leven in te blazen begin ik met de live cd van 
Ik kachelde van de week in mijn autootje door een vrij rustige straat toen ik plotseling een volwassen vent zag lopen in een korte roek met een roze panty aan en een groene pruik op zijn hoofd. Verder liep er geen hond op straat, dus dat zag er nogal idioot uit. Carnaval doet rare dingen met mensen, zoveel is wel duidelijk. Zelf probeer ik dweilorkesten en optochten zo veel mogelijk te vermijden. Om de simpele reden dat ik er een pesthekel aan heb. Ook 
Ik ben redelijk lui, soms zelfs zo erg dat ik niet eens een paar passen wil zetten om iets te pakken. Dan kijk ik er wel heel lang naar, in de hoop dat het misschien vanzelf naar me toe komt. Ik zit nu al vijf minuten voor me uit te staren in de hoop dat ik van een afstandje de naam van de zanger zie op het cd hoesje. Vreselijk irritant is dat als je iets weet maar er niet op komt. Met dank aan internet – wel bij de hand – heb ik antwoord: 
Ik krijg wel eens te horen van onze opperdespoot dat hij mijn muzieksmaak niet helemaal kan peilen, wat als gevolg heeft dat ik cd’s opgestuurd krijg waarvan ik spontaan in paniekaanvallen uitbarst. Met angst en beven zag ik daarom het volgende huiswerk tegemoet. En toen belandde 
“Gezellig, Kerst!” Althans, dat dacht ik vroeger altijd wanneer de kerstspulletjes weer van zolder werden gehaald. Kerst was leuk want dan kwam er familie van ver met kadootjes en kregen we eten wat we normaal niet kregen omdat dat te veel werk was om klaar te maken. Tegenwoordig krijg ik een heel ander gevoel met kerst. Dat is ook omdat er ieder jaar wel iets gebeurt wat over de hele kerst heen schijt en zodat er uiteindelijk weer geen bal aan blijkt te zijn. Deze kerst heeft mijn gestel besloten lekker griep te krijgen. Terwijl iedereen nu lekker aan de borrel zit in de café’s zit ik achter de cd-speler samen met 
Optreden is blijkbaar grappig. Tenminste, dat lijkt zo uit de opnamen van 
“Ik speel niet meer in voorprogramma’s, daar doe ik niet aan!”, riep