1. Janne Schra – Ponzo
2. Sophie Hunger – Supermoon
3. Hindi Zahra – Homeland
4. Rachel Sermanni – Tied To The Moon
5. My Baby – Shamanaid
6. Swearing At Motorists – While Lauging, The Joker Tell The Truth
7. Roosbeef – Kalf
8. Lindi Ortega – Faded Gloryville
9. Marika Hackman – We Slept at Last
10. Illuminine – #1
11. Björn van der Doelen – Caballero Zonder Filter
12. Eivør Pálsdóttir – Bridges/Eivør Pálsdóttir – Slør
13. Nadine Shah – Fast Food
14. Patrick Watson – Love Songs For Robots
15. Ben Caplan – Birds With Broken Wings
16. Keith Richards – Crosseyed Heart
17. Coralie Clément – La belle affaire
18. Bewilder – Dear Island
19. Saybia – No Sound from the Outside
20. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
Jaarlijst 2015: Theo
Leave a reply
Als je in de bio van Hartog leest duizelt het je nogal; begonnen als bassist in rockbandjes en via het conservatorium kwam hij terecht in jazz-, soul-, latin- en danceprojecten, waarna hij meer de singer-songwriter kant opging. Op zijn in maart van dit jaar verschenen plaat Making Waves is partner in crime drummer Rowin Tettero. Maar ondanks het indrukwekkende cv en de keurig geproduceerde sound op Making Waves weten de liedjes bij ondergetekende geen blijvende indruk te maken. Het klinkt allemaal net iets te netjes en gepolijst. En dat is jammer. Van iemand met zo’n brede muzikale basis zou je toch wat meer onverwachte muzikale wendingen mogen verwachten.
Dat doet Susie Asado beter. Susie Asado is de naar een gedicht van Gertude Stein vernoemde band rondom de in Berlijn woonachtige singer-songwriter en performance-artieste Josepha Conrad. En hoewel Conrad zich niet kan beroepen op zo’n brede muzikale basis als Hartog weet ze wél te verrassen. In de songs op State of Undress verwondert ze zich over de de diverse identiteiten die mensen zich via (werk)kleding aanmeten. “Te arty” hoor ik u denken? Dat klopt! Maar dankzij de aangename lo-fi uitvoering van de liedjes met trage bassen in walstempo, weemoedige klarinetten en twinkelende ukeleles blijven de liedjes op State of Undress aangenaam lichtvoetig. Susie Asado’s Josepha Conrad kan daarmee nog het beste omschreven worden als de liefdesdochter van het Klokhuis’ 
De beeldschone Faeröerse sirene Eivør blijkt niet ‘slechts’ de buitenaardse schoonheid met de betoverend mooie stem te zijn waarover ik een paar maanden geleden schreef toen ik haar album 
Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat cd’s van lieve folkmeisjes als Holly Lerski automatisch op het stapeltje ‘Theo’ terechtkomen als File Under-opperhoofd Storm zijn cd-pakketjes klaarmaakt voor verzending. En dat Holly Lerski een lief folkmeisje is straalt dit album in alles uit. Van het zelf geïllustreerde artwork, waarop Holly buiten de schuur waarin ze The Wooden House opnam, omringd wordt door aanhankelijke duiven en huismussen, vrolijk kwispelende hondjes en huiselijke katten, tot de melancholisch kabbelende akoestische liedjes die op het album te horen zijn. Toch had ik nog niet eerder van de in Londen geboren en in Norfolk getogen Britse gehoord. En dat is opmerkelijk, niet alleen omdat de inmiddels 45 jarige singer-songwriter al sinds midden jaren negentig aan de weg timmert, eerst in de band Angelou en later solo, maar vooral omdat ik een zwak heb voor vrouwen als Holly Lerski. Dames met een DIY-attitude die onder Spartaanse omstandigheden de mooiste en meest ontroerende akoestische songs opnemen. Daarmee kun je haar vergelijken met een Nederlandse artieste als Marike Jager die eerder dit jaar onder vergelijkbare omstandigheden en ook op haar eigen label de prachtplaat 
De Canadese countryzangeres-met-Mexicaanse-roots Lindi Ortega bewijst al drie albums dat ze een prima countryzangeres is. Maar met haar liedjes over de zelfkant van de samenleving traditioneel genoeg is om die hard country-fans aan te spreken maar die dankzij de americana- en rockabilly-invloeden waarmee ze haar songs lardeert genoeg bite heeft om ook pop- en rockfans aan te spreken. Op Faded Gloryville bewandelt ze nieuwe muzikale paden. Wat gebleven is zijn de kristalheldere vocalen en de snik in haar stem. Maar Lindi Ortega is niet zomaar een countryzangeres, Lindi hééft soul! Het duidelijkste voorbeeld daarvan is “To Love Somebody”, een Bee Gees-cover die misschien nog wel beroemder is in de uitvoering van Nina Simone. “To Love Somebody” is echter niet de enige song met een soulfeel. Want hoewel Faded Gloryville overduidelijk een country-album is, is de soul in songs als “Someday Soon” & “When You Ain’t Home” nooit ver weg. Ik ben benieuwd of Lindi Ortega zich op een volgend album door het latere disco-werk van de Bee Gees laat inspireren. Country & disco lijken dan wel diametraal op elkaar te staan als genre, Lindi Ortega weet daar vast een overtuigend geheel van te smeden. Maar voordat het zover is ga ik voorlopig nog even genieten van deze gebroken harten- en gebroken levens-plaat.
