1 Mourn – Mourn
Spaans, jong, vol passie en puntige gitaarpop.
2 Jah Wobble – Cover Versions
Ja, ik weet dat het covers zijn, maar wat een heerlijke, sfeervolle plaat.
3The Originators – Be My Baby
Nederlands, brengt een partij puntgave, stampende Northern Soul.
4 Mister and Mississippi – We Only Part To Meet Again
Tweede album gaat naadloos verder waar de eerste plaat ophield. Mooi en ontroerend.
5 The Gathering – TG25 Live at Doornroosje
Magistrale registratie van één van mijn mooiste concert-ervaringen ooit
6 Heather Nova – The Way It Feels
Altijd klasse, ook dit keer weer. Heerlijk, broeierig album
7 The Selecter – Subculture
Hele fijne plaat van deze ska-veteranen. Dansschoentjes aan!
8 Elvis Presley – Elvis Sings
Uitstekend samengestelde dubbel lp, speciaal voor Record Store Day uitgebracht.
9 Public Image Ltd. – What The World Needs Now
Johnny doet er nog steeds toe, da’s wel duidelijk
10 The Fall – Sub-lingual Tablet
Altijd anders, altijd hetzelfde.
Jaarlijst 2015: Vonx
Leave a reply
The Gathering leerde ik kennen door de televisie-registratie van Pinkpop in 1997. Ik keek maar met een half oog maar werd opeens geraakt door de glasheldere stem van Anneke van Giersbergen en de uitgesponnen rock van haar medebandleden in The Gathering. Ik was gelijk verkocht. De band was begonnen als deathmetal bandje, had een paar bezettingswisselingen achter de rug en was nu een soort prog-rock band met een geheel eigen karakter geworden. Normaal gesproken niet echt mijn ding maar er zijn uitzonderingen die de regel bevestigden. De band is in de jaren daarna nog een paar keer van bezetting veranderd, met als opvallendste verandering het vertrek van eerder genoemde Anneke in 2007 en de daarop volgende toetreding van zangeres Silje Wergeland uit Noorwegen. In hun hele bestaan heeft The Gathering succes en waardering over de hele wereld geoogst voor hun eigenzinnige en bijzondere oeuvre maar de laatste jaren is de band niet heel erg actief meer. Toen een dik jaar geleden uit het niets twee concerten (op één dag) werden aangekondigd om hun vijfentwintig jarig bestaan te gaan vieren moest ik daar toch wel heen natuurlijk. Op 9 november 2014 was het zo ver. Fans uit alle windstreken van de wereldbol waren naar Nijmegen afgereisd om “25 Years Diving into the Unkown” mee te maken. Ook omdat bijna alle vroegere bandleden een bijdrage aan het concert zouden leveren. En nu is er dan eindelijk de geluidsregistratie van dit concert. Het gezegde ‘je had er bij moeten zijn’ gaat wel op want hoe puntgaaf deze cd ook klinkt, het gevoel in de zaal (een waarschijnlijk ook op het podium) van emoties, ontlading en saamhorigheid zijn niet te vangen op welk medium dan ook. Desondanks is het genieten. The Gathering deed geen standaard show maar liet haar huidige en voormalige bandleden in allerlei, soms onverwachte, combinaties spelen. Al met de eerste track “Saturnine”, opvallend genoeg gezongen door zowel Silje als de drie voormalige vocalisten (Bart Smits, Marike Groot en Anneke), is het raak, een prachtige, gloedvolle sound vol dynamiek. Soms rockt The Gathering als een stel jonge honden (hoor Bart en Marike te keer gaan in “King for a Day”) maar soms is het ook ontroerend en klein zoals in het liefdevolle duet “Afterwords” of bijna hitgevoelig als Silje en Anneke samen “Paper Waves” brengen. De nadruk van de set ligt een beetje op de succesperiode van de jaren met Anneke als zangeres maar dat mag de pret niet drukken. Iedereen die The Gathering een beetje gevolgd heeft krijgt warme gevoelens bij klassiekers als “Strange Machines”, “On Most Surfaces (Inuit)” en het onbetwiste hoogtepunt “Travel” waarin de emotionele lading die deze reünie, en vooral dit nummer, meebrengt door merg en been gaat. Absoluut een prachtige registratie van dit feestje van The Gathering. Een uniek muzikaal gezelschap.
