1. Touché Amoré – Parting The Sea Between Brightness And Me
2. Motorpsycho – Roadwork vol.4: Intrepid Skronk
3. Kurt Vile – Smoke Ring For My Halo
4. Ringo Deathstarr – Ringo Deathstarr
5. The Pains Of Being Pure At Heart – Belong
6. Stephen Malkmus & The Jicks – Mirror Traffic
7. Björk – Biophilia
8. Radiohead – The King Of Limbs
9. Bright Eyes – The People’s Key
10. dEUS – Keep You Close
Reflections Records
De controle nemen, dat is een onderwerp waarover Neerlands hardcore-trots No Turning Back zeker wat te vertellen heeft. Sinds 1997 is deze band een van de toonbeelden van hoe je het allemaal zelf kan doen. En daarmee heeft deze hardcore-band het behoorlijk ver geschopt, zeker voor Nederlandse begrippen. Wat heet. Meerdere wereldtournees over alle continenten, platen die worden uitgebracht door de betere labels en een enorme live-reputatie heeft het ze al opgeleverd. Take Control is geloof ik hun vijfde plaat, al kan ik er wellicht eentje naast zitten, en ook deze staat weer van begin tot eind barstensvol old-school kneiters, met daarin de juiste afwisseling tussen hard, lomp, agressief en snel, en met het hardcore-hart op de juiste plaats qua teksten. Muzikaal gesproken zijn deze Brabanders nog altijd blijven plakken bij de New York Hardcore, en deze keer hebben ze het op plaat het ook geluidstechnisch weer een beetje weten vast te leggen, waardoor je de mosh nog net wat lekkerder erin hoort beuken met het volume op tien. Dertien stuks knetterende hardcore-songs, verpakt in iets meer dan 23 minuten, meer heb je als hardcore-liefhebber voorlopig niet nodig.
File: No Turning Back – Take Control
File Under: De mosh leggen
File Audio: [MySpace]
Saddle Creek / Universal
Het is intussen bijna vier jaar geleden dat Conor Oberst een volledige plaat uitbracht onder de naam Bright Eyes. In de periode hierna nam hij een plaat op met de Monsters Of Folk en een tweetal solo-platen, die echter niet zoveel deden. Vorig jaar verscheen echter uit het niets de heruitgave van de EP One Jug Of Wine, Two Vessels, die voor de gelegenheid was aangevuld met enkele splinternieuwe tracks. En nu is er dan eindelijk weer een echte Bright Eyes-plaat. En dat is er niet zomaar eentje. Onze Conor heeft namelijk hiermee meteen een van zijn meest stevige doch uiterst poppy platen uit zijn indrukwekkende carrière gemaakt. De roots- en americana-invloeden zijn teruggeschroefd ten faveure van pakkende refreinen, stevige gitaren, creatief gebruik van studio-trucage en een stel refreinen die zich na een enkele luisterbeurt al vastkleven in je schedel. Door de ronduit moderne productie haakt deze plaat meer aan bij het ondergewaardeerde Digital Ash In A Digital Urn uit 2005 dan bij de country-plaat I’m Wide Awake, It’s Morning uit datzelfde jaar. The People’s Key zit vol met catchy songs, zoals eerste single “Shell Games”, het stevig rockende “Jejune Stars”, het draaiende “Triple Spiral” en de prachtballad “The Ladder Song”. Natuurlijk zullen er nog altijd mensen zijn die maar moeilijk kunnen luisteren naar Oberst’s dik aangezette dramatiek, maar voor de liefhebbers zoals ik is dit gewoon dik genieten. Ik kan voorlopig niet stoppen met luisteren naar The People’s Key en mijns inziens is dit de eerste echt goede indierock-plaat van 2011. Nu maar hopen dat dit niet de laatste Bright Eyes-plaat is, zoals Oberst ons wil doen geloven in diverse recente interviews, want dat zou ik echt zonde vinden.
File: Bright Eyes – The People's Key
File Under: De eerste goede indierock-plaat van 2011
File Audio: [MySpace]
Fearless / Ada / Rough Trade
Soms merk je pas na enkele jaren wat de invloed was van een bepaalde groep op een genre. Zo was er eind jaren ’90/begin van de jaren ’00 een metalcore-band genaamd Eighteen Visions, die in Europa niet zo vreselijk veel voorstelde terwijl ze in de VS bijna op arena-niveau zaten. 18V, zoals ze altijd afgekort werden, maakte het soort metalcore dat uitgerekend nu erg populair is, met enorm zware metalriffs, harde breakdowns, good cop/bad cop vocalen en hier en daar wat toetsenbliepjes en industrial-invloeden. Ook was 18V een van de eerste metalcore bands die zich zo’n beetje kleedden als Mötley Crüe, alleen dan in combinatie met een soort gothic-stylo. Motionless In White heeft zichzelf genoemd naar een nummer van 18V, en klinkt ook nog eens bijna als deze band. Erg origineel zijn ze dus niet. Maar wat ze doen, doen ze wel erg goed. De breakdowns liegen er niet om, de Mosh wordt op een gruwelijk zware manier gebracht (want de Mosh, die doe je niet, die breng je), de cleane zang is massaal en wordt afgewisseld met behoorlijk intens geschreeuw. De songs razen en blazen, en hoewel soms iets te bombastisch voor mijn smaak is, mede door de iets te prominente toetsen, moet ik wel toegeven dat het allemaal uitermate professioneel wordt neergezet. Ik verwacht eerlijk gezegd niet dat men in Europa heel erg warm gaat lopen voor deze band, maar in de VS zou dit best wel eens de gedoodverfde opvolger kunnen zijn van 18V.
