ISO
Ik ben opgegroeid met David Bowie. ‘Völlig losgelöst’ door dat speciale “Space Oddity”, gek op het geram in “The Jean Genie” en de in mijn vaste (jaren ’70)-discotheek zeer bijzonder klinkende “Fame” en “Golden Years”. De Duitse versie van “Heroes” uit de film Christiane F maakte op mij nog de meeste indruk. We schrijven inmiddels 35 jaar later en dan is er Blackstar. Van enige gezapigheid van een op leeftijd zijnde artiest is bij Bowie (vrijdag 8 januari 69 jaar geworden!) geen sprake. Blackstar start jazzy met het titelnummer dat bijna tien minuten beslaat. Halverwege neemt Bowie als zanger het heft stevig in handen waarbij het ‘on the day of execution’ alsmaar spannender en onheilspellender wordt. Mijn favoriete nummer op Blackstar is “Lazarus”. Dramatisch en meeslepend. Prachtig blaas- en gitaarwerk. Kippenvel! Drie andere songs, “Tis A Pity She Was A Whore”, “Sue” en “Girl loves Me” zijn minder easy en (ver)dienen vaker beluisterd te worden. Lekker in het gehoor liggen de slotnummers “Dollar Days” en “I Can’t Give Everything Away”, waarmee je heerlijk weg kunt zwijmelen. En een fijn gevoel overhoudt aan vijftig jaar Bowie. Verwacht geen makkelijk commercieel succes à la “Let’s Dance”, maar een boeiend hoorspel van bijna drie kwartier. De artiest, die de komende maanden in het Groninger Museum (een must voor fans!) ook nog een bijzondere tentoonstelling heeft over zijn artistieke invloeden getiteld ‘David Bowie is’, staat weer helemaal in het middelpunt van de belangstelling. Hij heeft een bijzonder album afgeleverd. Een aanrader!
File: David Bowie – Blackstar
File Under: David Bowie is (nog altijd goed)
File Gastschrijver: Eric
David Bowie – Blackstar
Leave a reply
Een van mijn voornemens voor 2016 zou moeten zijn om wat meer naar Soundcloud te luisteren. In de 
Uitgebracht op 
Het is elk jaar weer hetzelfde liedje. Zo halverwege december, wanneer de muzikale balans is opgemaakt en na veel wikken en wegen het jaarlijstje is gemaakt, zijn er altijd albums die al veel eerder verschenen zijn maar op de een of andere manier aan je aandacht ontsnapt zijn. Architect van de 25-jarige Schot C Duncan is zo’n album. Het verscheen al in de zomer maar ik hoor het nu pas. De albumtitel dekt de lading volledig. Duncan speelde alle instrumenten en zong alle zangpartijen zelf in en knutselde daarmee op zijn slaapkamer dit bijzondere album in elkaar. De hoes, een stukje plattegrond van Glasgow, schilderde hij ook zelf. Dromerige folkpop is het etiket wat je op deze huisvlijt zou kunnen plakken. Duncan is in staat om op zijn debuutalbum de meerstemmige melodieën van Fleet Foxes, de mysterie van Bon Iver en de fluisterzachte dromerigheid van Sufjan Stevens tot een geheel eigen stijl te smeden. Laag voor laag bouwt hij muziek en zang op tot mooie, intieme en dromerige liedjes. Dat hij de zoon is van twee klassiek geschoolde muzikanten is te horen, evenals dat zijn ouders hem altijd hebben aangemoedigd om in (kerk)koren te zingen. De songs ademen door de koortjes, die hij dus in zijn eentje vormt, vaak een sacrale sfeer. Soms gaan ze voor mijn gevoel nét iets te veel over the top maar daar staan genoeg goede songs tegenover zoals “Say”, “Architect”, “By” en “I’ll Be Gone By Winter”. Die laatste kun je moeiteloos aan je kerstplaylist toevoegen. Architect is een knap staaltje kunnen van deze doe-het-zelver. In mijn jaarlijst was het net niet gekomen, te veel concurrentie, maar het is wel een van de meest bijzondere en origineelste albums die ik dit jaar hoorde.
