1. Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase.
Wilson, held sinds Porcupine Tree. En ook dit solo-album is weer een klein progrockmeesterwerkje, prachtig afwisselend: proggy en jazzy stukken – al dan niet instrumentaal en met het nodige soleerwerk, hier en daar (gelukkig ook) stevig, maar ook de wat (soms zelfs te) softere stukken ontbreken niet.
2. Stearica – Fertile
Heerlijke mix van bijzonder smaakvolle ingrediënten. Een hele sterke variant op het wat sleets geraakte (instrumentale) post-rock-genre, dat hier heel behendig wordt vermengd met post-metal en math-rock. En altijd in de juiste dosering. Denk Explosions in the Sky, God is an Astronaut, ASIWYFA, en het magistrale Russian Circles. Met fenomenale drumpartijen in nummers als “Bes” en “Geber”. Meest verrassende ontdekking van het jaar.
3. Faith No More – Sol Invictus
Achttien jaar na Album of the Year en drieëntwintig na het succesvolle Angel Dust is mijn favoriete jaren negentig band terug met verrassend sterk nieuw materiaal. Een aanwinst voor het totale oeuvre, met nieuwe klassiekers in de dop als “Matador”, “Superhero”, “Separation Anxiety” en “Black Friday”. Missie geslaagd en daarmee hun midlife crisis met glans bezworen.
4. Shining – International Blackjazz Society
Nieuwe plaat van het Noorse Shining met wederom geniale maniakale jazz-metal van het onnavolgbare soort. Fenomenale instrumentbeheersing met een verpletterende rol voor drums en sax. Totale schuimbekkende en verscheurende waanzin. Muzikaal pijnigende SM tot op het bot. En dat is me toch lekker…
5. Steak Number Eight – Kosmokoma
Deze (nog steeds) jonge knapen uit België blijven maar goede platen maken en dat blijft erg knap. Het talent spat er nog steeds vanaf. Categorie sludge- en post-metal, naar eigen zeggen in de hoek van ISIS, Mastodon, Killing Joke, Neurosis and Tool. Of Deftones. Dit keer met extra progrocksmaak en meer variatie in tempo. Nu soms ook kort en puntig, zoals op het geweldige “Principal Features Of The Cult” (Oceansize meets Shining (NO)).
6. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain
Noors prog-/neo-psych-/jazz-rock trio, wederom aangevuld met de Zweedse gitarist Reine Fiske (Dungen). Samen met toetsenist Ståle Storløkken (Supersilent, Terje Rypdal) ook bekend van de samenwerking met Motorpsycho). Lange goddelijke en avontuurlijke jams van deze rasmuzikanten.
7. Pond – Man It Feels Like Space Again
Een gezamenlijk muziekproject met Nick Allbrook en deelt bandleden met Tame Impala. Pond is juist wat losser, experimenteler en ongrijpbaarder dan de bekendere grote broer. En dit jaar voor het eerst ook echt met beter nieuw materiaal. Vind ik dan. Een combinatie van dwarse psychpop met ongemakkelijk aanvoelende passages, onverwachtse wendingen en uitbundige pracht met zalvende melodieën.
8. Flying Horseman – Night Is Long
De Belg Bert Dockx liet als Strand al horen dat zijn stem ook een prima instrument is, naast uiteraard zijn akoestische gitaarspel en het sublieme psych-jazz gitaarwerk in die andere fantastische band Dans Dans. Night is Long van die andere band van Dockx klinkt me in eerste instantie wat meer ingetogen dan eerder werk, maar wat een prachtplaat. Bezinning met een vleug weemoed en melancholie, zet het in de herfst aan tijdens de vroege schemer, en laat het een nacht lang doorsudderen. Prijsnummer: “Money”.
9. Anna von Hausswolff – The Miraculous
Een soort Kate Bush in kerkorgel-doom-stijl. Maar dan anders. Prachtig donker, net zoals eerder werk. Bombastisch en subtiel. Het smijt je tegen de muur om je dan liefkozend te omhelzen. Of andersom. Unieke pracht- en krachtplaat. Hoogtepunt: “Come Wander with Me / Deliverance”.
10. Ought – Sun Coming Down
Bezwerend of bijtend. Eigenwijs en grillig. Maar ook behapbaar en zalvend. Alternatieve indie of postpunk uit Canada, dat je even moet laten sudderen voor het beste resultaat. Met “Beautiful Blue Sky”, het beste nummer van 2015. Om eeuwig op de repeat te zetten.