Het kan soms raar lopen. Begin jaren negentig gaf niemand nog een cent voor muziek op vinyl. De opkomst van de cd was op haar hoogtepunt en, zeker in Nederland, werden de lp-rekken door de middenstanders massaal bij het grof vuil gezet. Diezelfde middenstanders werden een decennium later geconfronteerd met de opkomst van eerst downloaden en later streamen van digitale muziekbestanden waardoor de cd-verkoop met rasse schreden afnam en een flink deel van die zaken moest haar deuren sluiten. Maar, twintig jaar nadat haar sterven was aangekondigd, maakte het vinyl een comeback. Hoewel er meer en meer te streamen is, is er, naast een groepje oudere die-hards, een hele generatie die geniet van het draaien van ouderwetse platen. Dit tot groot genoegen van die middenstanders die nog over waren en vaak niet weten hoe snel ze hun winkel weer kunnen vullen met platen. De Duitser 
Ik moet eerlijk toegeven dat ik The Chills een beetje vergeten was. Onterecht natuurlijk, want klassieke singles als “Doledrums” en “I Love My Leather Jacket” zullen bij mijn generatie eighties-kids nog steeds warme herinneringen oproepen, en dan heb ik het nog niet eens over de albums. Prima melodieus bandje, gitaarpop die zich een beetje links van het midden opstelt, beetje ondergewaardeerd door het grote publiek. En nu is er na negentien jaar eindelijk weer eens een nieuw album van The Chills. Zanger-gitarist en componist Martin Phillipps is al jaren het enige constante bandlid en één van de redenen voor deze wel erg lange pauze is het feit dat hij meerdere jaren kampte met (drugsgerelateerde) Hepatitis C. Gelukkig heeft hij het vak van mooie songs schrijven niet verleerd. Met zijn warme stem en inventieve gitaarlijnen pikt Phillipps de draad weer op alsof er geen kwart mensenleven voorbij is gegaan. De titeltrack bijvoorbeeld is een mooi voorbeeld van The Chills op hun best. Nergens vliegt het uit de bocht, in een heerlijk warme, haast ouderwetse productie vullen zang en muziek elkaar perfect aan. Het orgeltje is precies op smaak naast het karakteristieke gitaargeluid en de puntige ritme-sectie. Gewoon een toptrack. Andere hoogtepunten zijn het bevreemdende, zweverige “Tomboy” en de perfecte emo-pop van afsluiter “Molten Gold”. Het lijkt erop dat Phillipps een nieuwe adem heeft gevonden en dat er nog heel wat meer in de toekomst te verwachten valt van The Chills. En dat is maar goed ook want bandjes die schijnbaar moeiteloos een album vol songs van zulke kwaliteit uitbrengen zijn er niet zoveel.
Als je hip en happening bent ben je aan het juiste adres bij 
De frêle Heather Nova stond in de tweede helft van de jaren negentig, zeker in Nederland, op de top van haar roem. Meerdere malen stond ze op festivals als Pinkpop, Werchter en Lowlands en haar albums verkochten prima. En nog steeds heeft ze een trouwe fanbase, met name bij onze oosterburen, en haar shows worden uitstekend bezocht. En dat is ook niet zo gek, haar songs zijn een aangename mix van leftfield-poprock met elementen uit de folk en soms een haast sixties-achtig sfeertje. Haar soms wat ijle stem is in ieder geval nog altijd wonderschoon en meeslepend. Kunnen we op The Way It Feels dan nog verrast worden door Heather Nova? Jazeker, want op dit nieuwe album experimenteert Nova voor het eerst ook met het broeierige americana-geluid en -instrumentarium (zelfs een banjo) uit het zuiden van de V.S. Het geluid dat velen leerden kennen dankzij bands als 16 Horsepower, maar hier wat minder zwaarmoedig. Waarschijnlijk is dit gekomen door het album op te nemen in een huis-studio in Charleston, South Carolina. Meer dan op eerdere albums vormt The Way It Feels een zeer coherent geheel waarin de sfeer en relaxte feel soms nog belangrijker zijn dan de songs. Nummers als “Sea Change” of het toegankelijke “On My Radar” zijn pareltjes en het lukt Heather Nova je als het ware mee te slepen in die relaxte sfeer, het lome gevoel van warme avonden in het klamme South Carolina. Met de herfst voor de deur een fijne vluchtroute.
