Full Time Hobby / PIAS
Nightingale, de tweede van Erland & The Carnival, werd opgenomen op een oud marineschip, de HMS President, dat nu zijn dagen slijt aan de oevers van de Theems. In de begeleidende biografie wordt een beeld geschetst van zeerovers en piraten, rottende dekplanken en spookgeluiden. Maar de website van de schuit in ruste leert ons dat het schip wordt verhuurd als partyboat, dinerlocatie en conferentieruimte. Stukje beeldvorming. Nightingale is namelijk een nogal duistere plaat. Een gepensioneerd piratenschip past daar natuurlijk beter bij dan een partycentrum te water. Nightingale heeft deze nogal geforceerde pogingen tot sfeerscheppen totaal niet nodig. Zo duister is de plaat uiteindelijk niet, en net als zijn voorganger is het een plaat met prachtige folkliedjes, regelmatig gekieteld en uit de tent gelokt door psychedelisch-elektronische neigingen. De eerste drie nummers van de plaat hebben nog wel iets onheilspellends in zich. Opener “So Tired in the Morning” door het gebruik van stuwende, duistere synthesizers. Single “Map of an Englishman” mede door de ‘Oh-oh-oh-ohs’ op de achtergrond waar je, toegegeven, best koorzingende piraten in zou kunnen horen. En “Emmeline” is door de vele stiltes, zacht fluitende toetsen en fluisterzang eng en ongemakkelijk in al haar schoonheid. De rest van de plaat klinkt nog het meest alsof Blur in het Parklife-tijdperk Britse jaren 70-folk onder handen neemt.
File: Erland & The Carnival – Nightingale
File Under: Heus niet enge folk
File Audio: [Bandcamp
]
Erland & The Carnival – Nightingale
Leave a reply
In 2008 stond Let's Wrestle al op London Calling in Paradiso. Kort daarna kwam dit debuut uit, maar de stilte die daarop volgde was oorverdovend. En nu probeert het Londens trio het nog maar een keer. Op het eerste gehoor zou je ze niet in Londen plaatsen; de Pavement-invloeden zijn overduidelijk en veelvuldig aanwezig in de rammelende maar melodieuze gitaarrock. Uitgesproken Brits is Let's Wrestle vooral in de gevatte teksten. De trauma’s van de post-puberteit zitten er nog goed in bij zanger Patrick Wesley Gonzales, getuige de stortvloed aan teenage angst die de argeloze luisteraar ten deel valt. Toen ik de band in 2008 op London Calling zag, waren de liedjes bij vlagen nog niet goed genoeg en was de podiumpresentatie wat schuchter. Aan de kwaliteit van de liedjes is inmiddels veel verbeterd. In The Court Of Wrestling Let's is een samenhangende verzameling melodieuze lo-fi postpunk geworden. De rommelige structuur van de songs hoort er natuurlijk bij in dit genre, maar bij vlagen geeft Let’s Wrestle blijk van knap vakwerk. De drie interludes die de plaat sieren zijn ondanks hun beperkte lengte (+/- 1 minuut) ronduit prachtig. Alsof de zon even doorbreekt tussen alle weltschmerz. En “We Are The Men You'll Grow To Love Soon” is een razend knap in elkaar getimmerd popliedje. Let's Wrestle laat zien sinds 2008 flinke stappen te hebben gemaakt.
Zeroes QC van 
Grown Unknown is 
De openingstrack van Hearts On Hold is een dramatisch stuk muziek met een droevig blazende trompet en een onheilspellend huilende zangeres. De slome sfeer werkt een beetje op de zenuwen, maar beklemmend is het zeker. Het tweede nummer “The Felt Sense” wordt gevormd door heftig stampende trommels met daaroverheen een prachtige zanglijn van zangeres 
In een interview zei Lars Ludvig Löfgren eens: ‘ik zou zowel in de stad als in het bos kunnen wonen.’ In zekere zin is dat ook precies wat Löfgren op zijn plaat Heterochromia doet. Want daarop hoor je zowel de open ruimtes van het platteland als de gruizige, levensdronken gitaarpop van de stad. Löfgren (Zweed) heeft elf puntige popliedjes aan elkaar getimmerd waarin werkelijk een kaleidoscoop aan invloeden te noemen is. En dat zal ik dan ook maar even doen: The Shins, Lemonheads, Motown, Britpop, shoegaze; het komt allemaal voorbij. Albumopener “Canadian Maple Leafs” klinkt als een charmant beschonken A.A. Bondy die eenzaam door een weiland kachelt; “Round Your Heart” is gloedvolle Amerikaanse powerpop waarin de neonreclames weerschijnen. Het gros van de nummers kan weliswaaar ingedeeld worden in het hoekje van de Zweedse popstampertjes; maar dat gebeurt wel op behoorlijk ontspannen wijze. Heterochromia rockt, maar doet dat overtuigend nonchalant. Het eerdergenoemde “Round Your Heart” is een onweerstaanbare hit, maar het is lastig om een hoogtepunt aan te wijzen. Het niveau van de liedjes blijft tot aan de laatste tonen van afsluiter “My Kid Could Paint That” indrukwekkend hoog. Vanavond te zien in Groningen, op Eurosonic. Zo’n plaat verdient een volle zaal.
Het Belgische 
Als band heftig koketteren met de jaren zestig en zeventig is een riskante bedoening. Het maatschappelijke draagvlak voor de idealen die aan de basis van de muziek van toen lagen, is sowieso afgebrokkeld en je moet als band buitengewoon je best doen om niet als een veredelde coverband gezien te worden. Kijk naar 
Drie nummers op weg valt de loomheid die 
Een vrouw met een baard, een zingende aap en een lilliputter die een trapeze-act doet. In mijn handen heb ik de derde cd Gradual Unfolding Of A Concious Mind van het Duits-Hongaarse negental