1. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away
2. Frank Turner – Tape Deck Heart
3. Daft Punk – Random Access Memories
4. Bad Religion – True North
5. VA – The Songs of Tony Sly: A Tribute
6. Arcade Fire – Reflektor
7. Nine Inch Nails – Hesitation Marks
8. Boysetsfire – While A Nation Sleeps
9. Pearl Jam – Lightning Bolt
10. Vista Chino – Peace
Jongens waren we, begin jaren ’90. Bij het ontluiken van de tweede punkgolf vonden we met onze muzikale kunsten perfect aansluiting bij deze snelle melodieuze muziekstroming, afkomstig vanaf de Amerikaanse westkust. Aanvankelijk speelden we uiteraard covertjes, lekker makkelijk en een goede manier om uit te groeien tot een echte band. Want dat wilden we maar al te graag zijn, een échte band. Niet zo een met een patserige frontman die alle aandacht voor zichzelf opslurpt, laat staan met rare maniertjes of gemaakte poses. Harde muziek onder mooie liedjes met een intelligente boodschap. En dus bestond ons halve toenmalige oeuvre uit het zo goed mogelijk naspelen van de liedjes van No Use For A Name, de band namelijk die wij heimelijk wilden zijn. Dat leek makkelijk, maar was nog een flinke zware dobber. Wat voor het ongeoefende oor leek op eenvoudig meeblèrbare liedjes, bleek bij nadere bestudering een knap staaltje songschrijven. En dan die stem van Tony Sly, die deed je niet zomaar even na, al was het alleen maar qua hoge tonen (Biomaaaaaag). Niet voor niets bleek Sly anderhalf decennium later – soms met uitgeklede versie van zijn punkliedjes – een indrukwekkende soloartiest op akoestische gitaar.
Maar nu is Tony Sly dood, ruim een jaar geleden zomaar uit het niets niet meer wakker geworden. Hij liet een vrouw en kinderen achter, plus een schare bedroefde fans. Sly was niet alleen een punkicoon, hij was een heerlijk normale jongen die na zijn concerten nog even biertjes bij de bar kwam drinken. Die Springsteeniaanse instelling maakte hem dan ook mateloos populair in ‘de scene’, of wat daar nog van over is. Dit heeft geresulteerd in een indrukwekkend eerbetoon waar maar liefst 33 collega’s de mooie liedjes van Tony in een eigen jasje staken. Grote namen – NOFX, Rise Against, Bad Religion, Gaslight Anthem, Frank Turner – maar ook minder bekende artiesten, die gezamenlijk bewijzen dat een normale jongen ook hele bijzondere dingen kan realiseren. Verdrietig, maar zo blij met een eerbetoon waar de vriendschap en emotie vanaf spat.
It’s too late to talk to you,
And it’s too soon to say goodbye.
Listen wherever you may be,
You still live inside my mind.
Something tells me that you are free again,
In a place that feels like home.
It’s never easy to understand
Why memories hold our hand,
But people let go.
File: The Songs of Tony Sly: A Tribute
File Under: Verdomme Tony, ik mis je.
File Video: [Luister naar de man zelf]
Epitaph
Of je nu wilt of niet, in december zul je er toch aan moeten geloven. De goedheiligman heeft zijn hielen nog niet gelicht of Chris Rea stapt snel in de auto, Wham trekt de skijassen aan en Mariah zet ons op haar verlanglijstje. Een maand dus, om de radio zoveel mogelijk uit te laten staan. Maar, wanneer het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dan is daar gelukkig altijd een alternatief. Eigenlijk is het helemaal niet zo gek dat Bad Religion een onvervalst kerstalbum uitbrengt. Ga maar na, een zanger die is opgegroeid als misdienaar, liedjes doordrenkt met overdadig aanwezige koortjes, teksten doorspekt met Jezus en de kerk: God is nooit ver weg bij Bad Religion. En wie verwacht dat het hier gaat om vloeken in de kerk komt bedrogen uit, Christmas Songs bevat acht puntgaaf uitgevoerde kerstklassiekers zonder ook maar een greintje spot. Niet geheel onverwacht passen de traditionele melodieën perfect bij Greg Graffin’s stichtelijke stem en blijken liederen als ‘O Come All Ye Faithful’ en ‘God Rest Ye Marry Gentlemen’ stiekem ware punkkrakers. De opbrengsten gaan naar het goede doel en er is zelfs een adventkalender met snuisterijen. Verder klopt het natuurlijk voor geen meter, alsof Wilders Koranversen voordraagt of Ajax supporters uit volle borst het ‘Hand in hand, kameraden’ zingen. Daar zit heel wat zeer bij een hoop fans, maar Bad Religion bewijst in mijn ogen nu juist wat de echte punkmentaliteit is: als wij er zin in hebben, dan doen we het gewoon. En als je het niets vindt, wel…
File: Bad Religion – Christmas Songs
File Under: Hark!
