Planning, laat dat maar aan de NS over. Op de dag dat er in Utrecht maar liefst drie festivals zijn (Roots In The Park, deBeschaving en Zomerkriebels) wordt het treinverkeer van en naar het oosten van het land grotendeels stilgelegd voor werkzaamheden tussen Utrecht Centraal en Utrecht Overvecht. Maar ach, zo hadden we nog iets te klagen. Het was een perfecte festivaldag, waarbij ik al maanden uitkeek naar de eerste editie van Roots In The Park.
Continue reading
Category Archives: Roots In The Park 2013
Voorpret Roots In The Park 2013
Op het moment dat ik dit schrijf is de weersverwachting voor aanstaande zaterdag droog, flink wat zon en een graadje of 22. De weergoden zijn blijkbaar ook benieuwd naar de eerste editie van Roots In The Park, die zaterdag plaatsvindt.
In hartje Utrecht – het Julianapark, vlakbij station Zuilen – wordt kort voor het middaguur de aftrap gegeven voor een festival vol rootsmuziek, soul, blues en folk – kortom de perfecte muziek voor een dag ontspannen bandjes kijken. Het was al snel duidelijk dat het programma een paar echte troeven als headliners had: Beth Hart en Gov’t Mule.
Continue reading
Gov't Mule – The Georgia Bootleg Box
Mascot
Liefhebbers weten dat je Gov't Mule vooral live moet horen. Op 6 juli kan dat in ons eigen Utrecht, op het nieuwe festival Roots In The Park, maar met The Georgia Bootleg Box doet Gov't Mule vast aan een fraai stukje geschiedschrijving. Drie opeenvolgende concerten uit 1996, mét de inmiddels overleden Allen Woody, en uit de begintijd, dus met songs die uitgekomen waren of nog zouden uitkomen op Gov't Mule, Dose en Life Before Insanity. En een hele bende fijne covers, zoals we van Gov't Mule gewend zijn. Van bluesrockfavorieten als Willie Dixon, Eric Clapton en ZZ Top, maar ook van Mahavishnu Orchestra, Grateful Dead, Tom Waits en Little Feat. Het geluid is prima, op een enkele track na. Het gevolg van slechte bedrading van de zaal of domweg op het soundboard omgevallen bier van een onvoorzichtige bezoeker. Als je het in de liner notes leest, ben je nog verbaasd dat ze het nog zo goed hebben kunnen oplossen. Ach, en bluesrock heeft geen ingewikkeld geluid nodig, als het maar goed gemixt is, en dat is het. Belangrijker is dat je een trio hoort dat zich enorm vermaakt met eigen songs én met de covers. Warren Hayes soleert zich een ongeluk en het eerste concert wordt opgesierd met een fijne drumsolo. Er zitten flink wat dubbelingen tussen, maar de kwaliteit van het gebodene en de songs die slechts eenmalig worden gespeeld maken dat dat niet eens stoort. Ik heb het album (zes cd's, ruim 6,5 uur) vrijwel in één ruk beluisterd en ook enigszins tot mijn eigen verbazing blééf dat lekker. Gov't Mule is bluesrockroyalty en dat blijkt op The Georgia Bootleg Box eens te meer.
File: Gov't Mule – The Georgia Bootleg Box
File Under: Uit de eerste regeerperiode
File Video: [MuleTube]
Ben Caplan
Ben Caplan, 7 september, Into The Great Wide Open, Vlieland. Foto: Tom
Ben Caplan
Ben Caplan, 5 september, Paradiso, Amsterdam. Foto: Daniel
Ben Caplan & The Casual Smokers – In The Time Of The Great Remembering
Cool Buzz / Sonic
Het is nauwelijks voor te stellen dat Ben Caplan pas 25 jaar is, afgaande op zijn foto en muziek. De ruig bebaarde Caplan ziet er minstens 20 jaar ouder uit en maakt muziek die je niet van een jonge vent zou verwachten. De Canadees en zijn band, The Casual Smokers, maken een mix van Tom Waits-achtige rootsmuziek, inclusief donkerbruine en rokerige stem, en jazzachtige klezmer- en zigeunermuziek. Een aparte combinatie die het desondanks prima doet en dat komt mede door de gedrevenheid waarmee het gebracht wordt. “Conduit”, “Bang And Break The Drum” en “Stranger” zijn broeierige stampers waarin Caplan gromt en schreeuwt en The Casual Smokers de meest uiteenlopende instrumenten, van klarinet tot banjo, uit de kast hebben getrokken om zoveel mogelijk kabaal te kunnen maken. Kabaal in de goede zin van het woord want ondraaglijk wordt het nergens, het klinkt zelfs erg lekker. Ondanks al dat muzikale geweld klinkt Ben Caplan naar mijn mening nog beter in de wat rustigere songs. In “Drift Apart”, het murder-ballad-achtige “Down To The River” en “Leave Me Longing” laat hij horen dat hij ook mooi kan zingen. Caplan sleept je op In the Time of the Great Remembering door allerlei stijlen en bijbehorende emoties heen, wat de plaat onderscheidt van het gros van andere rootsplaten. Op cd al een hele belevenis, live volgens mij een sensatie.
File: Ben Caplan & The Casual Smokers – In The Time Of The Great Remembering
File Under: Mooie chaos
File Audio: [Grooveshark]
File Video: [Conduit]
File Twitter: [Tweets van Ben Caplan]
The Excitements – The Excitements
Penniman / Clearspot
Er zijn tegenwoordig van die zangeresjes die denken dat ze soul hebben. Je kent ze wel als de Amy Winehousejes en Adele´s van deze wereld. Op zich niks mis mee hoor, integendeel, maar het is toch soul met een behoorlijke popvibe. Er zijn ook andere geluiden. Ik noem maar eens een Sharon Jones. Of in dit geval het Spaanse The Excitements. De uit Mozambique afkomstige Zangeres Koko Jean Davis mag de eieren uit de koekenpan schreeuwen als een volleerde Etta James of Tina Turner. Neem daarbij een sterke band die de vijftiger/zestiger jaren soulsound prima benadert en het is een groot feest. Songschrijven doen ze niet zelf, daarvoor groeven ze maar eens diep in de platenkast om daar bijvoorbeeld met H.B. Barnums ″I Don´t Love you No More″ of Rufus Thomas´ ″I Want To Be Loved″ uit komen. The Excitements maken hun naam helemaal waar. Probleem is wel dat ik het merendeel van de originelen niet ken en ik er wel nieuwsgierig naar word. Wat meer info of het hoe en waarom, was dus op zijn plaats geweest. Dit is typisch zo´n moment dat ik een geweldig radioprogramma als Stompin´van Stoffer & Bentz mis. Ondanks dit leveren The Excitements een plaat af die prima bij de ongetwijfeld mooie zomer die eraan komt past.
File: The Excitements – The Excitements
File Under: De Spaanse zon heeft soul
File Audio: [MySpace]
Gov't Mule – By A Thread
Provogue / Bertus
Het duurde eventjes – een jaar of drie om precies te zijn – voor we een nieuwe Gov’t Mule in handen kregen, maar gelukkig is er niets veranderd. De archetypische stoere jongensrock van Gov’t Mule is nog steeds hetzelfde. Er gaat eens een muzikant dood (oprichter Allen Woody), er worden wat nieuwe krachten ingehuurd (Andy Hess en Danny Louis), ze krijgen assistentie van beroemdheden (Flea, Billy Gibbons), maar Gov’t Mule blijft Gov’t Mule. Nog immer het vehikel waarmee zanger/gitarist Warren Haynes laat zien waar hij vandaan komt. Southern rock is het etiket en The Allman Brothers de plek waar hij groot is. De lange solo’s en jams delen ze met elkaar, maar Gov’t Mule stopt meer blues en bluesrock in z’n liedjes. De twee grote namen van de southern rock hebben eigenlijk nooit echte concurrentie gehad en ook met deze tiende plaat staat Gov’t Mule niet op hetzelfde niveau als Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers. Daarvoor snuffelt Haynes teveel bij andere muzieksoorten. Hij is niet bang voor net niet uit de bocht gierende jaren zeventig psychedelica (“Monday Morning Meltdown”) of countryfolk (het direct daarop volgende “Gorden James”). Toch blijft de basis hetzelfde: spijkerbroeken, lang haar, bier en gitaren. Veel gitaren. Muziek voor stoere, maar in hun hart aardige jongens.
File: Gov't Mule – By A Thread
File Under: Pronounced Government Mule
File Audio: [Gov't Mule]
File Video: [Steppin' Lightly]