Als kind van de generatie X, de generatie waar zonder twijfel een neutronenbom op zou vallen, de generatie die een inktzwart bestaan leidde in de crisisjaren tachtig, de generatie die gebukt ging onder het meedogenloze regime van Van Agt, was de donkerste new wave en jarenlang de soundtrack van mijn leven. Joy Division, The Cure, Modern English, The Smiths, The Sound, Echo & The Bunnymen, enfin, u weet wel. Gelukkig viel die bom nooit, maar anno 2015 kent de wereld zo mogelijk nog veel meer problemen dan toen en is de muziekwereld tientallen keren vernieuwd. Toch blijft die new wave sound als een rode draad door mijn muziekbeleving gaan en ik blijk niet de enige. Nite Fields, uit Australië, komt met een debuutalbum dat net zo goed vijfendertig jaar geleden had kunnen uitkomen. Het lukt ze om het geluid en de sfeer van die eerder genoemde klassieke bands doeltreffend neer te zetten. “Depersonalised” is een instrumentaal voorspel voor acht goede songs die overtuigend worden gebracht. Nergens verlaat men het vastgelegde stijlpatroon van klagende zang, melodieuze gitaartapijtjes, ijle synthesizers en slimme baslijnen. Het is bijna schrikken als we in “Like A Drone” opeens een akoestische gitaar horen. In het lange sluitstuk “Winter’s Gone” weerklinken echo’s van The Velvet Underground, de band die ook voor de new wave bands van vroeger enorm invloedrijk was. Je zou haast denken dat het saai moet zijn om naar Nite Fields te gaan luisteren, een band die wel zo overduidelijk is blijven hangen in lang vervlogen tijden, maar het tegendeel is waar. Nite Fields presenteert hier een dik half uur new wave van topklasse waar menig hip bandje bij verbleekt.
Cranekiss is het derde album van Tamaryn. Oorspronkelijk komt ze uit Nieuw-Zeeland maar ze opereert anno 2015 vanuit New York City. De stijl van Tamaryn is duidelijk geënt op de shoegaze van de jaren negentig (als ik niet beter wist zou ik zweren dat ik hier Miki en Emma van Lush hoor zingen) en de synthesizers van jaren-tachtig-hitmachines als The Human League. Tegelijkertijd klinkt Cranekiss ook wel heel erg 2015. De directe, persoonlijke en recht voor z’n raap songs zijn, ondanks die zweverige zang, duidelijke voorbeelden van hoe de singer-songwriters van de 21e eeuw het publiek proberen te raken. Op dit album lukt dat Tamaryn deels wel. De melodieën zijn sterk, de ritmes dansbaar, en ondanks de vele elektronica is de sfeer zeker niet klinisch maar eerder intiem. Een zekere new wave-achtige donkere wolk is echter altijd aanwezig en zorgt voor net dat scherpe randje wat Tamaryn onderscheidt van anderen. Songs als 
In het midden van de jaren tachtig was het met de punk in bakermat Engeland moeilijk gesteld. Goed, er waren nog wel de anarchisten van Crass en een flinke lading aan rechttoe-rechtaan punkbandjes maar de sjeu was er wel een beetje af. Nee, de nieuwe helden van de punk, of beter gezegd de hardcorepunk (sneller en harder dan ooit) kwamen toentertijd uit o.a. de VS, Finland en Italië. Uit dat laatste land waren ook hier ten lande Negazione en Indigesti in het wereldje gekende namen. Aan die bands van lang geleden moest ik denken toen ik me ging verdiepen in Hardcore Summer Hits van het Italiaanse trio The Junction. Waarschijnlijk nog niet geboren toen Negazione hier de hoofdstedelijke kraakpanden plat speelde. Dit is het tweede album van dit trio en, hoewel ze zeker een aardig potje kunnen punken, kan ik er niet erg enthousiast van worden. Daarvoor lijkt het allemaal veel te veel op de commerciële kauwgomballenpunk van acts als Green Day, aanstekelijke melodieën maar te weinig inhoud. Soms weet The Junction nog wel te verrassen, zoals op het relaxte (deels akoestische) “Farm”. Ook opvallend is de kabaalexplosie met de titel “Kim Gordon” (hé, dat is toch… juist ja) . Live zal The Junction best een geinig en explosief setje kunnen brengen maar dit album beklijft zeker niet.