File Video: Hallelujah! het hele album streaming
Epitaph
Meer dan dertig jaar is Bad Religion inmiddels actief en bij ieder nieuw album zijn daar weer de hardnekkige geruchten dat het wel eens hun zwanenzang kan zijn. Dat zou zonde zijn, want in al die tijd hebben ze nooit iets echt slechts afgeleverd – even afgezien van het rare tussendoortje Into The Unknown. Boze tongen beweren echter dat de urgentie er al een decennium of wat vanaf is. Wat wil je ook, met honderden copycats die doen wat jij altijd al deed. Bad Religion beschuldigen van gebrek aan vernieuwing is hetzelfde als klagen dat Barcelona altijd maar aanvallend voetbalt; je moet er toch niet aan denken dat ze opeens met elektronica en dance gaan experimenteren? Nee, dan veel liever True North uitbrengen en daarmee precies doen wat iedere fan hoopte: zoveel mogelijk terug naar het originele geluid. En dus krijgen we zestien liedjes tussen de 1 en 2.5 minuut die ouderwets grimmig en aanstekelijk zijn. De koortjes zijn wat gladder dan in 1985 en zo vet konden ze de gitaren in die tijd simpelweg niet op plaat krijgen, maar met enige fantasie zou True North zomaar in het rijtje onuitwisbare klassiekers kunnen passen. Ergens tussen Against The Grain en Generator (de kenners weten genoeg). Die goede oude tijd komt nooit meer terug en gelukkig is dat ook helemaal nergens voor nodig.
File: Bad Religion – True North
File Under: Weer een ijkpunt
File Video: [Videostream]
Fat Wreck Chords
Sinds mensenheugenis komt er keurig om de drie jaar een nieuw album van NOFX uit en niemand die daar nu echt wakker van kan liggen. Ook de band zelf weet inmiddels wel hoe de zaken er voor staan, getuige het feit dat de laatste tour gewijd werd aan het integraal spelen van het 18 jaar oude magnum opus – die term slaat natuurlijk nergens op bij zo'n band, maar ja – Punk In Drublic. Maar het kan altijd erger, zoals Fat Mike pijnlijk meldde in de Melkweg: “Bad Religion's All Time Top 5 may be better than ours, but at least our last five records did not suck”. Maak daar gerust de laatste zes albums van, want ook Self Entitled zuigt zeker niet. Muzikaal valt er weinig te zeggen, anders dan dat het precies is wat je verwacht, hooguit met wat minder ruimte voor luchtige trompetjes en tierlantijnen. Ook qua thematiek valt er minder te lachen en is de teneur opvallend melancholisch. Met behoorlijk zware (autobiografische) onderwerpen als drugsverslaafde moeders (“She Didn't Lose Her Baby”) of echtscheidingen (“I've Got One Jealous Again, Again”) is de toon zelfs behoorlijk zwaar, terwijl o.a. het wat gedateerde “Ronnie & Mags” en de goed gevonden openingstrack “72 Hookers” flink aangezette politieke statements zijn. Wat dat betreft is er toch best een hoop veranderd sinds de tijd dat er vooral over drank en sex gezongen werd, al lijken de liedjes uit die tijd vooralsnog (vreemd genoeg) meer eeuwigheidswaarde te hebben.
File: NOFX – Self Entitled
File Under: Dinosaurs must die?