File: Motionless In White – Creatures
File Under: Zeer zware metalcore met hier en daar wat bliepjes
File Audio: [MySpace]
1. Los Campesinos! – Romance Is Boring
2. Motorpsycho – Heavy Metal Fruit
3. Masshysteri – Masshysteri
4. Ariel Pink’s Haunted Graffiti – Before Today
5. Broken Social Scene – Forgiveness Rock Record
6. Sleigh Bells – Treats
7. Deerhunter – Halycon Digest
8. The Morning Benders – Big Echo
9. Marnie Stern – Marnie Stern
10. No Age – Everything In Between
4AD / V2
Het is sinds het verschijnen van de dubbelaar Microcastle/Weird Era Continues aardig rap gegaan met Deerhunter. Ze hebben op basis van die plaat en de daaropvolgende reeks concerten een behoorlijke status opgebouwd in indierock-land. Terecht ook, aangezien Bradford Cox en consorten hun handen niet omdraaien voor een smakelijke mix van de betere indie, shoegaze, noise en dreampop. Halcyon Digest is hun vierde plaat, en tevens de meest toegankelijke uit hun oeuvre. Bradford Cox en collega-zanger/gitarist Lockett Pundt hebben op deze nieuwe plaat hun meest catchy nummers gezet, zonder dat daarmee die typische Deerhunter-sound is gecompromitteerd. In tegendeel, dit is wellicht de meest complete verzameling Deerhunter-liedjes achter elkaar. Of ze nu hun popkant omhelzen, zoals in het zeer pakkende “Memory Boy”, of juist weer meer zweven, zoals in prachtsong “Helicopter”, het maakt allemaal niet uit, de kwaliteit blijft over de gehele linie van de plaat gehandhaafd. Hoogtepunten te over, maar een songs als “Desire Lines”, met zijn ronddraaiende gitaar-outro, is toch zeker een van de betere songs van dit jaar, net als “Fountain Stairs” en “Revival”. Met deze plaat weet Deerhunter haar positie in de voorhoede van de indie-wereld te handhaven en wellicht zelfs nog verder uit te bouwen.
File: Deerhunter – Halycon Digest
File Under: Deerhunter's meest toegankelijke
File Audio: [MySpace]
File Video: [Helicopter]
4AD / V2
Eerder dit jaar verscheen het 4AD-debuut van Ariel Pink’s Haunted Graffiti, de band rond songwriter Ariel Pink, die eerder via het aan Animal Collective gelieerde Paw Tracks-label een handjevol platen uitbracht. Die eerdere platen waren voornamelijk lo-fi werkjes, maar met zijn eerste volwaardige studio-productie Before Today plaatste Ariel Pink zich dit jaar behoorlijk in de schijnwerpers. Before Today is namelijk zo’n typische plaat die zich nauwelijks in een hokje laat plaatsen. De sound is enorm afwisselend, lo-fi dingen worden afgewisseld met jaren ’80 geïnspireerde MOR, noise-uitbarstingen staan pal naast prachtige koorzang, de nummers nemen allerlei vreemde wendingen en bochten (zoals in prachtsingle “Round And Round”, waarin halverwege een telefoongesprek geplaatst is), en de zang is af en toe ronduit gefreaked te noemen. In Pitchfork-kringen noemen ze dit overigens chillwave, ook weer zo’n prachtige popjournalistenterm. In eerste instantie is het behoorlijk wennen aan dit allegaartje, maar na een paar luisterronden tekenen zich een aantal klasse-songs af voor de eeuwigheid, met als persoonlijke favoriet “Can’t Hear My Eyes”, waarin Ariel Pink de onderkoelde sound van Hall And Oates lijkt te gebruiken als sjabloon. En ook songs als “Fright Night”, het eerder genoemde “Round And Round”, “Butt-house Blondies” en de obscure jaren zestig cover “Bright Lit Blue Skies” zijn songs met allure. Terecht een van de beste platen van 2010, en gegarandeerd dat deze hoog in mijn jaarlijst komt.
