Warner
Alsof ik een stomp in mn maag kreeg kwam de eerste luisterbeurt van Bloodsports binnen. Even naar adem snakken, tranen in de ogen. Ineens het besef dat ik zonder het te weten dit gevoel al meer dan 10 jaar heb moeten missen. Ik dacht toch echt dat de liefde over was. Had zelfs het laatste concert in Paradiso vlak voor de break up van de band laten schieten wegens het zwaar tegenvallende ‘A new morning’. En bezijden een paar concertbezoeken in de afgelopen jaren, puur uit nostalgie, was Suede zo goed als van mijn radar verdwenen. Maar allemachtig, wat revancheert de band zich na een pauze van 11 jaar (!) met dit album. ‘Single ‘It starts and ends with you’ is het meest opzwepende Suede nummer sinds ‘Beautiful Ones’. ‘Sabotage’ het meest wrange liefdeslied sinds ‘The two of us’ en ‘Always’ is ‘The Asphalt world’ voor een nieuwe generatie. Muzikaal gezien is er niet veel veranderd, hoewel de band in jaren niet zo vol en vol zelfvertrouwen heeft geklonken. Ik denk dat het album me daarom zo raakt. Het sleept me mee, ik zweef, het doet me duizelen en zet met met de laatste ‘twang’ van de gitaar weer met beide benen op aarde. Om nu niet helemaal te kijk te staan als een enorme fangirl moet ik natuurlijk ook nog kritisch zijn. Helaas, beste lezer, dat kan ik niet. Tuurlijk, Brett Anderson heeft nog steeds een bij wijle irritant stemmetje en zo zijn eigen logica in het schrijven van teksten. Er is werkelijk niets vernieuwends aan dit album. En als je niet van ‘over te top’ gitaarpop houdt moet je er al helemaal niet naar luisteren. Maar vond je de eerste drie albums van Suede net als ik geweldig of hou je van meeslepende, gulzige, volstrekt unieke popmuziek, koop dan dit album. Ondertussen kan ik niet wachten tot het concert volgende week in Londen.
En wilt u wel een hout snijdende review van het album lezen, doe dat dan vooral hier.
File: Suede – Bloodsports
File Under: En wat voor een revanche!
Suede – Bloodsports
Leave a reply
Bij beluistering van Contact vroeg ik me af: “hebben we eigenlijk wel een zoveelste 
Als gevolg van een ernstig motorongeluk in 2004 heeft Marc Almond in de afgelopen drie jaar geen nieuwe platen uitgebracht. Maar nu is hij terug met Stardom Road. Al in de jaren tachtig met electro-duo 
De eerste keer dat ik Noblesse hoorde viel meteen op dat de stem van zanger Orson Sven enorm lijkt op die van Brian Molko. Ook in sommige tracks op deze cd (“Emotion Vacation”, “Soft Drum” en ballad “Heart Waxing Playboy”) valt de vergelijking met zijn band 
De cd is al een tijdje uit, maar onze hoofdredacteur vond dat ik ‘m best nog wel kon bespreken. ‘Makkie’, dacht ik. Maar wat voeg je nog toe aan de veelal ronkende besprekingen die de cd al heeft gehad? Ik zou natuurlijk die van mij er gewoon aan toe kunnen voegen. Of een uitgebreide vergelijking maken met de eerste cd 
Waarom speelde 
Grof gezegd kan je Britse bandjes op uiterlijk in twee categorieën indelen. Jonge nonchalante slungels die melodieuze liedjes zingen of uitgemergelde rattenkoppies die de ruige wereld om hen heen beschrijven. Little Man Tate is geen van beide. Daarvoor zien ze er te veel uit of ze elke zondag bij hun mum in Sheffield een stevige 
In de jubileum-editie van 
In al het publicitaire geweld rondom het Rotterdam Electronic Music Festival (REMF) van begin november zou je bijna vergeten dat er naast de elektronische (dans)muziek in Rotterdam ook nog een heel gezonde en diverse bandjescultuur bestaat.
In mijn