Epitaph
Weliswaar is het al weer enkele maanden geleden dat All Or Nothing uitkwam, maar het punkjaar zou niet compleet zijn als hier niet toch wat ruimte voor gemaakt zou worden. Praktisch alle recensies die de afgelopen twintig jaar over Pennywise geschreven zijn kwamen neer op “meer van hetzelfde”. Twee decennia dezelfde cirkel: een dozijn liedjes schrijven en opnemen; twee jaar touren en dronken worden; een dozijn liedjes schrijven en opnemen etc etc. Totdat er iets knapte in zanger Jim Lindberg en hij besefte dat dit leven niet te combineren valt met een vrouw, gezin en huishouden. Dit resulteerde in een heerlijk ontnuchterend boek (Punk Rock Dad) en de daaruit volgende geweldige documentaire The Other F Word, beide onbetwiste aanraders voor alle oudere jongeren die eveneens geconfronteerd worden met de beperkingen van het punk credo “Live fast, die young”. Lindbergs ultieme conclusie was dat hij maar beter kon stoppen met de band. Dat was natuurlijk even slikken voor veel fans, maar het nieuws dat Ignite zanger Zoli Teglas de permanente vervanger zou worden compenseerde in één klap alle leed. Teglas' andere band had sinds 2006 toch al geen studio meer gezien en staat niet bepaald bekend om haar extreme productiviteit; tijd zat dus. Waar Lindberg grossiert in het continu herhalen van dezelfde zanglijntjes is Teglas juist een zanger met een enorm bereik, iets wat de verwachting hoog maakte. En terecht, zo weten we inmiddels zeker, want All Or Nothing is absoluut één van de punk hoogtepunten van 2012. De combinatie van de typische – en op zich totaal niet vernieuwende – gitaarriffs van Pennywise, met de veel meer gevarieerde en indrukwekkende stem van de nieuwe zanger, is een gouden. Twaalf meezingers die geschapen lijken te zijn voor grote festivals, wat dan ook zeker het plan was. Het noodlot sloeg echter toe en Pennywise' hele tournee werd gecancelled vanwege ernstige rugklachten bij Teglas. Zo ernstig dat hij ondertussen de band heeft verlaten en vervangen is door – u raadt het al – comeback-king Lindberg. Een mooie soap dus, maar in mijn optiek doodzonde. Voor het eerst in 15 jaar deed Pennywise er weer eens een keertje toe, maar nu alles weer terug is bij het oude lijkt dat van korte duur geweest te zijn. Desalniettemin genieten we er van zolang het duurt en prijkt All Or Nothing hoog bovenaan mijn lijstje van favorieten dit jaar.
File: Pennywise – All Or Nothing
File Under: Nieuwe impulsen, oude
Epitaph
Gewoon je langverwachte nieuwe album ruim voor de officiele release in zijn geheel op Facebook plempen, Propagandhi heeft er geen probleem mee. Het is de band toch nooit om de centen te doen geweest. Als dat wel zo was geweest hadden ze eenvoudig op het pad van punkrockdebuut How To Clean Everything kunnen blijven. Daarentegen is zo ongeveer de meest complexe route denkbaar gekozen. Met ieder nieuw album neemt de woede en complexiteit toe, resulterend in steeds straffere kost die niet bepaald laagdrempelig te noemen valt. Niet eenvoudig, maar wel steeds beter en beter, want wat een kanon van een plaat is Failed States geworden! Geen standaard couplet-refreinliedjes en steeds ingewikkeldere composities; van het oorspronkelijke poppy geluid is helemaal niets meer over. Anno 2012 verhoudt Propagandhi zich tot punkrock zoals Tool zichverhoudt tot metal: het is een genre op zich. Praktisch onmogelijk om in een enkele draaibeurt te doorgronden – de eerste keer luisteren viel aanvankelijk zelfs wat tegen… – maar zoals zo vaak betaalt de extra moeite zich dubbel uit. Er zijn weinig (geen?) bands die na twintig jaar niet alleen nog steeds goede muziek maken, maar ook nog eens met ieder nieuw album zo enorm groeien. Zo hard spelen, zo boos op de wereld zijn en daar dan alweer een monumentale plaat mee maken, het is er maar weinig
gegeven
File: Propagandhi – Failed States
File Under: Samen opgroeien
File Audio: [Facebook]
Hassle / Suburban
Twee bands met praktisch dezelfde naam, dat is op zijn minst toch bijzonder onhandig te noemen. In het geval van Attack! Attack! betekent dit continu verwarring met Attack Attack! (slechts een enkel uitroepteken). Zeer verwarrend, vooral als het niveauverschil ook nog eens enorm schrijnend is. Zo maakt het Amerikaanse Attack Attack! barslechte ram-metal, terwijl het uit Wales afkomstige Attack! Attack! prima te beluisteren melodieuze (punk)rock speelt. Gelukkig voor mij gaat dit stukje over de Welshmen en kan ik me dus richten op het onlangs verschenen The Latest Fashion. Als opvolger van het vrij geruisloos ontvangen titelloze debuut waren de verwachtingen nu niet direct hooggespannen, en dat kan soms voeding zijn voor een lekkere verrassing. Met wortels in Wales zou je al snel verwachten dat er van die sfeervolle rauwe Britse kroegmuziek gemaakt zou worden. Of als je op de bandnaam af zou gaan verwacht je toch minimaal een furieuze hardcoreband, maar niets van al dat. Op The Latest Fashion staan enkel ongerafelde en makkelijk in het gehoor liggende gitaarliedjes. Geen wereldschokkende zaken dus, wel vakmanschap waar het spelplezier goed op terug te horen is. Het doet me wat denken aan de Foo Fighters, die ook nooit een album hebben gemaakt waar iemand een seconde wakker van heeft gelegen, maar toch altijd garant staan voor kwaliteit en hits. Enige bezwaar is hooguit dat de variatie er halverwege wel wat vanaf is en het daardoor her en der wat saai kan worden. Toch scoort The Latest Fashion een ruime voldoende, omdat het helemaal nog niet zo makkelijk is om gewoon elf goede liedjes op een album te zetten.