File: Ariel Pink's Haunted Graffiti – Before Today
File Under: Bijzonder smakelijk chillwave allegaartje vol klasse-songs
File Audio: [MySpace]
File Video: [Bright Lit Blue Skies]
Souterrain Transmissions / Konkurrent
Soms heb je gewoon even een hart onder de riem nodig. Als het weer eens niet meezit, bijvoorbeeld wanneer je relatie uit is of als je weer eens zonder werk zit, zoals in mijn geval. Dan kun je wel een oppepper gebruiken. Gelukkig is daar dan precies op tijd de derde plaat van Marnie Stern, die zich op haar twee eerdere platen al liet gelden als een soort van motivatie-coach gewapend met een gitaar en een hoog stemmetje, en die samen met haar ongeleide projectiel van een drummer (Zach Hill, bekend van onder meer Hella) een flinke lading notenbalken en oneliners over de luisteraar uitstortte. Maar deze derde plaat is toch even net iets anders dan de opgewekte twee vorige platen, al was het alleen maar vanwege het feit dat hij zelf-getiteld is, wat suggereert dat deze plaat een stuk persoonlijker opgevat zou kunnen worden. Nog steeds zitten de nummers vol met druk wriemelende gitaarlijntjes, straffe drumroffels en dwars door elkaar lopende cheerleader-zang, echter de sfeer is een stuk minder losgeslagen dan voorheen en er zijn zelfs relatieve rustpunten te vinden in de vorm van “Transparancy Is The New Mystery” en “Her Confidence”, die beide behoorlijk slepend zijn te noemen. Van een achteruitgang qua kwaliteit is gelukkig geen sprake, en ondanks de iets donkerder sfeer weet Marnie nog steeds enorm opwekkende songs in elkaar te steken, met een paar geweldige pop-hooks die na een paar keer draaien niet uit mijn kop te slaan zijn. Nog steeds is dit geen lichte kost en moet je er wat in groeien, je kan er echter op rekenen dat deze plaat weer in mijn jaarlijst terecht gaat komen.
File: Marnie Stern – Marnie Stern
File Under: Nog geen achteruitgang in kwaliteit te bespeuren
File Audio: [MySpace]
Ny Vag Records
Collega Charlie stak eerder dit jaar een stevige loftrompet op over de debuutplaat van het Zweedse garage-punk kwartet Masshysteri. Een heerlijke brok garage-punkpop-in-het-Zweeds, met soulvolle recht-uit-het-hart-zang en een paar superaanstekelijke popsongs. Die plaat stamt echter uit 2008, en nu is er dan de nieuwe selftitled plaat, die overigens ook alweer een paar maandjes uit is. Dat ik hem niet eerder kon bespreken komt omdat het behoorlijk lang duurde voor ik mijn bestelde plakken vinyl in ontvangst mocht nemen, die waren ruim zes weken onderweg vanuit Umeå, Zweden. Maar goed, ik heb dan nu de nieuwe plaat onder de naald liggen en net als bij de vorige ga ik weer helemaal voor de bijl bij dit geweldige orkestje. Tien ogenschijnlijk bloedsimpele songs, met een aantal briljante refreinen en die heerlijke jongetje-meisje zang van Robert en Sara (achternamen doen Zweedse punks niet aan). En zo kan het gebeuren dat ik voluit in het steenkolen-Zweeds meezing met prachtsongs als “Dom kan inte höra musiken”, “Spökstad” en “Låt dom hata oss”, en ook al versta ik het niet helemaal, ik voel het wel. Masshysteri heeft alles wat goede punkrock moet hebben en nog net wat extra, namelijk briljante songs, en met twee bijna perfecte platen op zak tellen ze wat mij betreft als een grote belofte voor de toekomst.
File: Masshysteri – Masshysteri
File Under: Briljante garage-punkpop in het Zweeds
File Audio: [MySpace]
Rise / Ada / Rough Trade
Het uit Indiana afkomstige Continuance is een van de nieuwste signings op het Rise-label, en doet aan snelle, melodieuze hardcore met een stevige Christelijke inslag in de teksten. Dat betekent dus korte songs, een hoog tempo, veel melodie-riedels in de riffs en een behoorlijk over-the-top gaande schreeuwstrot. En het is juist die schreeuw die bij deze band voor gefronste wenkbrauwen gaat zorgen, want zanger Dylan bedient zich van het type strot zoals de schreeuwer van The Spirit That Guides Us dat ook doet: hoog en hees. Een duidelijk gevalletje ‘love it or hate it’, en laat ik nu net aan de love it-kant staan, want ik trek deze manier van schreeuwen wel goed, al kan ik me heel goed voorstellen dat lang niet iedereen er hetzelfde over denkt. Muzikaal gesproken zit Continuance in het straatje van bands als Comeback Kid, Shai Hulud en Carry On, dus dat zit verder wat mij betreft wel snor. Deze band heeft iets ongrijpbaars over zich, dus als ze het langer volhouden (iets wat sowieso een enorme opgave lijkt voor hardcore-bands) zouden ze best wel eens in staat kunnen zijn om een rasechte genre-klassieker af te leveren. Carry Ourselves is dat nog niet, maar is toch zeker een heel aardige plaat geworden. Met als enige kanttekening de zang, die niet voor iedereen even makkelijk te verteren zal zijn.
File: Continuance – Carry Ourselves
File Under: Melodieuze schreeuw-core
File Audio: [Myspace]