De muziekindustrie heeft het afgelopen jaar weinig aan mij gehad. Ik heb nog nooit zo weinig muziek gekocht, concerten bezocht en stukjes geschreven. Maar ja, zo gaat dat kennelijk soms. Er zijn immers belangrijkere (en verder ook niet vervelende) zaken in het leven. Gelukkig was ik dit jaar wel op Crossing Border, anders had ik nooit kennis gemaakt met de muziek van 
Mijn dochter van tien jaar heeft een uitgesproken muzikale voorkeur. Ze weet heel goed wat ze leuk vindt maar ook wat ze niet leuk vindt. Toen zij de 28-jarige Australische Courtney Barnett voor het eerst op de radio hoorde was haar commentaar niet mis te verstaan. ‘Wat is dit voor een saai geneuzel, mag dit als-je-blieft uit?’ Het was het nummer “Dead Fox” en in eerste instantie was ik het wel met haar eens. Barnett praat/zingt op monotone toon en de gruizige gitaarsound doet nog het meest aan grunge denken. Maar toen ik wat later “Elevator Operator” hoorde, best wel een melodieus liedje, was ik er niet zo zeker meer van dat dit geneuzel is. “Pedestrian At Best” met het onweerstaanbare refrein boeide mij meteen. Wat een goed en catchy liedje! Bij nadere beluistering blijken alle elf liedjes op haar debuutalbum Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit helemaal niet zo oppervlakkig te zijn als dat ze in eerste instantie lijken. Helemaal niet wanneer je de teksten erbij pakt. Die zijn 
The Gathering leerde ik kennen door de televisie-registratie van Pinkpop in 1997. Ik keek maar met een half oog maar werd opeens geraakt door de glasheldere stem van Anneke van Giersbergen en de uitgesponnen rock van haar medebandleden in The Gathering. Ik was gelijk verkocht. De band was begonnen als deathmetal bandje, had een paar bezettingswisselingen achter de rug en was nu een soort prog-rock band met een geheel eigen karakter geworden. Normaal gesproken niet echt mijn ding maar er zijn uitzonderingen die de regel bevestigden. De band is in de jaren daarna nog een paar keer van bezetting veranderd, met als opvallendste verandering het vertrek van eerder genoemde Anneke in 2007 en de daarop volgende toetreding van zangeres Silje Wergeland uit Noorwegen. In hun hele bestaan heeft The Gathering succes en waardering over de hele wereld geoogst voor hun eigenzinnige en bijzondere oeuvre maar de laatste jaren is de band niet heel erg actief meer. Toen een dik jaar geleden uit het niets twee concerten (op één dag) werden aangekondigd om hun vijfentwintig jarig bestaan te gaan vieren moest ik daar toch wel heen natuurlijk. Op 9 november 2014 was het zo ver. Fans uit alle windstreken van de wereldbol waren naar Nijmegen afgereisd om “25 Years Diving into the Unkown” mee te maken. Ook omdat bijna alle vroegere bandleden een bijdrage aan het concert zouden leveren. En nu is er dan eindelijk de geluidsregistratie van dit concert. Het gezegde ‘je had er bij moeten zijn’ gaat wel op want hoe puntgaaf deze cd ook klinkt, het gevoel in de zaal (een waarschijnlijk ook op het podium) van emoties, ontlading en saamhorigheid zijn niet te vangen op welk medium dan ook. Desondanks is het genieten. The Gathering deed geen standaard show maar liet haar huidige en voormalige bandleden in allerlei, soms onverwachte, combinaties spelen. Al met de eerste track “Saturnine”, opvallend genoeg gezongen door zowel Silje als de drie voormalige vocalisten (Bart Smits, Marike Groot en Anneke), is het raak, een prachtige, gloedvolle sound vol dynamiek. Soms rockt The Gathering als een stel jonge honden (hoor Bart en Marike te keer gaan in “King for a Day”) maar soms is het ook ontroerend en klein zoals in het liefdevolle duet “Afterwords” of bijna hitgevoelig als Silje en Anneke samen “Paper Waves” brengen. De nadruk van de set ligt een beetje op de succesperiode van de jaren met Anneke als zangeres maar dat mag de pret niet drukken. Iedereen die The Gathering een beetje gevolgd heeft krijgt warme gevoelens bij klassiekers als “Strange Machines”, “On Most Surfaces (Inuit)” en het onbetwiste hoogtepunt “Travel” waarin de emotionele lading die deze reünie, en vooral dit nummer, meebrengt door merg en been gaat. Absoluut een prachtige registratie van dit feestje van The Gathering. Een uniek muzikaal gezelschap.
Ruim drie jaar geleden werd ik aangenaam verrast door 
Deze mooie plaat heb ik even moeten laten liggen. Na de aanslagen in Parijs vond ik het artwork met een 
Ik zal niet de enige zijn die de Ier Glen Hansard voor altijd zal associëren met de prachtige film Once uit 2006 waarin een Ierse straatmuzikant (Glen Hansard) en Tsjechische immigrante (Markéta Irglová) elkaar door de muziek vinden. Hansard timmerde toen al zestien jaar aan de weg met zijn band The Frames en bracht na de film samen met Irglová als The Swell Season twee albums uit. Solo debuteerde hij in 2012 met het uitstekende Rhythm And Repose. Once vertelt eigenlijk het verhaal van Hansard zelf. Als tiener stopte hij met school omdat hij muziek moést maken en ook hij werd straatmuzikant. Die drive hoor je altijd in zijn muziek terug, zowel bij The Frames als solo en als duo. Op zijn tweede solo-album Didn’t He Ramble is die noodzaak in alles te horen. Het begint gelijk al goed met het mooi met blazers gearrangeerde “Grace Beneath The Pines”. Heel even denk ik dat ik dan al het mooiste gehoord heb want de twee liedjes daarna zijn weinig bijzonder. Een kleine inzinking want dan komt “Her Mercy”. Dit soulvolle liedje laat de prachtstem van Hansard in volle glorie naar voren komen. De emotionele intensiteit die hij daarmee overbrengt is heel erg mooi. Die emotie grijpt je het hele album bij je lurven ondanks dat de liedjes vrij rustig en ingetogen zijn. De soulvolle stem van Hansard zegt alles. Absoluut hoogtepunt is het wonderschone “My Little Ruin”. Glen Hansard heeft het straatmuzikantenbestaan al ruim 25 jaar geleden verruild voor een ‘echte’ carrière in de muziek. Maar ik denk dat hij zo weer de straat op zou gaan, mocht het helemaal niks meer worden met zijn muzikale carrière. Glen Hansard moét en zal muziek maken, dat hoor je in alles.