Category Archives: Pinkpop 2007

The Nightwatchman – One Man Revolution

1 Reply

Red Ink / Rough Trade

The Nightwatchman - One Man RevolutionDat Tom Morello een linkse rakker was, dat wisten we al uit zijn tijd in Rage Against The Machine. Op het podium stond hij al veelvuldig rond te springen met socialistische en communistische symbolen zoals hamer en sikkel en de rode ster en linkse kreten als Arm The Homeless op zijn gitaar. Niet gek dus dat hij met Audioslave – een verder dankzij Chris Cornell overigens politiekloze band – als eerste Amerikaanse rockband op mocht treden in een Cuba. Ook tekstueel gezien was RATM natuurlijk erg links georiënteerd, maar een protestzanger kon je gitarist Tom Morello echt niet noemen. Die was naast het songs schrijven vooral bezig met het perfectioneren van zijn opmerkelijke gitaarspel. Hoe anders is dit op zijn solodebuut One Man Revolution. Onder het mooie pseudoniem The Nightwatchman debuteert hij als akoestische gitaar en – natuurlijk! – mondharmonica spelende politieke folkzanger. Morello blijkt naast een fantastische bespeler van de elektrische gitaar ook een hele bekwame bezweerder van akoestische gitaren te zijn. Dat was misschien niet echt verrassend, om hem te horen zingen was dat wel. Zijn donkerbruine stem, die ergens tussen Bruce Cockburn en Nick Cave blijkt te liggen, past uitstekend bij zijn liedjes. Deze behandelen vooral het leed van de gewone man. Dat Woody Guthrie van grote invloed geweest is op Morello is dan niet meer dan logisch. Zo zingt Morello in “Maximum Firepower” ‘Well I’m the triggerman, baby / And tonight I’ll prove / That this machine here / Well it kills fascists too‘, een duidelijker verwijzing naar Guthrie kan bijna niet. Aan Bruce Springsteen, ook zo iemand die het leed van de gewone man vaak bezong, moet ik veelvuldig denken. Zo goed als zijn voorbeelden is Morello misschien nog niet, maar One Man Revolution is wel een fraaie plaat van een noeste werker met het hart op – wat mij betreft – de juiste plek.

File: The Nightwatchman – One Man Revolution
File Under: This machine kills fascists
File Video: [The Road I Must Travel is heel Iers]
File Audio: [Hier]

Maxïmo Park

Leave a reply

Interview: Spookrijder

“Er is al genoeg muziek die voorbijglijdt en waarvan je denkt:whatever“
Paul Smith is een literair typje. Dat wist u uiteraard al, luisterend naar Maxïmo Park‘s eersteling A Certain Trigger, maar op de opvolger Our Earthly Pleasures wordt dit eens te meer duidelijk. In zijn teksten betaalt Smith meer dan ooit leergeld aan klassieke Britse poëten als Auden, Yeats en Morrissey, songtitels als Russian Literature spreken voor zich en op het podium hanteert de voorman van de band uit Newcastle nog altijd zijn rode boekje. Het verhaal van Maxïmo Park is eigenlijk het verhaal van Paul Smith.
Maximo Park


Continue reading →

Maxïmo Park – Our Earthly Pleasures

6 Replies

Warp / Rough Trade

Maxïmo Park - Our Earthly PleasuresDe hoofdredactie van File Under begon al zachtjes te steigeren. ‘Zeg, vergeet u niet de tweede plaat van Maxïmo Park te recenseren?’ En eerlijk is eerlijk, ik had deze plaat al een tijdje op de stapel laten liggen. Maar dat was dan ook met opzet. Bij het beluisteren van Our Earthly Pleasures voelde ik het namelijk alweer aankomen. De opvolger van Maxïmo Parks debuut A Certain Trigger zou worden weggezet als een moeilijke tweede plaat. Niet verrassend meer, niet uitdagend meer, het springerige is eruit. Of nog vreselijker: niet urgent meer. Whatever that may be. Noem het het Bloc Party-syndroom, die met A Weekend In The City tegen dezelfde kritieken aanliepen. En ja hoor, in de afgelopen weken heb ik meerdere keren gelezen dat Maxïmo Park niet zo leuk meer is, niet verrassend, niet uitdagend en vult u maar aan. Dat Maxïmo Park net als Bloc Party als band alleen maar gegroeid is en met Our Earthly Pleasures eveneens een stapje verder is gegaan dan op het debuut, ontgaat de heren recensenten. Dat het misschien wel juist verrassend is dat zowel Maxïmo Park als Bloc Party zich juist ontdaan hebben van het springerige en een veel samenhangender tweede plaat hebben samengesteld: het is aan veel recensenten niet besteed. In hun ogen is Maxïmo Park net als Bloc Party door de mand gevallen. Welnu, beste lezer, markeert u mijn woorden: het is gelul van de bovenste plank. Op Our Earthly Pleasures spelen de Geordies als Alan Shearer in zijn beste dagen. Van opener “Girls Who Play Guitars” tot afsluiter “Parisian Skies” is Our Earthly Pleasures een uitstekend album, dat zich nu al mag scharen onder de klassiekers in het genre. Halen die plaat.

