Category Archives: Lisa

Polar Bear Club

Interview: Lisa. Foto's: Jelmer

Op zondag 1 maart 2009 staan op de Lijnbaansgracht in hartje Amsterdam om drie uur al rijen met mensen. De Melkweg mag in zijn handjes knijpen vanavond: in de uitverkochte Max staat het frisse pop-icoon Katy Perry, terwijl de Oude Zaal de rockers van The Gaslight Anthem mag verwelkomen. Ook deze kant van het poppodium zal vanavond overvol zijn. De band brengt hierbij nog een verrassing met zich mee: twee sterke voorprogramma’s, namelijk Frank Turner en Polar Bear Club. Beide relatief onbekend, maar ze staan er natuurlijk niet voor niets. Aan mij de eer om dat onbenoembare Polar Bear Club eens wat vragen te stellen.
Polar Bear Club


Continue reading

Relax – Odeur De Clochard

Universal

Een maand geleden ben ik werkloos geworden. Best fijn om vrije tijd te hebben, maar nu heb ik het teveel. Ik besloot dat jobhunten mijn nieuwe dagtaak werd, dus struin ik de godganse dag het internet af en vliegen sollicitatiebrieven de deur uit. Echter, deze week stop ik er even mee, want ik word slordig! Laatst heb ik twee sollicitatiebrieven naar hetzelfde bedrijf gestuurd. Hoogste tijd dus om te relaxen en dat doe ik met de nieuwe cd van Relax. Toen ik twee jaar geleden hun eerste cd: Live @ Panama in handen kreeg deed ik een hupsje van plezier, want Relax bevat alles wat ik leuk vind: Hiphop, jazz, funk, soul en r&b. Ik was erg benieuwd of ze dat kunstje nogmaals konden flikken. Op dat antwoord hoefde ik gelukkig niet lang te wachten, op Lowlands 2004 vielen ze in voor Arrested Development, waar ze een aantal nieuwe nummers speelden en ook die vond ik te gek. Sinds vorige week heb ik hun nieuwe cd, Odeur De Clochard, en ik krijg er weer geen genoeg van. Wat ik zo waardeer aan Relax is dat het een selfmade band is. Ze schrijven, mixen en produceren alles in hun eigen studio. Voor deze cd hebben ze een blik gastartiesten opengetrokken: ex-Defunkt Joe Bowie, idol Boris en Jacqueline van Krezip Zij steken de handen uit de mouwen. Ook maken ze nu meer gebruik van trompetten en saxofoons en dat maakt het geheel zo spannend om naar te luisteren. Ik vind het een Hollands meesterwerkje geworden, maar met een knoepert als hun debuut-cd kon het ook niet uitblijven.

File: Relax – Odeur de Clochard
File Under: Relax? Nee! Voetjes van de vloer

Piepschuim – Ergernis

Marista Music Company

Over het algemeen vind ik Nederlandstalige (pop)muziek vervelend. Sommige teksten klinken in het Nederlands zo suf, terwijl ze in het Engels wel te pruimen zijn. Bepaalde artiesten doen het er ook om. Hoe meer geneuzel hoe meer liefhebbers. Ik vind niet alles stom, hoor. Ik vind Blof leuk, maar Acda & de Munnik vind ik een kwelling en aan Volumia vind ik echt te erg en over Marco B zal ik maar niks zeggen. Piepschuim is mijn nieuwe huiswerk en vol verwachting klopt mijn hart. De cd heet Ergernis en dat klinkt veelbelovend. En jawel – je zult het altijd zien – ik vermaak me kostelijk, zelfs wanneer er tweestemmig gezongen wordt! De teksten zijn erg grappig. Het is geen cabaret wat A & M trachten te doen, maar geestige verhaaltjes. Waar je naar wil blijven luisteren om te weten hoe het afloopt. De zanger irriteert me niet en ik vind het gezellig dat ze met veel verschillende instrumenten aan het knutselen zijn. Ik speel zelf geen instrument, dus ik ben snel onder de indruk wanneer mensen van alles oppakken en er een zuivere toon uit weten te knallen. Verwacht overigens geen heftige gitaarmomenten en hard geschreeuw van Piepschuim. Mij doet het hier en daar aan Krang denken, die heb ik vaak live gezien en daar was niks mis mee. Ik ben benieuwd hoe Piepschuim het er live vanaf brengt. Ik denk dat het dolle pret is.

