Polydor / Universal

Als muziek emotie wordt, stokt mijn woordenstroom. Ik kan niet uitleggen waarom ik Funeral van The Arcade Fire zo bloedmooi vind, een mijlpaal, een statement, de definitie van alles wat muziek móet zijn. Al die dingen gelden ook voor het bijna even dramatische Through the Windowpane, het eerste album van de Guillemots. Words can’t express what it means. Ik weet alleen: beter dan dit komt er dit jaar niet meer. Het kon ook verdomme niet missen. Op Lowlands stond ik betraand bij de Guillemots uit triomf; ein-de-lijk speelden mijn helden een kamerbrede versie van “Who left the lights off”; nu het album uit is (en de relatie met mijn vriendin) blijkt het thema van Through The Windowpane verloren liefde en is het bij “Redwings” wéér vechten tegen de tranen. Hel! “If the world ends” is net Keane en ik vind het fucking móói! En dan komt “We’re here” erachteraan, als een warme knuffel om het goed te maken, om je te vertellen dat het allemaal zo erg niet is… Through the Windowpane is een brok-in-je-keel-plaat, om niet te vaak te draaien, want van hartstocht kun je ook teveel hebben. Dat is de pest met dit genre, de scheidingslijn tussen puur en machinaal luistert zooo nauw. Ik hoor Fyfe Dangerfield de sterren van de hemel zingen in “São Paulo” – Sometimes I could cry for miles – but I don’t – en ik wil niet dat hij dat een volgende keer weer net zo probeert te herhalen. Fyfe wéét dat. Het is precies de reden dat de Guillemots bij elk optreden weer compleet anders klinken. Dát is wat de Guillemots anders maakt dan al die bands die aan emotie-uitverkoop zijn gaan lijden: een normale podiumpresentatie is live dús niet goed genoeg, een perfect album is júist verkeerd. De Guillemots zijn nog even compromisloos als The Mars Volta. De Guillemots zijn de verbeelding van het theatrale, de viering van het leven; ze zijn de sacrale stiltes, de naïeve uitbundigheid, de samengeknepen lippen en het hikkende geluk.

File: Guillemots – Through The Windowpane
File Under: Geen meesterwerk, wél mijn plaat van het jaar.