File: Maxïmo Park – Our Earthly Pleasures
File Under: En Paul Smith rolde over de tribunes van St. James' Park
File Audio: Girls Who Play Guitars, Books From Boxes en Our Velocity op Myspace

Good Charlotte – Good Morning Revival

5 Replies

Epic / Sony

Good Charlotte - Good Morning RevivalHoi!!!!!1!,
Ik stuur jullie dit mailtje omdat ik jullie even wil bedanken dat jullie nog geen stukje geschreven hebben over de nieuwe cd van Good Charlotte. Dat klinkt misschien raar, maar ik zag het al weer voor me dat er weer zo’n discussie onder zou komen tussen (vooral) meisjes die die band helemaal geweldig vinden en jullie redactie of zow. Ik houd zelf ook van My Chemical Romance, Fall Out Boy en Simple Plan, maar het eeuwige gezeik over respect van die fans hangt me echt de strot uit :@ Ik kan het zelf prima hebben als mensen als jullie kritisch zijn tegenover deze bands, ik lees jullie site al een jaar of zo en weet dat jullie altijd zeggen wat je denkt en dat ownt, vind ik. Ik vind het ook super dat je kunt reageren op recensies, al durf ik dat zelf niet zo XD Ik luister wel vaak de mp3’s die jullie linken, maar vind het vaak moeilijk om als ik iets wel goed vind dat jullie niet vet vinden goede argumenten aan te dragen zonder dom over te komen; ik bedoel: respect voor al die stukjesschrijvers bij jullie, die dat wel kunnen. Maar over Good Charlotte hè, in dat nieuwe krantje De Pers werd Good Morning Revival echt enorm afgekraakt. Dat snap ik dan weer niet, plaatsen ze misschien vijf recensies per week en dan juist wel zo’n triest stukje vol vooroordelen -_- over een cd die ze slecht vinden. Doe dat dan niet, denk ik. Schrijf wat over een cd die je wel leuk vindt. Ik vind deze nieuwe Good Charlotte zelf ook niet hun beste plaat. Zo’n superhit als “Lifestyles..” ontbreekt gewoon en The Chronicles of Life and Death is veel beter. Toch jammer. En als je dan toch iets negatiefs moet zeggen, dat gezeur over die relatie van Joel met Hillary, en dat ze volwassen geworden zijn, gimme a break -_- Maar ik ga wel naar Pinkpop hoor met mijn vriendinnen, want ik weet dat het kicken wordt daar! Live blijven ze echt vet gaaf!!
Groetjes en ik blijf lezen hoor!!!
Angelique

File: Good Charlotte – Good Morning Revival
File Under: Ik heb hier een brief van een fan.
File Audio: [Goodie]

The Stooges – The Weirdness

2 Replies

Virgin / EMI

the_stooges-weirdness.jpgIk heb niets met reünieoptredens, maar wat was dat optreden van The Stooges op Lowlands afgelopen jaar overdonderend goed. Het was bovendien een grote verrassing dat we ‘s avonds in de auto in een interview met Iggy Pop vernamen dat hij een nieuw album met de mannen op ging nemen. The Stooges, de legendarische band die voor heel veel bands een groot voorbeeld was maakte slechts drie officiële albums die ieder zo hun charme hebben. Dit was echter al even geleden en de grote vraag was of ze het waar konden maken. Ook al gezien mijn persoonlijke mening dat de laatste Iggy Pop-albums tegenvielen. Voor de productionele klus werd niemand minder dan Steve Albini ingehuurd. Hij weet als niemand anders het live geluid zonder opsmuk te registreren. Iggy en de gebroeders Asheton moesten voor ijzersterke recht-voor-de raap-songs zorgen. Na het beluisteren van The Weirdness durf ik te beweren dat ze hun klus formidabel geklaard hebben. Ze klinken alsof ze er altijd geweest zijn en in korte tijd zitten er al de nodige deunen in mijn hoofd. Of het net zo legendarisch wordt als de eerste albums moet de tijd uitwijzen, maar voor mij is het in ieder geval nu al één van de betere Iggy Pop-albums. Binnenkort doen ze hun ding op Pinkpop, waar ze dus behalve hun oude werk nu ook het publiek om moeten krijgen met deze nieuwe nummers. Ik twijfel er geen moment aan dat ze dit gaat lukken.

File: The Stooges – The Weirdness
File Under: Jongelui, wij zijn The Stooges!
File Audio: [My Space]

Pinkpop persconferentie

Leave a reply

Door: Spookrijder. Foto's: George

Pinkpop wil (en gaat) weer uitverkopen
Heeft de Pinkpop-persconferentie in dit digitale tijdperk nog wel zin? De cynicus zou immers kunnen roepen dat het programma van de 38e editie van Neerlands oudste popfestival gisteren al op festivalwebsite Graz.nl na te lezen was (de Five O’Clock Heroes zijn de enige ‘nieuwe’ naam die in Paradiso wordt onthuld).
Ilse was er ook. Ilse is er altijd.
Maar de persconferentie is inmiddels een instituut geworden, net als het festival en haar voorman Jan Smeets. Bovendien geven de live-optredens altijd net dat extra glansrandje aan een middag als deze.


Continue reading →

The Magic Numbers

4 Replies

Interview: Spookrijder. Foto's: Klaas en George

Ergens zijn ze toch een vreemde eend in de bijt op het Groningse Eurosonic-festival. Hoewel het festival zich vooral richt op net beginnende bands en artiesten, staan niemand minder dan de Magic Numbers deze vrijdagavond in de Groningse Stadsschouwburg geprogrammeerd. Je vraagt je af wat de Londense familieband, bestaande uit zanger/gitarist Romeo Stodart, bassiste Michele Stodart, toetseniste/zangers Angela Gannon en drummer Sean Gannon, te zoeken heeft op Eurosonic.
Eurosonic eigenlijk al overstegen


Continue reading →