File: Piepschuim
File Under: Ergernis: 0
File Audio: [Goed zoeken]

Benny Sings – I love You

Sonar Kollektiv

In Huize Lisa is het ongewild al geruime tijd erg stil op het “concert-bezoek-front” en daar baal ik behoorlijk van. Dus heb ik een deal met mezelf gesloten dat ik er wat meer werk van ga maken en dan moet dat goed komen. Om mijn terugkeer naar de live muziek weer leven in te blazen begin ik met de live cd van Benny Sings. Een one-man project uit Nederland die een stortbui van Awards over zich heeft gekregen EN één en al lovende recensies. Dus ik ben zeer nieuwsgierig wat me te wachten staat. Als ik het cd hoesje lees zie ik dat Benny met veel meer dan one-man is. De cd is opgenomen met een legio aan bandleden allen verzameld op het podium in het Bimhuis. “Barst maar los!”, dacht ik nog. Vlak daarna volgde de grote teleurstelling: de opnamen zijn zo gladjes, zo netjes en foutloos dat ik zelfs geen enkel piepje of kraakje hoor. Ik hou juist wel van een beetje rommelige boel. Op een gegeven moment dacht ik zelfs even dat het een coverband was. Het eerste nummer: “Little Donna” doet mij meteen de tekst blèren van Christopher Cross‘s: “All right”. En bij de rest van de nummers heb ik sterk het gevoel dat ik naar de rustige nummers van de Franse band Phoenix zit te luisteren. Ik zou zo graag allemaal leuke dingen willen schrijven over deze band, ik heb de cd ook al best vaak gedraaid, maar voor mij is het echt te soft. Ze sluiten de cd af met een draak van een nummer dat wel een Jesus-Christ Superstar-koor lijkt en dan wordt me toch echt te veel. In hun bio staat dat het een goede plaat is voor mensen met een depressie of een kater. Ja, je kunt het ook afdwingen!

File: Benny Sings – I Love you
File Under: I don't love you back

White Cowbell Oklahoma – Cencero Blanco

Bertus

Ik kachelde van de week in mijn autootje door een vrij rustige straat toen ik plotseling een volwassen vent zag lopen in een korte roek met een roze panty aan en een groene pruik op zijn hoofd. Verder liep er geen hond op straat, dus dat zag er nogal idioot uit. Carnaval doet rare dingen met mensen, zoveel is wel duidelijk. Zelf probeer ik dweilorkesten en optochten zo veel mogelijk te vermijden. Om de simpele reden dat ik er een pesthekel aan heb. Ook White Cowbell Oklahoma doet rare dingen met mensen, zo lees ik het volgende in hun bio: Nudity and rampant substance abuse is common at the Cowbell shows. Porn queens cohabitate the stage with the band. Gushing phallic objects, lewd coleslaw wrestling, maniac Mexican midgets, and fried chicken cannons Al dat “moois” kun je verwachten tijdens een optreden van dit 10-koppige gitaargezelschap. En het allerleukste komt nog: ze maken ook nog eens superfijne stevige Southern rock, boogie, R&B, blues. Een grote milkshake van alles wat goed is! Ik hoor cirkelzagen voorbij komen, piano’s, orgels, vier gitaristen met veel solo’s en een zangeres die Bunny heet. Alles is overdreven op Cencero Blanco, maar dat is ook zeker de bedoeling. White Trash en Titty bars, whiskey, geweren, drugs en vrouwen. Daar staan ze voor, maar wel met een hele grote korrel zout. Echt te gek! Ik denk dat 1 avond live muziekgeweld van deze heren aan geen 5 minuten carnaval in Nederland kan tippen.