Britpop is niet dood, da’s de eerste gedachte die in je opkomt als je dit full length-debuut van het Liverpoolse Circa Waves beluistert. De vocalen van frontman Kieran Shudall roepen herinneringen op aan Suede’s Brett Anderson in zijn hoogtijdagen. Maar Circa Waves weet Suede’s ‘glampop sound’ te koppelen aan de dansbaarheid van de Schotse art school rockers Franz Ferdinand. En daarmee geven ze het zo typische jaren negentig-genre een eenentwintigste eeuwse-feel. Wat mij betreft verdienen de Liverpudlians het alleen al om die reden om door te breken naar een groot publiek. Want nu de Britpophelden van weleer vooral actief zijn in obscure zijprojecten moet een band de geest van dit zo heerlijke brutale en levenslustige Britse antwoord op de oervervelende Amerikaanse grunge levend zien te houden. Hoe ze het er live van af brengen kunnen we gelukkig in oktober in diverse Nederlandse clubzalen gaan zien. Op debuut Young Chasers weten ze in ieder geval alvast te overtuigen.
Aglaope, Aglaophonos, Leucosia, Ligeia, Molpe, Parthenope, Peisinoë, Raidne, Teles, Thelxepeia, Thelxiope zijn de namen van sirenen. Halfgodinnen uit de Griekse oudheid die met hun gezang zeelieden schipbreuk lieten lijden op de rotsen van de eilanden waar ze woonden. Daar kan in de eenentwintigste eeuw met gemak de naam van Faeröerse Eivør, of Eivør Pálsdóttir zoals ze voluit heet, toegevoegd worden. Niet alleen haar fysieke schoonheid is onbetwist, ze kroop voor een musical al eens in de huid van Marilyn Monroe, maar ze is anders dan haar ‘evenbeeld’ ook gezegend met een stem die je in verwondering doet afvragen waarom er in recenter jaren niet veel vaker schipbreuk geleden is op de rotsachtige kusten van de Faeröer eilanden. Misschien heeft het er mee te maken dat Eivør ondanks haar bijna bovenaardse schoonheid en betoverend mooie stem een mens van vlees en bloed is en geen wraakzuchtige halfgodin. En dat is een prettige bijkomstigheid. Want dat je genot moet bekopen met de dood da’s typisch iets voor Griekse geschiedschrijvers. Bridges heet het nieuwste album waarop ze haar betoverende vocalen en prettige mix van folk en pop met ons deelt. En Bridges is beslist geen straf om naar te luisteren. Het is een subtiel album met elektronische drums en spaarzame strijkarrangementen. In vergelijking met haar poppier vorige album Room doet de productie enigszins spartaans aan. Maar Bridges is een album dat zich langzaam ontvouwt. En zo zuigt Eivør je mee haar wereld in, een wereld die in alles de sfeer van het hoge noorden ademt. Hopelijk komt Eivør snel (weer) naar Nederland om ons live op nog intiemere wijze deelgenoot te maken van die wereld. Dan kan ik haar complimenteren met haar nieuwste album. Als ik durf tenminste. Want ik zeg nu wel dat Eivør een gewoon mens van vlees en bloed is, helemaal zeker weten doe ik het niet.