Jaarlijst 2015: tBeest
Leave a reply
Nee, dit is niet de Momentum uit Engeland dat melodische hardcore maakt, maar Momentum uit IJsland. En dan is het niet gek dat het hier en daar wordt omschreven als ‘atmosferisch’, bands van dat eiland hebben daar blijkbaar patent op. Toch is het ook geen makkelijke kost van het trio Holaf (zang, bas, sitar), Ingvar (zang, gitaar) en Kristján (drums), aangevuld op dit album met o.a. voormalig bandlid Sigurður (Atrum). Volgens hun Facebook-pagina kun je de muziek niet vastpinnen op een genre, maar het zit ergens in de hoek van psychedelische progressieve doom en post-metal. Denk ISIS, Cult of Luna of Neurosis, maar dan donkerder en (meestal) lomer. Dat de band ooit begon met death metal en black metal is ook nog wel ergens te horen, maar het is vooral die lome doom-stijl die hier de overhand heeft gekregen. En dat is in deze vorm jammer. Naar mijn smaak had het meer van de ingrediënten psych en prog mogen bevatten, maar wellicht was het nu al wel te lastig voor het trio om de genres smaakvol te combineren. The Freak is Alive voelt daardoor onevenwichtig aan en overtuigt maar ten dele. De monotone zang en de koortjes wringen bijna dissonant tegen de achtergrond aan, terwijl die gitaarlijnen op zichzelf best prima zijn, en ook de drummer doet uitstekend werk. “The Freak is Alive” mist bijvoorbeeld te veel dynamiek, net zoals veel andere nummers. Dat is op het wat agressievere “Creators of Malignant Metaphors” en het met iets meer prog doorspekte “Undercoer Imagination” wel wat beter uitgevoerd. En ook de aanzet naar een donker ritueel met bijbehorende spirituele of sinistere zang (“Between Two Worlds” bijvoorbeeld) vind ik wel interessant, maar het vliegt wat te vaak uit de bocht. Meestal blijven de langdradige uitvoeringen van de nummers niet tot het einde boeien, en dat is zonde. Het gevoel blijft hangen dat hier veel meer in zit. De band is op zoek naar een eigen identiteit, maar zou nog eens goed in de spiegel moeten kijken.
IJssalon Trio aan de Steenstraat in Arnhem was in mijn jeugd een begrip: een lekkerder Italiaans ijsje kon je echt niet krijgen in die tijd. Het Italiaanse trio Stearica maakt ook een heerlijke mix van bijzonder smaakvolle ingrediënten. Ik vind het een hele sterke variant op het wat sleets geraakte (instrumentale) post-rock-genre, dat hier heel behendig wordt vermengd met post-metal en math-rock. En altijd in de juiste dosering. Fertile, het tweede album van de band sinds het ontstaan in 1997, is een bijzonder gevarieerde trip. Dat begint al direct met “Delta” met speelse gitaarlijntjes die doen denken aan post-rockbands als Explosions in the Sky en God is an Astronaut. De scherpe breaks en tempowisselingen refereren dan juist naar een band als ASIWYFA, dat is nog duidelijker te horen op “Tigris”. “Halite” heeft ook dit soort ingrediënten, maar nog lekkerder wordt het als de bassen dan dik gaan lopen fuzzen en er stevige – bijna stoner-achtige – riffs op ons worden afgevuurd, waardoor het geheel ineens aan het magistrale Russian Circles doet denken. Met fenomenale drumpartijen worden nummers als “Bes” en “Geber” dan tot sublieme en goedgeplaatste hoogtepunten opgejaagd. Hoe vet wil je het hebben. Ook op “Nur” kun je behoorlijk headbangen, met geweldige breaks en behendig gitaarwerk, al is de schreeuwerige zang van Ryan Patterson (Coliseum) daar wat overbodig. Op “Amreeka” is het juist wat meer uitgesmeerd, met de zuchtende zang van Scott McCloud (Girls Against Boys). Ook de lange afsluiter “Shah Matis”, met Colin Stetson op sax, lijkt meer geënt op een langer uitgerekte jamsessie, zonder verrassende uitspattingen of tempowisselingen, maar wel met een sinistere of dreigende sfeer. Mocht je inmiddels uitgekeken zijn geraakt op het genre post-rock, probeer eens dit Italiaanse trio. Verrassend lekker.