File: White Cowbell Oklahoma – Cencero Blanco
File Under: Alaaaaaaf aan White Cowbell
File Audio: [Shot a Gamblin Man] [Cheerleader]
File Video: [San Antone]

Hazy Malaze – Blackout Love

Fargo / Munich

Ik ben redelijk lui, soms zelfs zo erg dat ik niet eens een paar passen wil zetten om iets te pakken. Dan kijk ik er wel heel lang naar, in de hoop dat het misschien vanzelf naar me toe komt. Ik zit nu al vijf minuten voor me uit te staren in de hoop dat ik van een afstandje de naam van de zanger zie op het cd hoesje. Vreselijk irritant is dat als je iets weet maar er niet op komt. Met dank aan internet – wel bij de hand – heb ik antwoord: Neal Casal! Natuurlijk! Eigenlijk schaam ik mij nog niet eens zo heel erg, Neal Casal is bekend onder een beperkt publiek en hoor je ook niet dagelijks. Ik ken zijn solowerk een beetje en dat is meer country-rock en niet echt mijn kopje thee. Maar nu is er Hazy Malaze, dit is de blues-soulband waarmee Neal Casal zijn live-optredens inkleurt en plaatjes maakt. Eigenlijk best wel leuk, maar van mij mag er wel wat harder worden gebeukt op de gitaren. Het is allemaal een beetje kaal, weinig franje en vooral geen ingewikkelde gitaarsolo’s. Het klinkt te gebruiksvriendelijk. Ik lees hier en daar dat de soul er vanaf druipt. Ik vind wel wat soul, maar te weinig om mijn wijde pijpen uit de kast te halen. Maar ik heb al wat jaartjes ervaring in het luisteren naar blues en soul en ben niet snel tevreden. Bij mij moet blues bepaalde ingrediënten hebben en ik mis er een paar. Wel moet ik zeggen dat ik dol ben op de stem van Neal Casal, die doet mij hier en daar wat aan Johnny Lang denken en daar krijg ik het dan wel weer warm van.

File: Hazy Malaze – Blackout Love
File Under: Blues voor beginners

Monsoon – Speak

LC Music

Ik krijg wel eens te horen van onze opperdespoot dat hij mijn muzieksmaak niet helemaal kan peilen, wat als gevolg heeft dat ik cd’s opgestuurd krijg waarvan ik spontaan in paniekaanvallen uitbarst. Met angst en beven zag ik daarom het volgende huiswerk tegemoet. En toen belandde Monsoon in mijn brievenbus. Het werd een goede dag. Opgelucht begin ik aan deze recensie, want dit is mooi. België heeft op muzikaal gebied totaal geen hulp nodig. Kijk naar o.a. Hooverphonic, Zita Swoon, Ozark Henry en nu ook het geweldige Monsoon. Alison Goldfrapp meets Tracy Bonham en PJ Harvey, daar doet het mij aan denken. Speak is het 2e album van het sextet uit Brussel. Twee jaar geleden waren ze al klaar om hun debuut te maken, toen werd hun label, Les Enfant Terrible, getorpedeerd door BMG en vervolgens ging hun eerste plaatje de kluis in. Nu zijn ze zo verstandig geweest het plaatje terug te kopen en het in eigen beheer uit te geven. Speak komt via LC Music. Nu kunnen ze hun creatieve ei volledig kwijt zonder beperkingen van buitenaf. En zo werden er twaalf uiterst rockende/theatrale/ Latenight jazzy liedjes geboren. Ik hoor wilde gitaren en strakke drumpatronen die worden aangevuld met piano en violen die mijn luxaflex doen trillen. Dat alles bijgestaan door de warme maar soms iets te overdreven stem van Delphine Gardin maakt het geheel compleet.

File: Monsoon – Speak
File Under: Kippenvel met Vlaamse frietjes
File Audio: [klik op Media]

Bent – Ariels

Open

“Gezellig, Kerst!” Althans, dat dacht ik vroeger altijd wanneer de kerstspulletjes weer van zolder werden gehaald. Kerst was leuk want dan kwam er familie van ver met kadootjes en kregen we eten wat we normaal niet kregen omdat dat te veel werk was om klaar te maken. Tegenwoordig krijg ik een heel ander gevoel met kerst. Dat is ook omdat er ieder jaar wel iets gebeurt wat over de hele kerst heen schijt en zodat er uiteindelijk weer geen bal aan blijkt te zijn. Deze kerst heeft mijn gestel besloten lekker griep te krijgen. Terwijl iedereen nu lekker aan de borrel zit in de café’s zit ik achter de cd-speler samen met Bent. Ik wist al lang dat het een mooie cd was, maar met de kerst lijkt het wel of overal een ander luchtje aan zit want ik word nu een beetje droevig van Bent. Is het de eenzame kerstavond of is het Sian Evans (Kosheen)? Ik weet niet wat dat is met haar stem en mijn gemoedstoestand, maar ik kan altijd als een coma-patiënt naar haar blijven luisteren. Ze zingt het dromerige “I can’t Believe it’s over”. En zo hebben de heren van Bent buiten hun vaste trouwe metgezel Katty Heath hulp gekregen van Steve Edwards (Cassius) en Rachel Foster (The Weekend Players). Persoonlijk vind ik dit album leuker dan het vorige, dat was meer synthesizer- en samplewerk, wat het ook goed deed, maar nu zijn er echte instrumenten gebruikt en echte mensen. En dat werkt voor mij veel beter!