File: Attack! Attack! – The Latest Fashion
File Under: Ouderwets lekker
File Audio: MySpace
Epitaph
Beweren dat Bad Religion een ‘groeiplaatje’ – op zich al een misdadige term – heeft gemaakt, is ongeveer hetzelfde als opschrijven dat Sigur Rós een lekker hitgevoelige CD heeft uitgebracht. Er valt ook niet zoveel te groeien, als je het al dertig jaar met dezelfde vier akkoorden weet te stellen. Toch is mijn mening over The Dissent Of Man de afgelopen drie weken behoorlijk bijgedraaid. De eerste indruk was nogal teleurstellend. Steeds hoop je op een nieuwe Generator of Against The Grain en tegen beter weten in valt het resultaat dan toch weer tegen. Bad Religion voerde deze keer een heuse mediacampagne om The Dissent grootschalig te lanceren. Op Twitter en Facebook werden de fans steeds kleine stukjes worst – in de vorm van songteksten en fragmenten – voorgehouden, stukjes die altijd smaakten naar meer. Misschien dat hierdoor de verwachtingen bij mij onrealistisch hoog waren: de voorpret was leuker. Echter, als gezegd, inmiddels is het album bij mij ingedaald en moet ik mijzelf corrigeren. Afgezien van een paar wat zijige langzame nummers staan er genoeg prima liedjes op The Dissent. Het oude vuur is gedoofd, maar heeft plaatsgemaakt voor een meer gebalanceerd geluid met ruimte voor afwisseling. Her en der (“The Meeting Of Minds”, “Avalon”) wordt er gelukkig nog ondubbelzinnig geknald, terwijl liedjes als “Cyanide” zonder enig probleem mainstream genoemd kunnen worden en zelfs hitpotentie hebben. Na een grondige afweging durf ik wel te stellen dat na twee mindere releases The Dissent het beste Bad Religion album in acht jaar is.
Gekoppeld aan The Dissent Of Men heeft zanger Greg Graffin overigens zijn langverwachte boek Anarchy Evolution uitgebracht. Ook voor niet punk liefhebbers een uitermate boeiend levensverhaal van een van de meest legendarische zangers van de moderne tijd, gecombineerd met zijn heldere en uitgesproken kijk op het geloof en de evolutie.
En om het allemaal nog wat mooier te maken verscheen deze week ook de officiële Bad Religion tribute Germs Of Perfection, in het kader van het 30 jarig jubileum gratis te downloaden.
File: Bad Religion – The Dissent Of Man
File Under: “No Bad Religion song can make your life complete”
File Audio: Germs Of Perfection (tribute) – MySpace
Fat Wreck Chords / Sonic
Zonder nog maar een noot of snaredrum gehoord te hebben biedt The Longest EP al direct een hoop vermaak. Op het eerste gezicht lijkt de cover op een ingekleurde variant van de legendarische Longest Line EP. Wie echter beter kijkt ziet een schitterende knipoog naar alle ooit door NOFX uitgegeven (mini)albums; Van Timmy The Turtle tot S&M Airlines, allen zijn ze te vinden. Dat doet vermoeden dat het om een Best Of-cd gaat, maar die hebben we zes jaar geleden al gehad. Nee, op deze verzamelaar worden eigenlijk alle restjes die nog niet eerder op een verzamelaar terecht waren gekomen bij elkaar gezet. Handig, omdat je nu eenmaal niet snel een EP of maxisingle opzet en met name omdat het merendeel sowieso vrij moeilijk verkrijgbaar is. Het hardnekkige gerucht gaat dat de originele EP’s definitief uit de herduk gaan nu deze is verschenen. Qua songmateriaal dus niets nieuws onder de zon. De felgekleurde cover deed mij aanvankelijk wel even vermoeden dat er geremasterde versies op zouden staan, maar helaas. NOFX heeft een lange traditie van geweldig goede EP’s, maar de geluidskwaliteit is her en der wel wat door de moderne tijd ingehaald. Een gemiste kans om de boel wat op te frissen dus. Verder geen aardverschuivende gebeurtenis deze CD, wel een mooie manier om even snel je collectie op peil te brengen met een aantal geweldige liedjes, die een mooie dwarsdoorsnede vormen van 18 jaar NOFX.
File: NOFX – The Longest EP
File Under: Een heerlijk afvalputje
File Audio:
