Category Archives: Take Root 2005

Take Root 2005

Met walvis in de rol van “ik” en George als “de fotograaf”.

“God was in Assen, al duurde het maar even.”
Zonder spijkerbroek werd je zaterdagavond 1 oktober niet binnengelaten bij Take Root, het American Roots Music festival in DeSmelt. Een intrigerende locatie, want een subtropisch zwemparadijs annex ijsbaan annex kiprestaurant in… Assen. En de line-up van Take Root is óók al zo intrigerend. Een vreemde mengelmoes van stijlen, van oude blues tot gladde countrypop tot indie tot… Eels. Onze belangstelling was gewekt.
Eels deed aan headlinen. Dat zou hij vaker moeten doen!
Dus trokken wij afgelopen zaterdagmiddag onze meest onopvallende spijkerbroek uit de kledingkast en reisden af naar Assen. Waar wij toch nog uit de toon vielen, want wij waren helaas vergeten mee te nemen: een stoffen schoudertas van de bouwmarkt, een bril (varifocus), een grijze pruik en, boven al, ons eigen voedsel. Want hoewel er in de hal van het zwemparadijs heerlijke saté en hamburgers te krijgen waren, kan natuurlijk niets op tegen het genot van eigengemaakte bammetjes.


Continue reading

Chatham County Line – Route 23

Yep Roc / Sonic

chatham_county_line-route_23.jpgU zou mij vast geloven als ik zeg dat ik twee jaar geleden aangenaam verrast werd door het debuut van de bluegrassers van Chatham County Line. Sindsdien kijk ik uit naar de mogelijkheid om ze live hun banjo, viool gitaar, pedal steel, mandoline en contrabas te zien geselen en zit ik zo langzamerhand vol smart zat te wachten op hun tweede album. Maar als ik dat zeg, dan lieg ik. De waardering voor country en aanverwanten is bij mij iets van de afgelopen tijd. Ik ben niet de enige die er ‘last’ van heeft. Om me heen hoor ik het meer. Ik vrees dat het iets met leeftijd te maken heeft. Iets met dertig plus. Die waardering is overigens iets wat erbij komt, ik schrap er geen ander deel van mijn muzieksmaak voor. Het is een verrijking van mijn dagelijkse muziekmenu. Chatham County Line hoort wat mij betreft tot de gerechten die zo de kaart van een driesterren countryrestaurant op kan. Hun tweede album Route 23 loopt over van de prachtige, diep in de bluegrass gewortelde liedjes. Hierin bezingt zanger/songschrijver Dave Wilson onder andere zijn betreurde vader die dacht dat de aanleg van een nieuwe snelweg hem geen klanten zou kosten (‘Good folks return to the places they know’) en onbereikbare liefdes (‘You’re in the arms of another, I’m in the arms of the law’). Hij en zijn kompanen Greg Readling, John Teer, Chandler Holt bespelen hun rootsinstrumenten zonder dat er ook maar een slag op een trom klinkt. Bovendien is hun harmonieuze samenzang schitterend. Als dan in twee nummers ook nog de engelachtige stem van ex-Whiskeytowner Caitlin Cary voorbij komt wordt het er zeker niet slechter van. Integendeel.

File: Chatham County Line – Route 23
File Under: Kan zo op de kaart bij de Librije
File Audio: [Nowhere to sleep]

Kevn Kinney – Sun Tangled Angel Revival

Compadre / Sonic

kevn_kinney-kevn_kinney.jpgIk wist van Kevn Kinney dat hij ooit iets had gedaan in een rockband, Drivin’ N’ Cryin’, en dat de critici daar heel enthousiast over waren. Maar ja, hoe gaat dat? Er komt van alles en nog wat uit, waarvan Drivin’ N’ Cryin’ zo’n band is waarvan je in je achterhoofd hebt dat je er nog eens naar moet luisteren. En dan hoor je plotseling dat de band niet meer bestaat en heb je er nog steeds niets van gehoord. Nou ja, nog genoeg andere dingen om ook eens naar te luisteren. En dan vraagt Storm je plotseling of je de nieuwe van Kevn Kinney zou willen bespreken. Hé, was dat niet die knakker van…? Ja, die knakker. Kevn Kinney’s Sun Tangled Angel Revival blijkt een echte band, in plaats van Kinney-met-begeleiding. Psychedelic folk, zo wordt het omschreven. Bij eerste beluistering was het even schrikken. Het is enorrum kuntry, en Kinney komt op mij in eerste instantie over als een Bob Dylan met kuntrysnik. Niet bepaald wat ik verwacht had, eerlijk gezegd. Gaandeweg merkte ik van mezelf dat ik toch wel erg zat te genieten van deze cd. Goed, het ligt vast aan mijn smaak dat ik “Madman Blues” het beste nummer vind, maar ook de country-met-lap-steel-guitar gaat er goed in. Vooral omdat de bezieling er werkelijk duimendik bovenop ligt. Kinney zingt alsof ‘ie er de wereld mee moet redden en de begeleiding is werkelijk subliem. Geen nootje teveel, kraakheldere productie en of het smartlappencountry, countryrock of blues is, de songs grijpen je meteen bij de kladden. Ik ben er laat mee, maar ik heb Kinney nu toch ook ontdekt. Jummie!
Kevn Kinney is nu in Nederland! Gaat´em zien:
29-09-2005 Utrecht Ekko
30-09-2005 Amsterdam Paradiso
01-10-2005 Assen Take Root
04-10-2005 Deventer Muziekcafe Backstage


File: Kevn Kinney's Sun Tangled Angel Revival – Kevn Kinney's Sun Tangled Angel Revival
File Under: Knakker met bezieling én band
Fiel Audio:[(Welcome to the) Sun Tangled Angel Revival] [Madman Blues]
File Video: [(Welcome to the) Sun Tangled Angel Revival]

Kristin Mooney – Kristin Mooney

Sin City / Sonic

kristin_mooney-kristin_mooney.jpgIk zal eens even een potje met u roddelen. Over een paar alt.country mannetjes en vrouwtjes. Leest u even mee? Jay Farrar en Jeff Tweedy speelden vroeger samen in Uncle Tupelo. Ze maakten samen fijne platen en het leven was mooi. Maar op een dag kregen ze ruzie en waarom? Geen idee, ze vertelden ons niets. Totdat Jay vorige maand uit de school klapte. Jeff had tegen de vrouw van Jay gezegd dat hij van haar hield. En geprobeerd haar te versieren. Dat vond Jay niet fijn. Stel je voor dat het waar is dan snap ik daar niks van. Ooit zag ik de vrouw van Jay en geloof mij: daar wilt u niet achteraan lopen als een hitsig hondje.
Tot zover de roddels. Tegenwoordig speelt Jeff bij Wilco en Jay bij Son Volt. Nu had Jay natuurlijk meer bandleden nodig bij Son Volt en een zekere Eric Heywood wilde wel meedoen. Nu deze Eric de man van een zekere mevrouw Kristin Mooney. Kijk, nu ben ik waar ik wilde zijn, al die roddels ook. Wat ik zeggen wilde: ik geloof eigenlijk geen bal van het hele verhaal dat Jay ophangt over Jeff. Maar Kristin, die denkt er het hare van, zo blijkt. Die schrijft liedjes als “The Cheating Game” en heeft een platenlabel dat “Sin City” heet. Nou vraag ik je. Dus, Kristin, ik neem al je subtiele hints ter harte: als je op enig moment geen zin meer hebt in manlief dan wil ik best in haar oor komen fluisteren dat ik je een lekker stuk vind. Dat je mooie liedjes maakt. Dat je plaat klinkt als een woestijn bij zonsondergang. Dat je, als je man onaardig tegen je doet, je best bij mij mag komen wonen. Dat je dan wel de hele avond mooie fluisterliedjes moet komen zingen snap je zelf ook wel he? Maar dat moet je nu thuis ook, denk ik zo. En Eric? Ach, die kan ik wel hebben. Die ruzie heb ik er graag voor over!
Kristin Mooney speelt dit weekend op Take Root

File: Kristin Mooney – Kristin Mooney
File Under: Als een woestijn bij zonsondergang

Eels – Blinking Lights and Other Revelations

Universal

eels-blinking-lights-and-other-revelations.gif Een donkere hemel en de zon die door de wolken breekt. Het gras dat weer groen is en een fuut in de vaart. Ik fiets door de duinen en als ik achterom kijk zie ik jou daar op je fiets. Je haar wappert in de wind want er zijn zesentwintig haarspeldbochten. We stijgen met tien procent. En dat wij dan de lift nemen, tot bijna helemaal boven en elkaar beloven het aan niemand te vertellen. Het vogeltje dat voor ons zingt als we op het vlonder zitten. Het geluid van de wind die de blaadjes heen en weer doet gaan. Een ezeltje midden op de weg, ergens in de Pyreneeën. Het water dat kabbelt, onder ons vlonder. De woeste golven van de zee die beuken op het strand. Het fotoalbum in de kast. Onderin de kast, daar op de tweede plank.
Als je stil bent, de vogel zijn snavel houdt en de wind niet meer woeit, hoor je de muziek. Zachtjes. En als jíj nu eens je snater houdt dan zal zelfs jij het kunnen horen. Je vader is dood. Je moeder is dood. Je zus is dood. Maar jij leeft en je schreeuwt het uit want de muziek die eerst zo zachtjes klonk dendert nu over je ruggegraat en sleurt je mee. Je vader en je moeder en je zus en de tranen biggelen over je wangen en spatten uiteen in het zand. Je muzikale God, de man die alles zingt dat jij ooit zeggen wilde, brult het nu uit. Jij kronkelt mee.
Het is Mark Oliver Everett, a man called E, die je daar hoort. Hij is het die je voorleest op Blinking Lights and Other Revelations, zijn liefdesbrief aan het leven. Hij neemt je mee aan zijn hand, trekt je mee door zijn muzikale landschap, sleurt je van depressies naar bergtoppen. Hij laat je lachen en laat je huilen en dan, na ruim anderhalf uur, kwettert daar weer het vogeltje en woeit daar weer de wind. Dan is daar weer het duinzand onder je voeten en de hoop. De hoop op betere tijden. De hoop dat allemaal ooit toch beter wordt.

File: Eels – Blinking Lights and Other Revelations
File Under: God bestaat.
File Audio: Ik zie niet in waarom je nog niet bij de platenboer bent.

A.J Croce – Adrian James Croce

Seedling / Sonic

Al een tijdje maakt AJ Croce platen, maar tot nu toe is hij er nog niet in geslaagd om zijn beroemde vader Jim Croce te overtreffen. Na drie min of meer roots- en r&b-georiënteerde cd’s en een rock-cd bleef het ook een flinke poos stil rondom zijn persoontje. Maar ik geef het je ook te doen. Als je vader een muzikant was in een bandje van B-garnituur of misschien solo een plaatje opgenomen heeft, dan lijkt me dat nog niet zo’n probleem als je zelf een artiest bent. Is je vader er één van naam en faam dan lijkt me dat een stuk lastiger. Dat geldt dus voor AJ blijkbaar. Hij zit er dan ook een beetje moedeloos bij op de hoes van zijn vijfde plaat. Da’s niet helemaal terecht vind ik. Okay, dit naar hemzelf vernoemde album zal hem niet in één keer naast – laat staan boven – zijn vader plaatsen, het laat wel zien dat hij behoorlijk wat talent in zijn snufferd heeft. Op deze vijfde plaat vaart hij ook weer een andere koers dan op zijn voorgaande albums. In de vijf jaar dat hij geen cd opnam heeft Croce zich blijkbaar verdiept in zo ongeveer het hele oeuvre van de Beatles . Daarnaast heeft hij ook een groot deel van de catalogus van Ben Folds en Elvis Costello bestudeerd en is hij tot de conclusie gekomen dat dit misschien toch meer geschikte muziek is voor hem om te maken. Daar kan ik hem geen ongelijk in geven, want Adrian James Croce is een mooie poprockplaat geworden.

File: AJ Croce – Adrian James Croce
File Under: De zoon van Jim Groce heeft nieuwe favorieten
File Under: [Hier gezellig wat stukkies voor bij de kaas]

Richmond Fontaine – The Fitzgerald

Decor / Konkurrent

The Fitzgerald uit de titel van de nieuwe plaat van Richmond Fontaine schijnt een hotel annex casino in Reno te zijn, de tweede gokhoofdstad van de Verenigde Staten en tevens de geboorteplaats van frontman Willy Vlautin. Maar met glitter, glamour en andere kitsch heeft deze plaat niets van doen. Zanger/gitarist Willy Vlautin klinkt op The Fitzgerald alsof hij al zijn geld vergokt heeft, nadat hij zijn baan en zijn huis kwijt is geraakt en ook zijn vrouw en zijn hond hem hebben verlaten. Alleen in een hotelkamer, omringd door lege drankflessen en een volle asbak, voorzichtig zoekend naar woorden om zijn ellende te beschrijven en akkoorden om die treurnis te begeleiden. Pas bij de vijfde track, “Disappeared”, krijgt hij gezelschap van een droeve piano en van drummer Sean Oldham (geen familie) die voorzichtig met brushes speelt om de setting te vervolmaken. Hoewel vanaf dan de begeleiding niet meer alleen uit een akoestische gitaar bestaat, blijven de songs hun intieme karakter houden. Uncut benoemde The Fitzgerald tot Americana-plaat van de maand juni. Vond je Bruce Springsteen’s Devil and Dust vooral saaier dan een goed vervolg op diens Nebraska, dan vind je in Richmond Fontaine’s The Fitzgerald een beter alternatief.

File: Richmond Fontaine – The Fitzgerald
File Under: Desolate platen

Washington

Interview: André; Foto's: George

Op de tafel in de kleedkamer van Het Patronaat in Haarlem staat een flinke schaal gevuld met fruit. Bananen, appelen, sinaasappelen, peren. Boordevol vitamientjes. Vitamientjes die de bandleden van Washington gezien hun bleke gezichtjes maar al te goed kunnen gebruiken. Of zien ze zo bleekjes omdat ze een beetje zenuwachtig zijn voor het optreden van vanavond? “Altijd hè,” antwoordt zanger/gitarist Rune Simonson, “die zenuwen horen erbij.”
Ugh! Wij zijn Washington en komen van de planeet Rood!


Continue reading