File: Bent – Ariels
File Under: Geen vrolijke kerstplaat, wel mooie liedjes om bij weg te dromen.

Joss Stone – Mind Body & Soul Sessions (DVD)

EMI

Optreden is blijkbaar grappig. Tenminste, dat lijkt zo uit de opnamen van Joss Stone‘s optreden in The Bowery Ballroom in New York. Ze vindt het nodig om telkens tussen de nummers door te giebelen en te “klessebessen” met het publiek. Ik vind dat wel even leuk hoor, maar ik ben dat ge-theeleut snel zat. Ik denk eigenlijk eerder dat het “alles grappig vinden” de leeftijd is, want het meiske is immers nog maar 17. Maar dat is haar vergeven want verder kan ik echt niks vinden wat mij stoort aan haar en haar optreden. Maar dat is ook deels te danken aan haar gevolg. Buiten het feit dat ze een gouden strotje heeft, sleurt ze ook nog een behoorlijke band met zich mee. Dat is overigens geen lange zoektocht geweest want men wil nogal graag met haar werken. Ik denk dat het hierdoor komt: Betty Wright heeft haar eerste cd The Soul Sessions geproduceerd, en zij kent weer allemaal belangrijke Soulmensen en die worden dan van stal gehaald om mee te werken. Bijvoorbeeld Angie Stone (geen familie!), zij schreeuwt een paar keer mee op de achtergrond, en Lamont Dozier friemelt mee op gitaar. Toch niet de minsten dacht ik zelf. Ik hoop ook dat er nu meer 17-jarige puberende TMF-ers die bagger uit de top 40 eens vergeten en een keer gaan luisteren naar echte muziek, met echte muzikanten, want Joss Stone geeft toch wel het voorbeeld dat het nog steeds kan, ook al ben je 17.

File: Joss Stone – Mind Body & Soul Sessions
File Under: Puistjes uitknijpen op soulmuziek

Anouk – Hotel New York

“Ik speel niet meer in voorprogramma’s, daar doe ik niet aan!”, riep Anouk in een gesprek met MTV. Ik werd meteen overmand door een gevoel van medelijden toen ze daarna verkondigde dat hubbie: “The Anonymous” alias The Postman in haar voorprogramma staat. Misschien is het wel handig dat hij erbij is, ze is inmiddels voor de 3e keer in verwachting van een Postmannetje of vrouwtje, dus wie weet kan hij haar rondvliegende hormonen een beetje in bedwang houden tijdens de aankomende tour. Want die komt er aan vanwege haar laatste album: Hotel New York, Anouk’s vierde officiële album. Voorop stond dat het geen overgeproduceerd album mocht worden zoals Graduated Fool. Daarom is er hulp ingeschakeld van producer Cliff Norrel, de meneer die o.a. heeft samengewerkt met Weezer, R.E.M. en Jeff Buckley. Tony Maserati (Black Eyed Peas, Alicia Keys, Beyonce) heeft het afmixen voor zijn rekening genomen. Je zou denken dat je met hulp van deze creatievelingen wel verzekerd MOET zijn van een gevarieerd plaatje, maar dat valt nogal tegen. Wat mij nogal irriteert, is dat Anouk nu al een jaar of zeven over dezelfde dingen lijkt te zingen. Ik wil eens wat anders horen dan dat mannen strontvervelend en onaardig zijn. En ja, mede daarom is Anouk ook zo geliefd, lekker je frustraties weg- en meeschreeuwen! Tuurlijk schreeuwt ze ook wel over andere dingen, maar dit is toch echt een terugkerend onderwerp. Het staat allemaal als een huis en klinkt goed, maar wat mij betreft mag ze wel een keer een ander truukje doen.

File: Anouk – Hotel New York
File Under: Lekker meezingen, geen meesterwerk